δυοχιλιαδεσεντεκα

εντάξει, καλά ήταν.

θα μπορούσαν να ήταν και καλύτερα τα πράγματα,
αλλά οκ, αφού δεν ήρθε καινούριο tool,
περιμένουμε από το '12..

για αρχή, θα σχολιάσω αυτούς που δεν μπήκαν στα αγαπημένα,
ή έστω αυτούς που είναι άξιοι αναφοράς.

οι Black Keys έβγαλαν ένα φοβερό δισκάκι,
τουλάχιστον αυτό καταλαβαίνω στις πρώτες ακροάσεις.
αλλά και αυτό θα έχει την τύχη των sun of nothing του 2010.
είναι κρίμα να βγαίνει τόσο αργά, δεν προλαβαίνεις να το ακούσεις..

η avrilάρα έβγαλε επίσης μέσα στο έτος,
με κάποια καλά κομμάτια, αλλά μάλλον μιλάμε για μέτριο δίσκο,
ελάχιστες οι καλές στιγμές. πολύ θετικό που ξαναβγήκε στο προσκήνιο πάντως,
εγώ την θέλω στο παιχνίδι.

burzum πολύ καλή κυκλοφορία,
αλλά δεν είμαι τόσο fan αυτής της σκηνής.
πολύ καλή δουλειά πάντως, δεν απογοήτευσε τους ακόλουθους του νομίζω.

άκουσα και το chimaira, 2-3 φορές,
μπας και θυμηθώ τα παλιά, αλλά δεν μπόρεσα.
πολύ φασαρία για το τίποτα νομίζω.

όπως επίσης ισχύει και για τους machine head.
καλή μουσική, τίποτα το διαφορετικό από την προηγούμενη κυκλοφορία τους.
εδώ να "προτείνω", αντί το βρετανικό hammer να συμμετέχει οικονομικά
σε τέτοια συγκροτήματα, καλύτερα θα ήταν να βοηθάει καινούριες, μικρές μπάντες.
όχι άλλο machine head.

τελευταία κυκλοφορία, πριν τα αγαπημένα,
είναι οι θεοί του snl, the lonely island.
συμμετοχές από michael bolton, akon, timberlake, snoop dog..
φοβερό χιούμορ, αρκετά δουλεμένα τραγούδια,
γενικά είναι κάτι τουλάχιστον αξιόλογο. όσοι λιώνετε σε youtube κτλ,
δώστε μία ακρόαση, δεν θα χάσετε...
και μόνο που μιλάνε έτσι, για αυτήν την σιχαμένη πλέον μουσική,
είναι θεοί.





άντε να αρχίσουμε να μετράμε.

Θανάσης Παπακωνσταντίνου - Ο Ελάχιστος Εαυτός

πολύ καλή στιγμή. το μόνο ελληνικό για φέτο, αλλά μπήκε μέσα υπερβολικά εύκολα.
από τους ελάχιστους δημιουργούς χωρίς μέτρια στιγμή..
κρίμα που δεν έχουμε περισσότερες τέτοιες, ελληνικές, κυκλοφορίες..

Paatos - Breathing

σουηδοί να παίζουν .... λίγο alternative, λίγο progressive.. δύσκολο να βάλω ταμπέλα εδώ,
και μάλλον δεν χρειάζεται. φοβερές κιθάρες, μουσική για ταξίδι. σουηδοί.

Apparat - The Devil's Walk

δεν το άκουσα όσο του αξίζει, αλλά σίγουρα κάτι έχει να πει. σίγουρα δεν είναι η πιο ψαγμένη του δουλειά, αλλά στα δικά μου αυτιά ακούγεται υπέροχο. μακάρι να συνεχίσει έτσι.
αν είναι έτσι η ηλεκτρονική μουσική, γουστάρω και γω.

The Vaccines - What Did You Expect From The Vaccines?

υπέροχο. τόσο 80's, όσο σημερινό. τόσο indie, όσο mainstream. προσοχή μόνο,
μιλάμε για ντεμπούτο. θέλω δεύτερη δουλειά, ακόμα καλύτερη. hvala nevena.

La Dispute - Wildlife

περίεργο, αλλά καλαίσθητο. screamo/post-hardcore, πέστο όπως θες. είναι κάτι διαφορετικό σίγουρα, πρέπει να συνηθίσεις την όλη απαγγελία. οι στίχοι λίγο στερεο νοβα (??!!), και η μουσική είναι για όσκαρ. τουλάχιστον εντυπωσιακό.

deafheaven - roads to judah

εδώ είσαι. η πρώτη αγαπημένη μου κυκλοφορία για το 2011. μου πήραν το μυαλό τα παιδιά, απίστευτο χάσιμο. post-black αν θέλετε. οι εισαγωγές τους είναι πίνακας ζωγραφικής,
τα ξεσπάσματα είναι βγαλμένα από εφιάλτη, δεν περιγράφω άλλο.

Tombs - Path Of Totality

πόνος. υπέροχο. η καλύτερη φετινή sludge κυκλοφορία, χωρίς δεύτερη σκέψη.
60 λεπτά χωρίς διακοπή, δεν αλλάζεις κομμάτι. θα τους δούμε και φέτος στο roadburn..

Mastodon - The Hunter

πολύ συζήτηση εδώ. στην αρχή δεν τρελάθηκα. μετά δεν ήθελα να το ακούω. και μετά, είχα ένα τρίωρο που άκουγα κλασικοροκιές. και είπα να το βάλω στα καπάκια να το ακούσω. εκεί είδα το φως. ήταν υπέροχο, ένιωσα σαν να το ξεκλείδωσα. μπράβο τους.

opeth - heritage

μια από τα ίδια και εδώ. αυτό ήρθε πιο εύκολα όμως. αυτήν την πλευρά του Mikael την γνωρίζαμε, λίγο πολύ την έχουμε ακούσει κιόλας. ο δέκατος δίσκος των opeth είναι και ο πιο αντιεμπορικός τους. έτσι νομίζω θα ήθελαν να γίνει, αν ρωτούσαμε και τους opeth.
όχι τόσο ομαλή η μετάβαση, αλλά σίγουρα πετυχημένη. ανυπομονώ για τον 11ο..

Arctic Monkeys - Suck It And See

αλλού πατάω, και αλλού βρίσκομαι. η πιο πετυχημένη μπάντα της βρετανίας την τελευταία δεκαετία, είναι εδώ, κάθε φορά με καινούριο πρόσωπο. μετά το υπερέπος humbug, τί άλλο;
και όμως έχουν την απάντηση. απίστευτο ρίσκο, και τεράστια επιτυχία επίσης. αυτή η παρέα δεν παίζεται, δημιουργεί τάσεις. χρόνια μπροστά.

björk - biophilia

και σε όποιον δεν άρεσε, ας πάει να του κόψουν τα αυτιά. δεν είναι απλά καλή, αλλά καταφέρνει να διώξει και τους χιπστεράδες οπαδούς της. δεν μπορώ να ζητήσω κάτι άλλο. μετακομίζω και στην ισλανδία για την πάρτη της, να ψαρεύω σολομούς, δεν έχω θέμα.
καλή συνέχεια.

Laura Marling - A Creature I Don't Know

τρελό σερί δίσκων. η κοπελίτσα από τους noah and the whale έγινε γυναίκα. φοβερά κουρδίσματα, folk υπόννοιες, και μία από τις πιο όμορφες φωνές που έχετε ακούσει. όσοι πιστοί τσεκάρετε, δεν θα χάσετε.

Tom Waits - Bad As Me

ε δεν μιλάς σοβαρά. δεν γίνεται πάλι να βγάλεις ΔΙΣΚΑΡΑ ρε μάστορα.
που την βρίσκεις την ενέργεια, την δύναμη, την όρεξη, και κάθεσαι και γράφεις τέτοια πράγματα. από τους πιο ενδιαφέροντες μουσικούς ever,
και δεν σταματάει ποτέ, ούτε τώρα στα 60 του, σχεδόν 40 χρόνια στην μουσική.
το best of του, φημολογέιται θα δωθεί σε σκληρό δίσκο, δεν παίζει να χωρέσει σε cd..

