i'm taking Her home with me

Τρελός μήνας ο μάρτιος..
άρχισε με τον χειρότερο τρόπο, κάποιοι συνάδελφοι δυστυχώς απολύθηκαν,
και οι συνέπειες είναι ορατές μέχρι σήμερα.

ευτυχώς αυτό δεν "έπιασε" εμάς,
αυτό το κύμα δεν μας επηρέασε..
ας είμαστε καλά μέχρι το επόμενο...

ελάχιστος προσωπικός χρόνος,
ελάχιστος χρόνος για μπύρες και καινούρια μουσική δηλαδή,
αλλά έπρεπε να γίνει νομίζω.
και τώρα τελειώνει ο μήνας, και ευτυχώς, έρχονται τα καλύτερα.

.MESHUGGAH.

ε ναι.
να τους δούμε και αυτούς.
κανόνισα άδεια, όπως άλλοι 2,
και θα γίνει εκδρομή, να καεί η αθήνα λέμε.
να δούμε κόσμο που μας έχει λείψει.

αυτό νομίζω έχει μείνει,
κάτι τέτοια περιμένω, καλή παρέα, συναυλίες, και λιωσίματα \m/

κανονίστε, ερχόμαστε...

και από τετάρτη, άδεια.
10 μέρες, θα ξαναμηδενίσω το κοντέρ,
ό,τι χρειάζομαι..

και θα είναι ακόμα καλύτερα από ότι πίστευα,
αφού, και επισήμως πλέον, αγαπημένα πρόσωπα είναι μακριά,
αλλά όχι αυτές τις ημέρες..
και είναι υπέροχο να έχεις κάποιον να σε ηρεμεί,
απλά και μόνο με μία ματιά.

αλλά πάλι είναι και λογικό, και αναμενόμενο.
μαθαίνεις να είσαι με κάποιον,
και εφόσον αυτό σε αρέσει, λογικό να το αποζητάς.
ειδικά όταν είσαι και πιωμένος :p

δεν είναι πάντα έτσι όμως,
και αυτό θα πρέπει να το έχουμε πάντα στο μυαλό μας.

nothing lasts forever, even cold november rain
λένε οι gnr.

και σωστά λένε..
το ανέφερα και πιο πάνω, αυτό για τους συνάδελφους,
και αυτό είναι ένα θέμα.
είναι δύσκολη η αλλαγή, είναι δύσκολο να ξεκινάς, ξανά, από το μηδέν.

και όπως λέει ένα άλλο τραγούδι,
Your halo's slipping down, to choke you now..

όλα καλά, όλοι είναι καλοί,
αλλά σε κάποια φάση, θα πέσει το φωτοστέφανο,
και όταν πέσει, θα σε πνίξει.

και με αυτό, τροφή για σκέψη,
όπως λατρεύω να λεώ,
σας αφήνω, πρέπει να ετοιμαστώ για την δουλειά.

what if...??

καλησπέρα και καλή βραδιά,
για ακόμα μία φορά...

αγκαλιά με τον υπολογιστή,
ακούγοντας ό,τι καλύτερο μπορώ να φανταστώ για τέτοια ώρα.

περίεργη η στιγμή,
καθώς έγιναν κάποια πράγματα, σε φιλικό επίπεδο,
που με χαροποίησαν ιδιαίτερα,
αλλα η ΠΑΟΚάρα, και το άλλο δεν με αφήνουν να νιώσω.

ίσως είμαι ανώμαλος, δεν ξέρω,
αλλά δεν είναι όλα ίδια, κάποια ζυγίζουν παραπάνω.
ώρες ώρες είναι ωραίο να σε λείπει κάτι,
το εκτιμάς παραπάνω. το βλέπεις και κάπως διαφορετικά.

αλλά τί γίνεται όταν ήδη το βλέπεις "παραπάνω"?
όταν συνδέεσαι με κάτι, αλλά ίσως δεν θα έπρεπε??

και τώρα θα τα πούμε σωστά.
όπως πρέπει.

No life, no life without a fall
Now the wind has swept us all
Down to this mission wall

And the love, the love we pray to keep
Has buried us so deep
And me singing this same sad song

How I fell into her arms
Her warm and loving arms
She said: You can never be free
You can never be like me
Now I'm a mad dog and I'll be
Now you honey on my tree

Whether sweet tomorrow
In the mellow wallow
Oh there's still time to borrow
And in the mellow wallow, yeah

We will never have it all
Tonight I'm screaming at the wall
Peel the paint of my window rail
Touch, material has no choice
Peel the paint off with my voice
Curse this city's deplex song

Now I'm sleeping on the floor
Honey I'm soaking wet and
Oh they're coming out, they're coming out,
they're coming for me

As long as we are free
We'll be doomed to live and die
Under the great suburban sky

And I'll always holler
In the mellow wallow
Oh there's still time to borrow
And in the mellow wallow
Jesus

Heaven, heaven head of hell
You are treating me quite well
Washed me up upon a shore
Now I'm scratching down your door
All the words become my hands
Cold and broken on the floor
Peeling gooseflesh off your back
Pulling back your long black hair
Now this beauty is my queen
Skinny arms so very slow
A perfume neck and a blanket so small
Oh, what beauty, oh what bridge

I will sleep tomorrow
And in the mellow wallow
Oh, there's still time to borrow
And in the mellow wallow
Oh, and I fall to be controlled
Lost and swept away
I will always wait it out
Won't you listen now
Let me sleep tomorrow inn

We'll never have it all
Now the wind has swept us all
Down to this mission wall
And see, the rhythm is your hand
Speed the rhythm, speed the band
This is the bright amphetamine sky

και κάθεσαι και το διαβάζεις, ναι είναι μεγάλο.
αλλά όχι, θα έπρεπε να είναι μεγαλύτερο.
όταν λες τέτοια πράγματα δεν θα έπρεπε να σε σταματάει κάτι.

αυτό που παθαίνω εγώ, δεν ξέρω για εσάς,
είναι κάπως επιπόλαιο, τουλάχιστον επιπόλαιο.

πάντα ενδιαφερόμουν για τον στίχο πρώτα,
και μάλλον γιαυτό δεν ενδιαφέρθηκα ιδιαίτερα για πολλές prog μπάντες.
όταν λοιπόν ασχολούμαι με ένα κομμάτι, αλλά δεν με κάνει το "κλικ",
απλά το αφήνω, δεν πρόκειται να πιέσω καμία κατάσταση.

έτσι έγινε και με το salt.


δεν νομίζω να το έχω νιώσει περισσότερο,
από ότι το ένιωσα σήμερα.
και είναι ωραίο να ανακαλύπτεις κάτι, με αυτόν τον τρόπο.
ακούς καινούριο κομμάτι, έτσι το βλέπω δηλαδή.
και ειλικρινά, ίσως το κομμάτι έχει γραφτεί για κάτι άλλο,
ίσως το δω και εγώ, αύριο όμως,
όπως λέει και το τραγούδι.

σχόλασα, αλλά κάθησα και έκανα ένα καφέ,
φοβερή συντροφιά, είναι γεγονός.

δεν ξέρω πόσο ακόμα θα αντέξω τόσο μακριά,
καθώς πλέον έχει γίνει θέμα αντοχής,
και όση τεχνική και να υπάρχει, θα γίνει το λάθος.
δεν θα συνηθίσω, δεν πρόκειται να το κάνω ποτέ,
είναι τόσα πολλά,
δεν προλαβαίνω να θυμηθώ, πως να καταφέρω να ξεχάσω...??

πάντα όμως θα κάνω και την αυτοκριτική μου,
και δεν πιστεύω πως τα κάνω όλα σωστά.
πολλές φορές μετανιώνω, μέσα σε δευτερόλεπτα.
ευτυχώς, όλα αυτά είναι ακούσια, δεν σκοπεύω σε κάτι.

αυτό μην το ξεχάσεις ποτέ.



Δ.Π. θα κοιμηθώ αύριο τελικά

ΒΔΠ

Πλέον μπορούμε να το πούμε νομίζω,
η ελληνική σκηνή υπάρχει ξανά.
λίγο η inner ear, λίγο ο κύκλος που κάνει η ζωή,
δεν ξέρω τι άλλο, το θέμα είναι ότι πλέον υπάρχουν καινούριες μπάντες.

