4.9.16

καινούριος τόπος


δεν θα αναφέρω στίχους,
δεν θα κάνω κανένα επικήδειο.

απλά θέλω να θυμηθώ, μαζί σας ίσως,
τις δικές μου χαρακτηριστικές στιγμές με τα κρίνα, και όχι μόνο.

ήμουν τυχερός, τυχερότερος από κάποιους τουλάχιστον,
αφού ήμουν σε καλή ηλικία όταν έκαναν το ντεμπούτο τους,
το έπιασα, και έπαθα μία πλάκα.

πέρα από την ουτοπία,
δεν θυμάμαι να ακούω κρίνα στο ράδιο.

ο μόνος τρόπος ήταν η τηλεόραση.
το βίντεο από τις μέρες αργίας.
υστερία.

περίπου στα 15, αρχές λυκείου,
και να περιμένω σαν τρελός να παίξει την υπερβιντεάρα σε κάποιο μουσικό κανάλι.
δεν θυμάμαι πιο ακριβώς,
αλλά υπήρχε ένα που το έβαζε 1-2 φορές την ώρα.

και εκεί κάνω την κίνηση ματ,
βάζω βιντεοκασέτα, και πατάω το record.
ψαγμένος.
παίζει να έλιωσε η δόλια κάποια στιγμή.

δεν άντεξα πολύ όμως.
πήγα και αγόρασα τον δίσκο,
και έπαθα μία ακόμα παράκρουση.

μία αγαπημένη συνήθεια, ήταν να αλλάζω τα εξώφυλλα, με τα εσώφυλλα.
οπότε αυτόν τον δίσκο τον θυμάμαι με το μωρό απ΄έξω,
λίγο πιο ταιριαστό, αν ρωτάτε εμένα.

τι πράγμα ήταν αυτό.
ούτε ένα δευτερόλεπτο χαμένο εκεί μέσα,
τι στίχοι, τι μελωδίες, τι συναίσθημα.
μόνο εκείνο το Δ. δεν άντεχα,
μου θύμιζε σάκη ρουβά, δεν φταίω εγώ.

τους πέτυχα live, στις σαράβαλες καρδιές πρέπει να ήταν, δεν θυμάμαι,
και εκεί εδραιώθηκαν σαν το τρίτο αγαπημένο μου, μετά από τρύπες και σπαθιά.

ήταν και διαφορετικοί ταυτόχρονα όμως,
είναι πολύ άδικη αυτή η σύγκριση μεταξύ τους.

υπήρχε όντως κάτι "καταραμένο" στον χώρο, στην ατμόσφαιρα.

καμιά δεκαετία πίσω, τους άφησα κάπως.
σαν να τους έβαλα στον πάγο.

μετά άρχισα να πίνω.
και έβαλα να πιω, απόλυτα ταιριαστοί ξαφνικά.

δεν είχαν μόνο μία διάσταση,
μόνο μία υπόσταση,
πράγμα σπάνιο για το ροκ, μην γελιόμαστε,
ειδικά για το δικό μας, το εγχώριο..

σε κάποια φάση τον γνώρισα τον Θάνο,
κυριολεκτικά, γνωριστήκαμε,
ανταλλάξαμε ελάχιστες κουβέντες,
κυρίως μου είπε για την φάση του αλκοόλ,
και πως κάθε πίνακας κάτι συμβολίζει,
κυρίως του είπα οτι τον σέβομαι σαν καλλιτέχνη.
όχι κάτι ιδιαίτερο,
αλλά δες πόσο σημαντικό φαντάζει σήμερα αυτό στα μάτια μου.

δύσκολο πράγμα ο θάνατος,
περισσότερο τέλειο από την ζωή, όπως λέει και κάπου,
αλλά στην συγκεκριμένη περίπτωση,
δεν μπορώ να στεναχωρηθώ πολύ.

θα είναι σαν να αδειάζω το μέσα μου.

δεν μπορώ να λυπηθώ πολύ για τον συγκεκριμένο άνθρωπο,
και ο λόγος είναι απλός.

έχει αφήσει κάτι απολύτως ζωντανό πίσω του,
το οποίο έχει ποτιστεί σε εμένα,
και σε άλλους υποθέτω.

αυτό δεν γίνεται να αλλάξει.
αυτό ίσως να τον κάνει και αθάνατο, αν μου επιτραπεί η έκφραση.