Puscifer - Conditions Of My Parole

ίσως ο λόγος που δεν είχαμε tool φέτος. ίσως και όχι. το θέμα είναι ότι έχουμε να κάνουμε με μεγάλο δίσκο, πολύ μεγαλύτερο από ότι φανταζόμαστε. όταν έχει όρεξη το παιδί, δεν τον σταματάει τίποτα. παίζει μπάλα όπου θέλει, και εδώ μας το δηλώνει ξεκάθαρα.
και εμείς, προφανώς, μαζί του είμαστε..

PJ Harvey - Let England Shake

ξαναπήρε την κιθάρα, περίπου, και μας ξαναπήρε τα μυαλά. αρέστηκα και στα προηγούμενα, οκ, αλλά εδώ είναι το σπίτι της. σαραντάρα πλέον, πιο όμορφη από ποτέ, αν ρωτήσετε εμένα,
πιο ουσιαστική αν θέλετε. εξελίχθηκε. και θέλουμε και άλλο...

Sarabante - Remnants

έλα που δεν το βλέπατε. έκρηξη κανονικά. southern lord. ελλάδα. ποτέ ξανά αυτά τα δύο τελευταία δεν είχαν κάτι κοινό. τουλάχιστον περήφανος για τα παιδιά, ο δίσκος σε αρπάζει από τον λαιμό, και δεν σε αφήνει με τίποτα. και εκεί που λες ότι είναι γαμάτο, πάρε και το κομμάτι στα ελληνικά. αλήθεια, πάει πιο πάνω ο πήχης; ελπίζουμε για θετική απάντηση....

empty, fragile, weak

τι όμορφο που είναι να κολλάς με μία διαφορετική μπάντα κάθε βδομάδα.
λίγο καιρό πριν το έπαθα με τους tranquillity, όπως θα έχουν ήδη καταλάβει οι "ψαγμένοι".

ξαναψάχτηκα και εγώ λοιπόν,
και κάθησα και είδα το live dvd που κυκλοφόρησαν.
στην εισαγωγή του κομματιού ο αγαπημένος mikael μας λέει πως το αφιερώνει σε "εμάς τους μεταλάδες". επειδή εμείς ξέρουμε, έχουμε βρει τον επίγειο παράδεισο,
ενώ όλοι οι άλλοι δεν ξέρουν τι τους γίνεται.

διαφωνώ ξεκάθαρα στην αρχή, και για να είμαι ειλικρινής (δεν σε ξεπέρασα),
αυτό το συναίσθημα κράτησε λίγες μέρες.
μέχρι που μίλησα με έναν συνάδελφο που σέβομαι γενικότερα,
και μουσικά προφανώς, αλλά ο συγκεκριμένος ας πούμε πως αντιδράει κάπως στην μουσική που χαρακτηρίζω εγώ ως "καλή".

είχα βάλει ένα κομμάτι, και του αναφέρω πόσο με αρέσει,
και αναφέρει την απουσία της μελωδίας στο κομμάτι,
και την πλήρη κάλυψή της από τον ρυθμό.

ξαφνικά όλα ήταν πιο καθαρά.
προφανώς ο mozart και ο bach έχουν γράψει πιο μελωδικά κομμάτια,
αλλά υπάρχει μία μεγάλη διαφορά.
όταν έγραφαν αυτοί μουσική δεν υπήρχε κάτι άλλο πιο πίσω.
δημιουργούσαν. έπαιρναν κάτι από το μηδέν, και του έδιναν υπόσταση.

αυτό δεν μπορεί να γίνει σήμερα.
αναμενόμενο είναι λοιπόν ότι θα προσπαθήσουν οι μουσικοί να κάνουν κάτι πιο ρυθμικό,
και να δώσουν βάση αλλού, στο συναίσθημα ας πούμε, στο video clip ίσως, στο ξέσπασμα "εμείς οι μεταλάδες".

εκεί ένιωσα τι εννοούσε ο μιχάλης.
υπάρχει τέτοιος κορεσμός, μέσα και έξω από την μουσική (βιομηχανία),
που δεν σε αφήνει πολλά περιθώρια στην δημιουργία.
και όμως, υπάρχουν συγκροτήματα που προσπαθούν να κάνουν το κάτι διαφορετικό,
να μην μπουν σε καλούπια.

"these eyes will never see,
covered up from reality"

και είναι έτσι ακριβώς,
η σημερινή "πραγματικότητα" είναι κάτι άλλο,
δεν είναι οι κάφροι από την σκανδιναβία.

εγώ γιατί έχω την εντύπωση όμως,
ότι αν ζούσαν σήμερα οι μεγάλοι της κλασικής μουσικής,
θα έγραφαν καφρίλες, και όχι μελωδίες....??

Βρέχει Στην Φτωχογειτονιά

αγαπημένη ώρα η βραδυνή,
και τώρα, μετά από πολύ καιρό, είπα να ξανάρθω..

τελευταία δεν είμαι ο εαυτός μου,
είμαι κάπως σαν τον καιρό, μία κρύο, μία ζέστη.
και η βροχή εκεί έξω ταιριάζει.

Οι συμφορές αμέτρητες
δεν έχει ο κόσμος άλλες
φεύγουν οι μέρες μου βαριά
σαν τις βροχής τις στάλες

βέβαια, εδώ να πω τον αληθινό λόγο που ήρθα.

αυτό το υπέροχο τραγούδι,
το λιγότερο αγαπημένο από τον δίσκο μέχρι σήμερα,
με έκανε "κάτι", ξέρετε τι εννοώ νομίζω,
είναι αυτό που ακούμε, αγαπάμε,
αλλά πρέπει να έρθει η στιγμή, η κατάσταση,
έτσι ώστε να γίνει ένα τραγούδι βίωμα.
και έτσι με αυτό σήμερις. έτυχε, που λέει και λεωνή.

απίστευτα κομβικό το σημείο σήμερα.
και δεν ξέρω γιατί έχω αναφέρει τόσο πολύ αυτήν την λέξη.
συνήθως αναφέρω άλλες, όπως μου λέει και η nevena,
οπότε κάτι πρέπει να σημαίνει αυτό.

μάλλον κοιτάω πολύ το παρόν.
και λίγο το παρελθόν, με βάση την playlist μου.
όχι το μέλλον όμως.
δεν μπορώ να ξεφύγω από το παρόν,
τρομερό μειονέκτημα λέμε.
δεν βλέπω τα πράγματα να φτιάχνουν,
όλοι πήρατε τον δρόμο σας ρε, και καλά ξηγηθήκατε.
μου φαίνεται ότι χρειαζόμαστε και εμείς μία καινούρια αρχή.


ψάχνω να βρω μία απάντηση, αλλά δεν βγαίνει τίποτα.
νομίζω όμως ότι τζάμπα γκρινιάζω.
κανείς δεν ακούει, ενώ είμαι αρκετά ξεκάθαρος.
είναι σαν να μου σερβίρουν ένα πιάτο, χωρίς να το έχω ζητήσει.
και αναρωτιέμαι, που λέει και ένα τραγούδι,
τι χρειάζεται να κάνω, για να αλλάξει το σκηνικό.
πάντα το πρώτο βήμα είναι το σημαντικότερο, και συμφωνώ.
αλλά στην περίπτωσή μου, δεν εξαρτάται μόνο από εμένα.

τεσπα, όλο γράφω λέξεις, και όλο τις σβήνω,
δεν ξέρω καν γιατί μπήκα στον κόπο να γράψω κάτι εδώ.
μάλλον δεν ήθελα να κοιμηθώ,
ή παίζει να ήθελα υποσυνείδητα δεύτερο καφέ στα καπάκια.

and i wonder...and i still wonder...

it's supernatural, extra-terrestrial

εγώ φταίω??
ε όχι.

ήρθε η ώρα για την αλήθεια..
είναι γεγονός ότι αγαπάω την metal μουσική,
αλλά όχι μόνο αυτήν.
ναι ladies and gentlemen,
θα το πω, ποτέ δεν αίσθάνθηκα μεταλάς.

δεν ξέρω γιατί,
και αν το σκεφτεί καλά κάποιος,
με αυτήν την μουσική μεγάλωσα,
οι μνήμες που έχω έχουν συνδεθεί με τα ανάλογα κομμάτια,
αλλά πάντα έπαιζε και κάτι άλλο στο background.

το θέμα αυτό λοιπόν το σκέφτηκα προχτές,
μία φίλη δεν μπόρεσε να δεχτεί ότι με αρέσει η katy perry.
αλλά ναι, περνάω καλά με τα τραγούδια της,
δεν ντρέπομαι.
(με τέτοιο νούμερο σουτιέν δεν γίνεται να ντρέπεσαι άλλωστε)

και προφανώς δεν είναι μόνο αυτή,
η λίστα με τις απαγορευμένες απολαύσεις είναι μεγάλη....
ας ασχοληθούμε με την tr00 πλευρά όμως,
αυτήν την γυναικωτή.

γιατί να μην είναι όμως politically correct
να γουστάρεις μία κάπως επιφανειακή μουσική?
οκ, δεν θα αλλάξει την ζωή σου,
αλλά αν αλλάξει την διάθεσή σου,
δεν έχει κάνει την δουλειά της??

ε ναι ρε πούστη, πίτσα.

και με την από κάτω, η επιστήμη σηκώνει τα χέρια...

κάποτε είχα μία συζήτηση με μία κοπέλα, αγαπημένη,
η οποία έλεγε ότι παίζει να κάνει κάτι με ένα παληκάρι,
αλλά φοβάται επειδή μάλλον είναι μαλάκας.
η άποψή της λοιπόν ήταν ότι ίσως αλλάξει αν κάνουν σχέση.
yeeeeah, no.

και της το είπα όσο πιο κατανοητά γίνεται.
ΔΕΝ υπάρχει βάθος σε εμάς, είμαστε εντελώς επιφανειακοί.
ότι βλέπεις ρε συ, δεν έχουμε layers χαρακτήρα,
αν περάσει μία ημίγυμνη, θα την κοιτάξουμε, τουλάχιστον...

δεν φτάνει παραπέρα το μυαλό μας,
γιατί πολύ απλά δεν υπάρχει παραπέρα.

και όταν λοιπόν με φτιάχνει κάτι,
αυτό αρκεί, δεν χρειάζεται κάτι extra κάποιες φορές,
και δεν είναι κακό.

στην τελική, έτσι ξεχωρίζεις πιο εύκολα τις άλλες στιγμές,
δεν υπάρχει μουσική για όλες τις ώρες,
πέρα από τους thievery.

άντε καλή βραδιά,
μετράμε ανάποδα.....

Πήρα το Grand Slam!

και όλα άλλαξαν.

Σήμερα λοιπόν, μετά από 4 άκαρπες προσπάθειες,
άνοιξα τον δρόμο για την δόξα.
πλέον είμαι και επισήμως Νο1 στον κόσμο,
και τώρα θα πρέπει "απλά" να διατηρήσω αυτόν τον τίτλο.

αλλά δεν ήρθα εδώ σήμερις για πω αυτές τις μαλακίες.

σκόπευα να κάνω αυτό το ποστ από τις 15 ιουνίου, περίπου.
οπότε, ας τα πάρουμε από την αρχή.

υπέροχοι οι interpol που λέτε.
κάποιοι ζήλεψαν που δεν τους είδαν,
κάποιοι απλά ήταν αδιάφοροι,
και ο καφάσης χαρακτηρίζει κάθε συναυλία,
που δεν έχει το συστατικό sodom μέσα, γυναικωτή.
όλα καλά δηλαδή..

φανταστικά και στην αθήνα,
είδα καλούς φίλους, έκανα και κάτι 6ωρους καφέδες άλλο πράμα,
έλιωσα στο rock band (με κόλλησες Γιώργο), και γύρισα πίσω,
κάπως ξενερωμένος, τολμώ να πω.....

ε ναι, λογικό ήταν,
όλη την ημέρα έλιωνα στο rock band,
μέχρι να σχολάσει κάποιος από την δουλειά,
ή ξεκλέψει κάποιος χρόνο.

δηλαδή, καφέ και τσιγάρο, misery business στα drums (χωρίς σχόλια),
εκτός και αν χτυπούσε το τηλέφωνο, και έφευγα για καφέ...!!

και έγινε και το ιστορικό,
ήμανε γκεστ σε μία ιντερνετοραδιοφονική εκπομπή σε λέω.
μεγάλες στιγμές εκείνη η πέμπτη,
δεν θα την ξεχάσω εύκολα εκείνη την βραδιά,
να είστε καλά, ξέρετε ποιοί Γιάννη ....!!

επιστροφή λοιπόν πίσω,
με πολύ δουλειά, πολύ όμως,
με extra πραγματάκια ξερωγω, ένας χαμός,
εγώ και ο θεός στην μουσική όμως..
ευτυχώς όλα πήγαν καλά, δεν υπήρξε θέμα...

α ναι, μετά ήρθαν οι μέλισσες




πήρα και μία εβδομάδα εκτός τον ιούλιο που λέτε,
ήρθαν και οι μέλισσες, εξ'αθηνών,
και πήγαμε χαλκιδική, να θαυμάσουμε.
και αυτό κάναμε.
Τοτέμ. καλή συνέχεια. fire, water, burn.

και τώρα περιμένουμε..
οι μισοί θα την κάνουν πλήρως,
αλλά είπαμε, skype έχουμε, ΠΑΟΚ είμαστε,
δεν φοβόμαστε τίποτα.....

ωραία πάει μέχρι στιγμής το καλοκαίρι,
πάλι λείπουν κάποιοι, αλλά δεν γκρινιάζω,
ο χειμώνας προβλέπεται αδυσώπητος,
αρραβωνιάρα κανόνισε, οι δυό μας θα είμαστε παλι....

up the irons.

... not.

προς θεού όχι δηλαδή.

σήμερις, λίγο-πολύ, θα κρατηθούμε στα γνωστά καντούνια.

διάβασα λοιπόν, τον αγαπημένο grafia,
και έπιασε ένα θέμα που με ενδιαφέρει και εμένα προσωπικά,
ίσως το έχω αναφέρει κιόλας.

στα πλαίσια της "διαφήμισης" λοιπόν,
εδώ θα διαβάσετε το άρθρο που λέω

http://jonkaps.blogspot.com/2011/04/we-are-kids-of-our-time.html

τα λέει ωραία, γενικώς,
και ειδικώς το πιάνει από μία καλή οπτική γωνία.

έχω την εντύπωση όμως, ότι κάτι ξεχνάει,
κάτι αφήνει μισό, και λογικό είναι, 2-3 παράγραφοι είναι, τι να πρωτοπείς....
και είπα, αντί να κάνω σχόλιο, ας πω και εγώ την μαλακία μου.

η κατάσταση με τους κολλημένους στα 80's είναι αστεία,
και το θέμα είναι ότι κάνουν ΑΚΡΙΒΩΣ το αντίθετο,
από αυτό που έκαναν τα ινδάλματα τους.

όταν όλος ο κόσμος άκουγε ντίσκο και δενξέρωγωτι,
αυτοί έβγαιναν και γρύλιζαν, μιλάμε για ανθρώπους που έβλεπαν μπροστά.

αν τότε, αυτοί οι άνθρωποι λειτουργούσαν σαν τους δικούς μας,
ακόμα progressive rainbow θα ακούγαμε.

το θέμα λοιπόν είναι η εξέλιξη,
αυτή είναι η μαγική λέξη.


και στα 90's υπήρξαν μπάντες που είδαν μπροστά.
κάποια πράγματα βέβαια μπήκαν στην μέση,
και έτσι ποτέ τα 90's δεν έγιναν 80's,
από την άποψη της αίγλης δηλαδή.

υπήρξαν οι faith no more, οι tool, οι rage against the machine,
και πολλά άλλα είδη, όμως όλα είχαν ένα "αλλά".

το πιο τίμιο ήταν το σουηδικό death,
αν θέλετε την άποψη μου,
αλλά έτσι όπως έγινε στα 00's, κατάφερε και αυτό να πάρει το "αλλά" του.

η αρχή έγινε με τους nirvana,
που όπως είπε ένας μεγάλος άνθρωπος,
κατέστρεψαν την undergound σκηνή,
αλλά έσβησαν και το ντεμέκ metal, τους ποζεράδες δηλαδή.
glam rock my ass ρε σεις,
metal μουσική για γκόμενες, δεν είναι metal, τέλος.

και τώρα αρχίζουμε να χάνουμε την μπάλα.
00's.
παναγία μου, ο χαμός ο ίδιος,
χάνει το metal την ζώνη με τις σφαίρες, και η ζώνη με τις σφαίρες το metal.

εδώ και αν δεν έγινε μπάσιμο στην mainstream σκηνή.

και αυτό που μου έμεινε εμένα σήμερα,
είναι ότι πραγματικά πήγαν να κάνουν ότι έγινε στα 80's.
nu-metal πέστο, rap metal, δεν είναι εκεί το θέμα.
λίγη μελωδία από prog rock,
λίγο rap, και βγάλαμε καινούριο είδος.
όχι.

η κατάσταση ξέφυγε τόσο πολύ,
που σήμερα μετράμε περίπου 500 υποείδη του συγκεκριμένου στυλακίου.

το συμπέρασμα είναι ότι στην προσπάθεια να γίνει κατι διαφορετικό,
ξέφυγε τόσο πολύ, που αυτοαναιρέθηκε.

εγώ πάντως την αγάπησα την δεκαετία του 2000.

μέσα από τους neurosis,
βγήκε ολόκληρο είδος, το οποίο ήταν πραγματικά καινούριο.
post-metal το λέμε, αλλά όπως λέει και ο saf,
ο όρος δεν είναι ακριβώς μουσικός.

πέστο sludge καλύτερα.

αργό, βαρύ και μεγάλο σε διάρκεια.
οπότε, σκεπτόμενος ολόκληρο το "post" κίνημα,
θα πω ότι κάτι έβγαλε η δεκαετία.

και για να ελαφρύνουμε και λίγο το θέμα,
κάτι έβγαλε η δεκαετία,
αλλά επίσης έβαλε και τις γυναίκες ξανά μέσα στο παιχνίδι.
το παιχνίδι το σωστό όμως.

πλέον αυτές είναι:

julie.

και κορίτσαρος, και μπλουζάρα.

ε καλά, αυτή είναι μοντέλο, τι να λέμε

Tamaki Kunishi

όσο γλυκειά, τόσο νευρική...

παντού πρέπει να υπάρχει μία φωτογραφία της  paz νομίζω

 

ok, η sophie δεν είναι metal, αλλά είναι γαμάτη

η jarboe μπορεί να είναι περήφανη νομίζω.

βλέπω λοιπόν,
πως το metal, πλέον, προσπαθεί να ξαναπάει στα παλιά του λημέρια.
εκεί που δεν ήταν και τόσο "της μόδας".

πέρα από κάποιες φάσεις,
αυτή η μουσική ποτέ δεν απευθύνθηκε στην μάζα.
όταν το έκανε, πέτυχε, αλλά δεν ήταν αυτός ο σκοπός της.
δεν δημιουργήθηκε για αυτό.

εγώ πάντως χαίρομαι με την τροπή που έχουν πάρει τα πράγματα,
νομίζω ότι, για τα δικά μου γούστα, υπάρχει φως.

και η γενιά που έρχεται, είναι πιο έτοιμη από κάθε άλλη,
βλέπε kvelertak, deafheaven, oathbreaker..
long live deathwish σε λέω...!!

συνήθως, μετά την ηρεμία, έρχεται καταιγίδα...
άντε να δούμε..

i'm gonna wait it out.

λίγες, ελάχιστες οι μπάντες για τις οποίες θα μπορούσα να γράψω κάτι,
όχι τόσο ανοιχτά όσο εδώ, αλλά γενικά.

δεν υπάρχει λόγος να τις αριθμίσω,
ούτως ή άλλως, όποιος το διαβάζει αυτό, με ξέρει και προσωπικά, οπότε..

υπάρχει λοιπόν μία μπάντα taboo.
ο λόγος είναι το peak δημοτικότητας που έκανε στην πόλη μας,
τον καιρό που ήρθε στην χώρα μας.

ναι κυρίες και κύριοι,
σήμερα θα σας πρήξω με τους tool.

πάντα είχε οπαδούς που λέτε,
πάντα είχε κόσμο που τους ήξερε και τους γούσταρε,
αλλά έχω την εντύπωση ότι αυτοί οι οπαδοί,
ήταν σε φάση hipster.

υπήρχε το κοινό,
αλλά ήταν κάπως μυστική η κατάσταση.

και λέω σήμερα μυστική,
καθώς, στην πόλη μας τουλάχιστον,
υπάρχει η προ-συναυλιακή περίοδος, και η μετά.

υπήρξε στιγμή,
που περίμενα στην καμάρα,
και είχα μετρήσει διψήφιο αριθμό ανθρώπων με μπλουζάκια tool.
μιλάμε για πανδημία, είχα πάθει πλάκα.

ο λόγος που δεν έχω κάτι ανάλογο, είναι αυτός.

αλλά μην γελιόμαστε,
δεν είναι αυτό το θέμα, και στην τελική,
ο καθένας κάνει ότι γουστάρει.
απλά εδώ θέλω να "ξεφύγω" από την συγκεκριμένη κατάσταση.

και για να μην μπερδευτούμε,
θα αυτοπαγιδευτώ εδώ, όπως υπέροχα είχε πει ο Γιάννης,
και θα αρχίσω την εξιστόρηση της προσωπικής μου εμπειρίας χρονικά.

ναι, ήμουν από τους τυχερούς που είχε ακούσει το lateralus το 2001-2002.

έλα όμως που δεν μου είχε κάνει εντύπωση τότε.....
ήθελα κάτι πιο άγριο, πιο απότομο, δεν μου έκανε...

και μετά ήρθε η έλε.

ήρθε η άνοιξη, κανονικά.
το γέλιο είναι ότι πολλές φορές με έβαζε ένα κομμάτι να ακούσω,
ΠΡΟΦΑΝΩΣ εγώ το έκραζα,
και δύο μέρες/μήνες.χρόνια, της πετούσα σε ανύποπτη στιγμή,
οτί με αρέσει το τάδε κομμάτι.
ναι, αυτό που με ειχες βάλει τότε, και σε είχα κράξει.
άσχετο το παραπάνω, αλλά έχει πλάκα...

και συνεχίζω.
κατά το 2006 λοιπόν, αρχίζω να ξαναέχω επαφές με την μπάντα.
το ίδιο album με τότε, τα ίδια κομμάτια,
αλλά πλέον, με πολύ πιο ώριμο αφτί.

και εκεί έρχεται η κατραπακιά.
και ειλικρινά, ακόμα δεν έχω συνέλθει.

μιλάμε για ψύχωση,
δεν υπάρχουν λόγια για αυτό που με πιάνει.
να θέλω να ακούσω μόνο αυτό το συγκρότημα.

