ω ρε φίλε, μεγάλη συζήτηση.
τι να πρωτοπείς τώρα..
"τί μουσική ακούς?"
συνηθισμένη ερώτηση, από την πλευρά μου τουλάχιστον..
το θέμα εδώ είναι ότι ΟΛΟΙ οι μπουζουκόβιοι έχουν την δική τους απάντηση.
"τα πάντα".
ε όχι ρε φίλε, όχι, δεν ακούς τα πάντα.
μην κοροιδευόμαστε, μόνο αυτό δεν κάνεις.
κάθε πρωί που ξυπνάς, δεν βάζεις faith no more,
βασίλη καρρά βάζεις.
δεν βάζεις pearl jam.
και εδώ να τονίσω 2 πράγματα.
εντελώς τυχαία η επιλογή των συγκροτημάτων,
γύρισα το κεφάλι, και είδα 2 cd μου, εξού και τα ονόματα.
και δεύτερον, δεν είναι αρνητικό να βάζεις καρρά το πρωί.
όπως γουστάρει ο καθένας δηλαδή.
αυτό με τους μπουζουκόβιους όμως είναι ιδέα για ολόκληρο άρθρο,
οπότε ας το αφήσουμε εδω σας παρακαλώ.
όταν δέχομαι λοιπόν την ερώτηση της μουσικής,
απαντάω όπως απάντησε ένας παλιός γνωστός, μεγάλη αδυναμία.
"κιθάρα να έχει, και είμαι μέσα."
ναι, είναι ατάκα,
απόσταγμα χρόνων εμπειρίας, αλα jack daniels.
φοβερό όργανο η κιθάρα λοιπόν.
τυχερός όποιος έχει μάθει να παίζει.
γιατί εγώ δεν έχω την παραμικρή ιδεά.
και ό,τι πιο κοντινό έχω σε "παίξιμο κιθάρας",
περιλαμβάνει περίεργες καταστάσεις.
χριστούγεννα ήταν θυμάμαι,
σπίτι της κοπέλας μου ήμουν, μαζί με τον κολλητό.
έλειπε τότε, και την είχα ψήσει να μας αφήσει την κιθάρα της,
μαζί με τον ενισχυτή.
πιάσαμε δύο άτομα την κιθάρα, ναι δύο,
και καταφέραμε να την ξεκουρδίσουμε παραπάνω απ'ότι ήδη ήταν.
μιλάμε πόλεμος.
ώσπου, μετά από λίγη ώρα, βγάλαμε άκρη.
εγώ πήρα την πένα, και ο άλλος έπιασε την ταστιέρα.
ζωγραφίσαμε.
παίξαμε black metal.
ναι, επιτύχαμε.
5 λεπτά μετά απο ένα επιτυχημένο riff,
είμασταν έτοιμοι να φτιάξουμε μπάντα, να βγουμε για tour,
να μαθουμε στους νορβηγούς πως παίζεται το black.
βέβαια, αν πηγαίναμε έτσι,
θέλαμε 8 άτομα για να κάνουμε μπάντα.
2 στη μία κιθάρα, άλλοι 2 στο μπάσο,
εύκολα άλλοι 4 στα τύμπανα....
μεγάλες στιγμές αμπαλοσύνης όμως \m/
ξεφεύγω όμως.
οκ, ξέρω ότι έχω ιδέα από μουσική,
όσο αναφορά αυτήν την πλευρά της.
κάποια στιγμή θα μάθω όμως, δεν νομίζω να αντέξω πολύ καιρό ακόμα.
οπότε, είμαι κάτι σαν παρατηρητής στο όλο θέμα.
και όπως είπα και πιο πριν,
είναι και αυτό ιεροτελεστία.
θέλει συγκεκριμένο τρόπο/χρόνο/τόπο.
και ευτυχώς μεγάλωσα δίπλα σε ανθρώπους που αγαπούσαν την μουσική.
θυμάμαι κάθε τρίτη καθόμασταν στο ραδιόφωνο να ακούμε τον θείο,
να μας παίζει πυξ λαξ το 1993 και μάλαμα το 1994.
είναι ταξίδι, πολύ προσωπικό για τον καθένα.
και εδώ είναι η ομορφιά.
όταν είχα ακούσει πρώτη φορά τις παρενθέσεις των sigur ros,
είχα πάθει πλάκα από το συναίσθημα,
κάθε νότα ήταν ερεθισμός, διέγερση.
και το έδωσα σε μία φίλη, που ακόμα σέβομαι μουσικά,
και με είχε πει ότι το έβρισκε πολύ χαρούμενο.
ένας δίσκος που εμένα με έριχνε στα τάρταρα,
κάποιον άλλον τον έκανε να χαμογελάει...!!
και την πιστεύω.
κάθε ήχος ακούγεται διαφορετικά σε κάθε άνθρωπο,
γιαυτό και είναι κάτι το προσωπικό,
ο καθένας το κάνει δικό του, με διαφορετικό τρόπο.
και εμένα που λέτε,
με αρέσει η μουσική.
με ηρεμεί, με φτιάχνει, με χαλάει, με ταξιδεύει...
απ'όλα δηλαδή.
πολλές μνήμες...
η πρώτη φορά που έγραψα Τρύπες,
στην τετάρτη δημοτικού,
από τον ξάδερφο, που 'σαι ρε Γιώργη,
η πρώτη φορά που άκουσα το One,
το σοκ που έπαθα όταν πρωτοάκουσα το creeping death,
το ανελέητο ξύλο που παίζαμε στο mouth for war,
η επανάσταση των slipknot,
το ανατρίχιασμα με την αλίκη του Θωμά,
και η ολική επαναφορα με το jane doe...
και άλλα τόσα,
αλλά όρεξη να έχω, θα τα γράψω όλα....
και έτσι για κλείσιμο,
θα ρίξω την μητέρα των μαχών, με σεβασμό...
το πρώτο κομμάτι που έψαξα να βρω,
το είχα σε βιντεοκασσέτα, και δεν ήξερα πιο είναι....
αυτήν την συγκεκριμένη έκδοση όμως..
1998...
σε λέω......
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου