pop art

ήρθε η ώρα να ξεφτιλιστώ,
να δείξω αυτό που τόσο καιρό κρύβω, τόσο καλά. (όχι)

από μικρός είχα μία αγάπη, μία ανοχή για τους πιο hardcore,
με αυτό που λέμε pop μουσική, ας είναι καλά το mtv.

λίγες μέρες πριν, έκατσα και θυμήθηκα ένα παλιό τραγούδι του timberlake,
όχι δεν χαίρομαι ιδιαίτερα, αλλά χάρηκα για το κομμάτι,
και είπα να δω ξανά πως τα πάει τελευταία,
αφού έχει απίστευτη live μπάντα πλέον,
και δείχνει να έχει δει πολύ σοβαρά το όλο θέμα.
(ανεβάστε σε 1080p και αράξτε)





ο τύπος έχει πάρει φωτιά, είναι πραγματικά καλός.
έχω την εντύπωση ότι πάει να ξεπεράσει το θέμα "pop", θέλει να δει παρακάτω.
σκηνική παρουσία όπως πρέπει, χαρακτηριστική φωνή,
και ένα φοβερό κομμάτι. κερδίζει πριν αρχίσει το ματς.

έτσι όπως αράζω και βλέπω τα brit awards του 2013,
πέφτω πάνω στην αγάπη,
άντε να δούμε τι έκανε και αυτή, σκέφτομαι,
αλλά ήδη ο πήχης είναι πολύ ψηλά,
ίσως θα έπρεπε να αφήσω τον timberlake για το τέλος..
(ανεβάστε σε 1080p και αράξτε II)




ταράκουλο.
αγαπημένε δημήτρη δεν την θυμάμαι έτσι,
κάτι έγινε και κάπου το έχασα, δεν γίνεται.

εντάξει, δεν έπεσα και από τα σύννεφα κιόλας,
την παρακολουθώ συχνά, εδώ και λίγο καιρό προσπαθεί να το παίξει λίγο πιο γυναίκα,
πρέπει να της το αναγνωρίσω αυτό.

αλλά δεν το χορταίνω λέμε,
πέρα από αυτό το περίεργο dubstep σημείο,
προσωπικά το βρίσκω ενοχλητικό αλλά ας μην γελιόμαστε, δεν είμαι το target group της,
το κομμάτι το πάει σε άλλο επίπεδο.
είχα καιρό να δω τέτοιες ερμηνείες, από τέτοιου είδους μουσική..

ο λόγος που έμεινα με τα μάτια κολλημένα στην οθόνη είναι η σιγουριά που με άφησε.
εκεί στο 3:30 που κοιτάει μπροστά και πλημμυρίζει με αυτοπεποίθηση,
ξέρει το πόσο καλή είναι, και απλά σε αφήνει άναυδο,
γιατί πολύ απλά δεν το περιμένεις,
αυτή δεν ήταν η ντροπαλή κοπέλα που χαμογελούσε και κοκκίνιζε;
που πήγε η κιθάρα, τι άλλαξε;;

φαίνεται να την απολαμβάνει πάντως αυτήν την αλλαγή,
και το πρόσωπό της στο 4:06,
εκεί που καταλαβαίνει ότι τελειώνει το κομμάτι,
καταλαβαίνει ότι το έσκισε (κανονικά),
και σκάει ένα διακριτικό χαμόγελο, είναι όλη η ιστορία.

ακόμα και αν ήμουν ρομαντικός, και δεν δεχόμουν την αλλαγή της,
τα μάτια της στο κλείσιμο του τραγουδιού, εκείνο το βλέμμα που ρίχνει στο κοινό,
μας παίρνει και μας σηκώνει απο καρέκλες/ντιβάνια/τρακτέρ κ.ο.κ.
δεν γνωρίζω αν ακόμα γράφει η ίδια τα κομμάτια της,
όποιος ξέρει σίγουρα ας το πει και σε εμάς,
αλλά αυτήν την συζήτηση μπορείς να την κάνεις
για ολόκληρη την μουσική σκηνή στην ιστορία της ανθρωπότητας,
οπότε εγώ επιλέγω να μην ασχοληθώ.

κάτι τέτοιες ερμηνείες πάντως, με βοηθάνε,
με κάνουν περήφανο που πήρα την πρώτη μέρα τον τελευταίο δίσκο της,
(εννοείται στην υπερdeluxe έκδοση, παιδιά είμαστε...;;)
και χαίρομαι που ζω αυτήν την (μουσική) εξέλιξη της συγκεκριμένης.

άλλαξε, μεγάλωσε, ωρίμασε, σαν και εμάς,
και ας μην θέλουμε να το παραδεχτούμε κάποιες φορές.
και με βάση κάτι τέτοια καταλαβαίνεις πως περνάει ο χρόνος,
αφού την θυμάσαι κοριτσάκι, και την βλέπεις έτσι τώρα,
μάλλον έχει μεγαλώσει.
όπως μάλλον έχεις μεγαλώσει και εσύ.
όχι εγώ όμως, εσύ.