This time it's personal

Συνήθως η πρώτη σειρά είναι και η δυσκολότερη..

είχα καιρό να γράψω, καθώς πρέπει να έχω συγκεκριμένη διάθεση για να το κάνω.
σήμερα λοιπόν, αφού ήθελα να ακούσω σαν τρελός το μίζερο φως,
μπήκα σε μία σκέψη.
το πόσο μεγάλος μπορεί να είναι ένας στίχος,
μεγαλύτερος ακόμα και από το ίδιο το τραγούδι.

Προς Θεού, αυτό δεν σημαίνει ότι το τραγούδι μπορεί να μην είναι καλό.
δεν ξέρω αν σας έχει τύχει, αλλά κάποιες φορές βάζω το κομμάτι,
μόνο και μόνο για να ακούσω εκείνο το σημείο.
εκείνο τον στίχο, εκείνο το γύρισμα, εκείνο το σημείο στα φωνητικά...








I'm a tree that grows hearts
One for each that you take
You're the intruder hand
I'm the branch that you break..

bjork - bachelorette 


ίσως έχει και καλύτερα η συγκεκριμένη,
αλλά αυτό ήταν το πρώτο μου, λογικό να το προτιμώ..
και αυτό ισχύει για όλα τα τραγούδια της δημοσίευσης....






See the animal in his cage that you built
Are you sure what side you're on?


nine inch nails - right where it belongs

απλά υπέροχο,
εδώ όποιον στίχο και να δεις, όλοι είναι...
για ακόμα μία φορά τα λέει ωραία o trent.







You get mistaken for strangers by your own friends
when you pass them at night under the silvery, silvery citibank lights


the national - mistaken for strangers

χαμός. πανικός.
είναι απίστευτος ο τρόπος που ένα τραγούδι μπαίνει στο μυαλό σου τόσο εύκολα.
καλά, οκ, βρήκα και εγώ μπάντα,
για τον καιρό να τους βάλεις να γράψουν τραγούδι, πάλι θα σου σηκωθεί η τρίχα..






When the streetlights fade.
Warm rain like judgement descends.
Their voice numbs me.
Speaking words in a dead tongue.
I have walked a road that lead me back to you.
From a window our glances met.
My true colors I cannot hide.
The landscape has changed.
You don’t recognize me.
These pictures slowly fade.
Memories wither, they are all gone.
Further down the steps get steeper.
You haunt me in my dreams.
I let go and fall deeper.
This will be the end of me.

cult of luna - dark city, dead man

εδώ δεν γινόταν να βάλω ένα στίχο, συγχωρέστε με.
με συνεπήρε το όλο θέμα, και δεν γινόταν να μην αναφερθεί το συγκεκριμένο.
να πω και αυτό. ποιοι isis ρε παιδιά.
πριν παρεξηγηθώ, αγαπώ isis, αδυναμία κτλ κτλ.
αλλά αυτοί οι σουηδοί είναι το κάτι άλλο. αυτό το album, είναι το κάτι άλλο.
φοβερό ΚΑΙ το κλείσιμο, όπως ακριβώς τα λέει..
this will be the end of me.



θα μπορούσα να το συνεχίσω για πολλές σειρές αυτό,
αλλά ας το αφήσω εδώ.
ίσως γίνει κάποιο δεύτερο part.

και όλο αυτό ξεκίνησε από τα κρίνα,
συνεχίστηκε με τους national, και έκλεισε με CoL.

ωραία, "δικά μου" πράγματα..
προχτές, στην δουλειά, παραδέχτηκα μία αλήθεια σε έναν συνάδελφο.
το πόσο με επηρεάζει η μουσική.
αυτός παραξενεύτηκε, και είπε ότι δεν θα έπρεπε να συμβαίνει αυτό,
σκεπτόμενος το γεγονός ότι παίζω μουσική και σε ένα μαγαζί.
- αν έρθει κάποιος και σου ζητήσει ένα κομμάτι που δεν σε αρέσει, τι θα κάνεις τότε?
αυτά ήταν τα λόγια του, ακριβώς αυτά.
προφανώς και θα ξενερώσω, προφανώς και έχει συμβεί.
δεν θα έπρεπε, δουλειά είναι. και έχει δίκιο.

ευτυχώς ακόμα το βλέπω σαν διασκέδαση το όλο θέμα,
αλλά έχει και τα αρνητικά του, όπως αυτό.

θέλω να με επηρεάζει η μουσική,
θέλω να με αλλάζει την διάθεση,
θέλω να το ζω.

live it, live it.
(orgazmo)

αισθάνομαι τυχερός πάντως που έχω ανθρώπους να μοιράζομαι κάποια πράγματα.
την μουσική ας πούμε.
η οποία για μένα είναι κάτι το πολύ προσωπικό.
είναι σαν να μοιράζομαι ένα μέρος του εαυτού μου.
όπως και αυτό το "blog".
ευτυχώς δεν το διαβάζει πολύς κόσμος, οπότε, πάλι μαζί μιλάμε..
ευχαριστώ :))


Υ.Γ. πω ρε φίλε, με σακάτεψαν πάλι οι CoL...