home run

εντάξει, γύρισα από την ολλανδία,
και τολμώ να πω πως τα πράγματα ήταν όπως τα περίμενα, μέσες-άκρες.
και οι έλληνες, εμείς δηλαδή,
όπως μας περίμενα είμαστε.
χειρόφρενα πάνω στις γέφυρες, με μάκη χριστοδουλόπουλο στα τέρματα.
ε οκ, είναι στο dna τελικά, δεν παίζει.

και γύρισα.
και τι κατάλαβα??

δεν θα γκρινιάξω, στο amsterdam δεν θα μπορούσα να μείνω,
από το λίγο που είδα.
αλλά στο leiden εύκολα. πολύ εύκολα.
όσο γειτονιά πρέπει, όσο ξεχαρβάλωμα χρειάζεται επίσης.

και γύρισα.
και ένιωσα μαλάκας.

πριν πατήσω το πόδι μου στην πατρίδα, σε λέω,
νιώθω ελλάδα.
στην ουδέτερη ζυρίχη, εκεί που θα έπαιρνα το plane για πίσω,
αρχίζει ξαφνικά, από το πουθενά, να μπερδεύεται ο κόσμος,
να κάνει τρεις σειρές για να μπει στο plane που λέγαμε,
για να κάτσει στις αριθμημένες θέσεις, να γκρινιάζει, να φωνάζει,
και εγώ να χαμογελάω κλαίγοντας, γιατί ρε συ Μήτσο,
καλά μας κάνουνε ρε συ.

Πρέπει να αυτοκτονήσουν αυτήν την γενιά των 40-50 πρώην αριστερών.
ντεμέκ ανοιχτόμυαλοι, τα μυαλά μας πονέσανε, δεν μπορώ άλλο.

και όπως κάθε φορά,
δεν μπήκα να γράψω την εξυπνάδα μου για κανέναν άλλον λόγο,
αλλά για το κομμάτι που κόλλησα πάλι.

Passive/aggressive bullshit

δεν γίνεται, θα αρχίσω να νομίζω ότι δεν ακούω μουσική,
απλά πατάω το play και χάνομαι, φεύγω αλλού,
δεν γίνεται.

πόσο μου ταιριάζει αυτό το κομμάτι,
με πόσα "δικά" μας πράγματα...

αφού ρε Μήτσο δεν πάει αλλιώς το πράμα,
πρέπει να κουνήσουμε και εμείς το χέρι μας,
δεν γίνεται να τα περιμένουμε όλα στο πιάτο,
πρέπει να κάνουμε και εχθρούς,
ΠΡΕΠΕΙ να κάνουμε κάποιους να αισθανθούν άβολα,
να τους ξεκουνήσουμε από τα θεμέλιά τους.

αληθινό έπος,
από τα "maybe you are better off this way",
μέχρι το ιστορικό "it's your right and your ability, to become my perfect enemy".

τροφή για σκέψη,
καθώς όλα δείχνουν πως πρέπει να αλλάξουμε,
αυτή είναι η μαγική λέξη, και εγώ αυτό θα κάνω, το δηλώνω.

πάντα ανατρίχιαζα (κυριολεκτικά),
στο "why can't you turn against me? you fuckin' dissapoint me",
και σήμερα το νιώθω περισσότερο από ποτέ.

στο υπόσχομαι.