να ξεκαθαρίσω ότι δεν έχω μπει στο tripάκι του "καλύτερου" album.
νομίζω ότι δεν υπάρχει λόγος.
όπως δεν υπάρχει λόγος να πεις ποιος είναι "ο καλύτερος" εκεί μέσα.
πάλι δεν υπάρχει λόγος.

εντάξει, προσωπική μου αδυναμία είναι το lateralus,
έχει και το αγαπημένο μου κομμάτι μέσα,
και αδυναμία από το συγκρότημα είναι ο κύριος carey,
αλλά αυτά είναι εντελώς υποκειμενικά....

μιλάμε για μία μπάντα με απίστευτη λογική,
διάρκεια στον χρόνο, και τρελά επίπεδα κατανόησης του τι ακριβώς θέλουν.

αν ήταν να διαλέξω μία μπάντα να πάρω μαζί μου,
σίγουρα θα ήταν οι tool.
μπορούν να καλύψουν επαρκώς όλες τις μουσικές σου ανάγκες,
από το ξύλο, την στεναχώρια,
μέχρι την αναζήτηση για το κάτι παραπάνω, το "μετά"....

ας ελπίσουμε ότι φέτος θα βγάλουν album,
τουλάχιστον τα μαθηματικά έτσι λένε..

Just let the light touch you and let the words spill through
Just let them pass right through, bringing out our hope and reason.

i would, if i could

ρε συ αρτέμη, γουστάρω.
γουστάρω πολύ, πολύ νόημα δικέ μου.

πήρα φοβερή ιδέα,
και θέλω εδώ και μέρες να το γράψω,
να πω τι πιστεύω για το παρακάτω ζήτημα.

το οποίο ξεκίνησε από μία φωτογραφία,
και τέθηκε ένα θέμα που δεν το είχα σκεφτεί.

να η φωτογραφία (αλά Θανάσης)

και εδώ αρχίζει η συζήτηση.

ναι, οκ, μας τα έχουν πει και άλλοι,
και ίσως είναι έτσι.
οι περισσότεροι κατεβάζουν την μουσική τους από το ιντερνΈτ.
όπως και εγώ. και κατεβάζω πολύ.
το θέμα είναι αλήθεια εκεί όμως?

το ότι κατεβάζω μουσική δεν σημαίνει ότι σταματάω και εκεί όμως.

εδώ είναι το θέμα, αυτό χρίζει συζήτησης, για μένα.
γιατί ο κόσμος σταμάτησε να αγοράζει δίσκους.

ίσως μεγάλωσα περίεργα, αλλά έτσι μεγάλωσα.
η βόλτα στο δισκοπωλείο πάντα ήταν κάτι που γούσταρα.
ακόμα και αν δεν αγόραζα κάτι, όσο σπάνιο και αν ήταν αυτό.
η κατοχή ενός δίσκου, σε μορφή mp3, δεν με λέει κάτι.
πάντα θέλω να έχω στην δισκοθήκη μου ( <-- ανατρίχιασα) την αυθεντική έκδοση.

και δεν είμαι ο μόνος.
και για να επιστρέψω στο θέμα,
τί έγινε και ο κόσμος δεν αγοράζει πια δίσκους?

ο κόσμος που ακούει μουσική αγοράζει δίσκους,
αυτό πιστεύω εγώ.
ο ξεκάρφωτος, που ακούει βασίλη καρρά, ή δεν ξέρωγωτι,
αυτός δεν ενδιαφέρεται πλέον.

έχω την εντύπωση ότι έγινε κάτι σαν ξεκαθάρισμα.
οι ντεμέκ, οι δήθεν, αυτοί δεν ενδιαφέρονται σήμερα.
και σίγουρα, είναι απώλεια.
όχι για εμένα προσωπικά, αλλά γενικότερα.

φταίει το internet?
ίσως. ίσως και όχι.

είναι η λογική του ανθρώπου,
να κάνει όσο πιο πρόχειρα, και φτηνά, μία δουλειά.

και, προς θεού, δεν θα κατακρίνω.
ο καθένας μας κάνει τις επιλογές του, δημοκρατία έχουμε.

εγώ κρίνω σωστό να κατεβάζω ό,τι,
και εφόσον γουστάρω, θα το αγοράσω, θα βρω τρόπο.
όσο εύκολο είναι να κατεβάσεις κάτι μέσω του net,
άλλο τόσο είναι και να το αγοράσεις.

η διαφορά είναι ότι αν με αρέσει κάτι,
ένας δίσκος από ένα συγκρότημα,
θα θέλω αυτή η μπάντα να πάει παρακάτω,
να ακούσω και επόμενο, και μεθεπόμενο album.

το "αστείο" πάντως με το όλο θέμα,
είναι το γεγονός ότι οι περισσότεροι κατηγορούν το internet,
για τον σημερινό ξεπεσμό στις πωλήσεις της μουσικής βιομηχανίας.
από την προσωπική μου εμπειρία,
οι άνθρωποι που υποστηρίζουν την πειρατεία στην μουσική,
δεν έχουν καμία σχέση με το internet...
αυτούς έχασε η μουσική βιομηχανία.

το θέμα λοιπόν είναι το κατά πόσο σε ενδιαφέρει να έχεις δισκοθήκη.

στην ελλάδα πλέον μόνο ο ροκάς/μεταλάς θέλει να έχει συλλογή.
οκ, ίσως ισοπεδώνω κάποιες καταστάσεις,
αλλά έχω την εντύπωση ότι κάπως έτσι είναι.

δεν ξέρω αν θα πρέπει να αισθάνομαι θετικά ή αρνητικά,
που ξοδεύω τριψήφια ποσά σε δίσκους κάθε μήνα,
αλλά σίγουρα με ευχαριστεί.
να ανοίγεις ένα cd και να το βάζεις να παίξει,
να τοποθετείς διακριτικά, εώς και στοργικά την βελόνα πάνω στο τρεμάμενο LP,
δεν πρόκειται να συγκριθεί/αντικατασταθεί ποτέ από το διπλό κλικ.
αυτήν την εντύπωση έχω.
και όλο αυτό που γράφω τόση ώρα, εντύπωση είναι.

σίγουρα ελπίζω να μην αποδειχτώ λάθος,
καθώς αν κλείσουν τα δισκάδικα, θα έχω χάσει την δουλειά μου,
αλλά πολύ παραπάνω, θα έχω χάσει ένα μέρος του εαυτού μου,
το αγχολυτικό μέρος.

το πρώτο προφανώς θα το παλέψω,
το δεύτερο δεν ξέρω.

Για Σένα, Με Αγάπη

So this is permanence, love's shattered pride
What once was innocence, turned on its side
A cloud hangs over me, marks every move
Deep in the memory, of what once was love

Oh how I realized how I wanted time
Put into perspective, tried so hard to find
Just for one moment, thought I'd found my way
Destiny unfolded, I watched it slip away

Excessive flashpoints, beyond all reach
Solitary demands for all I'd like to keep
Let's take a ride out, see what we can find
A valueless collection of hopes and past desires

I never realized the lengths I'd have to go
All the darkest corners of a sense I didn't know
Just for one moment, I heard somebody call
Looked beyond the day in hand, there's nothing there at all

Now that I've realized how it's all gone wrong
Gotta find some therapy, this treatment takes too long
Deep in the heart of where sympathy held sway
Gotta find my destiny, before it gets too late

Κάτι Αλκοολικά Στιχάκια

δεν θα πεθάνουμε ποτέ κουφάλα νεκροθάφτη.

πολλά περνάμε από το μυαλό μου, με αυτά που τραβάω.
παίζουν με τις αντοχές μας, και οι μεν, και οι δε.
μία μόνιμη ένταση, ένας μόνιμος πανικός.

αν σ'αγαπούν να μάθουν να το λένε,
και αν δεν στο πουν να παν να ...

δεν ξέρω αν σκέφτομαι καθαρά,
αλλά λέω, και υποθέτω,
υπάρχει μόνο άσπρο και μαύρο, πέρα από τα αθλητικά?
(εκεί υπάρχει όντως μόνο άσπρο και μαύρο)

δηλαδή, έχουμε να αντιμετωπίσουμε μόνο φίλους και εχθρούς?
και πόσο εύκολο είναι να το ξεχωρίσεις αυτό σε κάποιον άνθρωπο?

κάθε μέρα μαθαίνω και μία ιστορία για κάποιον,
που αλλάζει την ιδέα που είχα για την πάρτυ του.
όποτε σκέφτομαι πως, ίσως, λειτουργώ πολύ κυνικά απέναντι στους άλλους,
κάτι γίνεται και μου λέει ότι καλά κάνω.

τελικά όλα με οδηγούν σε σένα,
ό,τι θετικό μπορώ να ονομάσω, σου ανηκει, από εσένα το έμαθα.

Some talk too long, they know it all
i just smile, and move on..

το ξέρω ότι δεν το εγκρίνεις, αλλά δεν βλέπω άλλο τρόπο.

words ain't free, like you and me.

μακριά και αγαπημένοι λοιπόν.
δεν το βλέπω να λειτουργεί αλλιώς, δεν γίνεται.
εδώ και καιρό έχω κουραστεί να προσπαθώ,
πλέον οι αντοχές έληξαν, ό,τι βρέξει, ας κατεβάσει.
Π.Α.Ο.Κ. στα εύκολα, Π.Α.Ο.Κ.άρα στα δύσκολα.

Φοβάμαι πως θα αργήσω να σας βρω.


αν όμως καταλάβω,
ότι το μόνο που κάνω είναι να γκρινιάζω,
τότε θα είναι και το τέλος.
ή μία καινούρια αρχή, όπως το βλέπει κανείς.

i'm taking Her home with me

Τρελός μήνας ο μάρτιος..
άρχισε με τον χειρότερο τρόπο, κάποιοι συνάδελφοι δυστυχώς απολύθηκαν,
και οι συνέπειες είναι ορατές μέχρι σήμερα.

ευτυχώς αυτό δεν "έπιασε" εμάς,
αυτό το κύμα δεν μας επηρέασε..
ας είμαστε καλά μέχρι το επόμενο...

ελάχιστος προσωπικός χρόνος,
ελάχιστος χρόνος για μπύρες και καινούρια μουσική δηλαδή,
αλλά έπρεπε να γίνει νομίζω.
και τώρα τελειώνει ο μήνας, και ευτυχώς, έρχονται τα καλύτερα.

.MESHUGGAH.

ε ναι.
να τους δούμε και αυτούς.
κανόνισα άδεια, όπως άλλοι 2,
και θα γίνει εκδρομή, να καεί η αθήνα λέμε.
να δούμε κόσμο που μας έχει λείψει.

αυτό νομίζω έχει μείνει,
κάτι τέτοια περιμένω, καλή παρέα, συναυλίες, και λιωσίματα \m/

κανονίστε, ερχόμαστε...

και από τετάρτη, άδεια.
10 μέρες, θα ξαναμηδενίσω το κοντέρ,
ό,τι χρειάζομαι..

και θα είναι ακόμα καλύτερα από ότι πίστευα,
αφού, και επισήμως πλέον, αγαπημένα πρόσωπα είναι μακριά,
αλλά όχι αυτές τις ημέρες..
και είναι υπέροχο να έχεις κάποιον να σε ηρεμεί,
απλά και μόνο με μία ματιά.

αλλά πάλι είναι και λογικό, και αναμενόμενο.
μαθαίνεις να είσαι με κάποιον,
και εφόσον αυτό σε αρέσει, λογικό να το αποζητάς.
ειδικά όταν είσαι και πιωμένος :p

δεν είναι πάντα έτσι όμως,
και αυτό θα πρέπει να το έχουμε πάντα στο μυαλό μας.

nothing lasts forever, even cold november rain
λένε οι gnr.

και σωστά λένε..
το ανέφερα και πιο πάνω, αυτό για τους συνάδελφους,
και αυτό είναι ένα θέμα.
είναι δύσκολη η αλλαγή, είναι δύσκολο να ξεκινάς, ξανά, από το μηδέν.

και όπως λέει ένα άλλο τραγούδι,
Your halo's slipping down, to choke you now..

όλα καλά, όλοι είναι καλοί,
αλλά σε κάποια φάση, θα πέσει το φωτοστέφανο,
και όταν πέσει, θα σε πνίξει.

και με αυτό, τροφή για σκέψη,
όπως λατρεύω να λεώ,
σας αφήνω, πρέπει να ετοιμαστώ για την δουλειά.

what if...??

καλησπέρα και καλή βραδιά,
για ακόμα μία φορά...

αγκαλιά με τον υπολογιστή,
ακούγοντας ό,τι καλύτερο μπορώ να φανταστώ για τέτοια ώρα.

περίεργη η στιγμή,
καθώς έγιναν κάποια πράγματα, σε φιλικό επίπεδο,
που με χαροποίησαν ιδιαίτερα,
αλλα η ΠΑΟΚάρα, και το άλλο δεν με αφήνουν να νιώσω.

ίσως είμαι ανώμαλος, δεν ξέρω,
αλλά δεν είναι όλα ίδια, κάποια ζυγίζουν παραπάνω.
ώρες ώρες είναι ωραίο να σε λείπει κάτι,
το εκτιμάς παραπάνω. το βλέπεις και κάπως διαφορετικά.

αλλά τί γίνεται όταν ήδη το βλέπεις "παραπάνω"?
όταν συνδέεσαι με κάτι, αλλά ίσως δεν θα έπρεπε??

και τώρα θα τα πούμε σωστά.
όπως πρέπει.

No life, no life without a fall
Now the wind has swept us all
Down to this mission wall

And the love, the love we pray to keep
Has buried us so deep
And me singing this same sad song

How I fell into her arms
Her warm and loving arms
She said: You can never be free
You can never be like me
Now I'm a mad dog and I'll be
Now you honey on my tree

Whether sweet tomorrow
In the mellow wallow
Oh there's still time to borrow
And in the mellow wallow, yeah

We will never have it all
Tonight I'm screaming at the wall
Peel the paint of my window rail
Touch, material has no choice
Peel the paint off with my voice
Curse this city's deplex song

Now I'm sleeping on the floor
Honey I'm soaking wet and
Oh they're coming out, they're coming out,
they're coming for me

As long as we are free
We'll be doomed to live and die
Under the great suburban sky

And I'll always holler
In the mellow wallow
Oh there's still time to borrow
And in the mellow wallow
Jesus

Heaven, heaven head of hell
You are treating me quite well
Washed me up upon a shore
Now I'm scratching down your door
All the words become my hands
Cold and broken on the floor
Peeling gooseflesh off your back
Pulling back your long black hair
Now this beauty is my queen
Skinny arms so very slow
A perfume neck and a blanket so small
Oh, what beauty, oh what bridge

I will sleep tomorrow
And in the mellow wallow
Oh, there's still time to borrow
And in the mellow wallow
Oh, and I fall to be controlled
Lost and swept away
I will always wait it out
Won't you listen now
Let me sleep tomorrow inn

We'll never have it all
Now the wind has swept us all
Down to this mission wall
And see, the rhythm is your hand
Speed the rhythm, speed the band
This is the bright amphetamine sky

και κάθεσαι και το διαβάζεις, ναι είναι μεγάλο.
αλλά όχι, θα έπρεπε να είναι μεγαλύτερο.
όταν λες τέτοια πράγματα δεν θα έπρεπε να σε σταματάει κάτι.

