2010, the gathering

εδώ είμαστε, υπό τους ήχους ενός live του μεγάλου Θανάση,
και προφανώς καφέ, λέω να κάνω μία σούμα.

το ξέρω ότι το κάνω για ένα - δύο άτομα,
αλλά είναι γεγονός πως γουστάρω, οπότε συνεχίζουμε δυνατά.

πολλές επιστροφές αυτήν την χρονιά,
ευτυχώς, με την καλή έννοια....
τίποτα ιδιαίτερο από τα ελληνικά,
αν και μόλις έβγαλε ο Σωκράτης, μαζί με την Μελίνα,
και περιμένουμε στα κοντά και Θανάση.
άντε να δούμε....

Khoma - A Final Storm

μεγάλοι οι συγκεκριμένοι, και το αποδεικνύουν όποτε μπορούν.
σε όποιο είδος μουσικής θέλουν, είτε ακραίο, είτε όχι.
σίγουρα το αδίκησα φέτος, αλλά είναι δίσκος που θα τον ακούω κάθε χρόνο και περισσότερο.
το βραδινό μας soundtrack...

Julie Christmas - The Bad Wife


τέλος οι τρελαμένοι Made Out Of Babies,
και το κορίτσι μας είπε να βγάλει δικό της δίσκο.
και καλά έκανε, τέτοια φωνή θα λείψει αν σταματούσε έτσι άδοξα.
φοβερές συνθέσεις, μακάρι να συνεχίσει έτσι δυνατά...

Apocalyptica - 7th Symphony


αρέστηκα. το παραδέχομαι.
και δεν το περίμενα, τους είχα ψιλοτελειωμένους,
αλλά εδώ του έδωσαν και κατάλαβε, ωραίες συνθέσεις,
ωραίες συμμετοχές (Lombardo, Gavin Rossdale, και η αδυναμία μου Lacey Mosley),
και γενικά σε αφήνει πολύ ωραία αίσθηση, ακόμα και μετά από πολλά ακούσματα.
μπράβο στους φινλανδούς, δεν τους το είχα, τόσα χρόνια μετά.

Arcade Fire - The Suburbs


ένα από τα πολλά comeback's της χρονιάς.
πιθανότατα και το πιο αναμενόμενο..
ίσως, τολμώ να πω, ίσως να περιμέναμε κάτι πιο ουσιαστικό.
αλλά πάλι, ίσως και να λέω χαζά.
μεγάλο album, από μεγάλη μπάντα, και δεν θα γινόταν να μην είναι εδώ,
κάποιες μπάντες και ρελαντί να έχουν την μηχανή,
φτάνει για να κάνουν προσπέραση.
ας ελπίσουμε ότι θα έχει συνέχεια ..

Celeste - Morte(s) Nee(s)


κλασική φάση σκηνικού.
παναγία και χριστέ, αυτοί οι τύποι είναι ΤΟΣΟ καλοί,
που τραγουδάνε στα γαλλικά και δεν σε πειράζει.
η μουσική τους συνεχίζει να σε εγκλωβίζει,
δεν μπορείς να ξεφύγεις με το που πατάς το play.
άπειρος σεβασμός, τρελό σερί απολύτως πετυχημένων δίσκων.
φτου μην τους ματιάξω, και γενικώς αγαπημένη μπάντα για τα 00's.
φτου φτου.

Kylesa - Spiral Shadow

άλλοι και τούτοι.
είχα πάθει πλάκα στα πρώτα ακούσματα δίσκων τους,
και έκτοτε δεν έχω παράπονο.
και δεν μένουν ίδιοι, αλλά δεν στεναχωρούν ούτε τον φανατικό ακροατή,
μεγάλη υπόθεση αυτό. και εδώ απλά δείχνουν, πάλι, τον δρόμο.
τιμή μας που ήρθαν στην χώρα μας, τόσο νωρίς.
αν συνεχίσουν έτσι, θα μιλάμε για πολλά χρόνια για την πάρτυ τους.
μακάρι.

Interpol - Interpol

καλησπέρα και καλή βραδιά.
τώρα πάμε στα κολλήματα.

ό,τι και να έβγαζαν, ό,τι νομίζω,
θα το αγαπούσα, δεν μπορώ να βρω κάτι αρνητικό, δυστυχώς.
και φέτος, πάλι την ίδια αίσθηση με άφησαν.
πολύ διαφορετικός ο δίσκος, αλλά προσωπικά με αφήνει τρελή αίσθηση.
ίσως και επειδή τους έχω συνδέσει με πολλά, πολλά χρόνια πίσω.
και πόσο μάλλον τώρα, που πληρώνεις για έναν δίσκο, και παίρνεις δύο...
δύο ιστορίες σε ένα δίσκο, τι να πούμε άλλο....
αν και το μέλλον δεν προβλέπεται θετικό,
ας είναι αυτό το αντίο, δεν μπορώ να φανταστώ πιο προσωπικό αποχαιρετισμό.

Belle And Sebastian - Write About Love

και άλλο comeback. εδώ όμως έχουμε να κάνουμε με φανταστικό δίσκο.
δεν χρειάζεται ούτε προσπάθεια για να τον ακούσεις.
αυτό γινόταν πάντα βέβαια με τους συγκεκριμένους..
ίσως ό,τι καλύτερο για έναν χαλαρό απογευματινό καφέ,
μουσική με φοβερά ταξίδια μέσα, υποσυνείδητα μηνύματα τολμώ να πω...
σε χτυπάει απευθείας στην καρδιά.
ό,τι πληρώνεις, παίρνεις κύριος.

Deftones - Diamond Eyes

μεγάλοι. τεράστιοι.
δείξαν τον δρόμο για την ακραία σκηνή,
χωρίς να παίζουν κάτι ακραίο.
οι pearl jam της γενιάς μας. τόσο μεγάλοι.
και ποιός ξέρει τι θα έγραφαν, αν δεν υπήρχε και το ατύχημα...


Time will see us realign 
Diamonds reign across the sky...

The Dillinger Escape Plan - Option Paralysis

ένας άνθρωπος που σέβομαι, μουσικά και όχι μόνο,
είπε για αυτό το album ότι αν δεν είχαμε δει το live,
δεν θα είμασταν και τόσο ζεστοί.
διαφωνώ 100%.
ποτέ δεν ήξερες τι να περιμένεις από τους dillinger,
αλλά λίγο πολύ έπιαναν την εποχή,
ή την δημιουργούσαν ενίοτε....
εδώ μιλάμε για μεγάλο δίσκο, φανερά επηρεασμένο από NIN,
αλλά με στοιχεία δικά τους μέσα, προφανώς.
και όπως κάθε δίσκος τους, έχει τα ακραία μέσα,
αλλά και τα πιο μελωδικά. και εδώ να πω για το live.
αλλά τι να πω, κρίμα να πω κάτι,
όποιος ήταν εκεί θυμάται τι έγινε, και θα το θυμάται για πολύ καιρό.

The National - High Violet

σκοτεινό. γυναικωτό, αλλά για άντρες.
μεγάλοι, και σίγουροι, και ένα περίεργο πράγμα,
όσο πιο πολύ το ακούς, τόσο πιο πολύ γουστάρεις.
δεν γίνεται με πολλούς δίσκους αυτό,
πράγμα μόνο θετικό. έτσι πρέπει να είναι η μουσική,
αυτή πρέπει να είναι η λογική της, personally speaking.
όποιος προσπαθήσει, θα ανταμοιφθεί.
ο κύριος Matt φτιάχνει ακόμα μία βραδιά μας..

Kvelertak - Kvelertak

παναγία μου.
δεν είναι πολλές οι μπάντες που μπορώ να μιλάω για ώρες...
οι joy division είναι σίγουρα μία.
η άλλη είναι οι converge.
μιλάμε για σεβασμό. αρρώστια.
ευτυχώς που οι συγκεκριμένοι νορβηγοί έβαλαν ψηλά τον πήχη.
έστειλαν το demo τους στον ballou.
θέλει @@, ό,τι και να λέμε.
και αυτός γούσταρε. και έκανε παραγωγή σε αυτό το έπος.
παναγία μου.
έκρηξη ανδρεναλίνης. δεν μας σώζει τίποτα, το τέλος έφτασε.
πλάκα θα έχει να το ακούς στον δρόμο, στα ακουστικά σου,
και να έρθει κάποιος, για να παίξετε μπάτσες. υπέροχο.

θέλουμε και άλλο, μάθετε μπάλα στον ντεμέκ ανοιχτόμυαλο κοσμάκη,
μπας και ακούσουμε και τίποτα άλλο, πέρα από χεβι μεταλ. όχι άλλο.
αλλά αυτό θα το συζητήσουμε άλλη φορά.

καλά να είμαστε, να βγάζουμε ντεμέκ λίστες κάθε χρόνο...

Πρωτάθλημα στον Π.Α.Ο.Κ. ρε.




(ευχαριστώ Δημήτρη που το διάβασες)

a real live Dead one

μου ζητήθηκε, και το ζήτησα,
αυτή η ανάρτηση να είναι στην γλώσσα της αγγλικής,
καθώς θα χρειαστεί να διαβαστεί και απο ανθρώπους που δεν ξέρουν ελληνικά.
ναι, υπάρχουν και τέτοιοι.

so, for a start...

dobra večer i laku noć.

i was raised with greek music, i love greek music.
Not all of it, but a great part of it.
And i used to see myself in lots of gigs, plenty of live performances.

And this is the topic of this post,
how many times we are part, in what we call, a live experience.
With our "local' music, the greek music,
it is easier to see a band, or an artist, live.
Listen to a new album, and then wait for the artist to come to your city,
or somewhere near, in order to listen to  the new album, played live.
This can be done with greek music.

But, here is the catch, this can only be done with local artists.

i said it before, i enjoy greek music,
but i also enjoy foreign music.

And, unfortunately, i like new artists, new bands,
guys that are in their 20's, and have their own idea of a live performance,
of writing an album.

And if i want to see them live, i just can't.
i watch bands having european tours, and it's like we don't exist...!!
spain, italy, and then austria, germany..

i have to take a plane, to watch a live of a band i like.
Bands like Arctic Monkeys, Interpol, The Strokes..
They have major success, worldwide, still, here it's like they don't exist.

Plenty of things can be said about this.
The companies can say that they are expensive, they won't afford a concert here.
Still, i see gigs, like the James gigs here, few months before,
having 40 € to pay for!! they were here, at Thessaloniki, for 3 days in a row,
with the first 2 days sold out, and still they want 40 euros for entrance.
A band that has 9 years to release a good album.
The question here is, if James were to come in "pleased to meet you" tour,
how much would the ticket be?

Of course i don't buy this "we can't afford" excuse.

Nobody in the business is willing to be serious about gigs,
and i really think that we will see again and again bands like Scorpions and Iron Maiden.
It is really funny, bands without even a new record, coming here and staying for the summer,
and having gigs around greece..
i bet they see it as their free vacations. and we help them,
we make it so easy for them to bring them here, again and again,
every year, sometimes two times per year..

The balkan tour of Editors can be seen as something hopeful,
and let's hope that there will be more of it in the future.

But i can't say that i am optimistic about the future.
And consider the fact that i don't live in the capital,
where almost every concert is held.
That means almost an extra of 150 € for me...
and these are the obvious money to spent, the buses, the food...

i really don't know what should be done here,
if there is a way to see active bands, not dead ones.
The only way is to travel abroad.
Which is nice, it sounds amazing to be accurate,
but the money to spend are also amazingly high.

So, we are left to nag here,
or left to rot, like someone said...

and, like you said, i will watch live performances @ youtube now.
that's the solution...

So What...?

Πολλά έγιναν τις τελευταίες ημέρες,
και αναπόφευκτα με έκαναν να σκεφτώ κάποια πράγματα.

"και εγώ που κατά βάθος θέλω να κάνω το σωστό,
θέλω να είμαι μαζί σου, γιατί μου αρέσει να ζω",
λένε οι Στέρεο Νόβα,
και αλήθεια, τι χρειάζεται να γίνει για να ζήσεις,
τι αρκεί και τι όχι..?

Άναλωνόμαστε σε έναν ανούσιο ανταγωνισμό,
και μία διαρκή προσπάθεια απόκρυψης των προσωπικών μας ανασφαλειών,
λες και κρύβουμε κάποιο τέρας μέσα μας.
Και όσον αφορά στο δεύτερο κομμάτι,
εκεί οι γυναίκες ξεπερνούν τον εαυτό τους καθημερινά νομίζω..

Κανένας δεν γεννήθηκε χτες,
όλοι έχουμε ένα παρελθόν από πίσω μας,
ένα, τουλάχιστον μυστικό, κάτι για το οποίο ντρεπόμαστε,
αλλα το ζήτημα προφανώς έγκειται αλλού.

Γιατί να κρύψεις τον χαρακτήρα σου,
γιατί να υποδυθείς κάτι άλλο, κάτι πιο Politically Correct..?
Έχουμε χάσει την μπάλα, και το νόημα μίας σχέσης νομίζω.
σχέσης ερωτικής, ή σχέσης φιλικής, η λογική είναι μία.

Όλοι έχουμε προβλήματα,
όλοι έχουμε ανασφάλειες, και γιαυτό ψάχνουμε την αποδοχή.
γιαυτό δεν θέλουμε να είμαστε μόνοι μας,
για να πάρουμε το "ok" από κάποιον, δεν χρειάζεται να μας εγκρίνει 100%,
δεν γίνεται, είναι ουτοπικό ρε κωστάκη.

Και εκεί βρίσκω, προσωπικά, την ομορφιά,
εκεί βρίσκεται για μένα η ουσιαστική αναγνώριση, η αποδοχή,
όταν μπορείς να είσαι ο εαυτός σου με κάποιον άνθρωπο,
όταν θα λειτουργείς το ίδιο, ανεξαρτήτως το ποιός είναι μπροστά.

Ναι, έχω σαλτάρει,
το θέμα είναι χιλιοειπωμένο και καταντάει σπαστικό και ηλίθιο,
αλλά δεν μπορώ να χωνέψω τα ντεμέκ προβλήματα του κόσμου.

Επίσης δεν μπορώ να καταλάβω/δεχτώ πολλά άλλα πράγματα,
όπως το γεγονός της έλξης της γυναίκας προς άτομα που κάνουν καφρίλες,
αλλά αυτό είναι το λιγότερο, και αρκετά πιο ξεκάθαρο..
Θέλουν ένα πίθηκο για πάρτυ τους,
έναν τύπο που θα τον κυνηγάνε, μην κάνει καμιά μαλακία, και άντε να βγάλεις άκρη μετά..
προτιμάνε να είναι με έναν που πιθανώς να την πέσει σε άλλες 4 ένα βράδυ,
από ότι με έναν πιο ξεκάθαρο,
έναν που θα κρατήσει την θέση του σε παρόμοια κατάσταση..

Πρέπει να νιώθουν ότι ο άλλος έχει επιλογές,
και είναι μαζί τους από χόμπυ, επειδή έχουν ωραία κώλο.
Χωρίς να το παραδέχονται/αποδέχονται οι ίδιες βέβαια.

Το όλο θέμα είναι ηλίθιο, και ανούσιο, ναι το είπαμε,
αλλά δεν μπορώ να το βγάλω από το μυαλό μου.

Κάποιοι άνθρωποι δεν πρέπει να αναπαραχθούν,
ας ζήσουν την ζωούλα τους, και ας πεθάνουν χορεύοντας σε κανα κλαμπάκι,
νομίζοντας ότι έχουν βρει το νόημα της ζωής...

Ναι, κάθε άνθρωπος έχει διαφορετικά standards,
αλλά αυτό δεν δίνει σε κανέναν το ακαταλόγιστο.

Βάλτε σε μια σειρά την γαμημένη την ζωή σας,
και μην μας πρήζετε άλλο.

αυτά.

over and out.

Top 50

περί λιστών ο λόγος..

ξαναείδα σήμερις το high fidelity,

και λογικά, με ξαναήρθε στο μυαλό αυτή η λίστα.

τα 50 πιο αγαπημένα album της δεκαετίας που μας πέρασε.

το αστείο με τις λίστες, είναι ότι αλλάζουν πάρα πολύ εύκολα.

τουλάχιστον για μένα, έτσι είναι.

είχα κάτσει πέρισυ, τέτοιο καιρό περίπου,

και την είχα φτιάξει, για τους γνωστούς-άγνωστους στο forum...

Άντε να αρχίσουμε

50. Enter Shikari - Take To The Skies

49. The Last Shadow Puppets - The Last Shadow Puppets

48. Muse - Absolution

47. Sigur Ros - ()

46. Fantomas - Director's Cut

45. Zao - Funeral Of God

44. Interpol - Antics

43. Deftones - White Pony

42. Flyleaf - Flyleaf

41. Γιάννης Αγγελάκας και οι Επισκέπτες - Από Εδώ Και Πάνω

40. Dark Tranquility - Haven

39. Burst - Lazarus Bird

38. Kylesa - Static Tensions

37. Darkest Hour - Hidden Hands Of A Sadist Nation

36. Θανάσης Παπακωνσταντίνου - Βραχνός Προφήτης

35. Sunn O))) & Boris - Altar

34. Tom Waits - Alice

33. Pig Destroyer - Phantom Limb

32. Dredg - Catch Without Arms

31. Nelly Furtado - Loose

30. Opeth - Blackwater Park

29. Boris - Pink

28. Muse - Origin Of Symmetry

27. The Gathering - Souvenirs

26. The Decemberists - The Hazards Of Love

25. Buried Inside - Spoils Of Failure

24. *shels - Sea Of The Dying Dhow

23. Envy - Insomniac Daze

22. Editors - The Back Room

21. A Perfect Circle - Thirteenth Step

20. Mono - Are You There

19. The Mars Volta - Frances The Mute

18. The Dillinger Escape Plan - Miss Machine

17. Akira Yamaoka - Silent Hill 2 OST

16. The Strokes - Is This It

15. Converge - Unloved And Weeded Out

14. Mastodon - Leviathan

13. Arctic Monkeys - Whatever People Say I Am, That's What I'm Not

12. Isis - Celestial

11. Moonspell - Antidote

10. Cult Of Luna - Somewhere Along The Highway

9. Interpol - Turn On The Bright Lights

8. Nasum - Helvete

7. Entombed - Morning Star

6. Meshuggah - Nothing

5. Red Sparowes - At The Soundless Dawn

4. Neurosis - A Sun That Never Sets

3. Converge - Jane Doe

2. Slayer - God Hates Us All

1. tool - lateralus

αν την έκανα σήμερα την λίστα, κάποια δεν θα υπήρχαν, προφανώς,

και κάποια άλλα όπως qotsa, radiohead, θα έμπαιναν μέσα.

αυτό που με ηρεμεί όμως είναι η δεκάδα.

αυτή η δεκάδα πολύ δύσκολα θα αλλάξει...

υπάρχει το τεράστιο somewhere along the highway,

πολύ προσωπικός δίσκος..

το turn on the bright lights, τρελή βραδινή συντροφιά.

το helvete, που το είχα λιώσει στον στρατό,

πρωινά θαλαμοφυλίκια στον λαγό, με καφέ,

και τον ήλιο να είναι ψηλά, και μία απίστευτη ησυχία..

οι τεράστιοι entombed, με το album επιστροφή στις ρίζες morning star,

έτσι για να σκάσουν οι αντίζηλοι..

δεν είναι το αγαπημένο meshuggah,

είναι όμως το πρώτο που άκουσα, και ακόμα έχω τους στίχους του rational gaze 

πάρα πολύ ψηλά, δεν περίμενα κάτι τέτοιο από ένα τόσο ακραίο metal συγκρότημα..

άλλο ένα του στρατού, άλλο ένα πολύ προσωπικό άκουσμα..

γενικά πάντως, το At The Soundless Dawn, 

εύκολα γίνεται αγαπημένο, ξεπερνάει τις ταμπέλες..

και όταν μιλάω για το A Sun That Never Sets,

μιλάω για ένα από τα πιο ολοκληρωμένα album που έχω ακούσει ποτέ.

και σίγουρα, αυτό με το καλύτερο κλείσιμο δίσκου.

ντροπή και αίσχος για όποια λίστα δεν έχει Jane Doe μέσα.

Πανικός και Ομίχλη, που λέει και ένας φίλος.

εδώ ίσως υπάρχουν διαφωνίες, 

αλλά το God hates Us All έχει ανεβάσει τους Slayer τόσο ψηλά για μένα.

ένιωσαν την εποχή, είδαν τι θέλει ο κόσμος,

και απλά το έπαιξαν καλύτερα από όλους. σεβασμός.

και ο λόγος που θυμήθηκα αυτήν την λίστα, είναι το lateralus.

ένας φίλος το ανέφερε σήμερα, σε μία σύγκριση,

και αυτό που είπα, είναι ότι αυτο το album δεν πρέπει να μπαίνει σε συγκρίσεις.

δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι που να το πλησιάζει καν.

είχε έρθει μία κοπελίτσα πριν από κανά μήνα στο μαγαζί,

και πιάσαμε συζήτηση, για μουσική. μια χαρά.

μιλήσαμε λίγο, και φάνηκε να ξέρει κάποια πράγματα.

ώσπου η συζήτηση πήγε στο πιο σοβαρό,

για μουσική που θα σε βάλει να σκεφτείς κιόλας, θα σε αφήσει κάτι,

σαν μία καλή ταινία.

ωραία λέω, από μέσα μου, και την δείχνω τα προτεινόμενά cd μου.

είχα το lateralus εκεί.

το είχε ακουστά, με είπε, εγώ απόρησα, και την ρώτησα πως και δεν το είχε ακούσει.

οκ, δεν έκατσε, και της το πρότεινα άμεσα.

για την ακρίβεια, άρχισα να της εξηγώ λίγο πολύ την ιδέα του cd.

μέχρι και για την σειρά fibonacci της είπα.

κατσούφιασε, ήθελε και άλλες λεπτομέρειες.

και εκεί άρχισα να κουράζομαι.

την είπα να πάει σπίτι της, να το ακούσει,

και να έρθει να με πει την άποψη της, όχι το τι έχει ακούσει από άλλους,

από ένα φίλο, από ένα παιδί που δουλεύει στην μουσική,

από το metal hammer...

δύο μέρες μετά, ήρθε, το πήρε, με ευχαρίστησε, και έφυγε.

κάποιους δίσκους τους πουλάς κάνοντας πρόλογο,

λέγοντας για την ιστορία της μπάντας, τον παραγωγό του cd,

τις πωλήσεις, δεν ξέρω γω τι άλλο.

για το lateralus, πρέπει να του λες να το ακούσει.

Inside Information, part iii

ω ρε φίλε, μεγάλη συζήτηση.
τι να πρωτοπείς τώρα..

"τί μουσική ακούς?"

συνηθισμένη ερώτηση, από την πλευρά μου τουλάχιστον..
το θέμα εδώ είναι ότι ΟΛΟΙ οι μπουζουκόβιοι έχουν την δική τους απάντηση.

"τα πάντα".

ε όχι ρε φίλε, όχι, δεν ακούς τα πάντα.
μην κοροιδευόμαστε, μόνο αυτό δεν κάνεις.
κάθε πρωί που ξυπνάς, δεν βάζεις faith no more,
βασίλη καρρά βάζεις.
δεν βάζεις pearl jam.
και εδώ να τονίσω 2 πράγματα.
εντελώς τυχαία η επιλογή των συγκροτημάτων,
γύρισα το κεφάλι, και είδα 2 cd μου, εξού και τα ονόματα.
και δεύτερον, δεν είναι αρνητικό να βάζεις καρρά το πρωί.
όπως γουστάρει ο καθένας δηλαδή.

αυτό με τους μπουζουκόβιους όμως είναι ιδέα για ολόκληρο άρθρο,
οπότε ας το αφήσουμε εδω σας παρακαλώ.

όταν δέχομαι λοιπόν την ερώτηση της μουσικής,
απαντάω όπως απάντησε ένας παλιός γνωστός, μεγάλη αδυναμία.
"κιθάρα να έχει, και είμαι μέσα."

ναι, είναι ατάκα,
απόσταγμα χρόνων εμπειρίας, αλα jack daniels.

φοβερό όργανο η κιθάρα λοιπόν.
τυχερός όποιος έχει μάθει να παίζει.
γιατί εγώ δεν έχω την παραμικρή ιδεά.

και ό,τι πιο κοντινό έχω σε "παίξιμο κιθάρας",
περιλαμβάνει περίεργες καταστάσεις.
χριστούγεννα ήταν θυμάμαι,
σπίτι της κοπέλας μου ήμουν, μαζί με τον κολλητό.
έλειπε τότε, και την είχα ψήσει να μας αφήσει την κιθάρα της,
μαζί με τον ενισχυτή.
πιάσαμε δύο άτομα την κιθάρα, ναι δύο,
και καταφέραμε να την ξεκουρδίσουμε παραπάνω απ'ότι ήδη ήταν.
μιλάμε πόλεμος.
ώσπου, μετά από λίγη ώρα, βγάλαμε άκρη.
εγώ πήρα την πένα, και ο άλλος έπιασε την ταστιέρα.

ζωγραφίσαμε.

παίξαμε black metal.
ναι, επιτύχαμε.
5 λεπτά μετά απο ένα επιτυχημένο riff,
είμασταν έτοιμοι να φτιάξουμε μπάντα, να βγουμε για tour,
να μαθουμε στους νορβηγούς πως παίζεται το black.

βέβαια, αν πηγαίναμε έτσι,
θέλαμε 8 άτομα για να κάνουμε μπάντα.
2 στη μία κιθάρα, άλλοι 2 στο μπάσο,
εύκολα άλλοι 4 στα τύμπανα....

μεγάλες στιγμές αμπαλοσύνης όμως \m/


ξεφεύγω όμως.

οκ, ξέρω ότι έχω ιδέα από μουσική,
όσο αναφορά αυτήν την πλευρά της.

κάποια στιγμή θα μάθω όμως, δεν νομίζω να αντέξω πολύ καιρό ακόμα.
οπότε, είμαι κάτι σαν παρατηρητής στο όλο θέμα.
και όπως είπα και πιο πριν,
είναι και αυτό ιεροτελεστία.
θέλει συγκεκριμένο τρόπο/χρόνο/τόπο.

και ευτυχώς μεγάλωσα δίπλα σε ανθρώπους που αγαπούσαν την μουσική.
θυμάμαι κάθε τρίτη καθόμασταν στο ραδιόφωνο να ακούμε τον θείο,
να μας παίζει πυξ λαξ το 1993 και μάλαμα το 1994.

είναι ταξίδι, πολύ προσωπικό για τον καθένα.
και εδώ είναι η ομορφιά.
όταν είχα ακούσει πρώτη φορά τις παρενθέσεις των sigur ros,
είχα πάθει πλάκα από το συναίσθημα,
κάθε νότα ήταν ερεθισμός, διέγερση.
και το έδωσα σε μία φίλη, που ακόμα σέβομαι μουσικά,
και με είχε πει ότι το έβρισκε πολύ χαρούμενο.

ένας δίσκος που εμένα με έριχνε στα τάρταρα,
κάποιον άλλον τον έκανε να χαμογελάει...!!

και την πιστεύω.
κάθε ήχος ακούγεται διαφορετικά σε κάθε άνθρωπο,
γιαυτό και είναι κάτι το προσωπικό,
ο καθένας το κάνει δικό του, με διαφορετικό τρόπο.

και εμένα που λέτε,
με αρέσει η μουσική.

με ηρεμεί, με φτιάχνει, με χαλάει, με ταξιδεύει...

απ'όλα δηλαδή.
πολλές μνήμες...
η πρώτη φορά που έγραψα Τρύπες,
στην τετάρτη δημοτικού,
από τον ξάδερφο, που 'σαι ρε Γιώργη,
η πρώτη φορά που άκουσα το One,
το σοκ που έπαθα όταν πρωτοάκουσα το creeping death,
το ανελέητο ξύλο που παίζαμε στο mouth for war,
η επανάσταση των slipknot,
το ανατρίχιασμα με την αλίκη του Θωμά,
και η ολική επαναφορα με το jane doe...

και άλλα τόσα,
αλλά όρεξη να έχω, θα τα γράψω όλα....


και έτσι για κλείσιμο,
θα ρίξω την μητέρα των μαχών, με σεβασμό...
το πρώτο κομμάτι που έψαξα να βρω,
το είχα σε βιντεοκασσέτα, και δεν ήξερα πιο είναι....
αυτήν την συγκεκριμένη έκδοση όμως..

1998...

σε λέω......

Inside Information, part ii

λάικ χίαρ, νόγουερ.

εδώ είμαι περίεργος. πολύ.
από μικρός, δημοτικό ήμουν, άρχισα να φτιάχνω καφέ.
όχι για μένα βέβαια, αλλά δεν ήταν μακριά και αυτό.

γουστάρω μπύρα, δεν θα το αρνηθώ,
και καμιά vodka ενίοτε,
αλλά τίποτα δεν μπορεί να συγκριθει με την μεγάλη αγάπη.

τα τελευταία χρόνια, ήταν παρών στις μεγάλες στιγμές.
ένας καφές πριν, και ένας μετά. check.
κλειστά φώτα, κεριά, μουσικούλα, τσιγαράκι, και καφεδάκι. check.
παρέα έξω, χαβαλές, πειράγματα σε περαστικούς/ές. check.

ακόμη και ο λόγος που κάθομαι και γράφω εδώ, αυτός είναι.
μουσική, καφεδάκι, και δώσε..
και τώρα που το σκέφτομαι,
μάλλον αυτός είναι και ο λόγος που καπνίζω.
αν δεν θα μπορώ να πιώ καφέ, μάλλον θα κάνω καμιά 10 τσιγάρα τον μήνα..

τεράστια απόλαυση.
και το θέμα είναι να δοκιμάσεις καφέ που στον έφτιαξε κάποιος που ξέρει,
γιατί εδώ μιλάμε για τέχνη.
και γιαυτό είμαι περίεργος, δεν μπορώ να πιω προχειροφτιαγμένο καφέ.
ένας θεός ξέρει πόσες φορές έχω γκρινιάξει για περίεργο καφέ.
είναι ιεροτελεστία, και αν δεν έχεισ όρεξη, άστο,
δεν χρειάζεται να ασχοληθείς.
πάντα πρώτα η ζάχαρη, μετά ο καφές,
πάντα καλοχτυπημένος (η λέξη frappe σημαίνει χτυπημένος άλλωστε),
και το clue είναι να τον γυρίσεις ανάποδα,
ενώ είναι ακόμα αφρός.
αν δεν πέσει, είναι καλά χτυπημένος, βάλε νερό ψηλέ, έτοιμος είναι.
κάποια παγάκια, για να κρατήσει θερμοκρασία,
και είσαι άρχοντας, σκάσε και τσιγάρο, να στρώσεις χαρακτήρα σε λέω.

επίσης, εδώ να διαφωνίσω με την έννοια
"η γενιά του φραπέ".
το ότι γουστάρουμε να πίνουμε καφέ,
δεν μας κάνει τεμπέληδες/τσόγλανους/αργόσχολους.
συνοδευτικό είναι, μην ξεχνιόμαστε....

όπως και το επόμενο θέμα μας, συνοδεύει.
διαφορετικά από οτιδήποτε άλλο βέβαια,
και εκεί είναι η ομορφιά, παίζει μόνο του μπάλα..

Inside Information, part i

εδώ είμαστε.
μεγάλη αγάπη, πολλές ώρες/μέρες/βδομάδες της ζωής μου.

και δεν το μετανοιώνω.

θέλω να πιστεύω ότι είμαι νοήμων άνθρωπος,
λίγο πολύ, καταλαβαίνω τι παίζει πλέον με το ποδόσφαιρο,
τα λεφτά που είναι στην μέση, το γεγονός ότι μιλάμε για επιχείρηση,
και όχι για ποδοσφαιρικό σύλλογο.

και η λέξη κλειδί είναι η λέξη "πλέον".

πιστεύω ότι κάποτε τα πράγματα ήταν διαφορετικά,
υπήρχε συναίσθημα, και ό,τι συνεπάγεται αυτό.
ξέρω ότι σήμερα τα πράγματα δεν είναι έτσι,
και το μόνο που μετράει είναι το μέγεθος.

αλλά, ευτυχώς ή δυστυχώς, αυτό δεν με σταμάτησε,
γουστάρω να ασχολούμαι.

γουστάρω να είμαι ΠΑΟΚ,
επειδή έχω ακόμα την αλάνα στην ομάδα,
δεν είμαι κάποιο μεγαθήριο, όχι οικονομικά τουλάχιστον.

δεν ξέρω κάποιον να γίνεται ΠΑΟΚ,
λόγω των πρωταθλημάτων ή λόγω των επιτυχιών.
ή κάποια άλλη ομάδα, πέρα των μεγάλων τριών.
και γιαυτό τρέφω σεβασμό για σχεδόν όλους τους φιλάθλους,
πλην των γνωστών "μεγάλων".

Σαν μεγαλύτερη στιγμή πάντως θα θυμάμαι τον τελικό του 2001.
δεν υπάρχουν λόγια να το περιγράψουν αυτό,
ακόμα και τώρα δυσκολεύομαι να το συζητάω,
και να μην χάνομαι σε εκείνες τις μέρες.
Να τρέχουμε μέσα στην εγνατία, πριν ακόμα κλείσει,
να χοροπηδάμε μέσα στο λεωφορείο,
και να τραγουδάει και ο οδηγός μαζί μας,
μία ολόκληρη πόλη στο πόδι, επειδή πήραμε κύπελλο...!!
και τι κύπελλο, 4 στον ολυμπιακό..

νομίζω εκείνες τις μέρες δεν θα τις ξεχάσω ποτέ,
καθώς είναι στιγμές που αισθάνεσαι ζωντανός,
αισθάνεσαι δυνατός, ανίκητος..

κάποτε βέβαια, έμπαινα και μέσα στο γήπεδο, άλλη αίσθηση...
αλλά "πλέον" δεν μπορώ να το κάνω,
και ναι, αυτό είναι το δικό μου απωθημένο,
αυτή ήταν η στιγμή που με άλλαξε, και άλλες 2-3 ακόμα έλε.

αν σταματάς να παίζεις, πρέπει να αναπληρώσεις τις κενές ώρες.
η δικιά μου αναπλήρωση ήταν το part ii λοιπόν...

debut

όπως και η bjork, τότε το 1993, έτσι και εγώ, σήμερα,
την δεύτερη ημέρα του Νοεμβρίου,
κάνω το ντεμπούτο μου στα blogs.

Είναι γεγονός ότι ποτέ δεν ενδιαφέρθηκα σοβαρά για να γράψω κάτι,
ούτε για να διαβάσω επίσης, αλλά τον τελευταίο καιρό,
βρίσκω το κάτι γοητευτικό σε αυτό.
Ενημέρωσα προχθές τους φίλους, "ψάρεψα" είναι το σωστό βέβαια,
για αυτήν την σκέψη, οι αντιδράσεις δεν ήταν αρνητικές,
οπότε την έκανα την μαλακία...

Κάτι αυτή η αγάπη για τον μεταμεσονύχτιο καφέ,
κάτι η ησυχία εδώ, κάτι η μουσική...
θα μπορούσα να γράψω για την μουσική, εύκολα θα βγει.
ούτως ή άλλως, και κλέβω τώρα,
οι μουσικές απόψεις είναι σαν τις κωλοτρυπίδες, όλοι έχουν από από μία.

Και δεν θα αυτοπαγιδευτώ εδώ,
προφανώς θα μιλήσω και για μουσική,
απλά δεν είναι ο σκοπός αυτός, τουλάχιστον, όχι σήμερα.

θα αρχίσω από τα εύκολα πάντως,
θα πιάσω τις μεγάλες αγάπες...

άντε, καλή αρχή  \m/