untitled #1

ένας χαμός - και είμασταν λίγοι,
μία ένταση - αλλά όλοι γελούσαμε.

είναι περίεργο τελικά,
μεγαλώνω, αλλά ίσως να μην το εκτιμάω κιόλας.
ίσως και να το εκτιμάω,
αλλά υποσυνείδητα, δεν μπορώ να το πω αλλιώς.

γενικά, υπάρχει ένα θέμα,
αλλά δεν ξέρω γιατί, είμαι καλά.

πάντα είχα τα δικά μου,
δεν ήμουν τόσο εξωστρεφής,
ήθελα τις στιγμές μου, και ήταν τόσο σημαντικές.

ας πούμε, δεν μπορώ να "βάζω πρόγραμμα" ότι τώρα θα ακούσω μουσική,
και να έρθεις και να μου το χαλάσεις.
το έχω μέσα στο μυαλό μου ρε συ, το χρειάζομαι,
υπάρχει λόγος που το θέλω.

και σήμερα, έγινα 29 ντε,
το χρειαζόμουν.
και δεν πειράζει τόσο πολύ που έλειπες,
πειράζει που ήσουνα εκεί.

στην ουσία, ποτέ δεν λείπεις,
φροντίζω να σε κουβαλάω όπου πάω.

και έτσι, περνούν οι μέρες, περνούν τα χρόνια..

και τώρα έμεινα πάλι με την μουσική,
να προσπαθώ να βρω πιο κομμάτι μου ταιριάζει,
πιο κομμάτι με περιγράφει σήμερα,
να έχει ηρεμία, σαν και εσένα,
να έχει ένταση, σαν και εμένα.....

σήμερα λοιπόν,
θα έχει ένταση,
θα έχει φασαρία και περιέργεια, σαν και εμένα.

πως τα κατάφερα πάλι,
και από εμένα, κατάφερα πάλι να μιλάω για εσένα, σε εσένα.

The blood that flows through me is not my own.
The blood is from the past, not my own.
The blood that leads my life is not my own.
The blood is my strength, I'm not alone.

και όπως μπαίνει η κιθάρα, που την νιώθεις σαν πιάνο,
εκεί σταματάω.

αλλά από την άλλη, όπως λέει και ο ποιητής,
You've been shown over and over, don't you know?


είναι απίστευτο, καταντάει τρομακτικό,
πόσο μπορεί να σε νιώσει ένα κομμάτι,
το οποίο γράφτηκε χρόνια πριν,
ίσως για κάτι άλλο, ίσως και όχι,
και κάθε φορά να το αγκαλιάζεις σαν να είναι η πρώτη φορά.

ναι, ξαναέπεσα στους neurosis.

αυτό από εμένα, για εσάς,
πόσο πιο ταιριαστό κομμάτι, locust λέει..





δεν με νοιάζει αν είμαι επιπόλαιος,
εγώ το λέω άμεσος,
και για να επιβεβαιώσω την φήμη που βάζω στον εαυτό μου...


μου λείπεις.