ωραίο πράμα να μένεις μέσα τελικά.
θυμάσαι πολλά, και αν είσαι τυχερός, ίσως πάθεις αυτό που έπαθα και εγώ σήμερις.
το όλο θέμα ξεκίνησε πριν από λίγες ημέρες,
όταν άκουγα ένα κομμάτι από το τελευταίο qotsa,
και ένιωσα αυτό που λέμε ερμηνεία.
σήμερα βέβαια δεν θα αναφέρω αυτό το κομμάτι,
αν και θα μπορούσε να ανήκει εδώ.
σήμερα ξαναθυμήθηκα ένα "παλιό" group,
το οποίο ξαναβγάζει φέτος δίσκο, μετά από πολλά χρόνια.
για τους modern life is war ο λόγος.
εξαιρετικό hardcore, σύγχρονο, οπότε μην περιμένετε oldschool-ιές,
χωρίς αυτό να σημαίνει κάτι αρνητικό.
ερμηνεία.
δίνει πόνο, και δεν καταλαβαίνει τίποτα.
έπαθα πλάκα με ένα συγκεκριμένο τραγούδι σήμερις,
και απλά ήθελα να το μεταφέρω, μπας και το ακούσει και κάποιος άλλος.
κομμάτι με ονοματεπώνυμο. martin atchet.
απίστευτη ένταση, πόνος, κάτι σαν μίσος,
αλλά το βλέπεις ότι είναι στοχευμένο,
δεν υπάρχει απλά, έχει σκοπό, λόγο ύπαρξης,
απευθύνεται κάπου.
κάθησα και το έψαξα λίγο παραπάνω,
και έβγαλα λαβράκι.
για αρχή, καθίστε και διαβάστε εδώ,
οι δύο-τρεις πρώτες σειρές είναι το νόημα,
όποιος θέλει, και μπορεί βέβαια, συνεχίζει και παρακάτω.
η "thalidomide" λοιπόν, είναι ένα ναρκωτικό που είχε χρήση σαν υπνωτικό,
και το χορηγούσαν επίσης σε κυοφορούσες γυναίκες,
με σκοπό την αποφυγή της πρωινής ναυτίας.
όλα αυτά από το 1957 μέχρι το 1962,
καθώς μετά ανακάλυψαν πως η συγκεκριμένη ουσία έχει σαν παρενέργεια την τερατογένεση.
το κομμάτι λοιπόν είναι παρμένο από ένα βιβλίο-κόμικ (peter milligan - skin)
το οποίο πραγματεύεται την προσπάθεια ενός παιδιού με το παραπάνω πρόβλημα,
να τιμωρήσει τους ανθρώπους που είναι υπαίτιοι για την κατάστασή του.
Skin (art by Brendan McCarthy) was the story of a young thalidomide skinhead in 1970s London, and his attempts to deal with his disability and the world in general. The strip was due to feature in Crisis in 1990 but the publishers, Fleetway were worried by the controversial subject matter, plus they were concerned with the explicit use of language in the story. The printers refused to print it, blaming the graphic language and controversial subject matter as a reason. The story remained in limbo until eventually being published as a graphic novel by Tundra to little controversy. It remains one of Milligan's acclaimed works.
(ό,τι λέει η wikipedia, η οποία είναι φίλη μας)
αυτό που με έκανε να κολλήσω λοιπόν,
είναι το άρρωστο πάθος που βγάζει ο τραγουδιστής,
μέσα από αρκετά απλούς στίχους, αλλά και απολύτως ξεκάθαρους ταυτόχρονα.
Martin, I've seen the ones you oughta bleed.
They've been driving around in their big stylish cars.
Well, I think they oughta feel your pain.
Yeah.
I think they oughta wear your scars.
'Cause what Ruby told you, well that was true.
Now you better lace up those boots.
'Cause only you know how it felt when the pretty girls looked at you that way.
And somebody is gonna have to pay.
He's gonna get his revenge.
He's gonna crucify himself for the world's sins.
His name was Atchet.
He was one of them.
He was one of them.
He's coming through the swing door.
He doesn't give a fuck no more.
Cause no one ever gave a fuck about him.
A horrible little monster born into a life of pain.
The only way to relieve the hate:
Justice in the upper tiers of the corporate class tonight.
A little lesson on twisted wrongs and crooked rights.
If he could write the headline in the paper the very next day it would read...
Violence works in mysterious ways...
And somebody is gonna have to pay...
Somebody's gonna have to pay.
He's gonna get his revenge.
He's gonna crucify himself for the world's sweet sweet sins.
His name was
Atchet.
He was one of them.
He was a skin.
"Are you a messenger boy?"
"No, I'm the judge and jury.
If you're gonna call the cops...
You better fucking hurry.
There's no use begging for your life.
You made your choice and now you pay the price...
You fucking bastards!
Bastards!
Bastard!"
καλησπέρα και καλή βραδιά, είμαι το punk rock, προφανώς.
είναι απίστευτο πόσο κοντά με έφερε στην κατάσταση το συγκεκριμένο τραγούδι.
αφήνει την ψυχή του στο κλείσιμο του τραγουδιού,
όπως θα έπρεπε να κάνει ένας παγκοσμίου κλάσης τραγουδιστής.
χαίρομαι ιδιαίτερα πάντως,
καθώς είναι πολύ μεγάλη μπάντα η συγκεκριμένη,
όσο περισσότερες κυκλοφορίες, τόσο καλύτερα,
δεν υπάρχει κορεσμός σε κάποια δικά μας πράγματα,
και η καλή μουσική είναι ένα από αυτά. αυτό.
