wolverine blues (the ultimate cover version)

άρχισα πάλι να μιλάω μόνος μου

είχε πει ο δικός μου, 

ότι το καλύτερο cover των τελευταίων χρόνων είναι το παρακάτω

και δεν έχει άδικο,

το κομμάτι είναι εξαιρετικό.

κρατάει την αλητεία, το χιούμορ των suicidal,

αλλά ρε γαμώτο, κάτι δεν με κολλούσε.

δεν είπα κάτι,

είπα να το σκεφτώ πρώτα, 

και μετά να πω την μαλακία μου.

και όπως γίνεται συνήθως,

έσκασε σήμερα η απάντηση.

11 λεπτά κρατάει,

δοκιμάστε το, δεν θα χάσετε.

οι converge που λέτε,

αυτή η τεράστια μπάντα, 

αυτοί που δεν έχουν ασχοληθεί με πολλά, σαν converge,

αλλά έχουν σχεδόν τελειοποιήσει ό,τι έχουν κάνει,

έδωσαν φόρο τιμής στους entombed.

όχι, δεν είναι ονείρωξη.

(καλά ίσως είναι)

πήραν τηλέφωνο κάτι φίλους τραγουδιάρηδες,

περίπου 2 χρόνια πριν,

και τους ζήτησαν να ερμηνεύσουν το wolverine blues.

ηχογράφησαν το κομμάτι, μουσικά, σαν converge,
και έκαναν 5 takes τα φωνητικά, 

με 5 διαφορετικούς τραγουδιστές.

οι φίλοι που φώναξαν,

είναι οι εξής:

1. jacob bannon (έλαν νταξ)

2. naτe newton (οκ, δεκτό)

3. kevin baker (ψάξου)

4. aaron turner (isis the band λέμε)

5. tomas "tompa" lindberg (αν δεν ξέρεις ήδη, κλείσε το tab τώρα)

έκαναν μία μίξη των φωνητικών απο τα παραπάνω παιδιά,

και έβγαλαν αυτό το κομμάτι. 

(εδώ τους ακούς και τους 5)

αν ξέρεις, καταλαβαίνεις ποιός είναι ποιός, 

δεν χρειάζονται πολλές εξηγήσεις.

μία εβδομάδα, περίπου, μετά,

έβγαλαν όλόκληρα τα tapes από τους 5.

δηλαδή έχεις 5 ίδια κομμάτια, μουσικά,

αλλά ξεχωριστά τα φωνητικά από τον καθένα.

αυτό που λέω εγώ,

είναι ότι ο aaron δεν μου ταιριάζει πάρα πολύ,

καθότι αρκετά metal το κομμάτι,

βγάζει κάτι υπόκοσμο,

το οποίο δεν μου κάθεται πολύ καλα.

εδώ βέβαια, 

να πούμε ότι το κομμάτι κανονικά το τραγουδάει αυτός

1-0

και όπως και να έχει,

πολύ δύσκολα περνάς τα δικά του στάνταρ,

απο φωνή μέχρι ερμηνεία/κατάποση μπύρας/φάτσες σε φωτογραφήσεις.

γενικότερα, δεν τον ξεπερνάς ρε παιδί μου.

αλλά αυτό θα το δούμε σε λίγο ξανά νομίζω.

ο turner δεν μου έκατσε καλά λοιπόν,

όχι λόγω ικανότητας προφανώς,

αλλά είδους. χωρίς να είναι κακός ε, να τα λέμε αυτά.

ο bannon, γνωστός ταριχευτής φωνητικών χορδών,

φτύνει ότι έχει φάει τον προηγούμενο μήνα,

αλλά πάλι δεν μου κάθεται καλά.

το κομμάτι είναι metal, δεν είναι hardcoreοροκάτι,

είναι ξεκάθαρα μεταλικό,

μέσα στην όλη ανοιχτόμυαλη κουλτούρα των entombed βέβαια.

εξαιρετικές ερμηνείες, 

αλλά μέχρι στιγμής δεν μου έχει πάρει το σκαλπ κάποιο,

πάντα θέλω να ακούσω και το κανονικό στα καπάκια.

η μεγάλη διαφορά μέχρι στιγμής,

είναι το μπάσιμο στο ρεφρέν,

κανένας δεν φαίνεται να μπορεί να το πετύχει όπως πρέπει,

όπως περιμένεις.

ο κ.Newton δυστυχώς δεν είναι κάποια εξαίρεση,

αν και δίνει έναν διαφορετικό τόνο στο όλο εγχείρημα.

έχει κάποια extra, 

λόγω τραγουδιάρη σε καφρο-stoner μπάντα (doomriders),

αλλά πάλι φαίνεται κάπως flat, σε φάση turner.

και πάμε στα ωραία τώρα.

tomas lindberg.

ναι, εδώ κάτι έχουμε να πούμε.

παίρνει το κομμάτι, και το κάνει δικό του,

είτε σε αρέσει, είτε όχι.

και έχει πάλι αυτό,

που ξέρεις ποιός είναι ρε πούστη,

αυτή η χροιά δεν παίζεται,

αν και κάπως πιο βαριά,

πάλι σου σηκώνει την τρίχα.

το πρόβλημα εδώ είναι ότι θέλεις να βάλεις το slaughter στα καπάκια, 

και όχι το wolverine blues.

πάμε στον λόγο αυτής της ανάρτησης τώρα.

kevin baker.

χριστέ μου.

παναγία μου.

δεν υπάρχει θεός, 

ο τύπος έχει πάρει το κομμάτι και το έχει πάει αλλού.

all pigs must die/hope conspiracy κτλ,

που λέει και στον τίτλο.

δεν συγκρίνεται αυτή η φωνή,

αυτή η ξεκάθαρη άρθρωση,

τόσο καθαρή που καταλαβαίνεις τους στίχους,

τόσο βρώμικη, που θέλεις να βάλεις το to ride, shoot straight στα καπάκια.

και αυτή θα ήταν η λογική εξέλιξη,

αν ρωτάτε εμένα..

ο τρόπος που μπαίνει στο ρεφρέν είναι άρρωστος,

ο τονισμός των λέξεων είναι ποιητικός,

και στην τελική σου αφήνει ένα ερωτηματικό στο κεφάλι,

πως μπόρεσε να το πει έτσι ενώ εκανε χεντμπάγκι,

δεν γίνεται να το έβγαλε όλο όρθιος.

εδώ τα ακούς όλα,

και αν θες κατευθείαν τον θεό,

τράβα στο 4:31-6:45

είναι τόσο αστείο,

που αν τον ξέρεις τον κ.Baker,

καταλαβαίνεις ότι ζορίζεται, 

καθότι μάλλον δεν έχει συνηθίσει να τραγουδάει τόσο αργά.

για να μην το κουράσουμε άλλο,

αγαπημένοι, 

η δική μου πρόταση είναι τα συγκεκριμένα 2 λεπτά,

σαν καλύτερο cover των τελευταίων ετών.

κρατάει το συναίσθημα,

κρατάει το νόημα,

και το πάει τουλάχιστον ένα επίπεδο παραπάνω,

μόνο και μόνο λόγω εκμοντερνισμού,

μην παρεξηγηθώ κιόλα..

καλός και ο ice-t,

αλλά εδώ μιλάμε για αυτό που σε αρπάζει από τον λαιμό,

και ξέρουμε ότι αυτό είναι που θέλουν όλοι και όλες .

enamored of the passion,

life-sucking lust

debut(s)

το ξέρετε ότι την αγαπώ.

και την αγαπώ, 

γιατί με αφήνει να διαφωνώ μαζί της.

λίγο πριν που λέτε,

διάβασα κάτι ιδιαίτερο,

και σαν ιδέα, 

και σαν πράξη.

ταξινομήσαμε τα αγαπημένα μας ντεμπούτα.

ξέρετε.

ντεμπούτα.

πόνος, αίμα, αλήθεια, τέχνη.

δεν τα σκέφτηκα πολύ τα δικά μου,

είναι αλήθεια,

αλλά έτσι θα έπρεπε να είναι.

το νούμερο ένα,

το σκέφτηκα σχεδόν στα καπάκια,

και αυτό είναι που μετράει.

βέβαια, 

εδώ έχουμε να κάνουμε με απάντηση,

αλλά δεν είναι ακριβώς έτοιμη ακόμα,

θα παίξει ξανά το link εδώ,

μόλις ανέβει το υπεράρθρο της αγαπημένης.

(edit: ανέβηκε, δείτε το εδώ, άντε να κάνουμε χαμό)

αγαπάμε λίστες, 

οπότε αρχίζουμε να μετράμε πάλι..

20. savages - silence yourself (2013)

εντάξει, είναι σχετικά καινούριο, και δεν παίζουν κάτι καινούριο. αλλά μου πήρε το κεφάλι, με έβαλε σε σκέψεις, μου θύμησε κάτι εξαιρετικά ωραίο. έχει άποψη, έχει πόνο. είναι κάτι παλιομοδίτικο, παιγμένο με σύγχρονα μέσα. α, επίσης, το μπάσο. αχ αυτό το μπάσο..

19. στέρεο νόβα - στέρεο νόβα (1992)

όλα μέσα, γεμάτο ιδέες, γεμάτο φρεσκάδα, έδειξαν τον δρόμο με αυτό, περήφανοι σαν έλληνες. ακόμα αναρωτιέμαι τι θα γινόταν αν έγραφε στα αγγλικά ο Κ.Β. (μητρική του γλώσσα άλλωστε).

η ζωή μας, μια βόλτα.

18. rage against the machine - rage against the machine (1992)

δεν γίνεται αυτός ο δίσκος να είναι 23 ετών. είναι κρίμα. αν τον έγραφαν σήμερα, πάλι ίδιο θα τον έκαναν, και αυτό είναι τουλάχιστον τρομακτικό. το πέτυχαν με την πρώτη, ο ορισμός του ντεμπούτου, ο ορισμός της πολιτικοποιημένης μουσικής. α ναι, είναι και φιλαράκια με τους tool.

17. radio birdman - radios appear (1977)

το καλύτερο ντεμπούτο από την αυστραλία, και καταλαβαίνουμε όλοι τι σημαίνει αυτό.
τόσο μπροστά, που δεν πιστεύεις την χρονολογία, τόσο γρήγορο, τόσο αργό, τόσο ουσιαστικό. διαφορετικό κομμάτι σε κάθε σετ, επειδή απλά μπορείς. δεν περιγράφεται αυτό το ροκεντρόλ, αυτό το πανκ, αυτό το γκαρατζ, όλα σε υπερθετικό βαθμό, χωρίς να κουράζει, χωρίς να αλλάζεις κομμάτι. ντεμπούτο ρε πούστη.

16. tool - undertow (1993)

το άκουσα τόσο πολύ, ξέρω τα λόγια απ'έξω. και να μην έβγαζαν κάτι άλλο, πάλι θα ήταν εδώ. ο δίσκος της στρατιωτικής μου θητείας, τόσο απλά. με παίρνει και με σηκώνει, δοκίμασέ το, θα το κάνει και σε εσένα.

15. the dillinger escape plan - calculating infinity (1999)

ταιριαστός τίτλος. μετράμε το άπειρο, και μετά από πολλά μαθήματα, έβγαλαν την δική τους άποψη για την μουσική. ναι, δεν τον καταλαβαίνω απόλυτα, αλλά από την άλλη, πόσους δίσκους έχεις νιώσει ότι κατάλαβες 100%; η μοναδική παρθενογέννεση στην λίστα. δεν το έκαναν για να το νιώσεις, το έκαναν επειδή δεν υπήρχε κάτι εκεί. btw, ούτε σήμερα υπάρχει κάτι άλλο..

14. entombed - left hand path (1990)

αυτό εδώ τα έφτιαξε όλα. και οι edge of sanity, ναι, αλλά εδώ τελειοποιείς κάτι, αυτό που έκανε ολόκληρο πλανήτη να ψάχνει να βρει τι τον χτύπησε. υπάρχει συναίσθημα στο μέταλ τελικά ρε, έχει χώρο και για αυτό, ναι. επίσης, μην αρχίσω να μιλάω για αυτά που έφεραν οι συγκεκριμένοι στο είδος, κρίμα να μην μάθουμε την υπόλοιπη λίστα..

13. deftones - adrenaline (1995)

άσε μην κουράζεσαι, έτσι θα παίζεις την κιθάρα από εδώ και πέρα. από τις ελάχιστες μπάντες που ξέρω και τα μεσαία ονόματα των μελών τους. φοβερό χιούμορ επίσης, δεν εξηγείται αλλιώς να κλείνεις την συναυλία σου με bored/engine no.9/root/7 words. δεν σέβεσαι την σωματική υγεία καθόλου ε;;

12. burial - burial (2006)

έρχεται νύχτα, και τίποτα πιο ταιριαστό από αυτό. κάθε σκάσιμο και μία αντριχίλα, ποτέ ξανά κάτι τόσο ήρεμο δεν με έφερε σε ένταση. ηλεκτρονική μουσική με αρχίδια μεταλά. συνοδεία για ό,τι μπορεί να κρύβεις τόσο καιρό. από συζήτηση, μέχρι κάτι σαρκικό, δεν ξέρω, δεν θυμάμαι, έχω να συζητήσω καιρό..

