24.6.13

AM

είναι φοβερό αυτό που συμβαίνει με κάποια συγκροτήματα.

υπάρχουν στιγμές που ακούς ένα album,
και πραγματικά το νιώθεις,
βλέπεις ότι είναι όπως πρέπει, έχει τα στοιχεία που γουστάρεις ρε παιδί μου.

αυτό που συμβαίνει με τους arctic monkeys δεν είναι αυτό πάντως.

ας το πάρω από την αρχή όμως.
γενικότερα, αυτό που συμβαίνει τον τελευταίο καιρό,
είναι μία προσπάθεια να ξεχωρίσω το "αντικειμενικά καλό",
από το "προσωπικά κατάλληλο".

αν κάτι είναι θετικό-σωστό,
δεν σημαίνει πως είναι και κατάλληλο να το δεχτώ τώρα.
το χρονικό σημείο, ας πούμε, είναι ένας πολύ σημαντικός παράγοντας.

έτσι έγινε και με το palms,
καινούριος δίσκος με υπερονόματα μέσα,
τον οποίο θα κάνω καιρό να ακούσω, έτσι φαίνεται δηλαδή.
δεν μου φάνηκε κακός δίσκος,
απλά δεν είμαι σε τέτοια φάση αυτόν τον καιρό.

βέβαια, για να τα λέμε όλα,
ίσως και να μην ξέρω σε τι φάση είμαι.
αλλά όπως και στην ζωή,
εκεί που χάνεσαι, κάτι έρχεται και σου δείχνει τον δρόμο,
σε παίρνει από το χέρι, και με έναν πολύ απλό και ήρεμο τρόπο,
σε πάει βόλτα εκεί που ήθελες να πας, και δεν το έλεγες.
μέχρι σήμερα.

είχα καιρό να κάνω έναν τέτοιο μουσικό ταξίδι,
και δεν ξέρω αν είναι τυχαίο,
αλλά ίσως να έρχονται μαζί αυτά. θα δείξει.

όπως ήρθε και η προηγούμενη τετάρτη,
και η αγαπημένη μου βαλκάνια με έδειξε τον δρόμο,
και δεν είναι η πρώτη φορά βέβαια.

καινούριο κομμάτι arctic monkeys, να και το link,
άκουσέ το, όλα εδώ, μασημένη τροφή κατάσταση.

δεν ξέρω αν λέξη "γκντουπ" μπορεί να περιγράψει κάτι,
ίσως να είναι η αρχή, σίγουρα όχι κάτι παραπάνω όμως.

από τότε προσπαθώ να συνέλθω,
γιατί πολλά συμβαίνουν, και τώρα θα κάτσω να τα μεταφράσω.

αυτή η ιστορία είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την επαφή μου με το ιντερνέτ,
με την μεγάλη αλλαγή, με την πιο ουσιαστική επαφή μου με πολλά πράγματα,
ένα από αυτά και η μουσική.
η μία πλευρά είναι οι interpol, το leif erikson (άλλη φορά αυτό),
είναι το fake tales of san francisco.

αυτό ήθελα.
αυτό χρειαζόμουν, κάτι τέτοιο.
και αρχίζω να ανακαλύπτω κάτι τεράστιο,
από κάτι 20χρονα που ετοιμάζονται να κάνουν το μεγαλύτερο μπαμ,
στον δικό μου μουσικό κόσμο τουλάχιστον..

την πρώτη ημέρα κυκλοφορίας του πρώτου δίσκου,
οι πωλήσεις του ήταν περισσότερες από τις εβδομαδιαίες πωλήσεις του top 20 μαζί.
ναι, σε μία ημέρα πούλησαν περισσότερα
από ό,τι πούλησαν οι υπόλοιποι 19 δίσκοι σε μία εβδομάδα.
αλλά, οκ, τι να λένε 5 νούμερα, δεν είναι αυτός ο λόγος.