περίπου 10 χρόνια πέρασαν,
10 χρόνια πρακτικής ανυπαρξίας της ελληνικής μουσικής,
πέρα από κάποιες εξαιρέσεις βέβαια...
ο χατζηγιάννης η βανδή και η βίσση έκαναν πάρτυ..
και πραγματικά δεν έχω κάτι εναντίων αυτής της μουσικής,
δεν ξέρω αν θα έπρεπε να έχω, αλλά κυριολεκτικά όλα αυτά μου είναι αδιάφορα.

εγώ αναζητώ μία άλλη μουσική, κάτι διαφορετικό.
και αυτό δεν νομίζω ότι με κάνει ψαγμένο ή ιδιαίτερο.
και εγώ σε δισκοπωλεία ψάχνω την μουσική, δεν κάνω ιδιαίτερο ψάξιμο δηλαδή..

τελευταία βλέπω και μία άλλη μουσική,
που κάτι έχει να σε πει, όχι πάντα με ελληνικό στίχο,
αλλά σίγουρα αξιόλογη.

και χαίρομαι, γιατί είναι ωραίο να βλέπεις κάτι που δεν το περίμενες.
να εκπλήσσεσαι θετικά...
να ακούς κάτι καινούριο, και να ψάχνεις στο internet για την μπάντα,
και να βλέπεις ότι τα παιδιά είναι έλληνες...

και έτσι φτάνουμε στο σημερινό λόγω της ανάρτησης.

στέρεο νόβα, είναι η νέα τάξη που χτυπάει.

ελάχιστα χρόνια ενεργής δισκογραφίας, αλλά τόσο σημαντικά.
τόσο ουσιαστικά, τόσο ιδιαίτερα και τόσο αδικημένα.
πιθανότατα ούτε οι ίδιοι είχαν καταλάβει το πόσο σημαντικοί ήταν.
αλλά εδώ ίσως τους αδικώ και εγώ.
πολύ πιθανό να καταλάβαιναν.
δεν ξέρω πως θα μπορούσα να τους χαρακτηρίσω, μουσικά.
αλλά σήμερα τους βλέπω σε πάρα πολλές καινούριες μπάντες.
αυτό σημαίνει πως μεγάλωσαν μία γενιά.
μία γενιά που τους άκουσε, τους ένιωσε, τους κατάλαβε,
και σήμερα τους αναφέρει σαν επιρροή της,
είτε έμμεσα, είτε άμεσα..

τεράστιος σεβασμός για αυτά τα παιδιά,
που άκουγαν (post) punk, και ό,τι άλλο βάλει ο νους σου,
και έγραφαν ηλεκτρονική μουσική.
είμαι σίγουρος πως αν ζούσαν σε μία πιο μουσική χώρα,
όπως η αγγλία,η γαλλία, ή ακόμα η αμερική,
σήμερα θα τους ήξερε όλος ο κόσμος.
και να μην ξεχνάμε, δεν απευθύνθηκαν σε άτομα που ακούνε ηλεκτρονική μουσική.
όχι μόνο σε αυτούς δηλαδή.
κέρδισαν πολύ κόσμο εκτός του "βεληνεκούς" της μουσικής τους.


σεβασμός και για πολλά άλλα πράγματα,
όπως τις μετέπειτα, solo, προσπάθειές τους σαν καλλιτέχνες.


σεβασμός επειδή τώρα θα ήταν η ώρα να ξαναβγούν στην σκηνή,
και όλοι ξέρουμε αν θα είχε επιτυχία αυτή η κίνηση,
και να το παίξουν άρχοντες του κόσμου,
να κάνουν μία επίδειξη δύναμης ρε συ.
αλλά εδώ δεν μπορείς να βρεις cd τους, για reunion θα μιλήσουμε..
τυχεροί όσοι τους είδαν τότε live...

ελπίζω μία μέρα να τους δώσουμε την αναγνώριση που τους αξίζει,
αλλά όχι την δημοσιότητα, δεν νομίζω να το εκτιμήσουν αυτό.
και το συγκεκριμένο τους κάνει ακόμα μεγαλύτερους,
όχι γιατί θα φοβηθούν τα φώτα, αλλά επειδή δεν τους ενδιαφέρει κάτι τέτοιο.