θυμάσαι πολλά, και αν είσαι τυχερός, ίσως πάθεις αυτό που έπαθα και εγώ σήμερις.
το όλο θέμα ξεκίνησε πριν από λίγες ημέρες,
όταν άκουγα ένα κομμάτι από το τελευταίο qotsa,
και ένιωσα αυτό που λέμε ερμηνεία.
σήμερα βέβαια δεν θα αναφέρω αυτό το κομμάτι,
αν και θα μπορούσε να ανήκει εδώ.
σήμερα ξαναθυμήθηκα ένα "παλιό" group,
το οποίο ξαναβγάζει φέτος δίσκο, μετά από πολλά χρόνια.
για τους modern life is war ο λόγος.
εξαιρετικό hardcore, σύγχρονο, οπότε μην περιμένετε oldschool-ιές,
χωρίς αυτό να σημαίνει κάτι αρνητικό.
ερμηνεία.
δίνει πόνο, και δεν καταλαβαίνει τίποτα.
έπαθα πλάκα με ένα συγκεκριμένο τραγούδι σήμερις,
και απλά ήθελα να το μεταφέρω, μπας και το ακούσει και κάποιος άλλος.
κομμάτι με ονοματεπώνυμο. martin atchet.
απίστευτη ένταση, πόνος, κάτι σαν μίσος,
αλλά το βλέπεις ότι είναι στοχευμένο,
δεν υπάρχει απλά, έχει σκοπό, λόγο ύπαρξης,
απευθύνεται κάπου.
κάθησα και το έψαξα λίγο παραπάνω,
και έβγαλα λαβράκι.
για αρχή, καθίστε και διαβάστε εδώ,
οι δύο-τρεις πρώτες σειρές είναι το νόημα,
όποιος θέλει, και μπορεί βέβαια, συνεχίζει και παρακάτω.
η "thalidomide" λοιπόν, είναι ένα ναρκωτικό που είχε χρήση σαν υπνωτικό,
και το χορηγούσαν επίσης σε κυοφορούσες γυναίκες,
με σκοπό την αποφυγή της πρωινής ναυτίας.
όλα αυτά από το 1957 μέχρι το 1962,
καθώς μετά ανακάλυψαν πως η συγκεκριμένη ουσία έχει σαν παρενέργεια την τερατογένεση.
το κομμάτι λοιπόν είναι παρμένο από ένα βιβλίο-κόμικ (peter milligan - skin)
το οποίο πραγματεύεται την προσπάθεια ενός παιδιού με το παραπάνω πρόβλημα,
να τιμωρήσει τους ανθρώπους που είναι υπαίτιοι για την κατάστασή του.
Skin (art by Brendan McCarthy) was the story of a young thalidomide skinhead in 1970s London, and his attempts to deal with his disability and the world in general. The strip was due to feature in Crisis in 1990 but the publishers, Fleetway were worried by the controversial subject matter, plus they were concerned with the explicit use of language in the story. The printers refused to print it, blaming the graphic language and controversial subject matter as a reason. The story remained in limbo until eventually being published as a graphic novel by Tundra to little controversy. It remains one of Milligan's acclaimed works.
(ό,τι λέει η wikipedia, η οποία είναι φίλη μας)
αυτό που με έκανε να κολλήσω λοιπόν,
είναι το άρρωστο πάθος που βγάζει ο τραγουδιστής,
μέσα από αρκετά απλούς στίχους, αλλά και απολύτως ξεκάθαρους ταυτόχρονα.
Martin, I've seen the ones you oughta bleed.
They've been driving around in their big stylish cars.
Well, I think they oughta feel your pain.
Yeah.
I think they oughta wear your scars.
'Cause what Ruby told you, well that was true.
Now you better lace up those boots.
'Cause only you know how it felt when the pretty girls looked at you that way.
And somebody is gonna have to pay.
He's gonna get his revenge.
He's gonna crucify himself for the world's sins.
His name was Atchet.
He was one of them.
He was one of them.
He's coming through the swing door.
He doesn't give a fuck no more.
Cause no one ever gave a fuck about him.
A horrible little monster born into a life of pain.
The only way to relieve the hate:
Justice in the upper tiers of the corporate class tonight.
A little lesson on twisted wrongs and crooked rights.
If he could write the headline in the paper the very next day it would read...
Violence works in mysterious ways...
And somebody is gonna have to pay...
Somebody's gonna have to pay.
He's gonna get his revenge.
He's gonna crucify himself for the world's sweet sweet sins.
His name was
Atchet.
He was one of them.
He was a skin.
"Are you a messenger boy?"
"No, I'm the judge and jury.
If you're gonna call the cops...
You better fucking hurry.
There's no use begging for your life.
You made your choice and now you pay the price...
You fucking bastards!
Bastards!
Bastard!"
καλησπέρα και καλή βραδιά, είμαι το punk rock, προφανώς.
είναι απίστευτο πόσο κοντά με έφερε στην κατάσταση το συγκεκριμένο τραγούδι.
αφήνει την ψυχή του στο κλείσιμο του τραγουδιού,
όπως θα έπρεπε να κάνει ένας παγκοσμίου κλάσης τραγουδιστής.
χαίρομαι ιδιαίτερα πάντως,
καθώς είναι πολύ μεγάλη μπάντα η συγκεκριμένη,
όσο περισσότερες κυκλοφορίες, τόσο καλύτερα,
δεν υπάρχει κορεσμός σε κάποια δικά μας πράγματα,
και η καλή μουσική είναι ένα από αυτά. αυτό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου