Inside Information, part i

εδώ είμαστε.
μεγάλη αγάπη, πολλές ώρες/μέρες/βδομάδες της ζωής μου.

και δεν το μετανοιώνω.

θέλω να πιστεύω ότι είμαι νοήμων άνθρωπος,
λίγο πολύ, καταλαβαίνω τι παίζει πλέον με το ποδόσφαιρο,
τα λεφτά που είναι στην μέση, το γεγονός ότι μιλάμε για επιχείρηση,
και όχι για ποδοσφαιρικό σύλλογο.

και η λέξη κλειδί είναι η λέξη "πλέον".

πιστεύω ότι κάποτε τα πράγματα ήταν διαφορετικά,
υπήρχε συναίσθημα, και ό,τι συνεπάγεται αυτό.
ξέρω ότι σήμερα τα πράγματα δεν είναι έτσι,
και το μόνο που μετράει είναι το μέγεθος.

αλλά, ευτυχώς ή δυστυχώς, αυτό δεν με σταμάτησε,
γουστάρω να ασχολούμαι.

γουστάρω να είμαι ΠΑΟΚ,
επειδή έχω ακόμα την αλάνα στην ομάδα,
δεν είμαι κάποιο μεγαθήριο, όχι οικονομικά τουλάχιστον.

δεν ξέρω κάποιον να γίνεται ΠΑΟΚ,
λόγω των πρωταθλημάτων ή λόγω των επιτυχιών.
ή κάποια άλλη ομάδα, πέρα των μεγάλων τριών.
και γιαυτό τρέφω σεβασμό για σχεδόν όλους τους φιλάθλους,
πλην των γνωστών "μεγάλων".

Σαν μεγαλύτερη στιγμή πάντως θα θυμάμαι τον τελικό του 2001.
δεν υπάρχουν λόγια να το περιγράψουν αυτό,
ακόμα και τώρα δυσκολεύομαι να το συζητάω,
και να μην χάνομαι σε εκείνες τις μέρες.
Να τρέχουμε μέσα στην εγνατία, πριν ακόμα κλείσει,
να χοροπηδάμε μέσα στο λεωφορείο,
και να τραγουδάει και ο οδηγός μαζί μας,
μία ολόκληρη πόλη στο πόδι, επειδή πήραμε κύπελλο...!!
και τι κύπελλο, 4 στον ολυμπιακό..

νομίζω εκείνες τις μέρες δεν θα τις ξεχάσω ποτέ,
καθώς είναι στιγμές που αισθάνεσαι ζωντανός,
αισθάνεσαι δυνατός, ανίκητος..

κάποτε βέβαια, έμπαινα και μέσα στο γήπεδο, άλλη αίσθηση...
αλλά "πλέον" δεν μπορώ να το κάνω,
και ναι, αυτό είναι το δικό μου απωθημένο,
αυτή ήταν η στιγμή που με άλλαξε, και άλλες 2-3 ακόμα έλε.

αν σταματάς να παίζεις, πρέπει να αναπληρώσεις τις κενές ώρες.
η δικιά μου αναπλήρωση ήταν το part ii λοιπόν...