24.2.11

what if...??

καλησπέρα και καλή βραδιά,
για ακόμα μία φορά...

αγκαλιά με τον υπολογιστή,
ακούγοντας ό,τι καλύτερο μπορώ να φανταστώ για τέτοια ώρα.

περίεργη η στιγμή,
καθώς έγιναν κάποια πράγματα, σε φιλικό επίπεδο,
που με χαροποίησαν ιδιαίτερα,
αλλα η ΠΑΟΚάρα, και το άλλο δεν με αφήνουν να νιώσω.

ίσως είμαι ανώμαλος, δεν ξέρω,
αλλά δεν είναι όλα ίδια, κάποια ζυγίζουν παραπάνω.
ώρες ώρες είναι ωραίο να σε λείπει κάτι,
το εκτιμάς παραπάνω. το βλέπεις και κάπως διαφορετικά.

αλλά τί γίνεται όταν ήδη το βλέπεις "παραπάνω"?
όταν συνδέεσαι με κάτι, αλλά ίσως δεν θα έπρεπε??

και τώρα θα τα πούμε σωστά.
όπως πρέπει.

No life, no life without a fall
Now the wind has swept us all
Down to this mission wall

And the love, the love we pray to keep
Has buried us so deep
And me singing this same sad song

How I fell into her arms
Her warm and loving arms
She said: You can never be free
You can never be like me
Now I'm a mad dog and I'll be
Now you honey on my tree

Whether sweet tomorrow
In the mellow wallow
Oh there's still time to borrow
And in the mellow wallow, yeah

We will never have it all
Tonight I'm screaming at the wall
Peel the paint of my window rail
Touch, material has no choice
Peel the paint off with my voice
Curse this city's deplex song

Now I'm sleeping on the floor
Honey I'm soaking wet and
Oh they're coming out, they're coming out,
they're coming for me

As long as we are free
We'll be doomed to live and die
Under the great suburban sky

And I'll always holler
In the mellow wallow
Oh there's still time to borrow
And in the mellow wallow
Jesus

Heaven, heaven head of hell
You are treating me quite well
Washed me up upon a shore
Now I'm scratching down your door
All the words become my hands
Cold and broken on the floor
Peeling gooseflesh off your back
Pulling back your long black hair
Now this beauty is my queen
Skinny arms so very slow
A perfume neck and a blanket so small
Oh, what beauty, oh what bridge

I will sleep tomorrow
And in the mellow wallow
Oh, there's still time to borrow
And in the mellow wallow
Oh, and I fall to be controlled
Lost and swept away
I will always wait it out
Won't you listen now
Let me sleep tomorrow inn

We'll never have it all
Now the wind has swept us all

Down to this mission wall
And see, the rhythm is your hand
Speed the rhythm, speed the band
This is the bright amphetamine sky

και κάθεσαι και το διαβάζεις, ναι είναι μεγάλο.
αλλά όχι, θα έπρεπε να είναι μεγαλύτερο.
όταν λες τέτοια πράγματα δεν θα έπρεπε να σε σταματάει κάτι.

αυτό που παθαίνω εγώ, δεν ξέρω για εσάς,
είναι κάπως επιπόλαιο, τουλάχιστον επιπόλαιο.

πάντα ενδιαφερόμουν για τον στίχο πρώτα,
και μάλλον γιαυτό δεν ενδιαφέρθηκα ιδιαίτερα για πολλές prog μπάντες.
όταν λοιπόν ασχολούμαι με ένα κομμάτι, αλλά δεν με κάνει το "κλικ",
απλά το αφήνω, δεν πρόκειται να πιέσω καμία κατάσταση.

έτσι έγινε και με το salt.


δεν νομίζω να το έχω νιώσει περισσότερο,
από ότι το ένιωσα σήμερα.
και είναι ωραίο να ανακαλύπτεις κάτι, με αυτόν τον τρόπο.
ακούς καινούριο κομμάτι, έτσι το βλέπω δηλαδή.
και ειλικρινά, ίσως το κομμάτι έχει γραφτεί για κάτι άλλο,
ίσως το δω και εγώ, αύριο όμως,
όπως λέει και το τραγούδι.

σχόλασα, αλλά κάθησα και έκανα ένα καφέ,
φοβερή συντροφιά, είναι γεγονός.

δεν ξέρω πόσο ακόμα θα αντέξω τόσο μακριά,
καθώς πλέον έχει γίνει θέμα αντοχής,
και όση τεχνική και να υπάρχει, θα γίνει το λάθος.
δεν θα συνηθίσω, δεν πρόκειται να το κάνω ποτέ,
είναι τόσα πολλά,
δεν προλαβαίνω να θυμηθώ, πως να καταφέρω να ξεχάσω...??

πάντα όμως θα κάνω και την αυτοκριτική μου,
και δεν πιστεύω πως τα κάνω όλα σωστά.
πολλές φορές μετανιώνω, μέσα σε δευτερόλεπτα.
ευτυχώς, όλα αυτά είναι ακούσια, δεν σκοπεύω σε κάτι.

αυτό μην το ξεχάσεις ποτέ.



Δ.Π. θα κοιμηθώ αύριο τελικά

11.2.11

ΒΔΠ

Πλέον μπορούμε να το πούμε νομίζω,
η ελληνική σκηνή υπάρχει ξανά.
λίγο η inner ear, λίγο ο κύκλος που κάνει η ζωή,
δεν ξέρω τι άλλο, το θέμα είναι ότι πλέον υπάρχουν καινούριες μπάντες.

περίπου 10 χρόνια πέρασαν,
10 χρόνια πρακτικής ανυπαρξίας της ελληνικής μουσικής,
πέρα από κάποιες εξαιρέσεις βέβαια...
ο χατζηγιάννης η βανδή και η βίσση έκαναν πάρτυ..
και πραγματικά δεν έχω κάτι εναντίων αυτής της μουσικής,
δεν ξέρω αν θα έπρεπε να έχω, αλλά κυριολεκτικά όλα αυτά μου είναι αδιάφορα.

εγώ αναζητώ μία άλλη μουσική, κάτι διαφορετικό.
και αυτό δεν νομίζω ότι με κάνει ψαγμένο ή ιδιαίτερο.
και εγώ σε δισκοπωλεία ψάχνω την μουσική, δεν κάνω ιδιαίτερο ψάξιμο δηλαδή..

τελευταία βλέπω και μία άλλη μουσική,
που κάτι έχει να σε πει, όχι πάντα με ελληνικό στίχο,
αλλά σίγουρα αξιόλογη.

και χαίρομαι, γιατί είναι ωραίο να βλέπεις κάτι που δεν το περίμενες.
να εκπλήσσεσαι θετικά...
να ακούς κάτι καινούριο, και να ψάχνεις στο internet για την μπάντα,
και να βλέπεις ότι τα παιδιά είναι έλληνες...

και έτσι φτάνουμε στο σημερινό λόγω της ανάρτησης.

στέρεο νόβα, είναι η νέα τάξη που χτυπάει.

ελάχιστα χρόνια ενεργής δισκογραφίας, αλλά τόσο σημαντικά.
τόσο ουσιαστικά, τόσο ιδιαίτερα και τόσο αδικημένα.
πιθανότατα ούτε οι ίδιοι είχαν καταλάβει το πόσο σημαντικοί ήταν.
αλλά εδώ ίσως τους αδικώ και εγώ.
πολύ πιθανό να καταλάβαιναν.
δεν ξέρω πως θα μπορούσα να τους χαρακτηρίσω, μουσικά.
αλλά σήμερα τους βλέπω σε πάρα πολλές καινούριες μπάντες.
αυτό σημαίνει πως μεγάλωσαν μία γενιά.
μία γενιά που τους άκουσε, τους ένιωσε, τους κατάλαβε,
και σήμερα τους αναφέρει σαν επιρροή της,
είτε έμμεσα, είτε άμεσα..

τεράστιος σεβασμός για αυτά τα παιδιά,
που άκουγαν (post) punk, και ό,τι άλλο βάλει ο νους σου,
και έγραφαν ηλεκτρονική μουσική.
είμαι σίγουρος πως αν ζούσαν σε μία πιο μουσική χώρα,
όπως η αγγλία,η γαλλία, ή ακόμα η αμερική,
σήμερα θα τους ήξερε όλος ο κόσμος.
και να μην ξεχνάμε, δεν απευθύνθηκαν σε άτομα που ακούνε ηλεκτρονική μουσική.
όχι μόνο σε αυτούς δηλαδή.
κέρδισαν πολύ κόσμο εκτός του "βεληνεκούς" της μουσικής τους.


σεβασμός και για πολλά άλλα πράγματα,
όπως τις μετέπειτα, solo, προσπάθειές τους σαν καλλιτέχνες.


σεβασμός επειδή τώρα θα ήταν η ώρα να ξαναβγούν στην σκηνή,
και όλοι ξέρουμε αν θα είχε επιτυχία αυτή η κίνηση,
και να το παίξουν άρχοντες του κόσμου,
να κάνουν μία επίδειξη δύναμης ρε συ.
αλλά εδώ δεν μπορείς να βρεις cd τους, για reunion θα μιλήσουμε..
τυχεροί όσοι τους είδαν τότε live...