11. black sabbath - black sabbath (1970)

το πρώτο. αυτό. η (σωστή) φωνή της εφηβείας μας. από τα λίγα που άκουγες τότε, και αντέχεις να ακούς ακόμα. από αυτά που δεν ντρέπεσαι. πάντα θα γυρνάς πίσω σε αυτό, αφού πάντα θα ψάχνεις την σταθερά στην ζωή σου. μην γελιόμαστε, αυτή είναι η δική μας.

10. mastodon - remission (2002)

πως το περιγράφεις αυτό τώρα; σαν το vulgar display λέω εγώ. κοίτα το εξώφυλλο, και αυτό που θα πάρεις θα είναι ανάλογο. οργή, χωρίς κόφτες, σε παίρνει μαζί του, από την άρρωστη και κυριολεκτικά ανεπανάληπτη παραγωγή του, μέχρι τις γκαρίδες που είναι λες και βγαίνουν από πηγάδι. ol'e nessie το επικότερο κλείσιμο κομματιού. αλήθεια.

9. the killers - hot fuss (2004)

δεν θέλω χαζά. τρέχαμε να βρούμε τι σκατά είναι αυτό που παίζει στα ηχεία, τόσο γυναικωτό, αλλά ρε συ, εμένα γιατί με αρέσει; εντάξει, όχι ακριβώς γυναικωτό, αλλά τι πράμα είναι αυτό; από την αρχή μέχρι το τέλος, δεν νιώθεις τίποτα, μόνο επιτυχίες φάση, τραγικό που δεν το έβγαλαν ολόκληρο σε singles, πραγματικά τους έπαιρνε. 

8. interpol - turn on the bright lights (2002)

δεν έχω λόγια. αν δεν το έχετε ακούσει, να μην το ακούσετε ποτέ. θα το ακούω μόνος μέχρι να κουφαθώ. αν και δεν ξέρω, πάλι θα το βάζω, μόνο και μόνο για την ιδέα. η αρχή του ιστορικότερου revival στην ιστορία της μουσικής. ο ορισμός του δίσκου. ήδη έχω κανα πεντάλεπτο που δεν γράφω, και απλά κοιτάω το εξώφυλλο. αυτό φτάνει νομίζω.

7. p.j. harvey - dry (1992)

στεγνά. κλωτσιά στα αχαμνά, και η κοπελιά, που ποζάρει γυμνή, με αξύριστη μασχάλη, έχει τόσο νεύρο, μα τόσο νεύρο, που στην τελική η γκόμενα είσαι εσύ. η αρχή μίας τεράστιας πορείας, που προφανώς ανταποκρίνεται και στο ντεμπούτο. σιλαναγκιγκ. σιλαναγκιγκ. στεγνά είπαμε;

6. isis - celestial (2000)

ναι. αγνό, ατμοσφαιρικό, άρρωστο. όταν θα θελήσεις κάτι πιο βαθύ, αλλά όχι τόσο γυαλισμένο, δεν νομίζω να σκεφτείς κάτι καλύτερο. παλιά αγάπη, δυνατή και σίγουρη. ακόμα και τα sgnl γαμάνε, τόσο φανμπόις.

5. dead kennedys - fresh fruit for rotting vegetables (1980)

δεν είναι δίσκος, δεν είναι μπάντα, δεν είναι ήχος, είναι ιδέα. και έτσι θα πρέπει να τους αντιμετωπίζουμε. ιδέα είναι, και να ξέρετε, δεν υπήρχε τίποτα πριν από αυτό. μία ολόκληρη γενιά μπορεί να περιγραφεί από τον δίσκο. είναι η φωνή που βγαίνει σαν αντανακλαστικό, δεν το ζητάς, απλά το κάνεις. απλά βρίσκει τον δρόμο προς την πραγματικότητα. πανκ με εφαρμογή στην καθημερινότητά σου. αυτό που διάβασες, ναι. 

4. garbage - garbage (1995)

ήμουν παιδί. έγινα άντρας. ακόμα κλαίω με το milk. ακόμα ταξιδεύω με το stroke of luck. η περηφάνια μου, αυτό ήταν το πρώτο που δεν μου το έδειξε άλλος, και μου πήρε τα μυαλά. αυτό έδειξε τον δρόμο μου, είναι η πυξίδα μου. την ημέρα που έφυγε ο cobain, εκείνοι οι 3, έφτιαξαν αυτό που με έκανε παρέα σε όλο το γυμνάσιο. αξία ανεκτίμητη.

3. arctic monkeys - whatever people say i am, that's what i'm not (2006)

δεν με νοιάζει τι έχουν γίνει, εδώ παίζουν λίγο garage, λίγο indie, λίγο ροκεντρόλ, και λίγο-πολύ μας πήραν τα μυαλά. κωλοδάχτυλο στις εταιρίες, χορεύουμε και αυτό μας νοιάζει, κυριολεκτικά χαρακτήρισε ολόκληρη γενιά, κυριολεκτικά θα ήθελα να είμαι στην αγγλία, μόνο και μόνο για να το ακούω στα κλαμπάκια. ολόκληρη γενιά.

2. portishead - dummy (1994)

όλα. η φωνή, ο τρόπος, οι στίχοι, η μουσική, οι εικόνες, η φωνή, η beth, η φωνή.. και αυτό να έβγαζαν μόνο, πάλι εδώ θα ήταν, και ας μην είναι ο αγαπημένος μου δίσκος τους. κατάθεση ψυχής, για να δεις μέχρι που μπορείς να πατάς. η απάντηση εύκολη, δεν θα αντέξεις πολύ, θα σε πάρει κάτω μαζί του, δεν πατάς εδώ δικέ μου, βυθίζεσαι.

σιγά μην το γράψω κιόλας

τον ξέχασαν όλο το βράδυ να παίζει ντραμς. το μόνο συμβόλαιο της εταιρίας, το μόνο συμβόλαιο με αίμα που φτιάχτηκε ποτέ. αδιέξοδο, δεν έχει επιστροφή. εκεί που ακόμα και οι sabbath προσπάθησαν να παίξουν γρήγορα, αυτοί οι άρρωστοι έπαιξαν πιο αργά και από τον θάνατο. ο ορισμός του fuck trends. είναι κρίμα να υπάρχουν λόγια για αυτόν τον δίσκο, να προσπαθείς να γράψεις για αυτόν τον δίσκο, αφού έχει στίχους.

