Κάτι Αλκοολικά Στιχάκια

δεν θα πεθάνουμε ποτέ κουφάλα νεκροθάφτη.

πολλά περνάμε από το μυαλό μου, με αυτά που τραβάω.
παίζουν με τις αντοχές μας, και οι μεν, και οι δε.
μία μόνιμη ένταση, ένας μόνιμος πανικός.

αν σ'αγαπούν να μάθουν να το λένε,
και αν δεν στο πουν να παν να ...

δεν ξέρω αν σκέφτομαι καθαρά,
αλλά λέω, και υποθέτω,
υπάρχει μόνο άσπρο και μαύρο, πέρα από τα αθλητικά?
(εκεί υπάρχει όντως μόνο άσπρο και μαύρο)

δηλαδή, έχουμε να αντιμετωπίσουμε μόνο φίλους και εχθρούς?
και πόσο εύκολο είναι να το ξεχωρίσεις αυτό σε κάποιον άνθρωπο?

κάθε μέρα μαθαίνω και μία ιστορία για κάποιον,
που αλλάζει την ιδέα που είχα για την πάρτυ του.
όποτε σκέφτομαι πως, ίσως, λειτουργώ πολύ κυνικά απέναντι στους άλλους,
κάτι γίνεται και μου λέει ότι καλά κάνω.

τελικά όλα με οδηγούν σε σένα,
ό,τι θετικό μπορώ να ονομάσω, σου ανηκει, από εσένα το έμαθα.

Some talk too long, they know it all
i just smile, and move on..

το ξέρω ότι δεν το εγκρίνεις, αλλά δεν βλέπω άλλο τρόπο.

words ain't free, like you and me.

μακριά και αγαπημένοι λοιπόν.
δεν το βλέπω να λειτουργεί αλλιώς, δεν γίνεται.
εδώ και καιρό έχω κουραστεί να προσπαθώ,
πλέον οι αντοχές έληξαν, ό,τι βρέξει, ας κατεβάσει.
Π.Α.Ο.Κ. στα εύκολα, Π.Α.Ο.Κ.άρα στα δύσκολα.

Φοβάμαι πως θα αργήσω να σας βρω.


αν όμως καταλάβω,
ότι το μόνο που κάνω είναι να γκρινιάζω,
τότε θα είναι και το τέλος.
ή μία καινούρια αρχή, όπως το βλέπει κανείς.