δύοχιλιάδεςδώδεκα

έλα ωρέι.

ηρθε η ώρα πάλι, και φέτο,
να μοιραστώ τα αγαπημένα μου, φετινά, δισκάκια.

υπήρξε μία συζήτηση για αυτό λίγο καιρό πριν,
καθώς φέτος είναι μία πραγματικά δημιουργική χρονιά,
μήπως και βάζαμε κάποιο φίλτρο στις λίστες μας.

κάτι απλό,
θα ήταν να βάζαμε μόνο δισκάκια που έχουμε αγοράσει.
δεν συμφώνησα, καθώς αυτό είναι σωστό,
αλλά μπορεί εγώ φέτος να έκλεινα τρύπες,
να μην είχα αγοράσει δισκάκια κτλ κτλ.
καλή ιδέα πάντως, τολμώ να πω.

φέτος λοιπον,
θα χωρίσω τα αγαπημένα,
με βάση την χρονική στιγμή που θα ήταν η τέλεια,
για εμένα προφανώς, η ακρόασή τους.

3 οι φετινές κατηγορίες,
και αυτοί που διακρίθηκαν είναι οι παρακάτω:


1. απογευματινός καφές-με ήλιο ή χωρίς

the gathering - disclosure

 περηφάνια και προκατάληψη φάση. εμείς το περιμέναμε, αλλά εντυπωσίασε ακόμα και εμάς, έχουν να πουν πολλά όπως φαίνεται, πολλά ακόμα.. τελικά, μάλλον σκέτο "περηφάνια" είναι, έχουν καταλήξει, και αυτοί, στανταράκι..

paul banks - banks

 από αυτά που θα σε αρέσουν, πριν τα ακούσεις, από αυτά που θα τα νιώσεις όπως ελάχιστα άλλα. δικαίως από τις πιο αγαπημένες φωνές της τελευταίας δεκαετίας..

taylor swift - red

εντάξει, έχει άστρο, δεν ξέρω αν έχει και τύπο να τις γράφει τα κομμάτια, 

άσε που δεν με ενδιαφέρει κιόλας. εμένα με αρέσει, με φτιάχνει, οπότε μέσα είσαι. 

πολύ καλή pop, πλέον. οι ανοιχτόμυαλοι, δοκιμάστε άφοβα.

the vaccines - come of age

το μεγάλο στοίχημα, που λέγαμε ένα χρόνο πριν. 

μπήκαν κανονικά και με τον νόμο στο top, 

και πέρασαν με απόλυτη επιτυχία το βουνό που λέγεται δεύτερο άλμπουμ. 

hvala Nevena, još..

the xx - coexist

όχι ακριβώς απογευματινό, αλλά το προτιμώ εδώ. 

μετά το φοβερό πρώτο δισκάκι, και εδώ έχουμε άκρως δυνατό δεύτερο. 

νομίζω σε λίγα χρόνια θα μιλάμε για μεγάλο όνομα, αν δεν το κάνουμε ήδη..

mark lanegan band - blues funeral

η ορθότερη φετινή μετάβαση από τον καφέ στη μπύρα. 

χαοτική η φωνή του, απίστευτες οι μελωδίες του, σε παίρνει και σε σηκώνει, 

όπως θα έπρεπε να κάνει ένας καλλιτέχνης με το δικό του όνομα. όπως πρέπει.

2. επιτέλους νύχτα...

downfall of gaia - suffocating in the swarm of cranes

δεν ξέρω αν είναι έκπληξη, δεν το νομίζω πάντως. 

εδώ είναι το φετινό ντεμπούτο που μας πήρε τα μυαλά. 

το post-metal όπως μας αρέσει, με το νεύρο που έχουν τα ντεμπούτα, 

και απλά δεν ξέρεις τι σου έρχεται. ευχαριστουμε Θανάση.

swans - the seer

επέστρεψε για τα καλά ο κ.Gira, και όπως η φωτο, μας δείχνει τα δόντια του. 

δεν είναι εύκολο πάντως, ποτέ δεν ήταν εύκολος άλλωστε, 2 ώρες, διπλό cd, αλλά πραγματικά αν έχεις τόση ώρα περιθώριο, είναι η πρώτη επιλογή...

amenra - mass V

το περίμενα σαν τρελός, ειδικά μετά το live, και όχι μόνο δεν απογοήτευσε, 

αλλά δικαίωσε τα λεγόμενά μου, το όνομα που έχουν κάνει με τόση υπομονή. 

όποιοι τους έχουν δει ζωντανά, καταλαβαίνουν τι ακριβώς είναι οι συγκεκριμένοι, 

πως βλέπουν τους δίσκους τους, τα live τους. μοναδικοί.

neurosis - honor found in decay

το θηρίο, οι πατέρες, η μπάντα που κοντεύει 30 χρόνια ζωής, και ακούγεται λες και παλεύει να κλείσει συμβόλαιο με την μεγάλη εταιρία. έφτιαξαν την μουσική της γενιάς μας, και συνεχίζουν να εντυπωσιάζουν, μόνο αυτοί μπορούν άλλωστε..

3. into the pit

unsane - wreck

το πρώτο, χρονικά για φέτος, που δεν έπαιζε να λείψει τον δεκέμβριο. 

αυτό το πράμα με το παραμορφωμένο μπάσο, δεν ξέρω, με πιάνει πάντα, 

και όταν τα λες απλά και όμορφα, τότε κερδίζεις 100%.

deftones - koi no yokan

έχουν καταντήσει κουραστικοί, πλέον όποιος με λέει ότι γουστάρει deftones, 

κοντεύει να δείχνει γραφικός. δεν ξέρω ποιος τους λέει ακόμα nu-metal, 

μάλλον έχει να τους ακούσει χρόνια, 

καθώς έχουν να παίξουν κάτι παρόμοιο πάνω από 10 χρόνια.

δεν τους βάζεις σε κατηγορία/ες, είναι οι deftones.

narrows - painted

 πολλά συγκροτήματα μας λείπουν, όπως οι botch, 

αλλά μην γκρινιάζουμε, σχεδόν πάντα υπάρχει η λύση. εγώ το λέω απλά "ακραίο", 

δεν μπορώ να καταλάβω πως δεν το σχολίασε κανείς φέτος, 

προσωπικά το θεωρώ τεράστιο δίσκο...

rolo tomassi - astraea

και εκεί που λες ότι δεν πάει παρακάτω, εγώ τουλάχιστον αυτό είπα, 

εκεί που λες "ότι είχαν να πουν, το είπαν", σου σκάνε αυτό 

και δεν ξέρεις από που σου ήρθε.. χωρίς να χάσουν την τρέλα τους, 

το έκαναν πιο ανθρώπινο, αλλά όχι ακριβώς. 

αν δεν το ακούσεις, δεν ξέρεις για τι ακριβώς μιλάω, πραγματικά.

converge - all we love we leave behind

ναι, μετρούσα ανάποδα μέχρι να βγει. ναι, το είχα κάνει προπαραγγελία. 