It was me, waiting for me,
Hoping for something more,
Me, seeing me this time,
Hoping for something else.

δεν ήταν εύκολο, αν και ήταν κάπως γρήγορο. 

προσωπικό, και ευχαριστώ την Σοφία για την ιδέα,

πλάκα είχε.

birds in row - ξανά και ξανά

τι σκατά έκανα το 2012;

κάτσε να πάω πίσω,
δεν γίνεται να έκανα τέτοιο λάθος..
και όμως, δεν δικαιώνομαι,
δεν υπήρχαν στην λίστα του έτους..

να η απόδειξη

εντάξει, είχε converge εκείνη η χρονιά,
και ακόμα θυμάμαι πως περίμενα τον δίσκο,
ίσως αυτό να είναι η δικαιολογία.

μα είναι τραγικό,
το πόσο αδίκησα τους birds in row,
αισθάνομαι χάλια,
θέλω να τους πάρω τηλέφωνο,
να τους ζητήσω συγνώμη,
αφού τελευταία παίρνω εύκολα τηλέφωνα,
όπως φαίνεται.

κάτι σαν sarabante, crust ντε,
αλλά όχι τόσο εννιαίο.

είναι δίσκος,
με κάποιες στιγμές να δίνει ανελέητο πόνο,
και κάποιες άλλες να ηρεμεί,
χωρίς να σε ψαρώνει όμως,
ξέρεις ότι έρχεται χαμός σε λίγο.

δεν ξέρω αν είναι κρίμα πάντως,
που δεν μπορώ να συνδεθώ και στιχουργικά με τον δίσκο,
αφού μιλάει για απώλεια, συναισθηματική κυρίως,
και έχει ένα μένος,
δεν γνωρίζω αν είναι δικαιολογημένο βέβαια,
προς κάποιον συγκεκριμένο, μάλλον.

λες να χώρισε;
λες να τον χώρισε;;
λες να τον κεράτωσε;;

ΔΕΝ ΜΑΣ ΝΟΙΑΖΕΙ, ΕΙΝΑΙ ΔΙΣΚΑΡΑ.

δεν έχει απλά φοβερά τραγούδια.
έχει συνέχεια,
δεν κουράζει,
διηγείται μία ιστορία,
και όλα έχουν νόημα, όλα έχουν στόχο,
όλα είναι σωστά.

από το παραμορφωμένο μπάσο των entombed,
(χριστέ μου δεν θα το χορτάσω ποτέ),
μέχρι το νεύρο του ντεμπούτου,
μέχρι τα σπασίματα. όλα.

και μετά έρχεται ο τραγουδιάρης,
να σου πάρει ότι δεν έχει καεί από το ήδη ετοιμόρροπο κεφάλι σου.

δεν μπορώ να σταματήσω να γκαρίζω τους στίχους που νίωθω ότι λέει.

and in the back of my head/
i am killing all the judges like you

το επικό κλείσιμο επίσης,

a war for every mistake made/
and for the comfort of all, you'll be the genius (a war)

(και δεν έχω πάει καν στο δεύτερο κομμάτι,
όλα αυτά είναι από το pilori)

έχει spoken word σημειάρες,
φάση la dispute,
αλλά μην γελιόμαστε,
βρωμάει converge.
(deathwish λέμε)

converge στους στίχους (jane doe;;),
με λίγη δόση από somewhere along the highway.
γειά σου ρε καρντάσι άρρωστο

ένα τρανταχτό παράδειγμα για την αιτιολόγηση της δισκάρας,
είναι το παρακάτω κομμάτι,
που είναι όντως τεράστιο (2:59),
αλλά πάνω στην ροή του δίσκου το δέχεσαι αλλιώς.

και δεν είναι το 6 (για αυτούς που ξέρουν),
το 7 είναι.

τόση ωριμότητα,
τόσο νεύρο,
μόνο ο πρώτος δίσκος μπορεί να είναι έτσι,
και αν δεν είναι,
τότε απλά μιλάς για τεράστιο συγκρότημα.
(να ένας εύκολος τρόπος να ξεχωρίσεις τις καλές μπάντες,
από τις τεράστιες)

έχει μία εβδομάδα σχεδόν,
που δεν μπορώ να σταματήσω να τον ακούω,
οπότε το επόμενο βήμα,
είναι να τον υμνήσω.

ειλικρινά,
ακούστε τον,
έχει συνολική διάρκεια 36 λεπτά,
με 12 τραγούδια,
και το τελευταίο έχει διάρκεια 13.

κάντε την χάρη στον εαυτό σας,
και ακούστε έναν φανταστικό δίσκο,
με εξαιρετικό artwork,
και μία αίσθηση πρώιμης ωριμότητας (ναι),
που δείχνει από το πρώτο δευτερόλεπτο ότι δεν παίζει.
(το πρώτο κομμάτι μπαίνει με γκαρίδα-ναι)

μην τον ακούσετε αν έχετε χωρίσει,
αν σας λείπει η καριόλα,
αν δεν σας εκτίμησε η αχάριστη.

εδώ δεν είναι σκυλοκατάσταση,
δεν θα γλύψουμε καμία πληγή,
θα της στείλετε απειλητικό μήνυμα μετά το πέρας της ακρόασης.

όπως ακριβώς θέλουμε και τον έρωτα δηλαδή.

χωρίς αύριο,
χωρίς κόφτες συναισθημάτων,
χωρίς πρέπει,
χωρίς παρελθοντικές ιστορίες.

αυτό που βιώνουμε,
αυτό βγάζουμε.

we were born silent and ignorant,
and the constancy of our faith would never fail.
we are victims and guilty in the same way.
young kids and old timers on barricades.

δώστε μου ένα μπλουζάκι να σκίσω,
στα περάσματά τους με πιάνει επιληψία και κατάθλιψη ταυτόχρονα.

μεγαλείο.

(Υ.Γ. pilori σημαίνει καβάτζα. αντίο)

kingdoms of rain

κάτσε να πάρω τον καινούριο καπνό,
δεν παίζει να βγει αυτό το ποστ με 2 τσιγάρα.

έλα οκ, πάμε.

ας καλωσορίσουμε το 2015,
που μπαίνει σαν να μην υπάρχει αύριο,
με κλωτσιά στο εγχειρισμένο,
χάνουμε 1-0 και ακόμα δεν ξεκίνησε ο αγώνας.

το μεγάλο μου ζόρι, που λες.
με τι τραγούδι να παρομοιάσω τον χαμό.

"για το καλό μου", του μηλιώκα,
θα ήταν η ιδανική περίπτωση νομίζω.

συνδιάζει, συμβολικά πάντα,
την χειροδικία που ζω,
και κρατάει και το καλό τέλος.

καλό.
χαχα.
α.
α.

καμία καλοσύνη όμως δεν είναι αρκετή,
όλα είναι διάτρητα,
και όλα μέσα στο πρόγραμμα.

για το καλό μου.
για το καλό μου.
ώσπου δεν άντεξε στο τέλος το μυαλό μου.

έλα όμως που ζω μέρες υενεδ,
το βράδυ δεν έχει τίποτα στο κανάλι.

τέλος προγράμματος λέει στο περιοδικό.

έχει και δυο μέρες που δεν μπορώ να σταυρώσω νίκη στο fifa,
τι λες να φταίει ρε αρχηγέ;

μην ξεφεύγω,
άλλο θέλω να πω αφού.

ίσως δεν είναι ο μηλιώκας για τώρα όμως.
μάλλον είναι οι alice in chains,
και μάλλον έχω αρχίσει να το χάνω,
γιατί έχω και τρίτο κομμάτι,
το οποίο είναι burzum.

όχι, είναι το them bones.
αυτό είναι.

toll due/bad dream/come true.
i lie/dead gone/under red sky.

πάντα είχε μία ίντριγκα αυτό το τραγούδι,
για την μικρή διάρκεια, για το νεύρο,
για εκείνο το άρρωστο σπάσιμο πριν μπει το σόλο,
όποτε το άκουγα,
ήθελα να κλωτσήσω κάτι στα μούτρα.

ναι, αυτό είναι.
ναι, αυτό έκανα.

δεν γνω-ρίζο- αν το γνώριζα,
αλλά το αποτέλεσμα μετράει.

τα διέλυσα όλα,
τα τερμάτισα,
χωρίς να προσπαθήσω,
σίγουρα χωρίς να το θέλω.

και δεν ξέρω τι γεύση μου αφήνει αυτό.

θέλω να γελάσω κλαίγοντας,
και μην ακούσω χαρμολύπες και λοιπές μαλακίες, σας έφαγα.

είναι εκείνη η λιακάδα που βρέχει.
είναι εκείνη η παγωνιά που ζεσταίνει.

μα δεν είχα αρχίσει καν,
μα, δεν είχα.

τουλάχιστον υπάρχει εναλλαγή.
δεν παίζω συνεχώς με τα ίδια.

αλλά, και τώρα θα γίνει προσωπικό,
δεν είσαι τα ίδια.
δεν ξέρω αν ήσουν, δεν με ενδιαφέρει.

δεν είσαι μία από τα συνηθισμένα,
πως τολμάς να δίνεις άλλο νόημα σε αυτό που θέλω;

προσπάθησα,
και ίσως ξαναπροσπαθήσω,
γιατί όπως είπες, δεν μπορώ να βάλω τελεία.
αυτήν την λέξη μαζί σου, την τονίζω στην πρώτη συλλαβή.

δεν υπάρχει άλλος τονισμός,
και όμως τον βιώνω.

είναι έρωτας;

μικρή σημασία έχει.
ναι, καλά διαβάζεις ξεκάρφωτε που χώθηκες και πάτησες το λινκ.

δεν είναι λέξη,
είναι συναίσθημα,
είναι ανακούφιση,
είναι λόγος να ξυπνήσεις το πρωί.

"αδιαφορώ για ό,τι και αν λένε,
γιατί δεν ξέρουν πως αισθάνομαι για 'σένα"

έτσι περιγράφουμε την αγάπη μας για την ΠΑΟΚάρα,
και αυτό θα ήταν μία επίσης ταιριαστή περιγραφή εδώ.

δεν μπορώ να το εξηγήσω,
δεν μπορώ να το αναλύσω,
συνεχώς βγαίνω σε διαφορετικά συμπεράσματα,
όλα λανθασμένα.

γιατί είναι συναίσθημα,
είναι κάτι που λειτουργεί δυνητικά.

έχει προϋποθέσεις.

τρελαίνομαι που ακόμα μιλάω στον ενεστώτα.
μάλλον έχω πρόβλημα.

αφού ακόμα θυμάμαι πως έτρεμες στα χέρια μου,
ακόμα θυμάμαι τι κρύο είχε,
ακόμα θυμάμαι το παραμικρό,
σαν να ήταν το προηγούμενο σάββατο..

η δική μου προοπτική πάντως,
εκφράζεται πολύ εύκολα, μέσω κάποιων στίχων.
κάτι λέγαμε για burzum πριν..

i wonder how winter will be
with a spring that i shall never see
i wonder how night will be
with a day that i shall never see
i wonder how life will be
with a light that i shall never see
i wonder how life will be
with a pain that lasts eternally

i wonder how life will be
with a death that i shall never see
i wonder why life must be
a life that lasts eternally
i wonder how life will be
with a death that i shall never see
i wonder why life must be
a life that lasts eternally

αλήθεια απορώ,
γιατί η ζωή κρατάει για πάντα.

αυτό ζούσα.
δεν ήξερα το αύριο,
δεν γνώριζα πως θα ήταν το άλλο,
το λογικό,
το αναμενόμενο.

δεν περίμενα το καλοκαίρι (θέρος για τα λέμε σωστά),
απλά ζούσα τον χειμώνα.

δεν περίμενα το φως,
ζούσα το σκοτάδι.

δεν υπήρχε αναμονή για κάτι,
ίσως δεν υπήρχε και η γνώση για την ύπαρξη του καλοκαιριού.

και τώρα έχει ήλιο, και είναι καλοκαίρι.

δεν έχει αξία όμως,
επειδή είναι κοινωνικά αποδεκτό, και γνωστό,
ότι το καλοκαίρι είναι η καλύτερη εποχή.

υπάρχουμε και εμείς οι περίεργοι,
που δεν εκτιμάμε το καλοκαίρι,
θέλουμε χειμώνα, θέλουμε σκοτάδι,
θέλουμε γενικότερα,
ό,τι δεν θέλετε εσείς.

δεν ξέρω αν τα πράγματα είναι απλά,
ή αν θα έπρεπε να είναι απλά.

μάλλον, άντε γιατί το κούρασα πάλι,
ξέρω. γνωρίζω.

τα πράγματα είναι απλά.
και ξεκάθαρα.
θα γυρίσεις.
και ας μην δήλωσες ότι θέλεις να φύγεις.
όχι σήμερα όμως,
αύριο.

και θα σε βλέπω κάθε μέρα,
ξέρεις που, στο γνωστό σημείο.
εκεί δίπλα,
εκεί με την μπλούζα kreator.