προσπάθησε να κάνει τον κόσμο ένα καλύτερο μέρος,
με τον τρόπο του, με τις λέξεις του,
με το να εκθέτει συνεχώς τον εαυτό του,
χωρίς να υπολογίζει τις προσωπικές συνέπειες,
οι οποίες ήταν τεράστιες όπως αποδείχθηκε.

έπεσε, σηκώθηκε,
και αυτό μόνο μάθημα μπορεί να είναι για εμάς.

ήταν απόκοσμη μπάντα.

αλλά δεν έφευγαν μακριά μας.
κατάφερναν να κρατιούνται στο ίδιο επίπεδο με εμάς, άνθρωποι.

σε έναν πιο προσωπικό τόνο,
θυμάμαι κάποια βράδια έκλεινα με αυτό,
παρακαλούσα να ακούσω την φωνή σου,
αλλά ήταν τέτοια η ένταση της, το παράτησα λίγο μετά,
προτίμησα τον μπλε χειμώνα.
πιο pop.



"και εμείς σιωπηλά θα ζητάμε συγνώμη,
απ΄τον ήλιο που φεύγει, χωρίς να νυχτώνει"

αυτό το 2016,
μόνο φεύγει ο ήλιος, τι γίνεται,
λες να μεγαλώσαμε,
ή λες παίζει κάτι άλλο;;

22.6.16

1996, 20 χρόνια μετά (λίστα λέμε)


μόλις μου έσκασε,
και έχει τραγική ζέστη επίσης,
οπότε είπα να τελειώσω την καφεδάρα κάνοντας την φετινή σύνοψη


πρώτα έκανα την λίστα,
και μετά προσπάθησα να βρω τρόπο να τα διαχωρίσω.
η απλή αρίθμηση είναι για τους φλώρους άλλωστε.

τρεις οι κατηγορίες των διαγωνιζόμενων για φέτος-τώρα δηλαδή,
και οι τίτλοι είναι τουλάχιστον ξεκάθαροι.
1. για εμάς τους άντρες
2. τα θέλω σε βινύλιο
3. αν μας ρωτήσει γκόμενα, αυτά ακούμε/καλοκαιράκι έχει η καρδιά μου

άιντε πάμε



Κατηγορία ν.1
"για εμάς τους άντρες"


ulver - atgclvlsscap
μεγάλη επιστροφή, 
όχι ότι έφυγαν και ποτέ βέβαια. 
πιο κοντά σε αυτά που αγαπήσαμε, πιο κοντά στις καρδιές μας. 
το κάνουν να φαίνεται τόσο εύκολο πάντως, που ίσως και να είναι. 
για αυτούς τουλάχιστον.




swans - this glowing man
δεν το άκουσα πολύ, δεν πρόλαβα, μόνο 2 φορές. είναι αρκετές για να είναι εδώ, προφανώς. 
το ομώνυμο κομμάτι είναι από άλλον πλανήτη πάντως. 
έχει αυτά που περιμένεις, πλέον, και άλλα τόσα. βλέπουμε..




sarabante - poisonous legacy
μέτριο, 9 στα 10. θα το ρισκάρω, και θα πω ότι με άρεσε πιο πολύ από το πρώτο. 
και το πρώτο με άρεσε ΠΟΛΥ. κραστ νομίζω το λένε, και είναι φανταστικό, 
ό,τι καλύτερο για να βγάλεις ενέργεια, άχαστο.




nails - you will never be one of us
21 λεπτά δίσκος, ο μεγαλύτερός τους μέχρι σήμερα. 
το τελευταίο κομμάτι κρατάει 8 λεπτά βέβαια. 
τα παιδιά είναι τρένο που έρχεται κατά πάνω σου, και θα το αφήσεις να σε χτυπήσει. 
κομμάτια που θα θυμάσαι, όχι απλά ξύλο.




ihsahn - arktis
καλή και η ποιότητα, εδώ όμως είπε να το γυρίσει πιο πολύ προς το black metal, και το έκανε. πετυχισιά καλή που λέγαμε. 
όχι ότι δεν προτιμώ και τα προηγούμενα, αλλά εδώ είναι η φλέβα (μας), 
εδώ τον θέλω καρδιά μου. 
εδώ.




david bowie - blackstar
να το ακούσεις. δεν χρειάζεται review και ιστορίες. είναι έπος. να το ακούσεις. θα σε αρέσει.





