2010, the gathering

εδώ είμαστε, υπό τους ήχους ενός live του μεγάλου Θανάση,
και προφανώς καφέ, λέω να κάνω μία σούμα.

το ξέρω ότι το κάνω για ένα - δύο άτομα,
αλλά είναι γεγονός πως γουστάρω, οπότε συνεχίζουμε δυνατά.

πολλές επιστροφές αυτήν την χρονιά,
ευτυχώς, με την καλή έννοια....
τίποτα ιδιαίτερο από τα ελληνικά,
αν και μόλις έβγαλε ο Σωκράτης, μαζί με την Μελίνα,
και περιμένουμε στα κοντά και Θανάση.
άντε να δούμε....

Khoma - A Final Storm

μεγάλοι οι συγκεκριμένοι, και το αποδεικνύουν όποτε μπορούν.
σε όποιο είδος μουσικής θέλουν, είτε ακραίο, είτε όχι.
σίγουρα το αδίκησα φέτος, αλλά είναι δίσκος που θα τον ακούω κάθε χρόνο και περισσότερο.
το βραδινό μας soundtrack...

Julie Christmas - The Bad Wife


τέλος οι τρελαμένοι Made Out Of Babies,
και το κορίτσι μας είπε να βγάλει δικό της δίσκο.
και καλά έκανε, τέτοια φωνή θα λείψει αν σταματούσε έτσι άδοξα.
φοβερές συνθέσεις, μακάρι να συνεχίσει έτσι δυνατά...

Apocalyptica - 7th Symphony


αρέστηκα. το παραδέχομαι.
και δεν το περίμενα, τους είχα ψιλοτελειωμένους,
αλλά εδώ του έδωσαν και κατάλαβε, ωραίες συνθέσεις,
ωραίες συμμετοχές (Lombardo, Gavin Rossdale, και η αδυναμία μου Lacey Mosley),
και γενικά σε αφήνει πολύ ωραία αίσθηση, ακόμα και μετά από πολλά ακούσματα.
μπράβο στους φινλανδούς, δεν τους το είχα, τόσα χρόνια μετά.

Arcade Fire - The Suburbs


ένα από τα πολλά comeback's της χρονιάς.
πιθανότατα και το πιο αναμενόμενο..
ίσως, τολμώ να πω, ίσως να περιμέναμε κάτι πιο ουσιαστικό.
αλλά πάλι, ίσως και να λέω χαζά.
μεγάλο album, από μεγάλη μπάντα, και δεν θα γινόταν να μην είναι εδώ,
κάποιες μπάντες και ρελαντί να έχουν την μηχανή,
φτάνει για να κάνουν προσπέραση.
ας ελπίσουμε ότι θα έχει συνέχεια ..

Celeste - Morte(s) Nee(s)


κλασική φάση σκηνικού.
παναγία και χριστέ, αυτοί οι τύποι είναι ΤΟΣΟ καλοί,
που τραγουδάνε στα γαλλικά και δεν σε πειράζει.
η μουσική τους συνεχίζει να σε εγκλωβίζει,
δεν μπορείς να ξεφύγεις με το που πατάς το play.
άπειρος σεβασμός, τρελό σερί απολύτως πετυχημένων δίσκων.
φτου μην τους ματιάξω, και γενικώς αγαπημένη μπάντα για τα 00's.
φτου φτου.

Kylesa - Spiral Shadow

άλλοι και τούτοι.
είχα πάθει πλάκα στα πρώτα ακούσματα δίσκων τους,
και έκτοτε δεν έχω παράπονο.
και δεν μένουν ίδιοι, αλλά δεν στεναχωρούν ούτε τον φανατικό ακροατή,
μεγάλη υπόθεση αυτό. και εδώ απλά δείχνουν, πάλι, τον δρόμο.
τιμή μας που ήρθαν στην χώρα μας, τόσο νωρίς.
αν συνεχίσουν έτσι, θα μιλάμε για πολλά χρόνια για την πάρτυ τους.
μακάρι.

Interpol - Interpol

καλησπέρα και καλή βραδιά.
τώρα πάμε στα κολλήματα.

ό,τι και να έβγαζαν, ό,τι νομίζω,
θα το αγαπούσα, δεν μπορώ να βρω κάτι αρνητικό, δυστυχώς.
και φέτος, πάλι την ίδια αίσθηση με άφησαν.
πολύ διαφορετικός ο δίσκος, αλλά προσωπικά με αφήνει τρελή αίσθηση.
ίσως και επειδή τους έχω συνδέσει με πολλά, πολλά χρόνια πίσω.
και πόσο μάλλον τώρα, που πληρώνεις για έναν δίσκο, και παίρνεις δύο...
δύο ιστορίες σε ένα δίσκο, τι να πούμε άλλο....
αν και το μέλλον δεν προβλέπεται θετικό,
ας είναι αυτό το αντίο, δεν μπορώ να φανταστώ πιο προσωπικό αποχαιρετισμό.

