26.4.13

για την καρδιά ενός κτήνους

"Είναι επικίνδυνοι όλοι αυτοί,
Οι ονειροπόλοι, οι χαμένοι, οι τρελοί,
Είναι επικίνδυνοι όλοι αυτοί,
Θα έπρεπε κιόλας να ‘χουν ήδη συλληφθεί..
Είναι επικίνδυνοι όλοι αυτοί,
Οι μεθυσμένοι απ’ το θεό, οι εθισμένοι στη ζωή..
Είναι επικίνδυνοι όλοι αυτοί,
Θα έπρεπε κιόλας να ‘χουν ήδη συλληφθεί."



τα έχω ξαναπεί,
τα έχω αναφέρει, 
αλλά μάλλον δεν ήρθα για αυτό σήμερα εδώ.

είναι γεγονός ότι δεν ξέρω πότε θα καταφέρω να κλείσω το κεφάλαιο "τρύπες" μέσα μου.
είναι επίσης γεγονός πως θα στεναχωρηθώ αν γίνει ποτέ κάτι τέτοιο.

ευτυχώς υπάρχει ζωή και μετά τις τρύπες. 
ευτυχώς υπάρχει ζωντανός μέσα μου ο άνθρωπος που με έμαθε τι σημαίνουν οι στίχοι.

ναι αγαπημένη μου Θεσσαλονίκη,
ζει ο βασιλιάς Γιάννης.

αυτός με την περίεργη φωνή,
αυτός ο περίεργος που δεν του άρεσαν οι συνεντεύξεις,
αυτός που το γύρισε από την ηλεκτρική κιθάρα στον μπαγλαμά.
αυτός ο περίεργος που δεν θέλει να τον αναφέρουν ως καλλιτέχνη.
και γαμώ τις ταμπέλες σε λέω.

τα έχει κάνει σχεδόν όλα,
ντισκ τζόκεϊ, τραγουδιστής, στιχουργός, συνθέτης, ηθοποιός,
διοργανωτής συναυλιών..

υπάρχει και ακόμα ένα, το αγαπημένο μου μάλλον,
and i will expand on it, όπως λες.

είναι ποιητής.
είναι ο αγαπημένος μου ποιητής.
είναι αυτός που ένιωσε, και νιώθει περισσότερο από κάθε άλλον την γενιά μου,
με τρομακτική ευκολία, και ας μην ανήκει σε αυτήν.

επειδή μέχρι τώρα δεν καβάλησε κανένα καλάμι,
επειδή είναι απόμακρος, χωρίς να φεύγουν τα λόγια του από μέσα σου.

επειδή έγραψε την ευχή:


"-Κάνε μία ευχή με μία λέξη
                       -όχι πόνος
 -Μα αυτές είναι δύο
                       -Στ' αρχίδια μου"


το παράξενο είναι ότι ποτέ δεν φάνηκε να αλλάζει κάτι,
γράφει από μικρός, δεν το είδε σαν εναλλακτική μετά το 2000,
είναι κάτι που ήταν πάντα εκεί.

έχει το δικό του σύμπαν, και δεν είναι παράλληλο.
δεν μιλάει για κάτι "ιδανικό", για κάτι άπιαστο.
απλά φροντίζει να σου θυμίζει αυτά που ίσως ξεχνάς,
αυτά που έχουν σημασία. 

όποτε αποφάσιζα να σβήσω την τηλεόραση μέσα μου,
και να διαβάσω κάτι δικό του, πάντα με πήγαινε εκεί που θα έπρεπε να είμαι.
λέγοντας τα ίδια λόγια, μου πρόσφερε διαφορετικά ταξίδια,
μόνο ο έρωτας και οι λέξεις μπορούν να το κάνουν αυτό.

μεγαλώνοντας, 
γινόταν όλο και πιο εύκολη η ερώτηση "τρύπες ή σπαθιά".

δεν χρειάζεται να απαξιώσω τον τεράστιο παυλίδη,
δεν γίνεται να το κάνω βασικά, και δεν χρειάζεται κιόλας.
αυτή η απάντηση ήταν αρκετά εύκολη, 
αφού προσωπικά δέθηκα και "έγινα άντρας",
με την φωνή του αγγελάκα στο βάθος.

όλα είναι υποκειμενικά,
ειδικά σε τέτοιες συζητήσεις, 
και εγώ άλλο που δεν θέλω να κατασταλάξω..