αυτό που παθαίνω εγώ, δεν ξέρω για εσάς,
είναι κάπως επιπόλαιο, τουλάχιστον επιπόλαιο.

πάντα ενδιαφερόμουν για τον στίχο πρώτα,
και μάλλον γιαυτό δεν ενδιαφέρθηκα ιδιαίτερα για πολλές prog μπάντες.
όταν λοιπόν ασχολούμαι με ένα κομμάτι, αλλά δεν με κάνει το "κλικ",
απλά το αφήνω, δεν πρόκειται να πιέσω καμία κατάσταση.

έτσι έγινε και με το salt.


δεν νομίζω να το έχω νιώσει περισσότερο,
από ότι το ένιωσα σήμερα.
και είναι ωραίο να ανακαλύπτεις κάτι, με αυτόν τον τρόπο.
ακούς καινούριο κομμάτι, έτσι το βλέπω δηλαδή.
και ειλικρινά, ίσως το κομμάτι έχει γραφτεί για κάτι άλλο,
ίσως το δω και εγώ, αύριο όμως,
όπως λέει και το τραγούδι.

σχόλασα, αλλά κάθησα και έκανα ένα καφέ,
φοβερή συντροφιά, είναι γεγονός.

δεν ξέρω πόσο ακόμα θα αντέξω τόσο μακριά,
καθώς πλέον έχει γίνει θέμα αντοχής,
και όση τεχνική και να υπάρχει, θα γίνει το λάθος.
δεν θα συνηθίσω, δεν πρόκειται να το κάνω ποτέ,
είναι τόσα πολλά,
δεν προλαβαίνω να θυμηθώ, πως να καταφέρω να ξεχάσω...??

πάντα όμως θα κάνω και την αυτοκριτική μου,
και δεν πιστεύω πως τα κάνω όλα σωστά.
πολλές φορές μετανιώνω, μέσα σε δευτερόλεπτα.
ευτυχώς, όλα αυτά είναι ακούσια, δεν σκοπεύω σε κάτι.

αυτό μην το ξεχάσεις ποτέ.



Δ.Π. θα κοιμηθώ αύριο τελικά

ΒΔΠ

Πλέον μπορούμε να το πούμε νομίζω,
η ελληνική σκηνή υπάρχει ξανά.
λίγο η inner ear, λίγο ο κύκλος που κάνει η ζωή,
δεν ξέρω τι άλλο, το θέμα είναι ότι πλέον υπάρχουν καινούριες μπάντες.

περίπου 10 χρόνια πέρασαν,
10 χρόνια πρακτικής ανυπαρξίας της ελληνικής μουσικής,
πέρα από κάποιες εξαιρέσεις βέβαια...
ο χατζηγιάννης η βανδή και η βίσση έκαναν πάρτυ..
και πραγματικά δεν έχω κάτι εναντίων αυτής της μουσικής,
δεν ξέρω αν θα έπρεπε να έχω, αλλά κυριολεκτικά όλα αυτά μου είναι αδιάφορα.

εγώ αναζητώ μία άλλη μουσική, κάτι διαφορετικό.
και αυτό δεν νομίζω ότι με κάνει ψαγμένο ή ιδιαίτερο.
και εγώ σε δισκοπωλεία ψάχνω την μουσική, δεν κάνω ιδιαίτερο ψάξιμο δηλαδή..

τελευταία βλέπω και μία άλλη μουσική,
που κάτι έχει να σε πει, όχι πάντα με ελληνικό στίχο,
αλλά σίγουρα αξιόλογη.

και χαίρομαι, γιατί είναι ωραίο να βλέπεις κάτι που δεν το περίμενες.
να εκπλήσσεσαι θετικά...
να ακούς κάτι καινούριο, και να ψάχνεις στο internet για την μπάντα,
και να βλέπεις ότι τα παιδιά είναι έλληνες...

και έτσι φτάνουμε στο σημερινό λόγω της ανάρτησης.

στέρεο νόβα, είναι η νέα τάξη που χτυπάει.

ελάχιστα χρόνια ενεργής δισκογραφίας, αλλά τόσο σημαντικά.
τόσο ουσιαστικά, τόσο ιδιαίτερα και τόσο αδικημένα.
πιθανότατα ούτε οι ίδιοι είχαν καταλάβει το πόσο σημαντικοί ήταν.
αλλά εδώ ίσως τους αδικώ και εγώ.
πολύ πιθανό να καταλάβαιναν.
δεν ξέρω πως θα μπορούσα να τους χαρακτηρίσω, μουσικά.
αλλά σήμερα τους βλέπω σε πάρα πολλές καινούριες μπάντες.
αυτό σημαίνει πως μεγάλωσαν μία γενιά.
μία γενιά που τους άκουσε, τους ένιωσε, τους κατάλαβε,
και σήμερα τους αναφέρει σαν επιρροή της,
είτε έμμεσα, είτε άμεσα..

τεράστιος σεβασμός για αυτά τα παιδιά,
που άκουγαν (post) punk, και ό,τι άλλο βάλει ο νους σου,
και έγραφαν ηλεκτρονική μουσική.
είμαι σίγουρος πως αν ζούσαν σε μία πιο μουσική χώρα,
όπως η αγγλία,η γαλλία, ή ακόμα η αμερική,
σήμερα θα τους ήξερε όλος ο κόσμος.
και να μην ξεχνάμε, δεν απευθύνθηκαν σε άτομα που ακούνε ηλεκτρονική μουσική.
όχι μόνο σε αυτούς δηλαδή.
κέρδισαν πολύ κόσμο εκτός του "βεληνεκούς" της μουσικής τους.


σεβασμός και για πολλά άλλα πράγματα,
όπως τις μετέπειτα, solo, προσπάθειές τους σαν καλλιτέχνες.


σεβασμός επειδή τώρα θα ήταν η ώρα να ξαναβγούν στην σκηνή,
και όλοι ξέρουμε αν θα είχε επιτυχία αυτή η κίνηση,
και να το παίξουν άρχοντες του κόσμου,
να κάνουν μία επίδειξη δύναμης ρε συ.
αλλά εδώ δεν μπορείς να βρεις cd τους, για reunion θα μιλήσουμε..
τυχεροί όσοι τους είδαν τότε live...

ελπίζω μία μέρα να τους δώσουμε την αναγνώριση που τους αξίζει,
αλλά όχι την δημοσιότητα, δεν νομίζω να το εκτιμήσουν αυτό.
και το συγκεκριμένο τους κάνει ακόμα μεγαλύτερους,
όχι γιατί θα φοβηθούν τα φώτα, αλλά επειδή δεν τους ενδιαφέρει κάτι τέτοιο.


αν η μουσική είναι ταξίδι,
οι στέρεο νόβα, σχεδόν 15 χρόνια μετά την διάλυσή τους,
πετυχαίνουν το σκοπό τους, σε πάνε αλλού.

ωραία χάθηκα πάλι, 6 το πρωί,
να πίνω καφέ, και να σκέφτομαι φθινοπωρινά απογεύματα του παρελθόντος..

Καλημέρα σας..

In My Restless Dreams...

- I feel like I'm dreaming...
- more like a nightmare I'd say...

είναι κάποιες περίεργες ώρες, που θυμάσαι πολλά..
εγώ σήμερα λοιπόν, θυμήθηκα ένα παιχνίδι που έπαιζα μικρός.
το silent hill...

και αυτό είχε μεγαλώσει μαζί μου...
θυμάμαι, όταν έπαιζα το πρώτο,
να γυρνάω από το σχολείο, και να ανοίγω απευθείας το playstation,
ούτε να τρώω, ούτε τίποτα..

μετά ήρθε το δεύτερο, και εκεί ήρθε και το απόλυτο σοκ νομίζω,
η μουσική ανέβηκε σε άλλο επίπεδο,
το παιχνίδι πήρε επικίνδυνο βάθος,
και τα δικά μου βράδια...

ακόμα και σήμερα πιστεύω ότι δύσκολα θα βρεθεί κάτι πιο αγαπημένο,
σε αυτό το είδος παιχνιδιών.

Ας τα πάρουμε με την σειρά όμως.

δεν υπάρχουν λόγια, και επίσης δεν υπάρχει το εισαγωγικό video,
δεν έχω δει πολλά, οκ,
αλλά από αυτά που έχω δει είναι με διαφορά το καλύτερο...
εντελώς άρρωστη μουσική, η γιαγιά είναι ο σατανάς ο ίδιος,
και η ομίχλη νομίζεις ότι είναι ακόμα και στο δωμάτιο που παίζεις...

και μετά ήρθε αυτό.
έτσι πρέπει να είναι τα sequel, ούτε ένα ψεγάδι,
ούτε μία μέτρια στιγμή.
απίστευτη ιστορία, δεν σε αφήνει ήσυχο ούτε λεπτό,
και το αστείο είναι ότι δεν καταλαβαίνεις τίποτα στην αρχή..
δεν χρειάζεται να αναφερθεί καν το soundtrack,
με διαφορά ό,τι καλύτερο έχει βγάλει ο akira yamaoka...

αυτό είναι το παιχνίδι που έχω ασχοληθεί λιγότερο από τα πρώτα 4,
παρόλα αυτά, έχει αρκετές στιγμές που σου σικώνεται η τρίχα,
καθώς παραπέμπει, και όχι μόνο, στο πρώτο παιχνίδι...
ιστορικό το τέλος πάντως, δεν νομίζω να το ξεχάσω εύκολα...

αυτό το περίμενα καιρό.
θυμάμαι, ένα ολόκληρο καλοκαίρι, μαζευόμασταν σπίτι, το βράδυ,
κλείναμε φώτα και... εντάξει, ήταν και γαμώ...
το απόλυτο respect στο λαγουδάκι ε, απλά άρρωστο \m/



μεγάλες στιγμές, και πολλές...
και να είναι καλά ο "μικρός", που φρόντισε να με βοηθάει...
ήταν οικογενειακή υπόθεση σε λέω..


με λίγα πράγματα έχω γίνει μανιακός,
και αυτό είναι ένα από αυτά.
για την ιστορία του, την μουσική του,
για τις μνήμες που έχω..
και φαίνεται τόσο περίεργο, τα πράγματα που έχουν συνδεθεί με αυτό,
είναι τόσο ξεκάρφωτα, θεωρητικά δεν έχουν καμία σχέση...


Gladly gave me everything you had and more
You craved my happiness..


πάνε 10 χρόνια από τότε,
αλλά δεν έχει ξεφτίσει ακόμα, έτσι θα έπρεπε να είναι οι αγάπες...

This time it's personal

Συνήθως η πρώτη σειρά είναι και η δυσκολότερη..

είχα καιρό να γράψω, καθώς πρέπει να έχω συγκεκριμένη διάθεση για να το κάνω.
σήμερα λοιπόν, αφού ήθελα να ακούσω σαν τρελός το μίζερο φως,
μπήκα σε μία σκέψη.
το πόσο μεγάλος μπορεί να είναι ένας στίχος,
μεγαλύτερος ακόμα και από το ίδιο το τραγούδι.

Προς Θεού, αυτό δεν σημαίνει ότι το τραγούδι μπορεί να μην είναι καλό.
δεν ξέρω αν σας έχει τύχει, αλλά κάποιες φορές βάζω το κομμάτι,
μόνο και μόνο για να ακούσω εκείνο το σημείο.
εκείνο τον στίχο, εκείνο το γύρισμα, εκείνο το σημείο στα φωνητικά...








I'm a tree that grows hearts
One for each that you take
You're the intruder hand
I'm the branch that you break..

bjork - bachelorette 


ίσως έχει και καλύτερα η συγκεκριμένη,
αλλά αυτό ήταν το πρώτο μου, λογικό να το προτιμώ..
και αυτό ισχύει για όλα τα τραγούδια της δημοσίευσης....






See the animal in his cage that you built
Are you sure what side you're on?


nine inch nails - right where it belongs

απλά υπέροχο,
εδώ όποιον στίχο και να δεις, όλοι είναι...
για ακόμα μία φορά τα λέει ωραία o trent.







You get mistaken for strangers by your own friends
when you pass them at night under the silvery, silvery citibank lights


the national - mistaken for strangers

χαμός. πανικός.
είναι απίστευτος ο τρόπος που ένα τραγούδι μπαίνει στο μυαλό σου τόσο εύκολα.
καλά, οκ, βρήκα και εγώ μπάντα,
για τον καιρό να τους βάλεις να γράψουν τραγούδι, πάλι θα σου σηκωθεί η τρίχα..






When the streetlights fade.
Warm rain like judgement descends.
Their voice numbs me.
Speaking words in a dead tongue.
I have walked a road that lead me back to you.
From a window our glances met.
My true colors I cannot hide.
The landscape has changed.
You don’t recognize me.
These pictures slowly fade.
Memories wither, they are all gone.
Further down the steps get steeper.
You haunt me in my dreams.
I let go and fall deeper.
This will be the end of me.

cult of luna - dark city, dead man

εδώ δεν γινόταν να βάλω ένα στίχο, συγχωρέστε με.
με συνεπήρε το όλο θέμα, και δεν γινόταν να μην αναφερθεί το συγκεκριμένο.
να πω και αυτό. ποιοι isis ρε παιδιά.
πριν παρεξηγηθώ, αγαπώ isis, αδυναμία κτλ κτλ.
αλλά αυτοί οι σουηδοί είναι το κάτι άλλο. αυτό το album, είναι το κάτι άλλο.
φοβερό ΚΑΙ το κλείσιμο, όπως ακριβώς τα λέει..
this will be the end of me.



θα μπορούσα να το συνεχίσω για πολλές σειρές αυτό,
αλλά ας το αφήσω εδώ.
ίσως γίνει κάποιο δεύτερο part.

και όλο αυτό ξεκίνησε από τα κρίνα,
συνεχίστηκε με τους national, και έκλεισε με CoL.

ωραία, "δικά μου" πράγματα..
προχτές, στην δουλειά, παραδέχτηκα μία αλήθεια σε έναν συνάδελφο.
το πόσο με επηρεάζει η μουσική.
αυτός παραξενεύτηκε, και είπε ότι δεν θα έπρεπε να συμβαίνει αυτό,
σκεπτόμενος το γεγονός ότι παίζω μουσική και σε ένα μαγαζί.
- αν έρθει κάποιος και σου ζητήσει ένα κομμάτι που δεν σε αρέσει, τι θα κάνεις τότε?
αυτά ήταν τα λόγια του, ακριβώς αυτά.
προφανώς και θα ξενερώσω, προφανώς και έχει συμβεί.
δεν θα έπρεπε, δουλειά είναι. και έχει δίκιο.

ευτυχώς ακόμα το βλέπω σαν διασκέδαση το όλο θέμα,
αλλά έχει και τα αρνητικά του, όπως αυτό.

θέλω να με επηρεάζει η μουσική,
θέλω να με αλλάζει την διάθεση,
θέλω να το ζω.

live it, live it.
(orgazmo)

αισθάνομαι τυχερός πάντως που έχω ανθρώπους να μοιράζομαι κάποια πράγματα.
την μουσική ας πούμε.
η οποία για μένα είναι κάτι το πολύ προσωπικό.
είναι σαν να μοιράζομαι ένα μέρος του εαυτού μου.
όπως και αυτό το "blog".
ευτυχώς δεν το διαβάζει πολύς κόσμος, οπότε, πάλι μαζί μιλάμε..
ευχαριστώ :))


Υ.Γ. πω ρε φίλε, με σακάτεψαν πάλι οι CoL...