15.9.14

scott o)))

καιρό είχα να κάνω love track στο last.fm

πέρα από τον χαμό, τότε στην αρχή,
δεν το συνήθιζα, η αλήθεια είναι, σαν να το φοβόμουν.

σήμερα που λέτε, 
άκουσα έναν καλό δίσκο (θα τα πούμε ξανά για αυτό νομίζω),
και κάτι που θυμίζει το ιστορικό fatality του kano στο mk1.

εισήλθε απότομα μα σταθερά ένα χέρι,
και μου έβγαλε την καρδιά από την θέση της.

κάθε φορά θα έρχεται μαζί με συντροφιά,
αυτό βλέπω.
ακριβώς ένα χρόνο πριν,
είχα βρει έναν δίσκο που θα με κάνει παρέα για πολλά χρόνια,
και κάπως έτσι έγινε και χθες.



έτσι, όπως έρχονται όλα τα ωραία.
τουλάχιστον έχω την τύχη στην μουσική,
σε κάθε κατάσταση, θετική ή όχι,
πάντα έχω ένα άλμπουμ να θυμάμαι.

δεν ξέρω αν είναι η λύση να κάθομαι και να σκέφτομαι,
αλλά δεν το βλέπω σαν κάτι περίεργο τώρα.

το περίμενα σαν τρελός,
το περίμενα πιο πολύ από ότι το καινούριο at the gates Γιάννη,
και ίσως έκανα καλά.

είναι ένας δίσκος που ανταποκρίνεται στις προσδοκίες σου.

η αρχή είχε γίνει λίγα χρόνια πριν,
όταν οι sunn o))) είχαν πλησιάσει τον κ.Walker,
με σκοπό να τραγουδήσει κάποια κομμάτια στον καινούριο τους δίσκο.

αυτός αρνήθηκε,
αλλά όπως παραδέχτηκε πρόσφατα,
του άρεσε τόσο πολύ η ιδέα,
που από τότε έγραφε κομμάτια για μία πιθανή δουλειά.

ο λόγος που
φέτος έχουμε 2 sunn o))) είναι αυτός.
σε αυτό δεν έγραψαν μουσική, ας πούμε,
"απλά" έπαιξαν στον δίσκο.

το οποίο προφανώς είναι ακόμα πιο άρρωστο.

και ξαφνικά το όλο εγχείρημα ακούγεται τόσο οικείο.
σαν να μην σου φτάνει η επανάληψη,
σαν να παρακαλάς για πιο πρίμα, και πιο μπάσα ταυτόχρονα.

εκεί που θέλει να βγει η ψυχή από το σώμα σου,
αφού πλέον δεν είναι ένα ανθρώπινο μέρος,
υπάρχει η πάθηση μέσα του.

δεν ωραιοποιώ κάτι,
ούτε εξυψώνω, τα έκανα τόσο καιρό, φτάνει τώρα,
απλά αναφέρω ένα γεγονός που με εκφράζει,
ένα συνοθύλευμα ήχων,
μία πρόσθεση συναισθημάτων και πόνου,
μία αφαίρεση ανούσιων αναγκών,
μία ματιά στην απουσία.

δεν αναφέρομαι σε απώλεια,
μιλάω για χαμό.

δεν είναι cult,
δεν είναι ντεμέκ.

είναι τέχνη.
είναι εξωτερίκευση.
είναι η αλήθεια.

αυτό να θυμάσαι όταν θα ακούς το bull.
και το σφυρί που χτυπάει το καρφί.

οι συνειρμοί δικοί σου.



keep movin' on.

3.9.14

fifa '13: the end

ήρθε και αυτή η στιγμή.

μετά από 87 season και περίπου 800 ματς,
ήρθε η ώρα να δούμε τίτλους τέλους.

ας το πάρουμε από την αρχή όμως.

ένα παιχνίδι, μία ομάδα.



έχω περάσει ώρες/ημέρες/βδομάδες ίσως και μήνες της ζωής μου,
παίζοντας παιχνίδια, και δη ποδοσφαιράκια.
πολλές κυριακές που παίζαμε ομαδικώς,
πολλές κυριακές που παίζαμε online,
εναντίων διαφόρων-ξεκάρφωτων αντιπάλων.

εδώ και 1,5 χρόνο έχω κολλήσει με το online για να πω την αλήθεια.
συνήθως απέφευγα αυτήν την επιλογή,
όχι μόνο λόφω tr00ίλας (στα 90΄ς δεν είχε τέτοιες μαλακίες),
αλλά και λόγω της δυσκολίας, το επίπεδο εκεί είναι προφανώς πολύ καλύτερο.

τελικά μία μέρα το αποφάσισα, μάλλον πρέπει να βαριόμουν πολύ,
ή να με είπε ο μικρός μου αδερφός να το δοκιμάσω (παιδί των 00΄ς).

αυτό ήταν.
σχεδόν ολόκληρο το προηγούμενο καλοκαίρι,
η γειτονιά στην Ηλιούπολη άκουγε εμένα και άλλους 2-3,
αρκετά βράδια την εβδομάδα,
να καταριόμαστε τον θεό, την μάνα του,
αυτό που έβγαλε τον θεό, την μάνα του,
τις τριπλίτσες και το σημείο τοποθέτησης της μάνας του χρήστη,
την απλόχερη προσφορά καρκίνου,
σε συγκεκριμένο σημείο της μάνας του αντίπαλου χρήστη,
προτάσεις για επιτόπιο θάνατο-πέσιμο της γραμμής ιντερνέτ του αντιπάλου
(μπας και πάρουμε την νίκη στα χαρτιά),
μακρόχρονες ευχές για θάνατο στο ξύπνημα,
με πλημμύρα σε ολλανδό (alderweireld μεγάλε τριπλέρ),
με ειρωνικά "ΘΘΘ" σε ισπανούς,
με ομοφοβικά-ομοφυλοφυλικά σχόλια σε ιταλούς για τις φράντζες που σίγουρα θα είχαν,
και υπερ-πανυγυρισμούς σε γκολ στο 90',
με εξτρά ευχές στην ισοφάριση μετά το γκολ στο 90',
αν τους είχαμε μπροστά μας, θα κοπανούσαμε τα κεφάλια (τους) σε γωνίες από έπιπλα,
μιλάμε για τέτοια φόρτιση, τέτοια επίπεδα εκνευρισμού,
τέτοια επίπεδα αρτηριακής πίεσης.
γενικά πολύ φασαρία για το τίποτα.

αλλά.

αν δεν το έχεις παίξει, δεν μπορείς να καταλάβεις τι εννοώ.
μία απλή διακλάδωση.
10 κατηγορίες.
ξεκινάς από την τελευταία, την 10η.
10 ματς, με την γνωστή αντιστοιχία πόντων,
νίκη 3 βαθμοί/ισοπαλία 1 βαθμός/ήττα κανένας.
αν δεν περάσεις το πρώτο όριο πέφτεις,
αν είσαι πάνω από αυτό παραμένεις,
και αν καταφέρεις να περάσεις το δεύτερο όριο, ανεβαίνεις κατηγορία.
και έτσι τελειώνει μία season.

αυτό που έκανα για πρώτη φορά, λίγες ώρες πριν,
είναι να είμαι στην πρώτη κατηγορία,
και να πιάσω το ανώτατο όριο.
23 βαθμοί.
7 νίκες, 2 ισοπαλίες. καμία ήττα.

δεν πάει πιο πάνω. δεν έχει.
τερμάτισε.
πρώτη φορά. αυτό ήταν.

περάσαμε πολλές ώρες χαροπαλεύοντας στην 4η, στην 3η,
άντε στα καλά μας και λίγο στην 2η,
αλλά ποτέ στην πρώτη.
τώρα που έμεινα μόνος, το έλιωσα λίγο, το παραδέχομαι,
και κατάφερα να ανταποκριθώ στις προσδοκίες της Ζενιτάρας.

Ζενίτ είσαι, και αδικείσαι. να τα λέμε όλα,
ίσως η χειρότερη ομάδα στα 4,5/5 αστέρια.
αλλά είναι αγάπη, είναι τρέλα, είναι ο Αλεξάντρ,
είναι ο danny....

κρυφογουστάρω που έχω το αουτσάιντερ πάντως,
που δεν έχω το τσίτ, που προσπαθώ να το παλέψω.
και πολλοί ψαρώνουν, δεν είναι ομάδα που διαλέγεται συχνά η Ζενιτάρα,
αλλά όταν έρχεται η στιγμή του σφιξίματος στο Γ,
αυτή η δύσκολη ώρα, η απόκοσμη,
τότε έρχεται από κάποιον που πιθανώς δεν ξέρεις καν το όνομά του.
και δεν σε χάλασε.

το κατάφερα,
και σε λιγότερο από ένα μήνα βγαίνει το 15.
τρελή επιτυχία, το ξέρω.
και όπως είπε και ο κώστας,
σιγά την μαλακία, σοβαρό παιχνίδι βρήκα.

αυτό έχω όμως,
αυτό λιώνω το κορμί,
αυτό με δικαίωσε.

εντάξει, και αυτός