ναι, αξίζει να είναι το αγαπημένο μου για φέτος, όσο φανμπόης και να είμαι..

επειδή all we love, we leave behind έλε..

year of summer

ακόμα μία χρονιά πάει να τελειώσει,
και είναι αστείο αν δεις πόσο εύκολα περνάει ο χρόνος.

σαν χθες θυμάμαι την πρωτοχρονιά του 2012,
πόσο σημαντική και δύσκολη ήταν,
τόσο που λίγο καιρό μετά θα το καταλάβαινα.

πολλές αλλαγές και στην δουλειά,
και προσωπικές, και γενικότερες.

αλλά σήμερα κάθομαι εδώ να δω τι έκανα μέσα στην χρονιά,
τι θα έπρεπε να είχα κάνει, ίσως, και τι θα ήθελα να θυμάμαι.

είπαμε άρχισε δύσκολα, με πολύ τρέξιμο στην δουλειά,
αλλά δεν είχα να κάνω και κάτι άλλο, οπότε δεν τρελάθηκα κιόλας..

τα σκηνικά άρχισαν με την άνοδο στο ιστορικό leiden,
και όντως περάσαμε πολύ καλά, με πολύ τρέξιμο,
και ελάχιστη βροχή.
μία ολόκληρη ημέρα για συναυλία,
τα ονόματα γνωστά, δεν υπάρχει λόγος να τα αναφέρω.

έχει πλάκα πάντως,
να μας βλέπεις, εμάς τους έλληνες, στο εξωτερικό,
είμαστε αρκετά γραφικοί, τολμώ να πώ...

και ok, γύρισα,
ξανά πάλι στα ίδια,
αλλά τώρα είχα τις διακοπές μπροστά,
οπότε ο καιρός πέρασε αρκετά εύκολα,
δεν ξέρω αν πέρασε ευχάριστα, αλλά σίγουρα εύκολα.

ήταν όμορφα στην Θάσο,
είχα χρόνια να πάω, και είχα χρόνια να το κάνω,
ήδη σκέφτομαι την επόμενη εξόρμηση..

και άντε, σήμερα, τα πράγματα στα επαγγελματικά έστρωσαν κάπως,
ελπίζω ουσιαστικά,
αλλά τι μένει πέρα από αυτό..??

το καλοκαίρι ήταν όντως όμορφο,
αλλά όπως και να έχει, μιλάμε για 3 μήνες,
και εγώ δεν είμαι άνθρωπος του καλοκαιριού ούτως ή άλλως.

και είναι όλα τόσο περίεργα πλέον,
τόσο μπερδεμένα, που δεν ξέρω αν το 2012 ήταν καλή χρονιά.

το μόνο που μου μένει σήμερις,
είναι να σκεφτώ τα επόμενα βήματα,
μόνος ή με παρέα.

είναι και η ώρα δύσκολη, όπως πάντα,
γιαυτό και οι σκέψεις βγαίνουν με τέτοιο τρόπο,
όχι ευχάριστα, εύκολα.

είναι περίεργη η έννοια της ανασκόπησης πάντως,
ποτέ δεν ξέρεις τι θα βγει, που θα σε οδηγήσει.

εδώ θα είμαι πάντως και το 2013,
ελπίζοντας να έρθει κάτι καλό, κάτι διαφορετικό,
αυτή η ρουτίνα καλό θα ήταν να τελειώσει κάποτε..

through the sands of time

"and all the wounds that are ever gonna scar me
for all the ghosts that are never gonna..."

και κάπως έτσι ξεκίνησε μία ακόμα ιστορία.

με θύμησε ένας φίλος την παραπάνω μπάντα,
που την είχα ξεχάσει, όπως και αρκετές άλλες,
αλλά την άκουγα κάποτε.

δεν έδωσα ιδιαίτερη σημασία, πέρα από αυτό που φαντάζεστε,
μέχρι που, λίγα λεπτά μετά, διάβασα αυτό:

pennylane999


παιδική φίλη, και αναφέρει να μουσικά της κολλήματα,
ε δεν γίνεται λέω, κάτι με οδηγεί εδώ σήμερα...

εκεί που τελείωνε κάτι,
άρχιζε κάτι άλλο, έτσι πάει συνήθως νομίζω.
και κατά έναν περίεργο τρόπο, κόλλησα με τους ιστορικούς nightwish.
γάμησέτα.
και τους άκουγα πολύ, δεν κάνω πλάκα.
αν και σήμερα, είναι, αν όχι οι μοναδικοί,
από τους ελάχιστους που δεν μπορώ να ακούσω πλέον.

φοβερό κόλλημα και οι from autumn to ashes, μην ξεχνιόμαστε,
αλλά ξαναλέω, αν κάτσει κάποιο κομμάτι από μπάντες που άκουγα τότε,
μια χαρά θα κάτσω να το ακούσω,
μάλλον έχω θέμα με τους NW.

το ζήτημα είναι λοιπόν,
αν σεβόμαστε αυτά που ακούγαμε κάποτε,
και αν τα σεβόμασταν αληθινά.

χωρίς κανένα ίχνος ντεμέκ ελιτισμού, ή κάτι άλλο αρνητικό,
δεν μπορώ να πω πως μετανιώνω για κάτι που με άρεσε,
ουδέν κακό που λένε, καθώς από κάθε πράγμα έμαθα κάτι,
από κάθε κατάσταση κέρδισα κάποιες εμπειρίες.

και από αυτά κέρδισα τα δύο πιο αγαπημένα μου άτομα, σήμερα,
και ο ένας, πλέον, είναι πιο μακριά από τον άλλον.
(αυτό είναι άλλο θέμα βέβαια)

είχαν ξεκαθαρίσει πολλά πράγματα μέσα μου τότε,
από τις ντεμέκ φιλίες (λυκοφιλίες το λένε;),
μέχρι τις καταστάσεις που αξίζει να δώσεις παραπάνω χρόνο..

είναι φοβερό πάντως,
πως μετά από τόσα χρόνια,
με καμία επαφή, να θυμάμαι/να θυμάσαι τους στίχους απ'έξω..

έτσι όπως είχα δεθεί με τους muse,
και επισήμως φέτος ξε-δέθηκα btw,
όπως είχα λατρέψει τον manson,
όπως είχα περάσει τόσα με τους garbage,
έτσι ίσως κάνω σε λίγα χρόνια με τους editors,
με τους black dahlia murder, με τους gathering...

είναι φοβερό πάντως,
το ότι κάποια κομμάτια θα σε περιμένουν να τα ξαναθυμηθείς,
και ξανά, θα νιώσεις όλα εκείνα που ένιωθες τότε.

επειδή έτσι όπως αγαπάμε τις στιγμές,
έτσι αγαπάμε και τους ανθρώπους δίπλα μας,
έτσι και το κομμάτι που έπαιζε εκείνη την ημέρα,
έτσι θα το θυμόμαστε..

και προφανώς έχουν συμβεί και αρνητικά,
αλλά δεν θα άλλαζα μία μπάντα/στιγμή/γκόμενα,
επειδή στην τελική δεν άξιζε (βαριά λέξη),
γιατί όλα αυτά με έφεραν σήμερα εδώ.

οπότε, συνεχίζοντας αυτό το σκεπτικό,
θα σας προτείνω να κάνετε και εσείς κάτι ανάλογο.
να δείτε πια πράγματα, μουσικά μιλώντας αλλά όχι μόνο,
έχουν αντέξει τον χρόνο, ακόμα είναι μαζί σας,
αλλά δεν το περιμένατε.


πάντως, έχω καταλήξει στο ότι δεν υπάρχει κακή μουσική,
υπάρχει μουσική που έχεις ακούσει, και μουσική που δεν έχεις ακούσει.
τόσο απλό, όσο ακούγεται.


"for as much as i love autumn,
i'm giving myself to ashes."

untitled #1

ένας χαμός - και είμασταν λίγοι,
μία ένταση - αλλά όλοι γελούσαμε.

είναι περίεργο τελικά,
μεγαλώνω, αλλά ίσως να μην το εκτιμάω κιόλας.
ίσως και να το εκτιμάω,
αλλά υποσυνείδητα, δεν μπορώ να το πω αλλιώς.

γενικά, υπάρχει ένα θέμα,
αλλά δεν ξέρω γιατί, είμαι καλά.

πάντα είχα τα δικά μου,
δεν ήμουν τόσο εξωστρεφής,
ήθελα τις στιγμές μου, και ήταν τόσο σημαντικές.

ας πούμε, δεν μπορώ να "βάζω πρόγραμμα" ότι τώρα θα ακούσω μουσική,
και να έρθεις και να μου το χαλάσεις.
το έχω μέσα στο μυαλό μου ρε συ, το χρειάζομαι,
υπάρχει λόγος που το θέλω.

και σήμερα, έγινα 29 ντε,
το χρειαζόμουν.
και δεν πειράζει τόσο πολύ που έλειπες,
πειράζει που ήσουνα εκεί.

στην ουσία, ποτέ δεν λείπεις,
φροντίζω να σε κουβαλάω όπου πάω.

και έτσι, περνούν οι μέρες, περνούν τα χρόνια..

και τώρα έμεινα πάλι με την μουσική,
να προσπαθώ να βρω πιο κομμάτι μου ταιριάζει,
πιο κομμάτι με περιγράφει σήμερα,
να έχει ηρεμία, σαν και εσένα,
να έχει ένταση, σαν και εμένα.....

σήμερα λοιπόν,
θα έχει ένταση,
θα έχει φασαρία και περιέργεια, σαν και εμένα.

πως τα κατάφερα πάλι,
και από εμένα, κατάφερα πάλι να μιλάω για εσένα, σε εσένα.

The blood that flows through me is not my own.
The blood is from the past, not my own.
The blood that leads my life is not my own.
The blood is my strength, I'm not alone.

και όπως μπαίνει η κιθάρα, που την νιώθεις σαν πιάνο,
εκεί σταματάω.

αλλά από την άλλη, όπως λέει και ο ποιητής,
You've been shown over and over, don't you know?


είναι απίστευτο, καταντάει τρομακτικό,
πόσο μπορεί να σε νιώσει ένα κομμάτι,
το οποίο γράφτηκε χρόνια πριν,
ίσως για κάτι άλλο, ίσως και όχι,
και κάθε φορά να το αγκαλιάζεις σαν να είναι η πρώτη φορά.

ναι, ξαναέπεσα στους neurosis.

αυτό από εμένα, για εσάς,
πόσο πιο ταιριαστό κομμάτι, locust λέει..





δεν με νοιάζει αν είμαι επιπόλαιος,
εγώ το λέω άμεσος,
και για να επιβεβαιώσω την φήμη που βάζω στον εαυτό μου...


μου λείπεις.

90's.

sega vs nintendo,
oasis vs blur,
και όλα αυτά που έκαναν τόσο ιδιαίτερα για εμένα/εμάς τα 90's.

μόνο ελεύθερος χρόνος τώρα τελευταία,
οπότε είπα να τελειώσω αυτό που είχα τόσο καιρό στο μυαλό μου,
μία εβδομάδα φτιάχνω/αλλάζω/διορθώνω,
αλλά νομίζω σήμερα είναι η μέρα της.

ok, η λίστα των 00's ήταν κάπως πιο εύκολη,
εδώ μιλάμε για χάος, ήθελα περίπου 150 επιλογές..

και να ξαναπώ, όπως είχα πει και στο άλλο top 50,
δεν μιλάω για αντικειμενικά καλούς δίσκους,
μιλάω για τους δίσκους που έκαναν εμένα να ακούσω μουσική,
με αυτούς που δέθηκα προσωπικά....

κάποιοι καλλιτέχνες υπάρχουν με δύο,
ή ακόμα και τρεις δίσκους, αλλά τι να κάνεις,
νομίζω πως είναι λογικό....

για εσένα φίλε αναγνώστη, με αγάπη..

50. Madonna - Ray Of Light
49. Τα Ξύλινα Σπαθιά - Μια Ματιά Σαν Βροχή
48. Emma Shapplin - Carmine Meo
47. Screaming Trees - Sweet Oblivion
46. Prodigy - Music For The Jilted Generation
45. The Gathering - Mandylion
44. Björk - Post
43. Mark Lanegan - Whiskey For The Holy Ghost
42. Sonic Youth - Goo
41. Θ. Παπακωνσταντίνου-Μ. Κανά - Της Αγάπης Γερακάρης
40. Kyuss - Welcome To Sky Valley
39. Morbid Angel - Domination
38. Nick Cave - Murder Ballads
37. Slipknot - Slipknot
36. Sigur Ros - Ágætis Byrjun
35. At The Drive-In - Relationship Of Command
34. Jeff Buckley - Grace
33. Τρύπες - 9 Πληρωμένα Τραγούδια
32. Tom Waits - The Black Rider
31. Megadeth - Rust In Peace
30. Entombed - Wolverine Blues
29. Faith No More - King For A Day, Fool For A Lifetime
28. Neurosis - Through Silver In Blood
27. Deftones - Around The Fur
26. Swans - Soundtrack For The Blind
25. The Gathering - How To Measure A Planet
24. System Of A Down - System Of A Down
23. Pearl Jam - VS
22. P.J. Harvey - Dry
21. Belle And Sebastian - Tigermilk
20. Nine Inch Nails - The Fragile
19. Meshuggah - Chaosphere
18. Στέρεο Νόβα - Στέρεο Νόβα
17. Smashing Pumpkins - Ava Adore
16. Portishead - Dummy
15. Διάφανα Κρίνα - Έγινε Η Απώλεια Συνήθειά Μας
14. Neurosis - Enemy Of The Sun
13. Entombed - To Ride, Shoot Straight And Speak The Truth
12. P.J. Harvey - Rid Of Me
11. Marilyn Manson - Mechanical Animals

10. portishead - portishead

ναι, φοβερό το dummy, αλλά εδώ φαίνεται να ξέρουν περισσότερο τι κάνουν,

σε αρπάζουν και δεν σε αφήνουν, η πρώτη μου επιλογή όταν δεν είμαι καλά, 

με καταστροφικές συνέπειες συνήθως..

 

9. the cranberries - no need to argue

λιώσιμο, κασέτα, και κυριολεκτικά το άκουγα παντού. 

μεγάλη στιγμή, και ενδεικτική της τρέλας που είχα τότε, 

όταν είχα ρωτήσει τον ξάδερφό μου, ποιος drummer είναι καλύτερος, 

αυτός των cranberries ή αυτός των slayer. 

μεγάλες στιγμές.

8. björk - homogenic

εδώ άλλαξαν όλα, εδώ έγινε η αλλαγή, εδώ την ένιωσα, 

και από τρελαμένη τραγουδίστρια, έγινε η ιέρεια που είναι σήμερα, 

στα δικά μου μάτια βέβαια...

7. neurosis - souls at zero

δίσκος-αποκάλυψη, δεν υπάρχει άνθρωπος στον πλανήτη που να του αρέσουν οι κιθάρες, και να μην του αρέσει ο δίσκος.

 όποιος το λέει, σίγουρα δεν τον έχει ακούσει. 

οι neurosis βρίσκουν τον εαυτό τους, 

και εμείς το soundtrack για τα πιο σκοτεινά μας βράδια..

6. garbage - version 2.0

το πρώτο cd που έλιωσα, κυριολεκτικά, στα παιξίματα,

και πλέον απλά υπάρχει για να υπάρχει.

οι κιθάρες όπως πρέπει, η φωνή όσο γυναικωτή χρειάζεται,

και εγώ που δεν είχα μουσικό υπόβαθρο τότε, 

αρρωσταίνω κάθε μέρα, με διαφορετικό τραγούδι. 

ακόμα και σήμερα το ακούω για πλάκα δύο φορές στα καπάκια..

5. τρύπες - κεφάλι γεμάτο χρυσάφι

ακουστικά, το χαρτάκι να διαβάζω τους στίχους, κόσμος να πάει και να έρχεται,

και εγώ να ανακαλύπτω ξανά την μουσική, έτσι όπως θα έπρεπε να είναι. 

τουλάχιστον, έτσι μάθαμε από παιδιά δηλαδή.. 

η μουσική είναι οι στίχοι.

4. radiohead - the bends

η αγαπημένη μου στιγμή, ήταν και η πρώτη επαφή με τους αποπάνω.

δεν μπορώ να συγκρίνω με άλλο album, 

δεν έχουν καλύτερα κιθαριστικά κομμάτια πουθενά αλλού, 

δεν έχουν καλύτερες μπαλάντες ούτε για πλάκα σε άλλο δίσκο. 

καλύτερα εξώφυλλα ίσως...

3. tool - ænima

τέρας. τεράστιο. κάτι από "Τ".

ποτέ ξανά η μουσική δεν με έβαλε να σκεφτώ έτσι, 

κάτι σαν mindfuck ας πούμε.

θα έπρεπε να διδάσκεται στα σχολεία..

2. p.j. harvey - to bring you my love

είχα πει πιο πάνω για μουσική που βάζω όταν είμαι καλά/χάλια/θέλω να φτιάξω διάθεση..

εδώ δεν πάει έτσι, εδώ με παίρνει και με κάνει βόλτες, με ταξιδεύει εκεί που θέλει η κυρία,

με φτιάχνει στο ένα, με διαλύει στο άλλο, και ακόμα δεν έχω βρει τρόπο να το σταματήσω.

μάλλον γιατί είναι κάτι "μεγαλύτερο" από εμένα..

1. at the gates - slaughter of the soul

σαν .mp3 τα έχω ακούσει περίπου 1500 φορές μέχρι σήμερα,

χώρια τις φορές στο αμάξι, τις φορές σαν cd..

δεν το έχω βαρεθεί ακόμα, δεν ξέρω τι άλλο πρέπει να κάνω,

μέχρι και στα b-sides οι τύποι ήταν απλά απίστευτοι,

ο ορισμός του "η μπάντα είναι σε φόρμα"..

ο πιο ολοκληρωμένος (death) metal δίσκος που κυκλοφόρησε ποτέ,

δεν περιγράφω άλλο.

amicitia fortior

εντάξει, πολλά είχα ακούσει,
πολλά είχα δει στο ιντερνΈτ,
τίποτα δεν με προετοίμασε για το σάββατο.

αυτό το "περίμενε",
εκεί που ο κιθαρίστας παίζει την εισαγωγή του the pain it is shapeless,
και ο ψυχάκιας ακόμα δεν έχει ανέβει στην σκηνή,
αλλά τον βλέπεις ξαφνικά στο βάθος,
και κάπου εκεί την ψιλιάζεσαι.

Stigma your name onto my lungs.

πηγαίνουμε μπρος-πίσω, πάνω-κάτω,
αν βάλεις gps για εκείνη την ώρα, θα πάθεις πλάκα.

είναι αυτή η πλευρά μου (μας),
αυτό το σκοτεινό που ξαφνικά βρισκει τον δρόμο.

ούτε μία κουβέντα πέρα από στίχους,
ούτε ένα καλησπέρα, ούτε καληνύχτα, τίποτα πέρα από μουσική.

το παίρνουν τουλάχιστον σοβαρά αυτό που κάνουν,
αυτό με άφησαν εμένα, και τώρα είναι και ο καιρός τους,
τώρα που πήγαν στην neurot.

δεμένοι, έτοιμοι, αν και θα μπορούσαν να έχουν μεγαλύτερο set.
δεν ξέρω αν ανήκουν στην κατηγορία converge
(μία ώρα επειδή έτσι όπως τρέχουμε δεν μπορούμε παραπάνω),
αλλά ένα ακόμα κομμάτι τους έπαιρνε νομίζω.

δεν μπορώ να σταματήσω να τους ακούω, 2 μέρες μετά την συναυλία,
ανοίξανε πληγή που δεν κλείνει..

προσωπικά,
δεν έχω θέμα με την καφρίλα που βγάζει ο τραγουδιάρης,
με τα αίματα και όλα αυτά, δεν ξέρω αν κάποιους τους ενοχλεί,
εμένα με φαίνεται πως ταιριάζει απίστευτα,
όλη η ένταση της μουσικής, των στίχων,
αντικατοπτρίζεται 100%.

btw, πολλά διαβάζω ότι ξαφνικά ακούγονται σαν neurosis.

ε όχι ρε φίλε, εντάξει,
υπέγραψαν στην εταιρία τους, μην τα ισοπεδώνουμε όλα.
προφανώς και έχουν τον δικό τους ήχο,
και στην τελική, ολόκληρο αυτό το ιδίωμα έχει τατουάζ τους neurosis.

να ηρεμήσουν (μητσο),
και να κάτσουν να ακούσουν τι έχει να τους πει η συγκεκριμένη μπάντα,
εκτός και μιλάμε για άμπαλους..

την αγάπη μου, και τον σεβασμό μου,
ευχαριστούμε.

το θέμα είναι ότι βρήκα κάτι να λιώσω μέχρι την μεγάλη τρίτη-9-10-2012.

οβερ εντ αουτ.

one day there'll be a place for us

έπρεπε να έχει έρθει αυτή η ώρα πολύ καιρό πριν.

είπα αυτή την φορά να περιμένω όμως,
να ξεθυμάνει λίγο το θέμα.

και σήμερα, τώρα, είναι ότι πρέπει νομίζω,
μία κατραπακιά, και ακόμα μία,
και εδώ είσαι, βάλε την λίστα να παίζει, και πάμε.

ladies and gentlemen, may i present you polly jean harvey.

η φωνή για τα όνειρά μας,
αλλά και τους εφιάλτες μας ταυτόχρονα,
όσο ταυτόχρονα είναι τα όνειρα και οι εφιάλτες, όταν συνθέτει μουσική.

η δική μου ιστορία με την συγκεκριμένη κοπέλα άρχισε πριν από πολλά χρόνια,
όταν ήμουν στο ιστορικό μας λύκειο, πρώτη λυκείου αν θυμάμαι καλά,
και φεύγαμε (εκδρομή σε λέω), και έχω μπροστά μου μία μαυρομάλλα,
με πιασμένα τα μαλλιά, και την κλασσική polo στην πλάτη.
στην οποία είχε γράψει με σβηστικό "pj harvey".

δεν της μίλησα ποτέ,
αλλά δοκίμασα να ανακαλύψω τι ακριβώς ήταν αυτό το μήνυμα..

δεν μπορώ να πω ότι είχα συγκλονιστεί,
μάλλον η κοπέλα με την τσάντα με είχε εντυπωσιάσει περισσότερο,
αλλά δεν μπορώ να πω ότι έχασα και την επαφή μου.

ο χαμός έγινε με το ιστορικό "stories",
δεν είχα ξαναακούσει κάτι τόσο προσωπικό, τόσο εύκολο να το νιώσεις.
και εδώ νομίζω κάνει την διαφορά,
σε κάθε τραγούδι τοποθετείς για πλάκα τον εαυτό σου μέσα,
χωρίς να αγγίζει ντεμέκ εντεχνιές τύπου puressence/james.
το νιώθεις ότι ξέρει τι κάνει, πόσο pop γίνεται,
σε ποιούς απευθύνεται στην τελική.

αναφέρομαι τόσο πολύ σε αυτό το album,
καθώς εδώ κάνει το breakthrough της, αν ρωτήσετε εμένα,
αφού είχε ήδη 2-3 υποψηφιότητες για grammy μέχρι τότε.

το είχε δηλώσει και τότε,
πως το συγκεκριμένο album ήταν pop,
για αυτήν τουλάχιστον.

και αυτό το pop εγχείρημα, της έφερε και το mercury,
η πρωτη γυναίκα που το κατεκτησε.

πως θα αντιδρούσε όμως σε αυτήν την δημοσιότητα,
μία κοπέλα που φλέρταρε τόσο με την garage σκηνή, στα πρώτα της βήματα,
ένα απλό κορίτσι από ένα ξεχασμένο χωριό της αγγλίας??

όπως πρέπει, θα ήταν η απάντηση.

στέλνει για τσιγάρα ολόκληρο τον ντεμέκ κόσμο που την ακολούθησε/έμαθε από το "stories",
με 2-3 απλές κινήσεις.
συνεχίζει την δισκογραφία της, σαν να μην υπήρχε αυτό,
φτιάχνοντας τις δικές της ιστορίες αναλόγως με την διάθεσή της,
κάτι το οποίο δεν την είχε προδώσει μέχρι τότε, και ούτε θα το έκανε.

την είχαν ρωτήσει κάποτε αν έχει ψυχολογικά,
λόγω των στίχων που έγραφε, και εκείνη γέλασε,
και είπε πως είναι απλά ιστορίες, όχι απαραίτητα δικές της,
όχι απαραίτητα αληθινές....

ο nick cave βέβαια έγραψε κάποια κομμάτια για αυτήν,
(το ιστορικό into my arms ένα από αυτά),
λίγους μήνες μετά τον χωρισμό τους..

και για να επανέλθω,
αυτό που την κάνει να ξεχωρίζει από "τους υπόλοιπους",
δεν είναι μόνο η φωνή της, σπαρακτική όταν πρέπει,
εκνευρισμένη όταν χρειάζεται,
δεν είναι οι στίχοι της,
είναι ο χαρακτήρας που βγάζει από τα τραγούδια της,
δεν σε αφήνει να κοιτάξεις αλλού,
είναι τα δικά της λόγια, η ιστορία της, η ερμηνεία της,
είτε κράζει τους άντρες στο snake, είτε σε ταξιδεύει με το white chalk.

και σήμερα θα πω πως την αγαπάω
επειδή έχει γράψει ενα από τα αγαπημένα μου δισκάκια,
ένα δίσκο που θα τον διάλεγα στο top 5 που θα έπαιρνα στο γνωστό νησί.

την αγαπάω επειδή δημιουργεί τάσεις, δεν ακολουθεί,
και αυτό ένα πράγμα μπορεί να σημαίνει.
ότι πλέον είναι και αυτή στο πάνθεον αυτών που άκουγε μικρή,
έχει στρογγυλοκάτσει δίπλα τους, δικαίως αν ρωτάτε εμένα.

(στο είχα αφιερώσει κάποτε, θυμάσαι??)

καλό χειμώνα

"Know it sounds funny but i just can't stand the pain..."

Όχι, δεν με πήρε από κάτω,
απλά κολλάει τέλεια.

Ετοιμαζόμαστε για καινούρια αρχή,
και το timing νομίζω είναι καλό.

Πέρασε το καλοκαίρι, κάναμε τις βόλτες μας,
από εδώ και από 'κει, μέχρι και χρώμα πήραμε.

Αλήθεια, πότε "περνάει" το καλοκαίρι?
πότε τελειώνει?
όταν γυρνάς από την άδεια,
όταν πιάνει σεπτέμβριος,
ή δεν περνάει ποτέ ξερωγω, είμαστε σε καλοκαιρινό mood all year long?

Αν ρωτάτε εμένα,
δεν με πιάνει το καλοκαίρι, δεν το πάω ρε παιδί μου,
δεν αγαπιόμαστε, δεν ταιριάζουμε..
ούτε με τον ήλιο επίσης, δεν βγάζω άκρη.
και μουσικά δηλαδή, δεν ανήκω στο καλοκαίρι.

Πριν κάτι χρόνια λοιπόν,
έμαθα να κατηγοριοποιώ την μουσική,
δίνοντάς την την ανάλογη εποχή.

Και είναι αστείο, εώς ειρωνικό θα έλεγα,
που η λιγότερο αγαπημένη μου εποχή,
είναι ακριβώς πριν την αγαπημένη μου.

here comes the fall,
και με περηφάνια θα υποδεχτούμε το φθινόπωρο,
όπως θα υποδεχτούμε και τις βόλτες με ακουστικά στα αυτιά,
παίζοντας τις καλύτερες μουσικές, κοιτώντας όσο πιο μακριά γίνεται.

Προς το παρόν βαράω απαλεψιές,
με ρέγκαι, αποτριχωμένα (αντρικά) κορμιά,
και τον federer τον ίδιο να παίζει ρακέτες στην παραλία.
όχι άλλο καλοκαίρι, όχι άλλη ρέγκαι, όχι άλλο κάρβουνο.

Ευτυχώς δεν είμαι μόνος, να το πούμε αυτό,
έρχεται απίστευτο κύμα, και θα τα σαρώσει όλα.
converge, neurosis, ίσως cult of luna..

Οπότε, καλά είμαστε,
και όπως λέει και το τραγούδι..

my only exception

Περίεργη που είναι η ζωή..

Κάθομαι και λιώνω στο fifa που λες,
division 2 αέρα, και έχει ο θεός,
και βάζω μουσικούλες, κάνω pause για καφέ και τα συναφή,
και περνάει όμορφα η ώρα.

Πριν από λίγο άνοιξα το facebook,
και είδα την ανάρτηση των μεγάλων-τεράστιων-καιδενξερωγωτι paramore.

Εννοείται αγαπάμε paramore,
αλλα οκ, όποιος το διαβάζει αυτό τώρα, ήδη το ξέρει,
πάμε παρακάτω λοιπόν.

η ανάρτηση αναφέρει το εξής:
"There are 14 videos on the Official Paramore Music Videos playlist on YouTube...
which one is your favorite?"

οι "ψαγμένοι" ίσως νιώθετε ήδη τι θα πω.

14 βίντεο, ωραία.
Paramore όλα, μια χαρά,
3 άλμπουμ, 14 βίντεο, ποιος είσαι ρε φίλε, τα έσπασες όλα.

Για την ακρίβεια, 13 βίντεο από 3 άλμπουμ,
και ένα που είναι στον αέρα, το monster,
που γράφτηκε για soundtrack, ίδια φάση ακριβώς με το decode.

Και φτάσαμε στο ψητό.

πλέον οι αγαπημένοι paramore, δεν είναι paramore.
είναι η Hayley και η παρέα της.

γιατί hayley??

μην με κοιτάς περίεργα, 
ξέρεις για πιο πράγμα μιλάω.


Είχε γίνει ένας χαμός πέρυσι που λες,
καθώς θέλανε να κάνουνε τους paramore,
μπάντα της κοπελιάς πιο πάνω.


και δικαίως, η μικρή έχει αστέρι, κανείς δεν το συζητάει αυτό.


αλλά όχι έτσι, 
μην διώξεις τα 2 ιδρυτικά μέλη της μπάντας,
για να της δώσεις ακόμα πιο πολύ δύναμη,
αστέρι έχει λέμε, θα λάμψει..


σαν αποτέλεσμα αυτής της κατάστασης λοιπόν,
έμεινε μόνο η κοπέλα και ο μπασίστας,
οι οποίοι σήμερα είναι οι paramore,
μία μπάντα που ούτε σκέφτηκαν να φτιάξουν,
ούτε τίποτα παρόμοιο, αλλονών ιδέα ήταν.


13 βίντεο από τα 14 λοιπόν.


στο 14, πάλι το ίδιο όνομα έχει απο πάνω,
αλλά πλέον μιλάμε για άλλο πράγμα,
και πραγματικά απορώ πως δεν ντρέπονται κάποιοι άνθρωποι,
στον βωμό του χρήματος, και της δόξας μην ξεχνιόμαστε,
να ποδοπατούν ό,τι βρίσκουν στο διάβα τους.


και μην ακούσω πως "οκ, σιγά το group, μουσική για ανήλικα κορίτσια είναι".


όχι, και όχι.


δεν είμαι ανήλικο κορίτσι, ενήλικο είμαι,
και εμένα αυτό που με προβληματίζει είναι η δύναμη που φαίνεται πως έχουν οι εταιρίες,
να σηκώνουν και να κατεβάζουν συγκροτήματα,
από την μία μέρα στην άλλη.


δεν ξέρω πόσες φορές έχει ξαναγίνει κάτι τέτοιο,
ή πόσες φορές έγινε κάτι τέτοιο και το μάθαμε,
αλλά αυτό προσωπικά με πόνεσε πάρα πολύ,
μάλλον λόγω του φανμποισμού μου.


και δυστυχώς, 
όσο ωραία φωνή και να έχεις,
όσο καλή σκηνική παρουσία,
ας είσαι απίστευτα sexy,
και ας έχεις και φανταστικά χέρια,
αυτό που συνέβη, έσπασε το γυαλί μεταξύ μας hayley,
και ας μην θέλω να το παραδεχτώ ανοιχτά..

άντε πάλι, μην με κοιτάς λεω,
ξέρεις τι θα σου πω....

το κόκκινο σε πάει περισσότερο.

home run

εντάξει, γύρισα από την ολλανδία,
και τολμώ να πω πως τα πράγματα ήταν όπως τα περίμενα, μέσες-άκρες.
και οι έλληνες, εμείς δηλαδή,
όπως μας περίμενα είμαστε.
χειρόφρενα πάνω στις γέφυρες, με μάκη χριστοδουλόπουλο στα τέρματα.
ε οκ, είναι στο dna τελικά, δεν παίζει.

και γύρισα.
και τι κατάλαβα??

δεν θα γκρινιάξω, στο amsterdam δεν θα μπορούσα να μείνω,
από το λίγο που είδα.
αλλά στο leiden εύκολα. πολύ εύκολα.
όσο γειτονιά πρέπει, όσο ξεχαρβάλωμα χρειάζεται επίσης.

και γύρισα.
και ένιωσα μαλάκας.

πριν πατήσω το πόδι μου στην πατρίδα, σε λέω,
νιώθω ελλάδα.
στην ουδέτερη ζυρίχη, εκεί που θα έπαιρνα το plane για πίσω,
αρχίζει ξαφνικά, από το πουθενά, να μπερδεύεται ο κόσμος,
να κάνει τρεις σειρές για να μπει στο plane που λέγαμε,
για να κάτσει στις αριθμημένες θέσεις, να γκρινιάζει, να φωνάζει,
και εγώ να χαμογελάω κλαίγοντας, γιατί ρε συ Μήτσο,
καλά μας κάνουνε ρε συ.

Πρέπει να αυτοκτονήσουν αυτήν την γενιά των 40-50 πρώην αριστερών.
ντεμέκ ανοιχτόμυαλοι, τα μυαλά μας πονέσανε, δεν μπορώ άλλο.

και όπως κάθε φορά,
δεν μπήκα να γράψω την εξυπνάδα μου για κανέναν άλλον λόγο,
αλλά για το κομμάτι που κόλλησα πάλι.

Passive/aggressive bullshit

δεν γίνεται, θα αρχίσω να νομίζω ότι δεν ακούω μουσική,
απλά πατάω το play και χάνομαι, φεύγω αλλού,
δεν γίνεται.

πόσο μου ταιριάζει αυτό το κομμάτι,
με πόσα "δικά" μας πράγματα...

αφού ρε Μήτσο δεν πάει αλλιώς το πράμα,
πρέπει να κουνήσουμε και εμείς το χέρι μας,
δεν γίνεται να τα περιμένουμε όλα στο πιάτο,
πρέπει να κάνουμε και εχθρούς,
ΠΡΕΠΕΙ να κάνουμε κάποιους να αισθανθούν άβολα,
να τους ξεκουνήσουμε από τα θεμέλιά τους.

αληθινό έπος,
από τα "maybe you are better off this way",
μέχρι το ιστορικό "it's your right and your ability, to become my perfect enemy".

τροφή για σκέψη,
καθώς όλα δείχνουν πως πρέπει να αλλάξουμε,
αυτή είναι η μαγική λέξη, και εγώ αυτό θα κάνω, το δηλώνω.

πάντα ανατρίχιαζα (κυριολεκτικά),
στο "why can't you turn against me? you fuckin' dissapoint me",
και σήμερα το νιώθω περισσότερο από ποτέ.

στο υπόσχομαι.

όπου γης..

και πατρίς. έτσι λέει το ποίημα δηλαδή.

Σε μία βδομάδα θα είμαστε ολλανδία,
για να δούμε μία άλλη πατρίδα,
μία wannabe πατρίδα για κάποιους,
τον λεγόμενο παράδεισο για κάποιους άλλους.
οκ, ίσως μιλάμε για τους ίδιους.

ό,τι πιο ντεμέκ έχω ακούσει στην ζωή μου πάντως,
έχει την λέξη ολλανδία μέσα, δεν ξέρω τι φταίει για αυτό,
αλλά ίσως μπορώ να μαντέψω.

όχι ρε παιδιά,
δεν έχω πάει στην ολλανδία,
δεν έχω κάνει μπάφους μέσα σε μαγαζιά,
και προφανώς δεν ξέρω τι χάνω.

είναι υπέροχο να βάζεις την δική σου/δική μας λογική,
σε έναν άλλο, προφανώς πιο απελευθερωμένο λαό.
η οποία λογική βέβαια μας έφερε στο σήμερα,
αλλά αυτό λίγη σημασία έχει.

αυτό που έχει σημασία είναι ότι για λίγο καιρό,
ένας φίλος δεν θα είναι μόνος,
και θα μιλάει ελληνικά στην μέση του πουθενά.
στο μυαλό μου το έχω σαν κάτι πολύ σημαντικό,
τουλάχιστον αγχολυτικό.

είναι γεγονός πάντως ότι έχω ακούσει πολύ καλά λόγια γενικότερα,
ένα πολύ όμορφο μέρος, πολύ ανθρώπινο,
και ο πήχης έχει ανέβει,
περιμένω να δω ωραία πράγματα..

θα τα σπάσουμε όλα ρε,
μην μασάς τίποτα, ερχόμαστε.

οι καταιγίδες με αγαπούν

είναι όλη μου η εφηβεία,
ό,τι θυμάμαι από το γυμνάσιο, ό,τι έχει απομείνει όρθιο.

Ξεκίνησε σαν παιχνίδι,
να περάσω την ώρα μου ήθελα άλλωστε,
και σήμερα μιλάμε για κάτι παραπάνω από αγάπη,
έχει γίνει τρόπος ζωής.

Ας το πάρω από την αρχή λοιπόν.

Ένα δωμάτιο γεμάτο από ξένη μουσική,
και εγώ ίσα ίσα να ξέρω τα βασικά "how are you" και τέτοια.
ήμουν δεν ήμουν 10, αλλά από περιέργεια, άλλο τίποτα.
Και εκεί που κάθομαι βλέπω σε μία κασσέτα ελληνικά γράμματα.
"τρύπες" λέει.
άντε να δούμε, πάρτυ στον 13ο όροφο ο τίτλος,
και παθαίνω πλάκα, 4 το μεσημέρι και η ένταση είναι στα τέρματα.

αυτό ήταν,
έπαθα παράκρουση, και ακόμα να συνέλθω.

"ντροπή για τα μάτια σου, ντροπή,
να είναι άδεια σαν τα ποτήρια μας"

ο πρώτος στίχος που θυμάμαι,
και πως έκατσε ρε συ,
τον ένιωσα μέχρι το κόκκαλο, παιδάκι τετάρτης δημοτικού,
να κάθομαι να αναλύω τους στίχους του αγγελάκα.

Μία πλευρά το πάρτυ λοιπόν,
η άλλη ο παράδεισος.
τετράδιο, μολύβι, και πάμε μπρος πίσω στο walkman,
για να σημειώσουμε τους στίχους,
να υπάρχουν καθαρογραμένοι ρε παιδί μου.

και το ταξίδι, που ποτέ δεν τελειώνει, μόλις άρχισε.

κράτα το σόου μαιμού,
όργια στην αμνησία.
και περιμένω. και περιμένω.

και έρχεται το αποτελειωτικό χτύπημα.
Κεφάλι Γεμάτο Χρυσάφι.
οκ, προσπερνάω πολλά, αλλά χρειάζεται.
να κάνω "skip" το δεύτερο track,
και έχω μία θλίψη που είναι τόσο μεγάλη..
καινούρια ζάλη, πατρίδα, απο πόλη σε πόλη..

Τόσες αναμνήσεις, τόσες στιγμές..
Ακούγεται τόσο αστείο, αλλά ακόμα δεν έχω ξεχάσει ούτε ένα στίχο,
ούτε μία νότα από όλα αυτά.

Κάθησα και διάβασα τα βιβλία του ξανά,
και πάλι ήρθε αυτό το συναίσθημα,
αυτή η γεύση που είχα τότε,
τότε που τα άκουγα όλα αυτά για πρώτη φορά.

Τόσο σταθερή πορεία,
τόσο αληθινή, όσο και εμείς που μεγαλώναμε.
Όσο σκληρή, τόσο μελωδική.
Μοναχική.
Όχι ακριβώς μοναχική όμως,
γιατί πάντα υπήρχε ένα τραγούδι να σε ταξιδέψει εκεί που θέλεις,
να σε βάλει να σκεφτείς αυτό που αγνόησες,
να αγαπήσεις ένα φόβο.

Κάποτε κάποιες λέξεις σάπιζαν μέσα μου,
και δεν ήθελαν να βγουν,
κάποιες ελπίδες με οδηγούσαν στην πιο γλυκιά αυταπάτη,
κάποιον φόβο είχα αγαπήσει πάλι.

και έρχομαι σήμερα εδώ,
εδώ που το τώρα ζητιανεύει λίγη πίκρα από το χτες,
αρκετά χρόνια μετά, να κάθομαι πάλι σαν παιδί,
να προσπαθώ να καταλάβω τι είναι αυτό που με κρατάει δεμένο σε κάτι σκόρπια λόγια.

Αυτό το σύνολο λοιπόν,
είναι ο δικός μου τρόπος να νιώσω το πέρασμα του χρόνου,
συγκρίνοντας, ακούγοντας, κοιτώντας τις μέρες που με καλούν.

Για την καρδιά ενός κτήνους ήρθε το σήμερα,
αλλά μόνο ήσυχος μπορώ να είμαι.

Απόψε είδα καθαρά.
Υπάρχω και εγώ.

 

under a molten sky

beyond the road, we lie in wait

και εδώ γράφτηκε ένα από τα ωραιότερα γυρίσματα στην ιστορία της μουσικής μου.
εντάξει δεν είναι εδώ ακριβώς, αλλά είναι κάπως ξεκάθαρο το τι εννοώ.

καιρό είχα να κάτσω να δω τι δισκάκι θα βάλω να παίξει.
συνήθως ήταν κάτι που επιβαλλόταν να ακούσω,
κάτι καινούριο, ή κανά κλασσικό ξεχασμένο παλιό,
λίγο πολύ δουλειά δηλαδή.

αλλά σήμερα δεν ήταν έτσι.
άραξα σπίτι, όχι στον υπολογιστή,
και τώρα καφεδάρα και άραγμα, για λίγο βέβαια.

και κάθομαι, και ανοίγω το itunes,
και άντε να διαλέξω, και με πιάνει ένα άγχος.
τι πρέπει να βάλω, τι χρειάζεται καιδενξερωγωτι.

πόσο καιρό είχα να το βάλω το δισκάκι το συγκεκριμένο, ούτε καν θυμάμαι.
αλλά είναι υπέροχη η αίσθηση της επιτυχίας,
αυτό ακριβώς ήθελα να ακούσω.

στον ιντερνετικό μου ρουφιάνο, λέει ότι η μπάντα κοντεύει να χιλιάσει τα plays,
και κάθομαι και σκέφτομαι, πόσα λίγα είναι.
γιατί, είναι ελάχιστα. πόσες φορές τους άκουσα στο αμάξι,
σε ipod (sic) κατάσταση, σε cd στο σπίτι....

είναι πολύ ρε γαμώτο, τώρα που το σκέφτομαι,
μιλάμε για μεγάλα νούμερα, για ημέρες, ίσως και εβδομάδες..

και γιαυτό η μουσική δεν είναι σαν την γυναικα.

όσο και να την αφήσεις, όταν θα την χρειαστείς,
θα είναι εκεί, για να σε δώσει ό,τι χρειαστείς.

αλλά για κάτσε μήπως και η γυναίκα είναι έτσι...??

δεν ξεχνώ.

μετά από την προφορική άδεια του αδερφού μου,
μπορώ να κάνω το πρώτο ποστ για το 2012.

και επειδή είμαστε oldschool,
το πρώτο ποστ για το 2012, θα μιλάει για το 2011.

you are obviously gay

11 ιουνίου 2011.

μαύρη ημέρα για την grindcore σκηνή,
καθώς ένας μεγάλος έφυγε.

ένας από τους πιο απελευθερωμένους μουσικούς που υπήρξε ποτέ.
κανένας δεν κατάφερε να είναι τόσο άμεσος στιχουργικά, όσο ο seth.
κανένας δεν κατάφερε να εκνευρίσει τόσο κόσμο, τόσο εύκολα.

από τους πρωτεργάτες της grind σκηνής,
άνθρωπος που σεβάστηκε ολόκληρη η ακραία σκηνή.

τραγούδια όπως το "your kid is deformed",
"I sent a thankyou card to the guy that raped you"
θα μείνουν για πάντα χαραγμένα στις καρδιές μας.

έχοντας ξεκινήσει από τα mid 90's,
με το ιστορικό EP "howard is bald", έδειξε τι θα επακολουθούσε.

40 more reasons to hate us, και i like it when you die
φέρνουν τον πανικό, και απλά χάνεις το μέτρημα της χρήσης της λέξης "gay".

και εκεί που λες ότι δεν πάει παρακάτω,
γράφει το picnik of love.
11 τραγούδια που δεν τα γράφει γυναίκα με 30 χρόνια ερωτικής απραξίας..
γιατί το έκανε; επειδή είναι καλλιτέχνης.
βλέπει τα πράγματα από την δική του σκοπιά.
όπως τότε που βγήκε σε συναυλία, και τραγουδούσε τους στίχους από χαρτί.
τον έχω ικανό να είχε ξεχάσει τα λόγια, ναι.

επίσης, από τις ελάχιστες μπάντες που έχουν υπάρξει
σε tribute στους black sabbath, και στους smiths.

και μετά πάλι, συνεχίζει με το ιστορικό "it just get worse".
και μετά έπεσε σε κόμα. και επανήλθε.
και μετά ξαναέπεσε σε κόμα. και ξαναεπανήλθε.
κακό σκυλί ψόφο δεν έχει.
κάπου εκεί τράβηξε την ομορφότερη φωτογραφία που υπάρχει στο ιντερνΈτ.
(εκείνη που χτυπάει ηρωίνη και τον .... μία κοπέλα)

σοβαρά όμως,
δεν ξέρω αν ήταν όντως ακροδεξιός, ή απλά άρρωστος.
δεν με ενδιαφέρει να σας πω την αλήθεια.
προφανώς ήταν χαμένο κορμί, αλλά έζησε από την μουσική του.
όπως πολλοί άλλοι. απλά αυτός δεν έκρυψε ΠΟΤΕ ότι είναι ψυχασθενής.
και γιαυτό τον αγαπήσαμε.
αν δεν ήταν μουσικός, μάλλον θα ήταν άστεγος.
αλλά το αρχείο word που έχω στο pc, είναι το αγαπημένο μου αρχείο word.
το αρχείο που έχει όλα τα τραγούδια, και όλους τους στίχους των anal cunt.

εδώ μπορείτε να τα δείτε επίσης:
http://www.darklyrics.com/a/analcunt.html

ιστορική στιγμή πάντως, η tour με napalm death και pig destroyer.
μην ξεχνάμε πως ο scott hull, κιθαρίστας των pig destroyer,
βγήκε μέσα από τους anal cunt.

πραγματικά θα μας λείψει,
δεν άφησε κάποιον αντικαταστάτη πίσω..
θα μου λείψει η φωνή του, και το γεγονός ότι δεν τους είδα ποτε live..

ας τραγουδήσουμε όλοι μαζί το "oi oi oi",
στον παρακάτω ύμνο..







rip seth putnam.