ελπίζω μία μέρα να τους δώσουμε την αναγνώριση που τους αξίζει,
αλλά όχι την δημοσιότητα, δεν νομίζω να το εκτιμήσουν αυτό.
και το συγκεκριμένο τους κάνει ακόμα μεγαλύτερους,
όχι γιατί θα φοβηθούν τα φώτα, αλλά επειδή δεν τους ενδιαφέρει κάτι τέτοιο.


αν η μουσική είναι ταξίδι,
οι στέρεο νόβα, σχεδόν 15 χρόνια μετά την διάλυσή τους,
πετυχαίνουν το σκοπό τους, σε πάνε αλλού.

ωραία χάθηκα πάλι, 6 το πρωί,
να πίνω καφέ, και να σκέφτομαι φθινοπωρινά απογεύματα του παρελθόντος..

Καλημέρα σας..





8.2.11

In My Restless Dreams...

- I feel like I'm dreaming...
- more like a nightmare I'd say...

είναι κάποιες περίεργες ώρες, που θυμάσαι πολλά..
εγώ σήμερα λοιπόν, θυμήθηκα ένα παιχνίδι που έπαιζα μικρός.
το silent hill...

και αυτό είχε μεγαλώσει μαζί μου...
θυμάμαι, όταν έπαιζα το πρώτο,
να γυρνάω από το σχολείο, και να ανοίγω απευθείας το playstation,
ούτε να τρώω, ούτε τίποτα..

μετά ήρθε το δεύτερο, και εκεί ήρθε και το απόλυτο σοκ νομίζω,
η μουσική ανέβηκε σε άλλο επίπεδο,
το παιχνίδι πήρε επικίνδυνο βάθος,
και τα δικά μου βράδια...

ακόμα και σήμερα πιστεύω ότι δύσκολα θα βρεθεί κάτι πιο αγαπημένο,
σε αυτό το είδος παιχνιδιών.

Ας τα πάρουμε με την σειρά όμως.



δεν υπάρχουν λόγια, και επίσης δεν υπάρχει το εισαγωγικό video,
δεν έχω δει πολλά, οκ,
αλλά από αυτά που έχω δει είναι με διαφορά το καλύτερο...
εντελώς άρρωστη μουσική, η γιαγιά είναι ο σατανάς ο ίδιος,
και η ομίχλη νομίζεις ότι είναι ακόμα και στο δωμάτιο που παίζεις...




και μετά ήρθε αυτό.
έτσι πρέπει να είναι τα sequel, ούτε ένα ψεγάδι,
ούτε μία μέτρια στιγμή.
απίστευτη ιστορία, δεν σε αφήνει ήσυχο ούτε λεπτό,
και το αστείο είναι ότι δεν καταλαβαίνεις τίποτα στην αρχή..
δεν χρειάζεται να αναφερθεί καν το soundtrack,
με διαφορά ό,τι καλύτερο έχει βγάλει ο akira yamaoka...





αυτό είναι το παιχνίδι που έχω ασχοληθεί λιγότερο από τα πρώτα 4,
παρόλα αυτά, έχει αρκετές στιγμές που σου σικώνεται η τρίχα,
καθώς παραπέμπει, και όχι μόνο, στο πρώτο παιχνίδι...
ιστορικό το τέλος πάντως, δεν νομίζω να το ξεχάσω εύκολα...



αυτό το περίμενα καιρό.
θυμάμαι, ένα ολόκληρο καλοκαίρι, μαζευόμασταν σπίτι, το βράδυ,
κλείναμε φώτα και... εντάξει, ήταν και γαμώ...
το απόλυτο respect στο λαγουδάκι ε, απλά άρρωστο \m/



μεγάλες στιγμές, και πολλές...
και να είναι καλά ο "μικρός", που φρόντισε να με βοηθάει...
ήταν οικογενειακή υπόθεση σε λέω..


με λίγα πράγματα έχω γίνει μανιακός,
και αυτό είναι ένα από αυτά.
για την ιστορία του, την μουσική του,
για τις μνήμες που έχω..
και φαίνεται τόσο περίεργο, τα πράγματα που έχουν συνδεθεί με αυτό,
είναι τόσο ξεκάρφωτα, θεωρητικά δεν έχουν καμία σχέση...


Gladly gave me everything you had and more
You craved my happiness..



πάνε 10 χρόνια από τότε,
αλλά δεν έχει ξεφτίσει ακόμα, έτσι θα έπρεπε να είναι οι αγάπες...