"Πριν αρχίσουν όλα,
Είχαν κιόλας αρχίσει.
Πριν φτάσω ήμουν ήδη εκεί.
Τα ίχνη μου και ο δρόμος προϋπήρχαν.
Τ' ακολούθησα.
Βρήκα ένα σπίτι στις φλόγες.
Μπήκα μέσα και του 'βαλα φωτιά."

δεν ξέρω αν είναι κουλ να γουστάρεις τρύπες-αγγελάκα-επισκέπτες,
αλλά εδώ έχουμε να κάνουμε με κάτι διαφορετικό.

πάντα ήταν ξεκάθαρος, 
πάντα έλεγε αυτό που πίστευε,
πάντα έκανε επανάσταση με τον τρόπο του.

ποτέ δεν ξεπουλήθηκε για την υστεροφημία,
ποτέ δεν έγραψε κάτι που δεν πίστευε,
ποτέ δεν με άφησε μόνο.

στα δικά μου μάτια,
είναι ο πιο ολοκληρωμένος/κατασταλαγμένος έλληνας που έχω ασχοληθεί.

επειδή όποτε αναρωτιέμαι,
πάντα έχει την απάντηση.

επειδή έχω μία θλίψη που είναι τόσο μεγάλη,
που όλο φοβάμαι μην τυχόν και ξεσπάσει.

ευχαριστούμε.






 .

12.4.13

όχι 50 (πενήντα). 10 (δέκα).

έλεγε ο πανούσης κοντά 20 χρόνια πριν.
τα έλεγε, και ποιός τον άκουγε.

όχι άλλο νταλάρα, πάριο και αλεξίου.
( Ρίτσο σε νταμάρια, κουλτούρα καφενείου)

10.000 watt.
όχι πενήντα, δέκα.



όχι άλλο clutch λοιπόν.
μιλάμε είναι παρωδία, δεν μπορώ άλλο.
clutch is the new tool.

δεν έχω καταλάβει ακόμα τι παίζει με αυτό το θέμα γενικά με την πάρτυ μας.
αφού είναι τόσα που μας ενώνουν με αυτήν την λογική των αμερικάνων μου λένε.
και αντί να τους καταλάβω, μπερδεύομαι περισσότερο.

τι ακριβώς μας ενώνει με την confederation flag;;
είχαμε και εμείς σκλάβους παλιά, ναι αυτό πρέπει να είναι.
είμαστε ακόμα βλάχοι, και μισούμε ό,τι διαφορετικό.
τώρα που τα λέω, ναι όντως βλέπω πολλά κοινά.

ακόμα δεν άκουσα ότι τα ρεμπέτικα είναι southern rock, ή και το αντίστροφο,
αλλά ποτέ δεν είναι αργά.

μην ξεφεύγουμε όμως,
οι clutch είναι το πιο hot πράγμα που κυκλοφορεί, μουσικά μιλώντας.
και δεν μπορώ να πω κάτι "κακό",
οι τύποι είναι όντως πολύ καλοί.

αλλά εδώ στα βόρεια,
δεν ξέρω για αλλού,  δεν μπορώ να εκφέρω άποψη,
γίνεται χαμός.

κάθε φορά που παίζω μουσική κάποιος θα ζητήσει να ακούσει κάτι από clutch.
εκεί που πάω να το γυρίσω σε κάτι πιο κιθαριστικό,
στάνταρ θα σκάσει ο "τύπος" που θα ρωτήσει αν έχω μαζί μου clutch.
οι γενναίοι μου αναφέρουν ότι έχει και το youtube κομμάτια τους.

ξαναζώ ημέρες tool τολμώ να πω.
δεν βλέπω τα μπλουζάκια που θα ήθελα βέβαια,
αλλά περίμενε, έρχονται για live.

και όλα τα ξαναβλέπω μπροστά μου.
θα ήθελα βέβαια να γίνει το θεικό,
να έρθει τύπος με μπλούζα tool, και να ζητήσει clutch,
εκεί θα δώσω ρέστα.

όχι άλλο αλήτικο ρε γαμώτο,
όχι άλλο στραβό στόμα,
σαν να παρακολουθώ αγώνα του ΠΑΟΚ από την νεάπολη νιώθω.
(να ακόμα ένα κοινό, γεμίσαμε σήμερις, αν και αυτό το ανέφερα και πιο πάνω)

απλά αυτό ήθελα να το αναφέρω πριν γίνει χαμός, χιπστερ αλερτ,
θα ήθελα να αυτοπαγιδευτώ, αφού το βλέπω κάθε μέρα.
θα σκάσει στην συναυλία το θέμα, είμαι σίγουρος.
και πάλι είμαστε σε καλή φάση, ανοίγει ο καιρός,
θα γεμίσει η καμάρα αλητεία σε λέω.

και γιατί γκρινιάζω τότε, αφού λέω ότι είναι καλοί οι τύποι;;
γιατί δεν είναι μόνο αυτοί καλοί ρε φίλε,
και γιατί είναι μπάντα 20 χρόνια και εμείς την μάθαμε πέρυσι. πρόπερσι top.

επειδή τότε έσκασε και το stoner σκηνικό σε εμάς.
και έχουμε τους nightstalker από πάντα εδώ.
είναι απίστευτο,
μας έσκασε ένα είδος που έχει τουλάχιστον 10 χρόνια να βγάλει δυνατό δίσκο,
και επίσης θεωρείται νεκρό τόσα περίπου.

όπως ήταν cool να ακούς chimaira 10 χρόνια πριν,
έτσι είναι καλό να ακούς clutch σήμερα.
όχι άλλα ακούσματα της μουσικής επειδή είναι "cool".

ας αρχίσουμε να ακούμε μουσική επειδή μας αρέσει,
όχι επειδή πρέπει να είμαστε μέσα στην μόδα.

και ναι, θα το πω,
μπράβο στους κολλημένους με τα 80'ς εδώ,
μπορεί να μην συμφωνώ με την λογική τους, ακριβώς το αντίθετο για την ακρίβεια,
αλλά για αυτούς η μουσική είναι απόλαυση. το γουστάρουν.
και θα το κάνουν, όσοι clutch και όσοι tool έρθουν.
αυτοί τουλάχιστον έχουν βρει το νόημα..



6.4.13

it's ok, i'm alright

ίσως και να μην τα ξαναλέγαμε,
όχι έτσι δηλαδή, αλλά (στο δεύτερο "α" ο τόνος) έλα που ξαναήρθα.

ανακαλύπτω ξανά πολλά, για να μην πω όλα,
αλλά (ξέρεις που πάει ο τόνος) ο χρόνος είναι ο χειρότερος γιατρός που λέει,
και θα ξεπεράσω ό,τι εμφανιστεί, δεν υπάρχει γυρισμός πλέον.

και θα κάνω αλλαγές,
δεν θα ξέρω από που θα μου έρχομαι,
πρώτα εμένα θα φροντίζω να εκπλήσω.
και θα γίνω περίεργος,
και δεν θα συμβιβαστώ,
και δεν θα μετανιώσω, όλα εδώ με φέρανε,
και εδώ δεν είναι καλά,
όχι σήμερα,
όχι έτσι,
όχι άλλο.

να κάτσω να ασχοληθώ με αυτά που πρέπει,
με αυτούς που το ζητάνε,
που το χρειάζονται, όσο το χρειάζομαι και εγώ.

και έχω καιρό να ακούσω μουσική όπως έμαθα,
έχει καιρό να με ακούσει η μουσική.
έχει καιρό να με ακούσει.

κάνε μου μια χάρη, και πάνε με σπίτι,
χωρίς να ρωτήσεις γιατί,
χωρίς να κοιτάξεις  επικριτικά,
χωρίς να νιώσεις κάτι αρνητικό χωρίς να ξέρεις.

τουλάχιστον άφησα τα σκοτεινά,
πήγα στα ατμοσφαιρικά, είναι μία αρχή, δεν μπορείς να πεις.

ήρθαμε σκαστοί, από την κλινική,
και θα΄ρθουμε ξανά, γιατί απο παιδιά...

όποτε είμαι καλά, αυτό θέλω να φωνάζω,
αυτό με ικανοποιεί, αυτό χρειάζομαι.
και ας βρεθώ στο σκοτάδι,
δεν με φοβίζει, ποτέ δεν με φόβιζε,
που ξέρεις, ίσως να μην έφυγε ποτέ από μέσα μου..

είναι τόσα που βρίσκονται δίπλα μου,
τόσες χαρές που με κοιτούσαν στα μάτια,
και εγώ κοιτούσα αλλού.
τώρα δεν θα γυρίσω το βλέμα,
θα κοιτάξω τον λύκο στα μάτια, και όπου βγάλει.

δεν θέλω να μιλάω άλλο,
θέλω να κοιτάω. μπορώ;
τόσο ειλικρινά στο λέω.

Λ.