up the irons.

... not.

προς θεού όχι δηλαδή.

σήμερις, λίγο-πολύ, θα κρατηθούμε στα γνωστά καντούνια.

διάβασα λοιπόν, τον αγαπημένο grafia,
και έπιασε ένα θέμα που με ενδιαφέρει και εμένα προσωπικά,
ίσως το έχω αναφέρει κιόλας.

στα πλαίσια της "διαφήμισης" λοιπόν,
εδώ θα διαβάσετε το άρθρο που λέω

http://jonkaps.blogspot.com/2011/04/we-are-kids-of-our-time.html

τα λέει ωραία, γενικώς,
και ειδικώς το πιάνει από μία καλή οπτική γωνία.

έχω την εντύπωση όμως, ότι κάτι ξεχνάει,
κάτι αφήνει μισό, και λογικό είναι, 2-3 παράγραφοι είναι, τι να πρωτοπείς....
και είπα, αντί να κάνω σχόλιο, ας πω και εγώ την μαλακία μου.

η κατάσταση με τους κολλημένους στα 80's είναι αστεία,
και το θέμα είναι ότι κάνουν ΑΚΡΙΒΩΣ το αντίθετο,
από αυτό που έκαναν τα ινδάλματα τους.

όταν όλος ο κόσμος άκουγε ντίσκο και δενξέρωγωτι,
αυτοί έβγαιναν και γρύλιζαν, μιλάμε για ανθρώπους που έβλεπαν μπροστά.

αν τότε, αυτοί οι άνθρωποι λειτουργούσαν σαν τους δικούς μας,
ακόμα progressive rainbow θα ακούγαμε.

το θέμα λοιπόν είναι η εξέλιξη,
αυτή είναι η μαγική λέξη.


και στα 90's υπήρξαν μπάντες που είδαν μπροστά.
κάποια πράγματα βέβαια μπήκαν στην μέση,
και έτσι ποτέ τα 90's δεν έγιναν 80's,
από την άποψη της αίγλης δηλαδή.

υπήρξαν οι faith no more, οι tool, οι rage against the machine,
και πολλά άλλα είδη, όμως όλα είχαν ένα "αλλά".

το πιο τίμιο ήταν το σουηδικό death,
αν θέλετε την άποψη μου,
αλλά έτσι όπως έγινε στα 00's, κατάφερε και αυτό να πάρει το "αλλά" του.

η αρχή έγινε με τους nirvana,
που όπως είπε ένας μεγάλος άνθρωπος,
κατέστρεψαν την undergound σκηνή,
αλλά έσβησαν και το ντεμέκ metal, τους ποζεράδες δηλαδή.
glam rock my ass ρε σεις,
metal μουσική για γκόμενες, δεν είναι metal, τέλος.

και τώρα αρχίζουμε να χάνουμε την μπάλα.
00's.
παναγία μου, ο χαμός ο ίδιος,
χάνει το metal την ζώνη με τις σφαίρες, και η ζώνη με τις σφαίρες το metal.

εδώ και αν δεν έγινε μπάσιμο στην mainstream σκηνή.

και αυτό που μου έμεινε εμένα σήμερα,
είναι ότι πραγματικά πήγαν να κάνουν ότι έγινε στα 80's.
nu-metal πέστο, rap metal, δεν είναι εκεί το θέμα.
λίγη μελωδία από prog rock,
λίγο rap, και βγάλαμε καινούριο είδος.
όχι.

η κατάσταση ξέφυγε τόσο πολύ,
που σήμερα μετράμε περίπου 500 υποείδη του συγκεκριμένου στυλακίου.

το συμπέρασμα είναι ότι στην προσπάθεια να γίνει κατι διαφορετικό,
ξέφυγε τόσο πολύ, που αυτοαναιρέθηκε.

εγώ πάντως την αγάπησα την δεκαετία του 2000.

μέσα από τους neurosis,
βγήκε ολόκληρο είδος, το οποίο ήταν πραγματικά καινούριο.
post-metal το λέμε, αλλά όπως λέει και ο saf,
ο όρος δεν είναι ακριβώς μουσικός.

πέστο sludge καλύτερα.

αργό, βαρύ και μεγάλο σε διάρκεια.
οπότε, σκεπτόμενος ολόκληρο το "post" κίνημα,
θα πω ότι κάτι έβγαλε η δεκαετία.

και για να ελαφρύνουμε και λίγο το θέμα,
κάτι έβγαλε η δεκαετία,
αλλά επίσης έβαλε και τις γυναίκες ξανά μέσα στο παιχνίδι.
το παιχνίδι το σωστό όμως.

πλέον αυτές είναι:

julie.

και κορίτσαρος, και μπλουζάρα.

ε καλά, αυτή είναι μοντέλο, τι να λέμε

Tamaki Kunishi

όσο γλυκειά, τόσο νευρική...

παντού πρέπει να υπάρχει μία φωτογραφία της  paz νομίζω

 

ok, η sophie δεν είναι metal, αλλά είναι γαμάτη

η jarboe μπορεί να είναι περήφανη νομίζω.

βλέπω λοιπόν,
πως το metal, πλέον, προσπαθεί να ξαναπάει στα παλιά του λημέρια.
εκεί που δεν ήταν και τόσο "της μόδας".

πέρα από κάποιες φάσεις,
αυτή η μουσική ποτέ δεν απευθύνθηκε στην μάζα.
όταν το έκανε, πέτυχε, αλλά δεν ήταν αυτός ο σκοπός της.
δεν δημιουργήθηκε για αυτό.

εγώ πάντως χαίρομαι με την τροπή που έχουν πάρει τα πράγματα,
νομίζω ότι, για τα δικά μου γούστα, υπάρχει φως.

και η γενιά που έρχεται, είναι πιο έτοιμη από κάθε άλλη,
βλέπε kvelertak, deafheaven, oathbreaker..
long live deathwish σε λέω...!!

συνήθως, μετά την ηρεμία, έρχεται καταιγίδα...
άντε να δούμε..