λάικ χίαρ, νόγουερ.
εδώ είμαι περίεργος. πολύ.
από μικρός, δημοτικό ήμουν, άρχισα να φτιάχνω καφέ.
όχι για μένα βέβαια, αλλά δεν ήταν μακριά και αυτό.
γουστάρω μπύρα, δεν θα το αρνηθώ,
και καμιά vodka ενίοτε,
αλλά τίποτα δεν μπορεί να συγκριθει με την μεγάλη αγάπη.
τα τελευταία χρόνια, ήταν παρών στις μεγάλες στιγμές.
ένας καφές πριν, και ένας μετά. check.
κλειστά φώτα, κεριά, μουσικούλα, τσιγαράκι, και καφεδάκι. check.
παρέα έξω, χαβαλές, πειράγματα σε περαστικούς/ές. check.
ακόμη και ο λόγος που κάθομαι και γράφω εδώ, αυτός είναι.
μουσική, καφεδάκι, και δώσε..
και τώρα που το σκέφτομαι,
μάλλον αυτός είναι και ο λόγος που καπνίζω.
αν δεν θα μπορώ να πιώ καφέ, μάλλον θα κάνω καμιά 10 τσιγάρα τον μήνα..
τεράστια απόλαυση.
και το θέμα είναι να δοκιμάσεις καφέ που στον έφτιαξε κάποιος που ξέρει,
γιατί εδώ μιλάμε για τέχνη.
και γιαυτό είμαι περίεργος, δεν μπορώ να πιω προχειροφτιαγμένο καφέ.
ένας θεός ξέρει πόσες φορές έχω γκρινιάξει για περίεργο καφέ.
είναι ιεροτελεστία, και αν δεν έχεισ όρεξη, άστο,
δεν χρειάζεται να ασχοληθείς.
πάντα πρώτα η ζάχαρη, μετά ο καφές,
πάντα καλοχτυπημένος (η λέξη frappe σημαίνει χτυπημένος άλλωστε),
και το clue είναι να τον γυρίσεις ανάποδα,
ενώ είναι ακόμα αφρός.
αν δεν πέσει, είναι καλά χτυπημένος, βάλε νερό ψηλέ, έτοιμος είναι.
κάποια παγάκια, για να κρατήσει θερμοκρασία,
και είσαι άρχοντας, σκάσε και τσιγάρο, να στρώσεις χαρακτήρα σε λέω.
επίσης, εδώ να διαφωνίσω με την έννοια
"η γενιά του φραπέ".
το ότι γουστάρουμε να πίνουμε καφέ,
δεν μας κάνει τεμπέληδες/τσόγλανους/αργόσχολους.
συνοδευτικό είναι, μην ξεχνιόμαστε....
όπως και το επόμενο θέμα μας, συνοδεύει.
διαφορετικά από οτιδήποτε άλλο βέβαια,
και εκεί είναι η ομορφιά, παίζει μόνο του μπάλα..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου