empty, fragile, weak

τι όμορφο που είναι να κολλάς με μία διαφορετική μπάντα κάθε βδομάδα.
λίγο καιρό πριν το έπαθα με τους tranquillity, όπως θα έχουν ήδη καταλάβει οι "ψαγμένοι".

ξαναψάχτηκα και εγώ λοιπόν,
και κάθησα και είδα το live dvd που κυκλοφόρησαν.
στην εισαγωγή του κομματιού ο αγαπημένος mikael μας λέει πως το αφιερώνει σε "εμάς τους μεταλάδες". επειδή εμείς ξέρουμε, έχουμε βρει τον επίγειο παράδεισο,
ενώ όλοι οι άλλοι δεν ξέρουν τι τους γίνεται.

διαφωνώ ξεκάθαρα στην αρχή, και για να είμαι ειλικρινής (δεν σε ξεπέρασα),
αυτό το συναίσθημα κράτησε λίγες μέρες.
μέχρι που μίλησα με έναν συνάδελφο που σέβομαι γενικότερα,
και μουσικά προφανώς, αλλά ο συγκεκριμένος ας πούμε πως αντιδράει κάπως στην μουσική που χαρακτηρίζω εγώ ως "καλή".

είχα βάλει ένα κομμάτι, και του αναφέρω πόσο με αρέσει,
και αναφέρει την απουσία της μελωδίας στο κομμάτι,
και την πλήρη κάλυψή της από τον ρυθμό.

ξαφνικά όλα ήταν πιο καθαρά.
προφανώς ο mozart και ο bach έχουν γράψει πιο μελωδικά κομμάτια,
αλλά υπάρχει μία μεγάλη διαφορά.
όταν έγραφαν αυτοί μουσική δεν υπήρχε κάτι άλλο πιο πίσω.
δημιουργούσαν. έπαιρναν κάτι από το μηδέν, και του έδιναν υπόσταση.

αυτό δεν μπορεί να γίνει σήμερα.
αναμενόμενο είναι λοιπόν ότι θα προσπαθήσουν οι μουσικοί να κάνουν κάτι πιο ρυθμικό,
και να δώσουν βάση αλλού, στο συναίσθημα ας πούμε, στο video clip ίσως, στο ξέσπασμα "εμείς οι μεταλάδες".

εκεί ένιωσα τι εννοούσε ο μιχάλης.
υπάρχει τέτοιος κορεσμός, μέσα και έξω από την μουσική (βιομηχανία),
που δεν σε αφήνει πολλά περιθώρια στην δημιουργία.
και όμως, υπάρχουν συγκροτήματα που προσπαθούν να κάνουν το κάτι διαφορετικό,
να μην μπουν σε καλούπια.

"these eyes will never see,
covered up from reality"

και είναι έτσι ακριβώς,
η σημερινή "πραγματικότητα" είναι κάτι άλλο,
δεν είναι οι κάφροι από την σκανδιναβία.

εγώ γιατί έχω την εντύπωση όμως,
ότι αν ζούσαν σήμερα οι μεγάλοι της κλασικής μουσικής,
θα έγραφαν καφρίλες, και όχι μελωδίες....??