16.12.15

2015/άλλη μια λίστα για να κράξεις

πολύ μουσική φέτος,
γεμάτη χρονιά, 
από πολλές απόψεις, 
μουσικές και μη

μετά από πολύ σκέψη, 
καλά όχι πάρα πολύ, 
κατέληξα σε ένα από τα δυσκολότερα νο1 των τελευταίων ετών.
το ευχαριστήθηκα λοιπόν το ΄15,
μουσικά και μη

θα το πάμε χαλαρά πρώτα,
μετά θα μπούνε τα εξώφυλλα,
και μετά και ένα gifάκι,
κάτι με εικόνα,
που θα χαρακτηρίζει το album,
στα δικά μου μάτια.
καινοτομίες, όχι χαζά..

so, gemma

faith no more - sol invictus
δεν είναι έπος, δεν περίμενα να αλλάξει την ροή της μουσικής.
το έχουν κάνει ήδη. απολαυστικό δισκάκι, όπως και να έχει.

viet cong - s/t
βαρύ και ασήκωτο post punk.
μπράβο στα παιδιά, σήκωσαν ολόκληρο τοίχο με distortion. 
μπράβο.

terrible feelings - tremors
το καλύτερο live που δεν έγινε, για φέτο.
γκατζοπάνκ με κοπελίτσα, αλλά μην περιμένεις γλυκανάλατες ιστορίες.

the world is a beautiful place & i am no longer afraid to die - harmlessness
emo/indie με συνθεσάρες. 
δεν το είδα πολύ στις φετινές λίστες μέχρι στιγμής,
και δεν ξέρω γιατί..

carly rae jepsen - emotion
τι pop δίσκαρο έβγαλε ρε;;
δεν το περίμενα, αρκετά μοντέρνο,
αλλά φέρνει και λίγο 80's/90's, ναι ναι ναι

disclosure - caracal
τους ξέραμε, το περιμέναμε,
και έκαναν αυτό που έπρεπε. 
το live με την lorde θα μείνει στην ιστορία

defeater - abandonded
το αδίκησα. δεν το άκουσα όσο έπρεπε.
όχι ότι το άκουσα λίγο. 
σταθερή αξία, βετεράνοι πλέον, και το αξίζουν

chvrches - every open eye
φωνάρα, κομματάρες,
αγαπάνε και την hayley. 
φωνάρα όμως.

waxahatchee - ivy tripp
εξαιρετική φωνή το κορίτσι, 
ενδιαφέρον παίξιμο, 
ό,τι πρέπει για τις ήρεμες στιγμές, 
που απολαμβάνουμε παρέα με ένα ποτήρι κρασί

sleater kinney - no cities to love
δυναμικό τρίο, κιθαριστικότατο,
το οποίο ανήκει εδώ και χρόνια στο δυναμικό της sub pop.
κατάλαβες νομίζω.

deafheaven - new bermuda
νομίζω καλύτερο από το sunbather.
πιο άμεσο. καλύτερο δηλαδή. πιο άμεσο. αυτό.

u.s. girls - half free
οι u.s. girls είναι μία κοπέλα.
λίγο noise, λίγο ψυχεδέλεια,
και εμένα μου βγάζει λίγο bowie. οπότε ξέρεις.

the sonics - this is the sonics
όχι αν θες, ξαναπέστους παππούδια.
σοβαρά, γκούγκλαρα μήπως και είναι καινούριο συγκρότημα,
τόσο νεύρο δεν είχαν ούτε 50 χρόνια πριν, και καλά..


πάμε στην 20άδα τώρα


20. jenny hval - apocalypse, girl
περίεργο, δεν το περίμενα, και προφανώς αυτό είναι extra πόντος. 
νορβηγικό art pop λέει το genre,αλλά μην σε σταματάει αυτό, 
είναι εξαιρετικός δίσκος. 





19. jamie xx - in colour
σαν τους xx, αλλά με λίγο πιο πολύ νεύρο, λίγο περισσότερο χρώμα, 
ο τίτλος είναι τουλάχιστον εμπνευσμένος. 
έπρεπε να το κάνει εδώ και καιρό νομίζω, και δικαιώνει ξανά.





18. φοίβοςδεληβοριάς - καλλιθέα
ο καλύτερος ελληνικός-ελληνόφωνος δίσκος για φέτος. 
όπως είπε και ο γιατρός, έχει όλα αυτά που αγαπάμε στον Φοίβο. 
προσωπικός δίσκος, αλλά ταυτίζεσαι και εσύ μαζί του, 
κάτι που δεν γίνεται εύκολα, δεν γίνεται συχνά. 
του βγάζω το καπέλο, κρατάει εδώ και πολλά χρόνια υψηλό επίπεδο, 
εντός και εκτός γηπέδου..





17. susanne sundfor - ten love songs
αυτή η φωνή. 
το φετινό μου soundtrack για τις κυριακές το πρωί, που θα με ζητάς στις εκκλησιές. 
αρκετά πιο ήρεμο από προηγούμενες δουλειές, 
εξαιρετικό ακόμα και έτσι όμως. σκανδιναβία ρε.





16. shining - international blackjazz society
black jazz. αυτό που λέει. black metal με σαξόφωνα, με την καλή έννοια πάντα. 
εξαιρετική στιγμή ο δίσκος, φοβερές συνθέσεις, φοβερή ατμόσφαιρα, 
όσο noise πρέπει, όσο απόκοσμο χρειάζεται. 
κάτι σαν την μεταβατική περίοδο των ulver. ναι ρε





15. royal headache - high
αυστραλία. ήδη θα έπρεπε να κουνάς το κεφάλι καταφατικά. 
γκαρατζοπανκηδες. τώρα θα έπρεπε να γκουγκλάρεις ήδη. 
ευχαριστώ Κώστα, ευχαριστώ Άρη, υπέροχο δώρο. 
δεν είχα ιδέα, και λάτρεψα. 
ευχαριστώ





14. bjork - vulnicura
είναι η θεά μας. είναι τιμή μας που ασχολείται με την μουσική. 
και τώρα, στα χειρότερά της, 
παραδίδει μαθήματα αισθητικής, καινοτομίας, σύνθεσης και γενικότερα μουσικής. 
η πιο ολοκληρωμένη μουσικός που περπάτησε ποτέ. 
αυτό το black lake δεν θα το ξεπεράσω ποτέ 





13. laura marling - short movie
she went pop? δεν έχει να λέει, ακόμα και έτσι, το κάνει εξαιρετικά.
προσωπική αδυναμία, ό,τι έχει βγάλει το λάτρεψα, 
από τα solo μέχρι τότε στους noah and the whale. 
μάλλον κάτι με κάνει η φωνή της. κάτι έχω με τις φωνές μάλλον..





12. fka twigs - M3ll155x
δεν με νοιάζει που είναι EP. δικιά μου είναι η λίστα, ό,τι θέλω βάζω. 
τέχνη. έτσι το βλέπει, έτσι λειτουργεί, και προσωπικά με καλύπτει ολοκληρωτικά. 
από την εικόνα, τον ήχο, όλα. 
αυτό το in time με στοίχειωσε φέτος..





11. florence and the machine - how big, how blue, how beautiful
το γύρισε oldschool και αυτή, και με άρεσε.
ωραίο και το ceremonials, αλλά ήθελα λίγη παραπάνω κιθάρα, λίγο νεύρο παραπάνω. 
αν θέλω τα χαλαρά της, βάζω τα unplugged, πάλι κομματάρες είναι. 
σταθερή αξία πλέον





10, fall out boy - american beauty / american psycho


ίσως να μιλάει το έφηβο παιδί μέσα μου. ίσως και όχι. είναι φοβερός δίσκος, 
αν θες κάτι πιασάρικο να τραγουδάς το ρεφρέν, χωρίς πολλά πολλά, 
αυτό είναι εξαιρετική περίπτωση. 
USA. USA.





9. courtney barnett - sometimes i sit and think, and sometimes i just sit


το φετινό sharon van etten μας.
όχι τόσο κόλλημα με τα τύμπανα όμως, πιο πολύ με την κιθάρα. 
το βλέπω σχεδόν παντού, μάλλον συμφωνούν και άλλοι μαζί μου, 
το οποίο είναι λόγος να μην το βάλω στην λίστα, αλλά είναι καλό. 
αλήθεια, είναι καλό.





8. julia holter - have you in my wilderness


με άρεσε όταν έπαιζε έντεχνα,
εδώ δεν μπορώ καν να αρχίσω να περιγράφω. 
δεν μιλάει για αρχαίες ελληνικές τραγωδίες εδώ, είναι πιο straight-forward, 
και είναι εξίσου καλή. 
μπορούμε να την ακούμε και σε ψαγμένα μπαράκια πλέον. 
νικήσαμε.





7. mewithoutYou - pale horses


η αγαπημένη μπάντα, της αγαπημένης hayley williams, 
και εδώ είναι προφανές ακόμα και σε εμένα. 
είναι τόσο ψηλά ο δίσκος, που δεν καταλαβαίνεις ότι είναι ο έκτος δίσκος τους. 
όσο χρώμα λείπει από το εξώφυλλο, τόσο υπάρχει μέσα. έπος.





6. killing joke - nylon


δεν το έβλεπα να έρχεται, δεν θα πω ψέμματα. 
τεράστιος δίσκος, και φαίνεται τόσο εύκολο, γιατί κυλάει σαν EP, 
δεν νιώθεις ότι είναι δίσκος, κάθε κομμάτι θα μπορούσε να έχει βίντεο, να είναι single. 
ποιότητα. σίγουρα μέσα στα 3 καλύτερά τους, τόσο καλό.





5. myrkur - M


black metal. indie rock. βρες κάτι στην μέση. 
αν δεν έχεις βρει, αυτό από πάνω είναι αυτό ακριβώς. 
κορίτσαρος, από τα καλά όμως, τα δικά μας. 
τόσο νεύρο στα φωνητικά, τόση ατμόσφαιρα, 
μόνο σε δίσκο που έχει βάση το black metal μπορείς να βρεις τόσο χρώμα. 
και ας είναι γκρι. 





4. wolf alice - my love is cool


περίμενα κάτι τέτοιο πολύ καιρό. indie, ραδιοφωνικό, αλλά να παίζει και στο pulp. 
φωνή ατμοσφαιρική, αλλά να έχει και λίγο αυτό το -αντί στα συστατικά του. 
συνθέσεις που λείπουν, ξεχώρισε μέσα στον φετινό χαμό, σχετικά εύκολα. 
ντεμπούτο ε, δεν ξέρω αν το είπα..





3. bring me the horizon - that's the spirit


πετάξτε τα σουτιέν σας κορίτσια, οι bmth ξεπουλήθηκαν. 
τόσο καιρό έπαιζαν σε καταγώγια, και τώρα έκαναν sold out το wembley. 
ίσως υπερβάλλω, ok, αλλά με άρεσε τόσο πολύ αυτό το σίνθι που έβαλαν, 
με πήρε και με σήκωσε. 
θέλει δικό του άρθρο αυτό, οπότε ας το αφήσω εδώ.. 





2. chelsea wolfe - abyss


δεν γίνεται κάθε φορά και καλύτερα. κυριολεκτικά μοναδική. 
εδώ έβαλε λίγη παραπάνω κιθάρα, και ο ήχος άλλαξε λες και μιλάμε για άλλον καλλιτέχνη. 
δεν υπάρχουν λόγια πλέον, και δεν χρειάζονται, 
το κορίτσι δείχνει τον δρόμο, που μόνο αυτή μπορεί να περπατήσει. 
(άχρηστη πληροφορία: στο trailer του δίσκου, ο drummer έχει αφίσα darkthrone από πίσω. άντε γεια)





1. grimes - art angels


σαλταρισμένη ήταν, το ξέραμε. το ότι έγραφε ιδιαίτερα, το ξέραμε επίσης. 
τώρα έβγαλε pop δίσκο, και είναι επικός, και αυτό δεν το ξέραμε, δεν το περιμέναμε, 
αλλά το χρειαζόμασταν, και ας μην το ξέραμε. 
ζωγραφίζει τα εξώφυλλά της, σκηνοθετεί τα video clip της, γράφει τα τραγούδια της. 
τα κάνει όλα με τους δικούς της όρους. και δεν υπάρχει τίποτα pop στην λογική αυτή, 
πέρα από την μουσική. η οποία πάλι, είναι pop, ξανά με τους δικούς της όρους. 
ό,τι πιο ενδιαφέρον άκουσα φέτος, χωρίς δεύτερη σκέψη..




αυτά από εμένα,
περιμένω τα δικά σου τώρα.

over and out.-