Belle And Sebastian - Write About Love

και άλλο comeback. εδώ όμως έχουμε να κάνουμε με φανταστικό δίσκο.
δεν χρειάζεται ούτε προσπάθεια για να τον ακούσεις.
αυτό γινόταν πάντα βέβαια με τους συγκεκριμένους..
ίσως ό,τι καλύτερο για έναν χαλαρό απογευματινό καφέ,
μουσική με φοβερά ταξίδια μέσα, υποσυνείδητα μηνύματα τολμώ να πω...
σε χτυπάει απευθείας στην καρδιά.
ό,τι πληρώνεις, παίρνεις κύριος.

Deftones - Diamond Eyes

μεγάλοι. τεράστιοι.
δείξαν τον δρόμο για την ακραία σκηνή,
χωρίς να παίζουν κάτι ακραίο.
οι pearl jam της γενιάς μας. τόσο μεγάλοι.
και ποιός ξέρει τι θα έγραφαν, αν δεν υπήρχε και το ατύχημα...


Time will see us realign 
Diamonds reign across the sky...

The Dillinger Escape Plan - Option Paralysis

ένας άνθρωπος που σέβομαι, μουσικά και όχι μόνο,
είπε για αυτό το album ότι αν δεν είχαμε δει το live,
δεν θα είμασταν και τόσο ζεστοί.
διαφωνώ 100%.
ποτέ δεν ήξερες τι να περιμένεις από τους dillinger,
αλλά λίγο πολύ έπιαναν την εποχή,
ή την δημιουργούσαν ενίοτε....
εδώ μιλάμε για μεγάλο δίσκο, φανερά επηρεασμένο από NIN,
αλλά με στοιχεία δικά τους μέσα, προφανώς.
και όπως κάθε δίσκος τους, έχει τα ακραία μέσα,
αλλά και τα πιο μελωδικά. και εδώ να πω για το live.
αλλά τι να πω, κρίμα να πω κάτι,
όποιος ήταν εκεί θυμάται τι έγινε, και θα το θυμάται για πολύ καιρό.

The National - High Violet

σκοτεινό. γυναικωτό, αλλά για άντρες.
μεγάλοι, και σίγουροι, και ένα περίεργο πράγμα,
όσο πιο πολύ το ακούς, τόσο πιο πολύ γουστάρεις.
δεν γίνεται με πολλούς δίσκους αυτό,
πράγμα μόνο θετικό. έτσι πρέπει να είναι η μουσική,
αυτή πρέπει να είναι η λογική της, personally speaking.
όποιος προσπαθήσει, θα ανταμοιφθεί.
ο κύριος Matt φτιάχνει ακόμα μία βραδιά μας..

Kvelertak - Kvelertak

παναγία μου.
δεν είναι πολλές οι μπάντες που μπορώ να μιλάω για ώρες...
οι joy division είναι σίγουρα μία.
η άλλη είναι οι converge.
μιλάμε για σεβασμό. αρρώστια.
ευτυχώς που οι συγκεκριμένοι νορβηγοί έβαλαν ψηλά τον πήχη.
έστειλαν το demo τους στον ballou.
θέλει @@, ό,τι και να λέμε.
και αυτός γούσταρε. και έκανε παραγωγή σε αυτό το έπος.
παναγία μου.
έκρηξη ανδρεναλίνης. δεν μας σώζει τίποτα, το τέλος έφτασε.
πλάκα θα έχει να το ακούς στον δρόμο, στα ακουστικά σου,
και να έρθει κάποιος, για να παίξετε μπάτσες. υπέροχο.

θέλουμε και άλλο, μάθετε μπάλα στον ντεμέκ ανοιχτόμυαλο κοσμάκη,
μπας και ακούσουμε και τίποτα άλλο, πέρα από χεβι μεταλ. όχι άλλο.
αλλά αυτό θα το συζητήσουμε άλλη φορά.

καλά να είμαστε, να βγάζουμε ντεμέκ λίστες κάθε χρόνο...

Πρωτάθλημα στον Π.Α.Ο.Κ. ρε.




(ευχαριστώ Δημήτρη που το διάβασες)