αλλά δεν θα στο πω,
γιατί αυτό θα κάνει τα πράγματα ακόμα πιο απλά,
και πως θα το διαχειριστούμε αυτό δεν ξέρω.

εγώ φοβάμαι την μοναξιά λέει,
εσύ φοβάσαι τον κόσμο.

yolo
(και ένα αστειάκι για να ξεκινήσει η μέρα σου καλά,
αφού αυτό είναι η κοινή μας συνισταμένη)

βγες απ'το μυαλό μου,
σταμάτησε να είναι αστείο.

και βγήκες.

και γαμώ τις φωτογραφίες

το θέμα είναι αν έρχεται η βροχή,
ή αν έρχεται ο ήλιος.

ξέρω πιο θα διαλέξω,
απλά δεν ξέρω αν θα διαλέξουμε το ίδιο.
για το καλό σου.

τελικά ο τίτλος θα είναι το κομμάτι.
καλημέρα

και η αγάπη..

εντάξει, γελάει ο κόσμος.

ήθελα να ακούσω κρίνα, 

δεν ήθελα καφέ, 

δεν ήθελα αλκοόλ, 

ήθελα κρίνα όμως.

ξέρεις πως είναι, αυτό που είσαι σίγουρος για κάτι,

να ξέρεις τι είναι αυτό που χρειάζεσαι,

και να στο δίνει τόσο απλόχερα η καθημερινότητα,

τόσο αβίαστα, 

σχεδόν αναίμακτα,

αλλά να σε προκαλεί με την μη ύπαρξή του.

έτυχαν όλα αυτά,

έτσι λέει ο ποιητής, 

και πάνω σε όλες αυτές τις συνεχόμενες συμπτώσεις,

έπεσα πάνω σε αυτό.

θέλω να σας πω

.. να σας πω, 

πως ο ερωτευμένος άνθρωπος είναι ένα πλάσμα αβοήθητο..

όταν κοιμόμασταν ακόμα στο ίδιο κρεβάτι,

τις νύχτες κούρνιαζα στην αγκαλιά του,

όπως το κλωσσόπουλο στις φτερούγες της μάνας του!

Και να με πιστέψετε, 

κανένας κίνδυνος πια,

και κανένας φόβος, 

και ούτε πόλεμοι,

ούτε αναχαιτίσεις,

ούτε θανατος..

Μια άνοιξη!

και λουλούδια που μοσχοβόλαγαν,

και χρώματα, κίτρινα, κόκκινα, πράσινα, μωβ,

και η γλυκιά μυρωδιά της λουίζας που ανάβλυζε απ΄το σώμα του!

Και μου μιλούσε για θαυμαστά πράγματα του κόσμου

"ο κόσμος", μου έλεγε,

"δεν είναι όπως τον ξέραμε μέχρι τώρα..

δύο παράλληλες μεμβράνες,

που δεν έχουν αρχή και τέλος στο άπειρο σύμπαν

(δείχνει, κρατώντας παράλληλες τις δυο παλάμες της),

κάθε εκατό τρισεκατομμύρια χρόνια συγκρούονται,

όπως συγκρούονται δύο απλωμένα σεντόνια όταν φυσάει ο άνεμος

(δείχνει με τις παλάμες της την σύγκρουση),

και ο κόσμος καίγεται,

και συντρίβεται,

και σκορπάει στο χάος..

Και ΄μεις που αγαπηθήκαμε, 

που ήπιαμε,

που χορέψαμε,

που γελάσαμε,

που κλάψαμε μαζί,

δε θα ξανασυναντηθούμε..

Και όταν ξανάρθει η τάξη του κόσμου,

αστροναύτες θα ταξιδεύουν πάλι σαν φαντάσματα,

στα απόμακρα σύνορά του, 

να βρουν..

να βρουν αν υπάρχει ένα νόημα..

ένα νόημα σ΄αυτή τη γαμημένη ζωή.."

(Σταύρος Τσιώλης - Η Γυναίκα Του Αστροναύτη)

δεν υπάρχει να γράψω κάτι τώρα,

κάτι που να αντικατοπτρίσει τις σκέψεις μου,

τις ιδέες μου,

ούτε καν την μορφή που μου έχει επιβάλλει το πρόσωπό μου.

ήταν δύσκολη ημέρα σήμερα, 

και έρχονται δυσκολότερες,

αλλά θα ήθελα να μου χαμογελάς,

γιατί πέρα από τον χαρακτηρισμό του "αβοήθητου" για έναν ερωτευμένο,

υπάρχουν και άλλα επίθετα να τον χαρακτηρίσουν.

να μου χαμογελάς,

γιατί ο ερωτευμένος βλέπει αλλιώς.

βλέπει αλλιώς τον χρόνο,

πολύ διαφορετικά από τον υπόλοιπο κόσμο,

ένα δευτερόλεπτο μπορεί να είναι ολόκληρη ημέρα,

αρκεί να είσαι στο εύρος της περιπλάνησης του ματιού του.

και είναι τόσο σημαντικό αυτό το δευτερόλεπτο,

εκείνο που είσαι μέσα στο βλέμμα του,

που θα το παίζει συνεχώς, για πολλές ώρες,

θα το μετατρέψει σε καθαρό οινόπνευμα,

κάτι για να ρίξει σε μία του πληγή,

μπας και νίωσει τον πόνο της υγείας που θα του προκαλέσει ο καυτηριασμός.

μην ντραπείς να του προσφέρεις δευτερόλεπτα,

θα ανταμειφθείς με ώρες, με μέρες ολόκληρες,

αρκεί να είσαι σίγουρη ρε λουίζα.

(να είσαι.)

να μην φύγεις από το βλέμμα του,

να αφήσεις τις παραδόσεις για λίγο, τα πρέπει,

να πιάσεις την ουσία, να γίνεις αβοήθητη και εσύ.

μην ντραπείς να του δώσεις λίγο από το άρωμά σου,

λίγη από την μυρωδιά σου,

κάτι να τον συνοδεύει ενώ ξανοίγεται στα ανοιχτά του ιντερνέτ.

θα σε μυρίζει παντού, το ξέρεις..

αυτό θα πω και θα φύγω.

σε κρυφοκοιτούσα σήμερα, να το ξέρεις.

και όταν σε κοίταξα, έλαμψες.

φοβάμαι να σκεφτώ,
σχεδόν τρομοκρατούμαι, καθότι για τέτοια δύναμη μιλάμε,
πως υπάρχει μία περίπτωση να έκανα το ίδιο.

αλλά τον έχω αγαπήσει αυτόν τον φόβο, 

πάλι.

οι πιθανότητες (και όχι μόνο),

λένε ότι θα με νικήσει, πάλι.

αλλά μέχρι τότε θα τον έχω αγκαλιά,

στο υπόσχομαι.

στο υπόσχομαι.

20-14

ιστορικό νούμερο το 14,

το φόρεσε και ο μεγαλύτερος ευρωπαίος όλων,

ανθρώπων-ζώων και εποχών

από μόνο του είναι κάτι πολύ σημαντικό,

και όπως είδαμε, μάλλον κάτι πήγε καλά φέτος.

βγήκαν αρκετά,

θα προσπαθήσω να αριθμήσω,

αλλα λίγη σημασία έχει,

πέρα από την τριάδα, που ίσως έβγαλα σε ένα λεπτό,

η υπόλοιπη ταξινόμηση έγινε σε λιγότερο από αυτό.

29. Le Butcherettes - Cry Is For The Flies

γκαραζοπανκοροκ, γκομενα, σαπορτ σε melvins, ανακάλυψη του lopez των mars volta,

λόγω καταγωγής, ίσως. εξαιρετική περίπτωση αρρώστιας, δοκιμάστε άφοβα.

28, Closure In Moscow - Pink Lemonade

δες πάλι που θα γράψω mars volta. αλλά πιο pop, αν υπάρχει κάτι τέτοιο.

με ένα από τα κομμάτια της χρονιάς, κρίμα που βγήκε τόσο αργά..

27. Bohren & Der Club Of Gore - Piano Nights

mard volta εντάξει, να ηρεμήσεις. 

άκου αυτό, θα σε βοηθήσει νομίζω. ή όχι..;;

26. Cherry Ghost - Herd Runners

θυμάστε τους dredg; εδώ είμαστε για φέτο, εμείς που ξέρουμε.

πολύ αδικημένη μπάντα, δεν ξέρω γιατί.

25. September Girls - Cursing The Sea

κρίμα να μην φανεί τόσο καλός αστράγαλος,

όπως και να έχει όμως, μελωδικό, ροκεντρόλ, όλα.

και ντεμπούτο, αν μας λέει κάτι αυτό..

24. Kandle - In Flames 

λίγο βράδυ, λίγο μπιτ, λίγη έντεχνη ενορχήστρωση,

και βγήκε ο υπερδίσκος. γύρισα πολλές φορές πίσω σε αυτόν φέτος..

23. Alcest - Shelter

αν και έχει καιρό που βγήκε, δεν τον άκουσα τόσο πολύ,

ώστε να πάει πιο κάτω, ποτέ δεν απογοήτευσε, παρόλα αυτά.

μόνο σημειάρες.

22. Honeyblood- Honeyblood

ένα από τα καλά του να δουλεύεις  (;;) σε δισκάδικο.

το αγοράζεις από το εξώφυλλο, έλα που δεν ξέρεις.

και μόνο που έχει λίγο noise αλα sonic youth φτάνει. ναι.

21. Bruce Springsteen - High Hopes

φαινόταν. φοβερή ενέργεια, βλέπει μπροστά, ακόμα και σήμερα.

προσκύνημα σε μία από τις τελευταίες ροκεντρόλ ψυχές.

20. You Me At Six - Cavalier Youth

πέστο όπως θες, εγώ το λέω γαμάτο,

απίστευτο σερί πετυχημένων δίσκων, αουτσάιντερ που πληρώνει. αυτό.

έλα να βλέπω εξώφυλλα σε λέω

19. st vincent - st vincent

ό,τι πιο metal έχει βγάλει η ποπ. θα σε κερδίσει με τον χρόνο, 

όπως άλλωστε κάνουν όλοι οι καλοί δίσκοι. 

απίστευτη φωνή, λίγο hype παραπάνω βέβαια, αλλά ίσως να μην έχουν άδικο..

18. behemoth - the satanist

ο metal δίσκος της χρονιάς; όχι, αλλά είναι πολύ καλός ρε γαμώτο. 

δεν τους το είχα, καθώς τόσα χρόνια ήταν κάτι σαν μηχανές, 

κάπως έτοιμα όλα. εδώ το έχουν γεμίσει με συναίσθημα όμως, 

και αυτό τους φέρνει πάνω από την επιφάνεια. εξαιρετική προσπάθεια.

17. sharon van etten - are we there

ο δίσκος μπορεί και παραπάνω, απλά δεν τον άκουσα παραπάνω. 

η μεγαλύτερη στιγμή της, όπως φαίνεται. 

μεγάλη αξία, με σίγουρες ακροάσεις στο μέλλον, 

βάλε κρασί και πάμε μία βόλτα..

16. liars - mess

τι ωραίο εξώφυλλο, τι προσεγμένα βίντεα, τι αρρώστια, τι αλλαγή στο στυλ.

με άρεσε, γιατί έχει κάτι απο 90's στα πλήκτρα του, 

κάτι που θα ήθελες να χορέψεις, 

κάτι που θα έβαζες σε ένα μαγαζί για να χορέψουν. 

μην ρίξεις το ποτό πρόσεξε

15. la dispute - rooms of the house

και συνεχίζουν. και πετυχαίνουν. 

σαν να μην κουράζονται να γράφουν κομματάρες ένα πράμα. 

ο καλύτερος δίσκος τους;; ίσως. ίσως και όχι. 

και μόνο που μπαίνεις στο τριπάκι όμως, κέρδισαν.

14. interpol - el pintor

ο καλύτερος αναγραμματισμός στην ιστορία της μουσικής. 

γιατί τόσο ψηλά θα αναρωτηθείς. επειδή έτσι έκατσε, θα σε πω. 

το 14, στο 14, ισως είναι αυτό. 

και θα σε ρωτήσω επίσης, 

να με πεις άλλη μπάντα από το 2000 που έχει τόσες καλές κυκλοφορίες, 

και την βλέπεις σε λίστες αυτόν τον χρόνο. για σκέψου..

13. dum dum girls - too true

ας καλωσορίσουμε και την sub pop στην παρέα μας. 

δεν ξέρω γιατί, κάτι έχω τελευταία με αυτά τα κοριτσίστικα που είναι για αγοράκια, 

αυτά τα κορίτσια που παίζουν με την αντρική τους πλευρά.. 

πρέπει να το κοιτάξω..

12. young and in the way - when life comes to death

όταν η έννοια κλείνω ένα club για να παίξω, παίρνει κυριολεκτική σημασία, 

όταν παίρνεις αυτό που βλέπεις στο εξώφυλλο, 

όταν ματώνουν και οι τοίχοι, τότε μάλλον έβγαλες δισκάρα. 

τέτοια ενέργεια δεν έχεις ξαναζήσει να βγαίνει από τα ηχεία σου. 

