λίγες, ελάχιστες οι μπάντες για τις οποίες θα μπορούσα να γράψω κάτι,
όχι τόσο ανοιχτά όσο εδώ, αλλά γενικά.
δεν υπάρχει λόγος να τις αριθμίσω,
ούτως ή άλλως, όποιος το διαβάζει αυτό, με ξέρει και προσωπικά, οπότε..
υπάρχει λοιπόν μία μπάντα taboo.
ο λόγος είναι το peak δημοτικότητας που έκανε στην πόλη μας,
τον καιρό που ήρθε στην χώρα μας.
ναι κυρίες και κύριοι,
σήμερα θα σας πρήξω με τους tool.
πάντα είχε οπαδούς που λέτε,
πάντα είχε κόσμο που τους ήξερε και τους γούσταρε,
αλλά έχω την εντύπωση ότι αυτοί οι οπαδοί,
ήταν σε φάση hipster.
υπήρχε το κοινό,
αλλά ήταν κάπως μυστική η κατάσταση.
και λέω σήμερα μυστική,
καθώς, στην πόλη μας τουλάχιστον,
υπάρχει η προ-συναυλιακή περίοδος, και η μετά.
υπήρξε στιγμή,
που περίμενα στην καμάρα,
και είχα μετρήσει διψήφιο αριθμό ανθρώπων με μπλουζάκια tool.
μιλάμε για πανδημία, είχα πάθει πλάκα.
ο λόγος που δεν έχω κάτι ανάλογο, είναι αυτός.
αλλά μην γελιόμαστε,
δεν είναι αυτό το θέμα, και στην τελική,
ο καθένας κάνει ότι γουστάρει.
απλά εδώ θέλω να "ξεφύγω" από την συγκεκριμένη κατάσταση.
και για να μην μπερδευτούμε,
θα αυτοπαγιδευτώ εδώ, όπως υπέροχα είχε πει ο Γιάννης,
και θα αρχίσω την εξιστόρηση της προσωπικής μου εμπειρίας χρονικά.
ναι, ήμουν από τους τυχερούς που είχε ακούσει το lateralus το 2001-2002.
έλα όμως που δεν μου είχε κάνει εντύπωση τότε.....
ήθελα κάτι πιο άγριο, πιο απότομο, δεν μου έκανε...
και μετά ήρθε η έλε.
ήρθε η άνοιξη, κανονικά.
το γέλιο είναι ότι πολλές φορές με έβαζε ένα κομμάτι να ακούσω,
ΠΡΟΦΑΝΩΣ εγώ το έκραζα,
και δύο μέρες/μήνες.χρόνια, της πετούσα σε ανύποπτη στιγμή,
οτί με αρέσει το τάδε κομμάτι.
ναι, αυτό που με ειχες βάλει τότε, και σε είχα κράξει.
άσχετο το παραπάνω, αλλά έχει πλάκα...
και συνεχίζω.
κατά το 2006 λοιπόν, αρχίζω να ξαναέχω επαφές με την μπάντα.
το ίδιο album με τότε, τα ίδια κομμάτια,
αλλά πλέον, με πολύ πιο ώριμο αφτί.
και εκεί έρχεται η κατραπακιά.
και ειλικρινά, ακόμα δεν έχω συνέλθει.
μιλάμε για ψύχωση,
δεν υπάρχουν λόγια για αυτό που με πιάνει.
να θέλω να ακούσω μόνο αυτό το συγκρότημα.
να ξεκαθαρίσω ότι δεν έχω μπει στο tripάκι του "καλύτερου" album.
νομίζω ότι δεν υπάρχει λόγος.
όπως δεν υπάρχει λόγος να πεις ποιος είναι "ο καλύτερος" εκεί μέσα.
πάλι δεν υπάρχει λόγος.
εντάξει, προσωπική μου αδυναμία είναι το lateralus,
έχει και το αγαπημένο μου κομμάτι μέσα,
και αδυναμία από το συγκρότημα είναι ο κύριος carey,
αλλά αυτά είναι εντελώς υποκειμενικά....
μιλάμε για μία μπάντα με απίστευτη λογική,
διάρκεια στον χρόνο, και τρελά επίπεδα κατανόησης του τι ακριβώς θέλουν.
αν ήταν να διαλέξω μία μπάντα να πάρω μαζί μου,
σίγουρα θα ήταν οι tool.
μπορούν να καλύψουν επαρκώς όλες τις μουσικές σου ανάγκες,
από το ξύλο, την στεναχώρια,
μέχρι την αναζήτηση για το κάτι παραπάνω, το "μετά"....
ας ελπίσουμε ότι φέτος θα βγάλουν album,
τουλάχιστον τα μαθηματικά έτσι λένε..
Just let the light touch you and let the words spill through
Just let them pass right through, bringing out our hope and reason.
όχι τόσο ανοιχτά όσο εδώ, αλλά γενικά.
δεν υπάρχει λόγος να τις αριθμίσω,
ούτως ή άλλως, όποιος το διαβάζει αυτό, με ξέρει και προσωπικά, οπότε..
υπάρχει λοιπόν μία μπάντα taboo.
ο λόγος είναι το peak δημοτικότητας που έκανε στην πόλη μας,
τον καιρό που ήρθε στην χώρα μας.
ναι κυρίες και κύριοι,
σήμερα θα σας πρήξω με τους tool.
πάντα είχε οπαδούς που λέτε,
πάντα είχε κόσμο που τους ήξερε και τους γούσταρε,
αλλά έχω την εντύπωση ότι αυτοί οι οπαδοί,
ήταν σε φάση hipster.
υπήρχε το κοινό,
αλλά ήταν κάπως μυστική η κατάσταση.
και λέω σήμερα μυστική,
καθώς, στην πόλη μας τουλάχιστον,
υπάρχει η προ-συναυλιακή περίοδος, και η μετά.
υπήρξε στιγμή,
που περίμενα στην καμάρα,
και είχα μετρήσει διψήφιο αριθμό ανθρώπων με μπλουζάκια tool.
μιλάμε για πανδημία, είχα πάθει πλάκα.
ο λόγος που δεν έχω κάτι ανάλογο, είναι αυτός.
αλλά μην γελιόμαστε,
δεν είναι αυτό το θέμα, και στην τελική,
ο καθένας κάνει ότι γουστάρει.
απλά εδώ θέλω να "ξεφύγω" από την συγκεκριμένη κατάσταση.
και για να μην μπερδευτούμε,
θα αυτοπαγιδευτώ εδώ, όπως υπέροχα είχε πει ο Γιάννης,
και θα αρχίσω την εξιστόρηση της προσωπικής μου εμπειρίας χρονικά.
ναι, ήμουν από τους τυχερούς που είχε ακούσει το lateralus το 2001-2002.
έλα όμως που δεν μου είχε κάνει εντύπωση τότε.....
ήθελα κάτι πιο άγριο, πιο απότομο, δεν μου έκανε...
και μετά ήρθε η έλε.
ήρθε η άνοιξη, κανονικά.
το γέλιο είναι ότι πολλές φορές με έβαζε ένα κομμάτι να ακούσω,
ΠΡΟΦΑΝΩΣ εγώ το έκραζα,
και δύο μέρες/μήνες.χρόνια, της πετούσα σε ανύποπτη στιγμή,
οτί με αρέσει το τάδε κομμάτι.
ναι, αυτό που με ειχες βάλει τότε, και σε είχα κράξει.
άσχετο το παραπάνω, αλλά έχει πλάκα...
και συνεχίζω.
κατά το 2006 λοιπόν, αρχίζω να ξαναέχω επαφές με την μπάντα.
το ίδιο album με τότε, τα ίδια κομμάτια,
αλλά πλέον, με πολύ πιο ώριμο αφτί.
και εκεί έρχεται η κατραπακιά.
και ειλικρινά, ακόμα δεν έχω συνέλθει.
μιλάμε για ψύχωση,
δεν υπάρχουν λόγια για αυτό που με πιάνει.
να θέλω να ακούσω μόνο αυτό το συγκρότημα.
να ξεκαθαρίσω ότι δεν έχω μπει στο tripάκι του "καλύτερου" album.
νομίζω ότι δεν υπάρχει λόγος.
όπως δεν υπάρχει λόγος να πεις ποιος είναι "ο καλύτερος" εκεί μέσα.
πάλι δεν υπάρχει λόγος.
εντάξει, προσωπική μου αδυναμία είναι το lateralus,
έχει και το αγαπημένο μου κομμάτι μέσα,
και αδυναμία από το συγκρότημα είναι ο κύριος carey,
αλλά αυτά είναι εντελώς υποκειμενικά....
μιλάμε για μία μπάντα με απίστευτη λογική,
διάρκεια στον χρόνο, και τρελά επίπεδα κατανόησης του τι ακριβώς θέλουν.
αν ήταν να διαλέξω μία μπάντα να πάρω μαζί μου,
σίγουρα θα ήταν οι tool.
μπορούν να καλύψουν επαρκώς όλες τις μουσικές σου ανάγκες,
από το ξύλο, την στεναχώρια,
μέχρι την αναζήτηση για το κάτι παραπάνω, το "μετά"....
ας ελπίσουμε ότι φέτος θα βγάλουν album,
τουλάχιστον τα μαθηματικά έτσι λένε..
Just let the light touch you and let the words spill through
Just let them pass right through, bringing out our hope and reason.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου