500

είναι από εκείνα τα τέρατα που έχεις κρυμένα μέσα σου,
που αναγνωρίζεις την ύπαρξή τους, και γνωρίζεις την τοποθεσία τους,
μα ηθελημένα δεν τα ενοχλείς, για να μην σε ενοχλήσουν.

δεν είναι φάση "φοβάται ο γιάννης το θεριό..",
δεν ισχύει ούτε για αστείο.
βασίζεσαι στον σεβασμό, και στην διακριτικότητα.

είναι δεδομένη η ήττα, αν όντως θα λάβει χώρα η αναμέτρηση.
αλλά είναι κάποιες μέρες που το χρειάζεσαι,
είναι ο πόνος που έχεις συνηθίσει (κλεμμένο, οκ),
είναι ίσως αυτό που χρειάζεσαι, κάτι να σε προσγειώσει.

το σημερινό βράδυ ήταν κάπως έτσι για μένα.
που λέει και ένα τραγούδι:
"i cast aside my chains, 
fall from reality..
[...]
the face of all your fears  
all of your dreams unleashed  
the face of all your fears.."

εφόσον έχει ήδη ειπωθεί ότι
είμαστε τυφλοί στους εσωτερικούς μας κόσμους που περιμένουν να γεννηθούν, 
μπορώ να συνεχίσω ή σωστότερα, να αρχίσω την ιστορία.

είπα σήμερα να πιάσω την αγαπημένη chloe grace moretz,
(μικρή μου σ.ι.σ.γ. είσαι αυτή για μένα)
και ξαναθυμήθηκα τις 500 μέρες της σάμερ.
βαρύ. ασήκωτο ίσως.
"θα το αντέξω, μάλλον.." είπε με δυσπιστία, και σύνδεσε το hdmi στην τηλεόραση.
"ε, όχι" αναφώνησε ο Γ.Π. θέλωντας να με κοροιδέψει,
ή ακόμα χειρότερα, γνωρίζοντας τι θα επακολουθήσει.

το αποτέλεσμα ήταν το αναμενόμενο,
ειδικά μετά τον τρομερό μονόλογο, το ματς ήταν τυπική διαδικασία.

το θέμα λοιπόν το κρατάω εδώ.
δεν ξέρω αν.. έχει δίκιο για την λογική του στις λέξεις,
ή αν είμαι εγώ σε κάποια ανάλογη ψυχική κατάσταση που νιώθω τι λέει,
αλλά σήμερα, τώρα συγκεκριμένα, συμφωνώ μαζί του.

ο πλάτωνας ή ο σωκράτης (αρνούμαι να γκουγκλάρω),
είχε πει πως όποιος λέει "σ'αγαπώ",
δεν είναι ερωτευμένος με εσένα, είναι με τις λέξεις.

ίσως έχω διαφορετική εντύπωση για την έννοια του έρωτα,
ίσως βέβαια και να κάνω λάθος,
αλλά δεν νομίζω ότι θα έπρεπε να κολλάμε τόσο στις λέξεις.
στην έκφρασή τους, όταν δεν έρχεται από εμάς.
καλή η κάρτα, καλό το τραγούδι, καλό το βιβλίο,
αλλά ρε φίλε δεν είναι δικά σου αυτά, και δεν πρόκειται να γίνουν.

τα έγραψαν άλλοι, για άλλες καταστάσεις,
έχοντας διαφορετικά βιώματα, εκφράζοντάς κάτι δικό τους.
σίγουρα θα ψαρώσει η οποιαδήποτε κοπέλα αν θα της πεις κάτι σε στυλ
"Whenever I'm alone with you
You make me feel like I am fun again",
αλλά έτσι είμαστε, ειδικά οι γυναίκες που χρειάζονται κάθε 5 δευτερόλεπτα
την επιβεβαίωση για την ομορφιά/εξυπνάδα/ομορφιά τους.
άντε και το χιούμορ τους, αλλά αυτό είναι εξτρά, θετικό εξτρά αν ρωτάτε εμένα.

γιατί να είναι cool αν έχω διαβάσει άπειρα βιβλία,
αν ξέρω χιλιάδες κομμάτια, και αν μπορώ να τα αναφέρω ανα πάσα στιγμή;
το ότι έχω αποστηθίσει εμπειρίες ξένων με κάνει καλύτερο;
θα με κάνει πιο έμπειρο;
ίσως με κάνει πιο οξυδερκή, να αναγνωρίζω πιο εύκολα καταστάσεις,
αλλά πάντα σε τρίτους, ποτέ στα δικά μου.
να δίνω και γαμώ τις συμβουλές, αλλά στα δικά μου να μην βγάζω άκρη.

προς θεού δεν βγάζω τον εαυτό μου απ'έξω,
πριν ένα μήνα περίπου ένιωσα περίεργα για ένα κομμάτι,
λες και είχε γραφτεί για εμένα..

δεν ξέρω κατά πόσο είναι σωστό αυτό,
σήμερα μου μοιάζει με κοροϊδία.
δεν θέλω βοήθεια για να εκφράσω αυτό που έχω μέσα μου,
και δεν θα έπρεπε να φοβάμαι.
αν "χάσω" λέγοντας κάποια πράγματα,
μάλλον αυτά τα πράγματα που έχασα, καλώς τα έχασα.

έχω την εντύπωση πως δεν θα έπρεπε να μετρήσω τις καταστάσεις,
να καταλάβω τι παίζει, να καταλάβω τι χρειάζεται,
και να λειτουργήσω αναλόγως.
προσωπικά, το έκανα, και δεν κέρδισα κάτι.
ξεκαθάρισα μάλλον είναι σωστότερο, δεν έγινε κάτι άλλο όμως.

αυτή είναι η μαλακία με τις ταινίες, με τα βιβλία, με την μουσική.
με βάζει να σκέφτομαι πάρα πολύ,
και τώρα έχω πολύ χρόνο να σκέφτομαι,
και αυτό δεν είναι θετικό.

τουλάχιστον κερδίζω σε εμπειρία,
οι φίλοι μου θα είναι πιο ψιλιασμένοι, σίγουρα θα είναι.
εγώ είμαι άλλη συζήτηση.