ο λόγος είναι ότι κάτι παιδιά 18-19 χρονών,
έγραψαν τραγούδια που θα τραγουδάω χρόνια.
με νεύρο, ρυθμό, αλητεία αλλά και συναίσθημα.

και αρκετά γρήγορα βγάζουν καινούριο δίσκο,
κάπως διαφορετικό, αλλά στα ίδια καλούπια λίγο-πολύ.
ένας δίσκος που στα πρώτα κομμάτια σε κάνει να τα βλέπεις όλα ανάποδα,
και όσο περνάνε τα κομμάτια
απλά νιώθεις ότι κάθε κομμάτι θα μπορούσε να ανοίγει τον δίσκο,
μέχρι που έρχεται το 505 και απλά ψάχνεις να βρεις αλκοόλ,
επειδή i crumble completely when you cry, και ό,τι λέει μετά-δεν θυμάμαι..

όπως φαίνεται, σαν να διαλέγουν ένα κομμάτι από τον προηγούμενο δίσκο,
και να φτιάχνουν τον επόμενο με βάση αυτό.

έχουν βασιστεί στο ιντερνέτ, αλλά όχι ακριβώς αυτοί,
ακόμα και το myspace της μπάντας πριν τον πρώτο δίσκο,
δεν το λειτουργούσαν αυτοί, το χειρίζονταν 100% ο κόσμος,
έδιναν δωρεάν τα κομμάτια τους στα live τους το 2004,
και γενικότερα απλά ήθελαν να γράφουν μουσική. τέλος.

έχουν δύο υπερδίσκους λοιπόν.
και τι κάνεις τώρα;

βγάζεις το last shadow puppets.
έτσι γιατί μπορείς.
όχι μόνος, όχι οι arctic monkeys,
αλλά όλοι ξέρουμε για τι δίσκο μιλάμε.

και έρχεται η αμερική.
και φτιάχνουν αυτό ακριβώς που γουστάρει η βρετανία,
με αμερικάνικο τρόπο. κέρδισες.

οι χιπστεράδες το αγάπησαν,
και σωστά αναρωτήθηκαν που θα το πάνε μετά.

όπου ήθελαν, θα ήταν η σωστή απάντηση.
αφήνουν τον homme, και ετοιμάζουν κάτι πιο κιθαριστικό,
κάτι πιο καλοκαιρινό ίσως.
κάτι που πάλι είναι τόσο καλό, και τόσο διαφορετικό..

μας παίρνουν τα σκαλπ πέρυσι με το r u mine,
και μία εβδομάδα πριν βγάζουν το do i wanna know?,
και απλά περιμένουμε τα τέλη του 2013 να δούμε πόσο έξω θα πέσουμε...

δεν ξέρω το πόσο επιτυχημένοι είναι,
ή το πόσο μετράει αυτό για εμένα,
αλλά είναι κάποια πράγματα που μεγαλώνεις,
κυριολεκτικά και μεταφορικά, μαζί τους,
είναι κάτι που "δεν είναι απλά καλό".

όπως έλεγα και πιο πάνω,
δεν θα μιλήσω για κάτι τέτοιο τώρα.

είναι κάτι που είναι δικό σου,
κάτι που σου θυμίζει πράγματα που θα είχες ξεχάσει,
αν δεν είχες το ανάλογο soundtrack.

είναι αυτό που είναι τόσο κοντά σου,
λες και μεγαλώνετε μαζί.
λες και γράφεις εσύ τα τραγούδια,
λες και ξέρει ο άλλος σε τι κατάσταση βρίσκεσαι,
και σου δίνει λέξεις για αυτό που σκέφτεσαι πριν κοιμηθείς κάθε βράδυ.
κανείς δεν έσπασε την καρδιά του, alex,
μια χαρά περνάει, μας κερνάει στιγμές, και εμείς δίνουμε τις εικόνες.
oh, momentary synergy..


20.6.13

josh homme - η λύση στο φετινό αίνιγμα

"οι νύχτες φτιάχτηκαν για να μπορέσουμε να πούμε
αυτά που δεν μπορούμε να πούμε το άλλο πρωί."


είναι περίεργο πόσες φορές μπορώ να ακούσω ένα κομμάτι.

δεν θα ασχοληθώ τώρα με τους αγαπημένους arctic monkeys.
θα το κάνω στα κοντά πάντως, καλό θα ήταν να περιμένω τον καινούριο δίσκο.

γενικά, τις τελευταίες ημέρες έχω πολύ τους queens of the stone age στο μυαλό μου.
γιατί είναι έτσι, σήμερα, τι άλλαξε,
γιατί έγραψε ένα τόσο μελαγχολικό τραγούδι ο homme,
όταν ήταν κατάκοιτος, το 2010.
(το vampyre of time and memory ντε)

προφανώς και ο δίσκος είναι εξαιρετικός,
δεν νομίζω να υπάρχει μεγάλη διαφωνία πάνω σε αυτό.

το θέμα είναι το γιατί.
και σήμερα, ενώ ερχόμουν από μία φανταστική βόλτα,
λειτούργησα εντελώς περίεργα, και έβγαλα άκρη.

όλη η συζήτηση ξεκινάει, και τελειώνει νομίζω, στην παρακάτω φωτογραφία.


















όλα άλλαξαν τότε, το καλοκαίρι του 2009.

τότε που άκουσε, ακόμα δεν ξέρω πως ακριβώς συνέβη,
ο josh τα καινούρια κομμάτια, και τους τράβηξε στην αγαπημένη έρημο των kyuss,
να ηχογραφήσουν το υπερέποc humbug.

και φαίνεται, πολύ, ότι ο δίσκος είναι αγγιγμένος από το χέρι του.

δεν έχασαν την μπάλα τα αγγλάκια,
αλλά προφανώς επηρεάστηκαν.
και αυτό φάνηκε και στο επόμενο album τους.
και φάνηκε και στο χθεσινό κομμάτι που ανέβασαν,
το οποίο χαλαρά γλεντάει όποιο indie rock φετινό τετράλεπτο btw.

ως ένα βαθμό το είχαμε παρει χαμπάρι ρε μήτσο,
ναι, οι arctic monkeys την είδαν αλλιώς από τότε που βγήκε το humbug.
λίγο πιο αμερικάνοι, λίγο πιο groovy, ξέρεις τι εννοώ.

αυτό που δεν είχα δει καθαρά είναι το ότι αυτό ήταν αμφίδρομο.
γιαυτό ο φετινός δίσκος των qotsa ακούγεται εύκολα,
είναι γνωστός σαν ήχος, δεν ξέρεις τι ακριβώς,
αλλά είναι γαμάτο.

μετά από αυτό έκατσα και έβαλα στα καπάκια να τον ακούσω.
και ήρθε η φώτιση, είδα το φως πως το λένε..

μπράβο του πάντως,
δεν έχει μείνει σε κανένα ίδιο σημείο τόσα χρόνια,
πάντα δοκιμάζει κάτι διαφορετικό,
ασχέτως αν θα είναι επιτυχημένο, ή όχι.

τα πράγματα πάντως είναι απλά.

ρίχτε το humbug να παίξει, μην αγχώνεσαι 40 λεπτά κρατάει,
και μετά βάλε το ..like clockwork.
θα είναι καλή η αλλαγή, θα σου κάτσει καλύτερα, πίστεψέ με.

και ελπίζουμε αυτό να είναι μόνο η αρχή.....




 

17.6.13

χαμός/ζαλούρα 2013 edition

ανέβα-κατέβα το πούλμαν..

πάει λίγος καιρός που έχει χαθεί η μπάλα.
κάτι σαν να μην υπάρχει αύριο, ας πούμε.

αλλά η μουσική βιώνει μία από της καλύτερες ημέρες της,
ή για να το θέσω πιο σωστά,
βιώνει μία από τις πιο ταιριαστές της ημέρες, μαζί μου.

πολλά καινούρια album,
που πραγματικά το ένα είναι καλύτερο από το άλλο, δεν ξέρω πως..

και αφού είμαι χαλαρός και έτοιμος,
ας κάνω μία πρόχειρη καταμέτρηση του σκηνικού.
(έτσι πρόχειρα, καμιά 20αρια δίσκοι..)


chapter no.1
γυναικωτός aka μουσική για γκόμενες-κοριτσάκια πριν το λύκειο.


30 seconds to mars - love lust faith + dreams
τεράστιος ο αποπάνω κύριος. σοβαρός και στιβαρός. και όντως, 
ίσως να έχει γράψει/κάνει παραγωγή τον καλύτερο δίσκο του συγκροτήματος...




paramore - s/t
καλό ήταν τελικά. 
λίγο πιο χαρούμενο από ότι περίμενα, αλλά μάλλον είχαν τον λόγο τους. 
επέζησαν πάντως, αυτό (;;;) μετράει.





justin timberlake - the 20/20 experience
τα έφερε όλα βόλτα μέσα μου. μπράβο του. 
αρχίζει και ανεβάζει τον πήχη σε δυσθεώρητα ύψη για την σύγχρονη pop μουσική. 
δεν ξέρω πως, αλλά από την πρώτη φορά που τον άκουσα, μόνο ανεβαίνει. το έχει.




the lonely island - the wack album
εντάξει, 2-3 φορές το άκουσα, αλλά με ξέρεις. είχαν staff pick, για όποιον νιώθει..





chapter no.2
νιουρόκς


editors - the weight of your love
θα το πω. ναι. με άρεσε. η φωνή κάπως διαφορετική σε σημεία, αλλά χαίρομαι που ο δίσκος πάει κατά πίσω στην πορεία τους, ενώ προφανώς και πατάνε στο 2013. έχει καλό εξώφυλλο πάντως...





alice in chains - the devil put dinosaurs here
το φοβόμουν πολύ. σε τραγικό βαθμό. 
λες και θα γινόταν κάτι αν δεν θα γούσταρα.
τα ετοίμασα όλα, τόπο, τρόπο, χρόνο. 
και κέρδισε. ευτυχώς.






queens of the stone age - ..like clockwork
homme και στα @@ σου. 
homme είσαι. 
έχω την εντύπωση πως δεν δίχασε κανέναν, 
όπως είπε ένας φίλος. 
απλά κάποιοι δεν άκουσαν τον δίσκο.





chapter no.3
μπλιμπλίκια/βλέποντας κύκλους


boards of canada - tomorrow's harvest
σεβασμός, σε ένα συγκρότημα που έχει μόνο δυνατές κυκλοφορίες, 
και αυτό είναι τόσο βαρύ όσο ακούγεται. 
χαρακτηριστικό το εξώφυλλο..





daft punk - random access memories
δεν το άκουσα πάρα πολύ, αλλά τέτοιο hype είχα καιρό να δω, 
για κάτι που δεν είναι η πάολα/παντελίδης/σφακιανάκης. 
έχω ξεχωρίσει στιγμές, 
αλλά είναι γεγονός ότι μάλλον προτιμώ τις προηγούμενες δουλειές τους...





chapter no.4
δίνωντας πόνο.



dark tranquillity - construct
για πλάκα. ωρίμασαν, γουστάρουν, 
και ίσως έχουν την σωστή αναλογία πλήκτων-καφρίλας. 
και επειδή δεν έγιναν ποτέ in flames. 
δίσκος που ακούγεται ολόκληρος. πάμε (ρε) σουηδία.





deafheaven - sunbather
καλώς τα, τα παιδία. καλώς τα, 2-0. 
αφού ξέρουν, και το δείχνουν. δείχνουν τον δρόμο. 
να περιμένεις να βραδιάσει για να πατήσεις play. δίνουν πόνο....





kvelertak - meir
ναι. αφού είναι. αν επιζήσω από το live, θα γράψω και συνέχεια. μάλλον.





the dillinger escape plan - one of us is the killer
μου φαίνεται ότι έγραψαν τον δίσκο της καριέρας τους. αλλά δεν είμαι και σίγουρος. καλά, δεν χρειάζεται κιόλας, μόνο και μόνο που με/μας έβαλαν στο τριπάκι, κέρδισαν..






the black dahlia murder - everblack
λες και είναι μηχανή. τι σκατά ρε γαμώτο, κανείς δεν θα βγάλει μέτριο δίσκο φέτο;;; 
εντάξει, ίσως είμαι fanboyσ, αλλά πάντα με πιάνουν από τον γιακά αυτοί..







erlen meyer - erlen meyer
εδώ σας θέλω. εξωφυλλάρα απίστευτη, και ταιριάζει απόλυτα. 
ευχαριστώ σαφ. οι kvelertak του σημερινού post-metal. 
αλλά μιλάμε για πρώτο δίσκο. φαντάζεστε... 
αυτό ακριβώς που φαντάζεστε.






the ocean - pelagial
εδώ φώναζε από νωρίς. μεγάλη ιστορία ο δίσκος,
 έτσι όπως φτιάχτηκε, με τις "περιπέτειες" του τραγουδιάρη.. 
ισάξιο του precambrian, μόνο αυτό λέω.......





chapter no.5
τί εννοείς...;;


burzum - sol austan, mani vestan
δεν το περίμενα, αλλά δεν μπορώ να πω ότι δεν το έβλεπα να έρχεται κιόλας. 
τον έχω ακούσει πολύ παραπάνω από ότι θα περίμενα,
και αυτό είναι μία νίκη από μόνο του. 
καλά ξηγήθηκε.





tesseract - altered state
δεν. πως;; αφού εγώ.... ποτέ δεν με άρεσε αυτό το djent, ποτέ. 
δεν ξέρω τι ακριβώς είναι αυτό, αλλά είναι ΓΑΜΑΤΟ. για πλάκα. 
και ναι, η φωνή ταιριάζει με την μουσική, και ας είναι φλώρικη. 
και ας είναι φλώρικη και η μουσική. 
δεν σας χάλασε.





c r o w n  - psychurgy
atmospheric sludge/ambient λέει ο last.fm, τον οποίο βλέπω αρκετά συχνά. 
χαμός λέω εγώ, πόλεμος. βαρύ και ασήκωτο. αντρικό. ευχαριστώ σαφ ΙΙ.





altar of plagues - teethed glory and injury
για όσους δεν τους ξέρουν, λένε ότι έχουν επιρροές από: emperor, bjork, arvo part. 
τώρα, καθίστε και ακούστε τον δίσκο, να σας αφήσει τα μυαλά στο πάτωμα. 
α ναι, είναι και ιρλανδοί.








και κάπως έτσι πάει φέτος.
δεν έχω την παραμικρή ιδέα γιατί έκατσα 2 ώρες να το κάνω όλο αυτό....

μην ξεχάσουμε βέβαια τους πατέρες.
αλλά αυτοί δεν είναι για λίστες. δεν κάνει. δεν είναι σωστό.


αναπάντεχα καλή χρονιά πάντως. μουσικά.
γιατί είπαμε, από τα άλλα..
για το κέντρο επίπλου καλά πάω ρε Μάκη;;

9.6.13

καταστολή

i will it all, burning deep in my skull.




 
















αλήθεια, φέρτε μου έναν, είναι κρίμα να ακούω αυτό το κομμάτι,
και να μην μπορώ να βγάλω ενέργεια.
είναι κρίμα, αφού.

αφού το σκέφτομαι τόσες ώρες,
αφού το αναλύω κάθε στιγμή που μου δίνεται η ευκαιρία.

σήμερα είδα το φως όμως, σήμερα.
θα ξανακάνω τις φλέβες μου να ματώσουν.

ίσως να λέω ότι τα περνάω όλα μόνος,
αλλά δεν είναι έτσι. 
υπάρχει πολύς κόσμος.

και υπάρχει και το απρόσμενο κομμάτι που όταν έρχεται,
βλέπεις αυτό που εσύ ο ίδιος κρύβεις τόσο καιρό.

το αποφάσισα.
θα ακολουθήσω μία άλλη συμβουλή, 
που ίσως την έχω αναφέρει ξανά.

όχι άλλοι ντεμέκ δημοσιογράφοι, 
όχι άλλα "τεστ ικανοτήτων".
όταν θα πάω σε μία συναυλία, θα πάω για να περάσω καλά,
όχι για να την βαθμολογήσω. 
δεν είναι αυτό το νόημα ρε συ αρτέμη.

πλέον θα είναι όλα συναίσθημα.
όλα θα είναι black metal.
όπως το νιώθω, όπως θα βγει.
όχι αν ήταν "καλό", τι του έλειπε, τι θα έπρεπε να πάει διαφορετικά.
ε οκ, και αν πήγαινε? θα άλλαζε κάτι?
θα έκανε κάτι, στην τελική εικόνα, ιδιαίτερο?
οι "μαύροι κύκλοι" θα κάνουν κάτι ξεχωριστό,
όχι η επικάλυψη. έτσι λέω εγώ τουλάχιστον..

τα αρνητικά είναι αυτά που με δένουν με κάτι,
αυτά για τα οποία ντρέπεσαι, αυτά που δεν θέλεις να μάθω ποτέ.
αν δεν μου τα δείξεις, δεν θα δεθώ.
αν χάσεις και μία νότα, δεν θα πάθω κάτι. live είναι, δεν περιμένω τελειότητα.
ειλικρίνεια περιμένω, και προσπάθεια να πάνε όλα καλά.

Summer is miles and miles away που λέει και ο ποιητής.

αν είναι να με τραβήξεις στο σκοτάδι σου, φρόντισε να με κρατάς το χέρι τουλάχιστον,
αλλιώς απλά θα κάνω βόλτες μόνος, και τέτοιες βόλτες τις κάνω και χωρίς την βοήθειά σου.
δεν είναι ότι φοβάμαι, είναι ότι άρχισα να τις συνηθίζω.

ντροπή μου που τα αναφέρω όλα αυτά,
αλλά όπως πάντα θα είμαι όπου αισθάνομαι.
όπου αισθάνομαι οικεία.

ακόμα και σήμερα,
δεν ξέρω αν σεβάστηκα εσένα,
αν σε φοβήθηκα, αν σε ένιωσα.
δεν ξέρω καν αν σεβάστηκα εμένα,
αν φοβήθηκα εμένα, αν ένιωσα αυτό που είχα μέσα μου.
είναι όλα τόσο θολά, που δεν θα έπρεπε να σκέφτομαι αυτές τις ώρες.

ελπίζω να μην έχω χάσει το νόημα ακόμα,
θεωρώ πως μπορώ ακόμα να αντέξω εκείνες τις στιγμές που θα ξεχωρίσουν.
εκείνες που θα διαλέξω να κάτσω, ενώ δεν είναι το λογικό.
αυτό δεν θέλω βασικά. δεν θέλω άλλη λογική.

έλα όμως που δεν μου έχει μείνει κάτι, 
και δεν σκοπεύω να κάνω τρίπλα. 
θα το πάω μέχρι το τέλος.

ίσως όχι μαζί σου.
ίσως μόνος. 
ίσως και όχι.
ίσως πάλι να ήπια σήμερα.