αν η μουσική είναι ταξίδι,
οι στέρεο νόβα, σχεδόν 15 χρόνια μετά την διάλυσή τους,
πετυχαίνουν το σκοπό τους, σε πάνε αλλού.

ωραία χάθηκα πάλι, 6 το πρωί,
να πίνω καφέ, και να σκέφτομαι φθινοπωρινά απογεύματα του παρελθόντος..

Καλημέρα σας..

In My Restless Dreams...

- I feel like I'm dreaming...
- more like a nightmare I'd say...

είναι κάποιες περίεργες ώρες, που θυμάσαι πολλά..
εγώ σήμερα λοιπόν, θυμήθηκα ένα παιχνίδι που έπαιζα μικρός.
το silent hill...

και αυτό είχε μεγαλώσει μαζί μου...
θυμάμαι, όταν έπαιζα το πρώτο,
να γυρνάω από το σχολείο, και να ανοίγω απευθείας το playstation,
ούτε να τρώω, ούτε τίποτα..

μετά ήρθε το δεύτερο, και εκεί ήρθε και το απόλυτο σοκ νομίζω,
η μουσική ανέβηκε σε άλλο επίπεδο,
το παιχνίδι πήρε επικίνδυνο βάθος,
και τα δικά μου βράδια...

ακόμα και σήμερα πιστεύω ότι δύσκολα θα βρεθεί κάτι πιο αγαπημένο,
σε αυτό το είδος παιχνιδιών.

Ας τα πάρουμε με την σειρά όμως.

δεν υπάρχουν λόγια, και επίσης δεν υπάρχει το εισαγωγικό video,
δεν έχω δει πολλά, οκ,
αλλά από αυτά που έχω δει είναι με διαφορά το καλύτερο...
εντελώς άρρωστη μουσική, η γιαγιά είναι ο σατανάς ο ίδιος,
και η ομίχλη νομίζεις ότι είναι ακόμα και στο δωμάτιο που παίζεις...

και μετά ήρθε αυτό.
έτσι πρέπει να είναι τα sequel, ούτε ένα ψεγάδι,
ούτε μία μέτρια στιγμή.
απίστευτη ιστορία, δεν σε αφήνει ήσυχο ούτε λεπτό,
και το αστείο είναι ότι δεν καταλαβαίνεις τίποτα στην αρχή..
δεν χρειάζεται να αναφερθεί καν το soundtrack,
με διαφορά ό,τι καλύτερο έχει βγάλει ο akira yamaoka...

αυτό είναι το παιχνίδι που έχω ασχοληθεί λιγότερο από τα πρώτα 4,
παρόλα αυτά, έχει αρκετές στιγμές που σου σικώνεται η τρίχα,
καθώς παραπέμπει, και όχι μόνο, στο πρώτο παιχνίδι...
ιστορικό το τέλος πάντως, δεν νομίζω να το ξεχάσω εύκολα...

αυτό το περίμενα καιρό.
θυμάμαι, ένα ολόκληρο καλοκαίρι, μαζευόμασταν σπίτι, το βράδυ,
κλείναμε φώτα και... εντάξει, ήταν και γαμώ...
το απόλυτο respect στο λαγουδάκι ε, απλά άρρωστο \m/



μεγάλες στιγμές, και πολλές...
και να είναι καλά ο "μικρός", που φρόντισε να με βοηθάει...
ήταν οικογενειακή υπόθεση σε λέω..


με λίγα πράγματα έχω γίνει μανιακός,
και αυτό είναι ένα από αυτά.
για την ιστορία του, την μουσική του,
για τις μνήμες που έχω..
και φαίνεται τόσο περίεργο, τα πράγματα που έχουν συνδεθεί με αυτό,
είναι τόσο ξεκάρφωτα, θεωρητικά δεν έχουν καμία σχέση...


Gladly gave me everything you had and more
You craved my happiness..


πάνε 10 χρόνια από τότε,
αλλά δεν έχει ξεφτίσει ακόμα, έτσι θα έπρεπε να είναι οι αγάπες...

This time it's personal

Συνήθως η πρώτη σειρά είναι και η δυσκολότερη..