garbage - strange little birds
τα προηγούμενα ήταν αρκετά καλά, με άρεσαν. αυτό όμως είναι φανταστικό. 
ο καλύτερος δίσκος τους, μετά το v2.0. τόσο καλό. 
άντε, καιρός ήταν.




thrice - to be everywhere is to be nowhere
έκαναν μία περίεργη στροφή στο ραδιόφωνο, αυτό νιώθω εδώ. 
από τις πιο αδικημένες μπάντες ever, και μου φαίνεται εδώ θα πάρουν το αίμα τους πίσω. 
πάντα έπαιζαν φανταστικά, vheissu και alchemy απίστευτοι δίσκοι, 
αλλά αυτό μάλλον θα αρέσει σε όλους. 
κερδίσαμε;; ίσως. αυτοί σίγουρα ναι.





Κατηγορία ν.2
"τα θέλω σε βινύλιο"


tindersticks - the waiting room
αυτή η φωνή, αυτή η μουσική, είναι όλα στα τέρματα. 
σίγουρα δεν είναι για όλες τις ώρες, αλλά είναι τέλειοι για τις υπόλοιπες, 
εκεί που μετράει πραγματικά τι θες να ακούσεις. 
με βάζουν στον δικό τους κόσμο, δεν ακολουθούν εμένα, εγώ τους ακολουθώ.





marissa nadler - strangers
από τα αγαπημένα μου εξώφυλλα έβερ. 
την ακολουθούμε χρόνια, και εδώ μας δίνει τον πιο προσωπικό της δίσκο, 
τον δίσκο με το περισσότερο νεύρο. 
chelsea wolfe, πριν την chelsea wolfe. επίσης, τι εξώφυλλο...




savages - adore life
συνεχίζουμε στα τρομερά εξώφυλλα, 
και εδώ έχουμε τον δεύτερο δίσκο από τις αγγλίδες με την γαλλίδα στα φωνητικά, 
να αισθάνονται πιο ώριμες από ποτέ. 
έχουν ρίξει αισθητά τις ταχύτητες, και έχουν δώσει πολύ περισσότερη σημασία στον στίχο. 
ένας δίσκος που θα σε κάνει να τον ακούσεις με το χαρτάκι στο χέρι, 
θέλεις να βλέπεις τι λέει το κορίτσι με το κοντό μαλλί. 
αυτό είναι η μουσική, σωστά;




underworld - barbara barbara, we face a shining future
παλαίουρες, όταν τα έκαναν αυτοί εμείς ακούγαμε prodigy φάση. 
δεν περίμενα να μου κάνει τόσο "κλικ", έλα όμως που μου πήρε το κεφάλι. 
ίσως να έπρεπε να το περιμένω, αν και αυτό δεν αλλάζει κάτι. 
ώριμο, με νεύρο πρώτου δίσκου. δύσκολο, αλλά το κατάφεραν.




deftones - gore
έκαναν στροφή. στην παραγωγή, στα φωνητικά, στις κιθάρες, σχεδόν παντού. 
μην περιμένεις τριλογία diamond eyes- koi no yokan - gore. 
είναι κάτι άλλο, και είναι καλό.




the last shadow puppets - everything you've come to expect
η tina turner στο εξώφυλλο χορεύει, κάτι θα ξέρει. 
στο live ήταν φανταστικοί, όπως και ο δίσκος που έβγαλαν. 
καμία επαφή με τον πρώτο, και αυτό δίνει extra πόντους. 
επίσης, και οι 2 είναι κιθαρίστες, και το πρώτο όργανο στην παραγωγή είναι το μπάσο. 
dracula teeth μωρό μου




radiohead - a moon shaped pool
εδώ τελειώνει ο χρόνος, η μεγαλύτερη μπάντα στην ιστορία της μουσικής. 
μόνοι τους παίζουν μπάλα, μόνοι τους βάζουν τον πήχη, τον οποίο ξεπερνάνε συνεχώς. 
δεν περιγράφω άλλο, 10/10


Κατηγορία ν.2
"αν μας ρωτήσει γκόμενα, αυτά ακούμε/καλοκαιράκι έχει η καρδιά μου"



the heavy - hurt & the merciless
τέτοια θέλουμε. γκρουβάτο, νευρικό, χορευτικό, καλοκαιρινό. σαν και εμένα δηλαδή. 
πέρα από χαζά, είναι καλός δίσκος, με κομμάτια που θα θυμάσαι, δεν τους το είχα. μπράβο τους




sia - this is acting
sia λέμε και κλαίμε. θεά, αγάπη, αδυναμία, όλα. 
ακόμα και τώρα στα πιο pop της, δείχνει τον δρόμο. 
δεν είναι τόσο ψηλά όσο το προηγούμενο, αλλά και αυτό κυλάει νεράκι, 
με 5-6 κομματάρες, απλά δεν είναι ολόκληρος ο δίσκος, 
είπαμε. εξαιρετική, όπως πάντα.




panic! at the disco - death of a bachelor
αυτό εδώ έσπασε το ρεκόρ της adele, 
αυτός ο δίσκος την κατέβασε από το νο.1 στην αμερική. 
παραξενεύτηκα, δεν τους είχα για τόσο καλούς. 
και τον άκουσα. μόνο χιτάρες, μόνο κομματάρες. όλα δικαιολογήθηκαν τελικά.




aurora - all my demons greeting me as a friend
αυτή η 20χρονη νορβηγίδα κάτι κάνει καλά. κάτι ξέρει μάλλον. 
δεν θα συγκρίνω με lorde, άλλη φάση, 
πιο ατμόσφαιρα, πιο γυαλισμένη, αλλά εξαιρετική επίσης. 
ακούστε το conqueror για να καταλάβετε τι εννοώ εσείς οι δύσπιστοι.




anohni - hopelessness
πάντα υπήρχε αγάπη. 
τώρα που αποφάσισε να βάλει λίγο νεύρο, έχουμε και έρωτα. 
απίστευτη φωνή ο πρώην antony and the johnsons, 
και δεν θα μπω καν στην διαδικασία με το φύλο. 
είναι γαμάτος/γαμάτη δεν ξέρω, δεν με απασχολεί. 
βγάζει μουσικάρες και αυτό είναι αρκετό.




the invinsible - patience
τελευταία προσθήκη, αυτή η δισκάρα που δεν είχα ιδέα, αλλά έπρεπε μάλλον, 
καθώς δεν είναι καινούριοι οι τύποι. 
πιο ήρεμο, πιο χαλαρωτικό, downtempo το λένε δεν ξέρω. 
τέλειο για απογευματινό καφέ. 
ninja tunes νομίζω; ναι, καλά νομίζω.



αυτά από εμάς,
την αγάπη σας στην ορχήστρα μας,
και όπως πάντα,
αν ακούσεις κάτι που σε άρεσε,
μην ντραπείς, πέστο μου.

over & out

11.4.16

δεν σε ξέχασα

..απλά σε έχω στο πίσω μέρος του μυαλού μου

(βάλτο να παίξει, και συνέχισε)





ξεκίνησε όμορφα η μέρα σήμερα,
έδωσα ένα imitations πρωί πρωί,
και κατά τις 11-12 ήρθε μία πολύ γλυκιά κοπελίτσα,
ήθελε πολλά και διάφορα,
και κατέληξε με το άλλο imitations στο χέρι,
να με ευχαριστεί, και εγώ να έχω πιο μεγάλο χαμόγελο από αυτήν.

πολύ "κλάμα",
αλλά το ωραίο, το αντρίκιο, όχι coldplay και άλλες μαλακίες,
κάτι για να πίνεις ουίσκια
ήταν η ατάκα που μάλλον την έπεισε.

και αυτή η ατάκα,
μάλλον σε ξανάφερε μπροστά μου,
δεν μπορούσα να αντιδράσω,
ήταν αναπόφευκτο.

ήταν ωραία πέρυσι που είμασταν μαζί,
είχα περάσει εξαιρετικά,
και ακόμα και φέτο,
που έχουν αλλάξει πολλά - όμως αυτό δεν αλλάζει κάτι,
πάλι το ίδιο συναίσθημα έχω όταν σε θυμάμαι.

πρέπει να ξανασυναντηθούμε mark,
έχουμε αφήσει πολλά στην μέση,
είναι πολλά τα ερωτήματα,
και είμαι σίγουρος ότι έχεις για όλα απαντήσεις.

αυτό που φοβάμαι είναι πως γνωρίζω τι θα πεις,
τις ξέρω τις απαντήσεις,
απλά είναι αλλιώς με την φωνή σου.

όπως και να έχει,
ήταν μία από τις ομορφότερες ημέρες/στιγμές της ζωής μου,
και σε ευχαριστώ.

θα την κουβαλάω για πάντα μαζί μου,
είτε σε αρέσει, είτε όχι,
θα κοιτάω το rearview mirror (γουίνκ) όποτε θέλω,
και θα σε φέρνω μπροστά μου.
επειδή μπορώ.
επειδή θέλω.






17.3.16

the humbug file


τέτοια μέρα το 2014 είχα ανεβάσει το παρακάτω βίντεο,
έτσι λέει το fb τουλάχιστον



ήταν, είναι και θα είναι μία από τις μεγαλύτερες μουσικές μου απορίες.

γιατί έβγαλαν τον καλύτερο δίσκο τους, 
τον ουσιαστικότερο, τον πιο ώριμο,
και στα καπάκια αναίρεσαν όλη τους την ιστορία,
πηγαίνοντας για το εύκολο χρήμα.

προφανώς είδαν ένα κενό,
δεν υπήρχε μεγάλο rock act, 
ας το θέσω έτσι,
και κυριολεκτικά κάλυψαν την θέση.

δεν το χωράει το μυαλό μου, αλήθεια.

ο πρώτος δίσκος είναι γεμάτος με νεύρο,
τα παίρνει παραμάζωμα όλα, δεν αφήνει τίποτα όρθιο,
ο δεύτερος αγγίζει τα όρια του uptempo δίσκου της δεκαετίας,
και έρχεται ο τρίτος, που δεν ξέρουν τι να κάνουν,
και μιλάνε με τον josh homme, 
τους κουβαλάει στα studio των kyuss για να ηχογραφήσουν ένα κομμάτι,
και καταλήγουν να ηχογραφούν τα 5/8 του δίσκου εκεί.

το μπάσο είναι παντού,
τα τύμπανα είναι κουρδισμένα στα όρια του οργασμού,
η κιθάρα φτιάχνει την ατμόσφαιρα,
και ο καριόλης αποδεικνύει ότι έχει στόφα για μεγάλα πράγματα,
όλοι τους είναι σε διαολεμένη φόρμα.
το groove στα καλύτερά του, 
δύσκολα θα βρεις pop-rock δίσκο να είναι τόσο ολοκληρωμένος.

και είναι τόσο διαφορετικός δίσκος,
δεν μοιάζει με τίποτα από το παρελθόν τους,
και ίσως από το μέλλον, με μικρές εξαιρέσεις.

στο καπάκι αλλάζει/αλλάζουν την κόμμωση, 
ο έλβις ζει φάση,
γίνονται μοιραίοι, 
μελίνα κανά φάση,
και ξαφνικά γεμίζουν στάδια.

καθόλου ξαφνικά, για να λέμε την αλήθεια,
αλλά ξέρεις ακριβώς τι εννοώ.

ίσως να είμαι εγώ υπερβολικά δεμένος με τον δίσκο,
ήταν η πρώτη κυκλοφορία που ήξερα ότι περιμένω σαν επαγγελματίας,
ίσως να τους έχω υπερβολική αδυναμία για να μένω αμέτοχος, 
ενώ τους βλέπω να μην ανταποκρίνονται στα δικά μου στάνταρ.
πόσο εγωιστικό ακούγεται αυτό αλήθεια.

μάλλον αισθάνομαι πιο περήφανος από αυτούς για τα συγκεκριμένα τραγούδια.
ακόμα και τα b-side είναι απίστευτα, 
τα εξώφυλλα, όλα.

ακόμα θυμάμαι στο stones,
είχα βάλει το παρακάτω, ψιλονωρίς, πριν τις 10,
και είχα κοντέψει να κατεβάσω το division bell από πίσω από το χτύπημα,
έκανα λες και δεν με έβλεπε κανείς.
όταν έκανα την αλλαγή,
είχε γυρίσει η Τέτα, και με είχε πει "το γουστάρεις το κομμάτι ε;;".
(άκουσέ το ολόκληρο, και θα καταλάβεις)



(the liar takes a lot less)
time to decide on his saunter
have you got itchy bones?
and in all your time alone
can you hack your mind being riddled
with the wrong memories?

and the clean coming will hurt
and you can never get it spotless
when there's dirt between the dirt


στην τελική,
ας μείνει στην καρδιά μου ο δίσκος, 
δεν αλλάζει σε καμία περίπτωση την αξία του.

μάλλον είναι η ανάγκη να μοιράζομαι τις μεγάλες αγάπες με τους υπόλοιπους,
κάτι το οποίο δεν είναι πάντα θετικό βέβαια.

γιατί τις μεγάλες αγάπες τις κρατάμε για εμάς,
και τις κουβαλάμε μαζί μας,
χωρίς να το κάνουμε θέμα.

συνηθίζω να δείχνω αδυναμία, στην αδυναμία,
επιβεβαιώνοντας στο έπακρο την ελληνική γλώσσα.

αυτό άλλωστε δεν είναι παιχνίδι δύναμης,
ακόμα δεν γνωρίζω τι είναι βέβαια,
όταν μάθω θα σε πω.

 
επειδή το χιτάκι είναι κομματάρα,
θα κλείσω αναλόγως. 




όταν βρέχει, να το ακούς.


8.1.16

feral wishes/feral love

έπρεπε να το ξέρω.

είχε πολύ ήλιο εκείνη την μέρα,
δεν μπορούσα να δω.

πέρασε καιρός,
και προσπαθώ να κοιτάω αλλού,
και πολλές φορές το κάνω,
και το κάνω καλά,
μέχρι που σε βλέπω να κάθεσαι στην γωνία και να περιμένεις,
εκεί που πάω να πάρω την στροφή,
σε βλέπω μπροστά μου.

ίσως να φταίω εγώ,
ίσως να αναρωτιέμαι που είσαι και τι κάνεις,
ίσως να ήταν χρήσιμο να σου λέω τι σκέφτομαι,
πολλά ίσως, πολλά ερωτήματα.

αναρωτιέμαι αν χρειάζεται να κοινοποιήσω αυτό,
σαν πρώτο για το 2016,
το σκεφτόμουν εδώ και καιρό αυτό,
αλλά σκεφτόμουν και άλλα.

θα κάνω αυτό που με χαροποιεί,
αυτό που χρειάζομαι,
αυτό που αισθάνομαι,
αυτό έκανα πάντα εδώ,
αν και τελευταία το ξέχασα,
σήμερα είδα ένα χαμόγελο και το θυμήθηκα.

έπρεπε να το ξέρω λοιπόν,
πως θα καταλήξω εδώ,
να κοιτάω με περίσσια σοβαρότητα έναν τοίχο,
όχι γιατί τον έχεις κοιτάξει και εσύ,
αλλά γιατί αυτό θα ήθελα να κοιτάς τώρα.

έπρεπε να το ξέρω,
πως ο χρόνος είναι ο χειρότερος γιατρός,
βυθίζει τα άσχημα εκεί που δεν φτάνει το φως,
αφήνει μόνο τα θετικά στην επιφάνεια,
και στην τελική μένεις να αναρωτιέσαι τι στράβωσε,
αφού όλα ήταν τόσο καλά.

σαν να βάζεις δεσμά στον εαυτό σου,
αλλά να μην τα νιώθεις σαν δεσμά,
έχεις στραμμένη αλλού την προσοχή σου,
δεν σε ενδιαφέρει.

απίστευτο τρενάκι αυτό το 2015,
πολλοί ήρθαν, πολλοί έφυγαν,
εσύ κάπου στην μέση,
και σήμερα όλα είναι πιο καθαρά.

δεν ξέρω όμως αν είναι νεύρα αυτό που νιώθω τώρα,
αν είναι πόνος, αν είναι αγάπη,
αν είναι όλα μαζί.

σίγουρα δεν είναι κάτι παθητικό,
δεν υπάρχουν αυτά πλέον.

όλο αυτό επειδή θέλω να σε μιλήσω,
να κάνω όλα αυτά που έκανα,
στον υπερθετικό βαθμό,
στον βαθμό που τα αισθάνομαι.

i should have known that it would end this way,
i shoud have known there was no other way

ναι, το παραδέχομαι,
χαίρομαι που είμαι άλλος άνθρωπος,
χαίρομαι που φταις και εσύ συγκεκριμένα για αυτό,
και ταυτόχρονα λυπάμαι που δεν το βλέπεις στα μάτια μου,
αλλά να ξέρεις,
θα έρθω ένα βράδυ και θα σε κλέψω.






θα σε κλέψω.

(ρε γαμώτο, σαν να μπήκε το 2015 2016 κάπως απότομα)