In My Restless Dreams...

- I feel like I'm dreaming...
- more like a nightmare I'd say...

είναι κάποιες περίεργες ώρες, που θυμάσαι πολλά..
εγώ σήμερα λοιπόν, θυμήθηκα ένα παιχνίδι που έπαιζα μικρός.
το silent hill...

και αυτό είχε μεγαλώσει μαζί μου...
θυμάμαι, όταν έπαιζα το πρώτο,
να γυρνάω από το σχολείο, και να ανοίγω απευθείας το playstation,
ούτε να τρώω, ούτε τίποτα..

μετά ήρθε το δεύτερο, και εκεί ήρθε και το απόλυτο σοκ νομίζω,
η μουσική ανέβηκε σε άλλο επίπεδο,
το παιχνίδι πήρε επικίνδυνο βάθος,
και τα δικά μου βράδια...

ακόμα και σήμερα πιστεύω ότι δύσκολα θα βρεθεί κάτι πιο αγαπημένο,
σε αυτό το είδος παιχνιδιών.

Ας τα πάρουμε με την σειρά όμως.

δεν υπάρχουν λόγια, και επίσης δεν υπάρχει το εισαγωγικό video,
δεν έχω δει πολλά, οκ,
αλλά από αυτά που έχω δει είναι με διαφορά το καλύτερο...
εντελώς άρρωστη μουσική, η γιαγιά είναι ο σατανάς ο ίδιος,
και η ομίχλη νομίζεις ότι είναι ακόμα και στο δωμάτιο που παίζεις...

και μετά ήρθε αυτό.
έτσι πρέπει να είναι τα sequel, ούτε ένα ψεγάδι,
ούτε μία μέτρια στιγμή.
απίστευτη ιστορία, δεν σε αφήνει ήσυχο ούτε λεπτό,
και το αστείο είναι ότι δεν καταλαβαίνεις τίποτα στην αρχή..
δεν χρειάζεται να αναφερθεί καν το soundtrack,
με διαφορά ό,τι καλύτερο έχει βγάλει ο akira yamaoka...

αυτό είναι το παιχνίδι που έχω ασχοληθεί λιγότερο από τα πρώτα 4,
παρόλα αυτά, έχει αρκετές στιγμές που σου σικώνεται η τρίχα,
καθώς παραπέμπει, και όχι μόνο, στο πρώτο παιχνίδι...
ιστορικό το τέλος πάντως, δεν νομίζω να το ξεχάσω εύκολα...

αυτό το περίμενα καιρό.
θυμάμαι, ένα ολόκληρο καλοκαίρι, μαζευόμασταν σπίτι, το βράδυ,
κλείναμε φώτα και... εντάξει, ήταν και γαμώ...
το απόλυτο respect στο λαγουδάκι ε, απλά άρρωστο \m/



μεγάλες στιγμές, και πολλές...
και να είναι καλά ο "μικρός", που φρόντισε να με βοηθάει...
ήταν οικογενειακή υπόθεση σε λέω..


με λίγα πράγματα έχω γίνει μανιακός,
και αυτό είναι ένα από αυτά.
για την ιστορία του, την μουσική του,
για τις μνήμες που έχω..
και φαίνεται τόσο περίεργο, τα πράγματα που έχουν συνδεθεί με αυτό,
είναι τόσο ξεκάρφωτα, θεωρητικά δεν έχουν καμία σχέση...


Gladly gave me everything you had and more
You craved my happiness..


πάνε 10 χρόνια από τότε,
αλλά δεν έχει ξεφτίσει ακόμα, έτσι θα έπρεπε να είναι οι αγάπες...