είχα καιρό να γράψω, καθώς πρέπει να έχω συγκεκριμένη διάθεση για να το κάνω.
σήμερα λοιπόν, αφού ήθελα να ακούσω σαν τρελός το μίζερο φως,
μπήκα σε μία σκέψη.
το πόσο μεγάλος μπορεί να είναι ένας στίχος,
μεγαλύτερος ακόμα και από το ίδιο το τραγούδι.

Προς Θεού, αυτό δεν σημαίνει ότι το τραγούδι μπορεί να μην είναι καλό.
δεν ξέρω αν σας έχει τύχει, αλλά κάποιες φορές βάζω το κομμάτι,
μόνο και μόνο για να ακούσω εκείνο το σημείο.
εκείνο τον στίχο, εκείνο το γύρισμα, εκείνο το σημείο στα φωνητικά...








I'm a tree that grows hearts
One for each that you take
You're the intruder hand
I'm the branch that you break..

bjork - bachelorette 


ίσως έχει και καλύτερα η συγκεκριμένη,
αλλά αυτό ήταν το πρώτο μου, λογικό να το προτιμώ..
και αυτό ισχύει για όλα τα τραγούδια της δημοσίευσης....






See the animal in his cage that you built
Are you sure what side you're on?


nine inch nails - right where it belongs

απλά υπέροχο,
εδώ όποιον στίχο και να δεις, όλοι είναι...
για ακόμα μία φορά τα λέει ωραία o trent.







You get mistaken for strangers by your own friends
when you pass them at night under the silvery, silvery citibank lights


the national - mistaken for strangers

χαμός. πανικός.
είναι απίστευτος ο τρόπος που ένα τραγούδι μπαίνει στο μυαλό σου τόσο εύκολα.
καλά, οκ, βρήκα και εγώ μπάντα,
για τον καιρό να τους βάλεις να γράψουν τραγούδι, πάλι θα σου σηκωθεί η τρίχα..






When the streetlights fade.
Warm rain like judgement descends.
Their voice numbs me.
Speaking words in a dead tongue.
I have walked a road that lead me back to you.
From a window our glances met.
My true colors I cannot hide.
The landscape has changed.
You don’t recognize me.
These pictures slowly fade.
Memories wither, they are all gone.
Further down the steps get steeper.
You haunt me in my dreams.
I let go and fall deeper.
This will be the end of me.

cult of luna - dark city, dead man

εδώ δεν γινόταν να βάλω ένα στίχο, συγχωρέστε με.
με συνεπήρε το όλο θέμα, και δεν γινόταν να μην αναφερθεί το συγκεκριμένο.
να πω και αυτό. ποιοι isis ρε παιδιά.
πριν παρεξηγηθώ, αγαπώ isis, αδυναμία κτλ κτλ.
αλλά αυτοί οι σουηδοί είναι το κάτι άλλο. αυτό το album, είναι το κάτι άλλο.
φοβερό ΚΑΙ το κλείσιμο, όπως ακριβώς τα λέει..
this will be the end of me.



θα μπορούσα να το συνεχίσω για πολλές σειρές αυτό,
αλλά ας το αφήσω εδώ.
ίσως γίνει κάποιο δεύτερο part.

και όλο αυτό ξεκίνησε από τα κρίνα,
συνεχίστηκε με τους national, και έκλεισε με CoL.

ωραία, "δικά μου" πράγματα..
προχτές, στην δουλειά, παραδέχτηκα μία αλήθεια σε έναν συνάδελφο.
το πόσο με επηρεάζει η μουσική.
αυτός παραξενεύτηκε, και είπε ότι δεν θα έπρεπε να συμβαίνει αυτό,
σκεπτόμενος το γεγονός ότι παίζω μουσική και σε ένα μαγαζί.
- αν έρθει κάποιος και σου ζητήσει ένα κομμάτι που δεν σε αρέσει, τι θα κάνεις τότε?
αυτά ήταν τα λόγια του, ακριβώς αυτά.
προφανώς και θα ξενερώσω, προφανώς και έχει συμβεί.
δεν θα έπρεπε, δουλειά είναι. και έχει δίκιο.

ευτυχώς ακόμα το βλέπω σαν διασκέδαση το όλο θέμα,
αλλά έχει και τα αρνητικά του, όπως αυτό.

θέλω να με επηρεάζει η μουσική,
θέλω να με αλλάζει την διάθεση,
θέλω να το ζω.

live it, live it.
(orgazmo)

αισθάνομαι τυχερός πάντως που έχω ανθρώπους να μοιράζομαι κάποια πράγματα.
την μουσική ας πούμε.
η οποία για μένα είναι κάτι το πολύ προσωπικό.
είναι σαν να μοιράζομαι ένα μέρος του εαυτού μου.
όπως και αυτό το "blog".
ευτυχώς δεν το διαβάζει πολύς κόσμος, οπότε, πάλι μαζί μιλάμε..
ευχαριστώ :))


Υ.Γ. πω ρε φίλε, με σακάτεψαν πάλι οι CoL...

2010, the gathering

εδώ είμαστε, υπό τους ήχους ενός live του μεγάλου Θανάση,
και προφανώς καφέ, λέω να κάνω μία σούμα.

το ξέρω ότι το κάνω για ένα - δύο άτομα,
αλλά είναι γεγονός πως γουστάρω, οπότε συνεχίζουμε δυνατά.

πολλές επιστροφές αυτήν την χρονιά,
ευτυχώς, με την καλή έννοια....
τίποτα ιδιαίτερο από τα ελληνικά,
αν και μόλις έβγαλε ο Σωκράτης, μαζί με την Μελίνα,
και περιμένουμε στα κοντά και Θανάση.
άντε να δούμε....

Khoma - A Final Storm

μεγάλοι οι συγκεκριμένοι, και το αποδεικνύουν όποτε μπορούν.
σε όποιο είδος μουσικής θέλουν, είτε ακραίο, είτε όχι.
σίγουρα το αδίκησα φέτος, αλλά είναι δίσκος που θα τον ακούω κάθε χρόνο και περισσότερο.
το βραδινό μας soundtrack...

Julie Christmas - The Bad Wife


τέλος οι τρελαμένοι Made Out Of Babies,
και το κορίτσι μας είπε να βγάλει δικό της δίσκο.
και καλά έκανε, τέτοια φωνή θα λείψει αν σταματούσε έτσι άδοξα.
φοβερές συνθέσεις, μακάρι να συνεχίσει έτσι δυνατά...

Apocalyptica - 7th Symphony


αρέστηκα. το παραδέχομαι.
και δεν το περίμενα, τους είχα ψιλοτελειωμένους,
αλλά εδώ του έδωσαν και κατάλαβε, ωραίες συνθέσεις,
ωραίες συμμετοχές (Lombardo, Gavin Rossdale, και η αδυναμία μου Lacey Mosley),
και γενικά σε αφήνει πολύ ωραία αίσθηση, ακόμα και μετά από πολλά ακούσματα.
μπράβο στους φινλανδούς, δεν τους το είχα, τόσα χρόνια μετά.

Arcade Fire - The Suburbs


ένα από τα πολλά comeback's της χρονιάς.
πιθανότατα και το πιο αναμενόμενο..
ίσως, τολμώ να πω, ίσως να περιμέναμε κάτι πιο ουσιαστικό.
αλλά πάλι, ίσως και να λέω χαζά.
μεγάλο album, από μεγάλη μπάντα, και δεν θα γινόταν να μην είναι εδώ,
κάποιες μπάντες και ρελαντί να έχουν την μηχανή,
φτάνει για να κάνουν προσπέραση.
ας ελπίσουμε ότι θα έχει συνέχεια ..

Celeste - Morte(s) Nee(s)


κλασική φάση σκηνικού.
παναγία και χριστέ, αυτοί οι τύποι είναι ΤΟΣΟ καλοί,
που τραγουδάνε στα γαλλικά και δεν σε πειράζει.
η μουσική τους συνεχίζει να σε εγκλωβίζει,
δεν μπορείς να ξεφύγεις με το που πατάς το play.
άπειρος σεβασμός, τρελό σερί απολύτως πετυχημένων δίσκων.
φτου μην τους ματιάξω, και γενικώς αγαπημένη μπάντα για τα 00's.
φτου φτου.

Kylesa - Spiral Shadow

άλλοι και τούτοι.
είχα πάθει πλάκα στα πρώτα ακούσματα δίσκων τους,
και έκτοτε δεν έχω παράπονο.
και δεν μένουν ίδιοι, αλλά δεν στεναχωρούν ούτε τον φανατικό ακροατή,
μεγάλη υπόθεση αυτό. και εδώ απλά δείχνουν, πάλι, τον δρόμο.
τιμή μας που ήρθαν στην χώρα μας, τόσο νωρίς.
αν συνεχίσουν έτσι, θα μιλάμε για πολλά χρόνια για την πάρτυ τους.
μακάρι.

Interpol - Interpol

καλησπέρα και καλή βραδιά.
τώρα πάμε στα κολλήματα.

ό,τι και να έβγαζαν, ό,τι νομίζω,
θα το αγαπούσα, δεν μπορώ να βρω κάτι αρνητικό, δυστυχώς.
και φέτος, πάλι την ίδια αίσθηση με άφησαν.
πολύ διαφορετικός ο δίσκος, αλλά προσωπικά με αφήνει τρελή αίσθηση.
ίσως και επειδή τους έχω συνδέσει με πολλά, πολλά χρόνια πίσω.
και πόσο μάλλον τώρα, που πληρώνεις για έναν δίσκο, και παίρνεις δύο...
δύο ιστορίες σε ένα δίσκο, τι να πούμε άλλο....
αν και το μέλλον δεν προβλέπεται θετικό,
ας είναι αυτό το αντίο, δεν μπορώ να φανταστώ πιο προσωπικό αποχαιρετισμό.

Belle And Sebastian - Write About Love

και άλλο comeback. εδώ όμως έχουμε να κάνουμε με φανταστικό δίσκο.
δεν χρειάζεται ούτε προσπάθεια για να τον ακούσεις.
αυτό γινόταν πάντα βέβαια με τους συγκεκριμένους..
ίσως ό,τι καλύτερο για έναν χαλαρό απογευματινό καφέ,
μουσική με φοβερά ταξίδια μέσα, υποσυνείδητα μηνύματα τολμώ να πω...
σε χτυπάει απευθείας στην καρδιά.
ό,τι πληρώνεις, παίρνεις κύριος.

Deftones - Diamond Eyes

μεγάλοι. τεράστιοι.
δείξαν τον δρόμο για την ακραία σκηνή,
χωρίς να παίζουν κάτι ακραίο.
οι pearl jam της γενιάς μας. τόσο μεγάλοι.
και ποιός ξέρει τι θα έγραφαν, αν δεν υπήρχε και το ατύχημα...


Time will see us realign 
Diamonds reign across the sky...

The Dillinger Escape Plan - Option Paralysis

ένας άνθρωπος που σέβομαι, μουσικά και όχι μόνο,
είπε για αυτό το album ότι αν δεν είχαμε δει το live,
δεν θα είμασταν και τόσο ζεστοί.
διαφωνώ 100%.
ποτέ δεν ήξερες τι να περιμένεις από τους dillinger,
αλλά λίγο πολύ έπιαναν την εποχή,
ή την δημιουργούσαν ενίοτε....
εδώ μιλάμε για μεγάλο δίσκο, φανερά επηρεασμένο από NIN,
αλλά με στοιχεία δικά τους μέσα, προφανώς.
και όπως κάθε δίσκος τους, έχει τα ακραία μέσα,
αλλά και τα πιο μελωδικά. και εδώ να πω για το live.
αλλά τι να πω, κρίμα να πω κάτι,
όποιος ήταν εκεί θυμάται τι έγινε, και θα το θυμάται για πολύ καιρό.

The National - High Violet

σκοτεινό. γυναικωτό, αλλά για άντρες.
μεγάλοι, και σίγουροι, και ένα περίεργο πράγμα,
όσο πιο πολύ το ακούς, τόσο πιο πολύ γουστάρεις.
δεν γίνεται με πολλούς δίσκους αυτό,
πράγμα μόνο θετικό. έτσι πρέπει να είναι η μουσική,
αυτή πρέπει να είναι η λογική της, personally speaking.
όποιος προσπαθήσει, θα ανταμοιφθεί.
ο κύριος Matt φτιάχνει ακόμα μία βραδιά μας..

Kvelertak - Kvelertak

παναγία μου.
δεν είναι πολλές οι μπάντες που μπορώ να μιλάω για ώρες...
οι joy division είναι σίγουρα μία.
η άλλη είναι οι converge.
μιλάμε για σεβασμό. αρρώστια.
ευτυχώς που οι συγκεκριμένοι νορβηγοί έβαλαν ψηλά τον πήχη.
έστειλαν το demo τους στον ballou.
θέλει @@, ό,τι και να λέμε.
και αυτός γούσταρε. και έκανε παραγωγή σε αυτό το έπος.
παναγία μου.
έκρηξη ανδρεναλίνης. δεν μας σώζει τίποτα, το τέλος έφτασε.
πλάκα θα έχει να το ακούς στον δρόμο, στα ακουστικά σου,
και να έρθει κάποιος, για να παίξετε μπάτσες. υπέροχο.

θέλουμε και άλλο, μάθετε μπάλα στον ντεμέκ ανοιχτόμυαλο κοσμάκη,
μπας και ακούσουμε και τίποτα άλλο, πέρα από χεβι μεταλ. όχι άλλο.
αλλά αυτό θα το συζητήσουμε άλλη φορά.

καλά να είμαστε, να βγάζουμε ντεμέκ λίστες κάθε χρόνο...

Πρωτάθλημα στον Π.Α.Ο.Κ. ρε.




(ευχαριστώ Δημήτρη που το διάβασες)

a real live Dead one

μου ζητήθηκε, και το ζήτησα,
αυτή η ανάρτηση να είναι στην γλώσσα της αγγλικής,
καθώς θα χρειαστεί να διαβαστεί και απο ανθρώπους που δεν ξέρουν ελληνικά.
ναι, υπάρχουν και τέτοιοι.

so, for a start...

dobra večer i laku noć.

i was raised with greek music, i love greek music.
Not all of it, but a great part of it.
And i used to see myself in lots of gigs, plenty of live performances.

And this is the topic of this post,
how many times we are part, in what we call, a live experience.
With our "local' music, the greek music,
it is easier to see a band, or an artist, live.
Listen to a new album, and then wait for the artist to come to your city,
or somewhere near, in order to listen to  the new album, played live.
This can be done with greek music.

But, here is the catch, this can only be done with local artists.

i said it before, i enjoy greek music,
but i also enjoy foreign music.

And, unfortunately, i like new artists, new bands,
guys that are in their 20's, and have their own idea of a live performance,
of writing an album.

And if i want to see them live, i just can't.
i watch bands having european tours, and it's like we don't exist...!!
spain, italy, and then austria, germany..

i have to take a plane, to watch a live of a band i like.
Bands like Arctic Monkeys, Interpol, The Strokes..
They have major success, worldwide, still, here it's like they don't exist.

Plenty of things can be said about this.
The companies can say that they are expensive, they won't afford a concert here.
Still, i see gigs, like the James gigs here, few months before,
having 40 € to pay for!! they were here, at Thessaloniki, for 3 days in a row,
with the first 2 days sold out, and still they want 40 euros for entrance.
A band that has 9 years to release a good album.
The question here is, if James were to come in "pleased to meet you" tour,
how much would the ticket be?

Of course i don't buy this "we can't afford" excuse.

Nobody in the business is willing to be serious about gigs,
and i really think that we will see again and again bands like Scorpions and Iron Maiden.
It is really funny, bands without even a new record, coming here and staying for the summer,
and having gigs around greece..
i bet they see it as their free vacations. and we help them,
we make it so easy for them to bring them here, again and again,
every year, sometimes two times per year..

The balkan tour of Editors can be seen as something hopeful,
and let's hope that there will be more of it in the future.

But i can't say that i am optimistic about the future.
And consider the fact that i don't live in the capital,
where almost every concert is held.
That means almost an extra of 150 € for me...
and these are the obvious money to spent, the buses, the food...

i really don't know what should be done here,
if there is a way to see active bands, not dead ones.
The only way is to travel abroad.
Which is nice, it sounds amazing to be accurate,
but the money to spend are also amazingly high.

So, we are left to nag here,
or left to rot, like someone said...

and, like you said, i will watch live performances @ youtube now.
that's the solution...