θα παίζεις ξύλο και μόνος σου λέμε.

11. marissa nadler - july

έχει τραγουδήσει κομμάτια του xasthur. 

από εκεί την μάθαμε. αυτή η μελωδία στην φωνή της σε παίρνει από τον λαιμό, 

ο καλύτερος singer-songwriter δίσκος φέτος.

μόνο αρνητικό η μικρή διάρκεια, θέλεις πάντα παραπάνω..

10. nothing - guilty of everything

η relapse έχει παράδοση στην shoegaze σκηνή καλή μουσική έστω, 

μάλλον οι καιροί δεν επιτρέπουν πολλά όχι, 

ειδικά σε τέτοιους δίσκους. η φασαρία η καλή, αυτή που μας αρέσει, 

οι mbv έτσι όπως θα έπρεπε να είναι σήμερα.

9. rise against - the black market

ρίξε το σύστημα από μέσα. 

μόνο αγάπη για την ταυτόχρονη παρουσία εξαιρετικής μουσικής, 

ουσιαστικών στίχων, σωστού πατριωτισμού, 

όχι σαν τον δικό μας τον απροσάρμοστο/αμόρφωτο/ανούσιο/άρρωστο/

κάτι με Α στερητικό ρε παιδί μου. 

αν δεν ήταν η μικρή, θα είχαν και το βίντεο της χρονιάς..

8. solstafir - otta

κάτσε, τι εννοείς τώρα; δεν είναι μέταλ; ούτε με την post έννοια; και; 

και το πήγαν ένα σκαλί παρακάτω τα παιδιά. αυτό. 

ζω για την ημέρα που θα βγει η bjorkάρα να παραδεχτεί ότι έγραψε τα κομμάτια, 

δεν γίνεται να το σκέφτομαι μόνο εγώ αυτό..

7. triptykon - melana chasmata

το κύκνειο άσμα, το τέλος της σημαντικότερης τριλογίας 

για τους μη poweroprogressiveάδες.

καλλιτέχνης, μία λέξη για να προσδιορίσει τόσες άλλες. 

το τελευταίο(;;) έργο του giger. δεν περιγράφω άλλο. 

επίσης, αυτός είναι ο metal δίσκος της χρονιάς. 

και τώρα που τελειώσαμε με τα μέταλσ....

6. taylor swift - 1989

φάτε την σκόνη μου κοροιδάκια. 

έβγαλε δίσκαρο, πήρε και όλη την δισκογραφία από την μάζωξη της λογικής που διέλυσε την μουσική (μας) που το λένε spotify, 

επόμενο βήμα κομμάτι με τον thom yorke, και μετά η θέωση. 

δείχνει τον δρόμο, με την διαφορά ότι η συγκεκριμένη τον χαράζει ταυτόχρονα. 

να θυμάστε τι ζούμε, γιατί θα τα συζητάμε χρόνια αυτά...

5. scott walker + sunn o))) - soused

η συνεργασία της χρονιάς, κρίμα για τους ulver δηλαδή.. 

τόση, μα τόση μαυρίλα, τόσο ταιριαστή με την φωνή, τον ήχο.. 

μιλάμε για ένα κτήνος που ξαναφέρανε στην ζωή, 

οι στιγμές από αυτόν τον δίσκο θα χαραχτούν μέσα σου. 

μην τον δοκιμάσεις όταν δεν θα είσαι καλά, θα σε αφήσει σημάδια..

4. mo - no mythologies to follow

γκολ, κόντρα στην ροή του αγώνα. 

δεν το περίμενα, δεν το έβλεπα, δεν το έπαιξα.

μόνο κομματάρες, μόνο beat, μόνο κομμάτια που σου μένουν, μόνο σημειάρες, 

με αυτήν την διακριτική υπερπαραμόρφωση στην κιθάρα. 

ο καλυτερος φετινός uptempo δίσκος για φέτος, ναι.

3. ††† - †††

αμάν αμάν. αυτό που περιμένω, αυτό που περιμένω. αυτό, αυτό 1-0.

chino moreno σε μεγάλες φόρμες, με ηλεκτρονικές διαθέσεις, 

κάνωντας κάτι που μάλλον το ήθελε χρόνια. 

κάλλιο αργά δικέ μου. γλέντα τους όλους σε λέω

2. sia - 1000 forms of fear

εδώ να ευχαριστήσουμε την beyonce και την rihanna, 

που αρνήθηκαν το chandelier και κάτι άλλα, και την έκαναν να βγάλει προσωπικό δίσκο. 

pop δισκος της χρονιάς, εύκολα, με το βίντεο της χρονιάς (ευχαριστώ Κώστα), 

και εμένα να ντρέπομαι να το παίζω στο last.fm για 7η φορά την μέρα,

και να ψάχνω εναλλακτικές μεθόδους. 

fun fact: στις λίστες με τα top tracks του καλλιτέχνη στο last.fm, 

ολόκληρο το album είναι από το νο1 μεχρι το νο12 με την σειρά των κομματιών. 

είπαμε, είναι δίσκος, και φαίνεται..

1. swans - to be kind

κανείς δεν το περίμενε. ναι καλά. 

2 ώρες πόνου, σκέψης, επαναληπτικότητας, επανεξέτασης, πόνου είπαμε;;; 

δεν έχει αντίπαλο ο άνθρωπος, έχει επαναπροσδιορίσει τον όρο μουσική μέσα του, 

και μας δίνει κάθε φορά καινούριους ορισμούς. 

δεν είναι για όλους, δεν είναι για κατανάλωση, 

είναι η μετουσίωση της σταύρωσης σε ήχους, 

είναι κάτι μεγαλύτερο από εσένα, είναι καλύτερο από το seer. 

είναι ο δίσκος της χρονιάς, είναι η μουσική που χρειαζόμαστε, 

για να πιστέψουμε ότι κάτι έχει μείνει όρθιο μέσα μας, μόνο και μόνο για να το ρίξει ο gira..

πολλά σκαμπανεβάσματα φέτο,
κάτι έμεινε όρθιο, ευτυχώς,
κάτι έμεινε για να δει το 2015.

γεμάτη χρονιά, μουσικά μιλώντας,
έπρεπε να κόψω πολλούς καλούς δίσκους,
ίσως αναφερθώ ξέχωρα σε αυτούς, αλλιώς..

άντε τράβα άκου τώρα,
και πες άποψη.

περιμένω.

(santa) κλάους

ήρθαν τα χριστούγεννα από τον κλάους χτες,
λίγο νωρίτερα, αλλά δεν γαμείς,
δεκέμβριο ήθελαν να παίξουν την αγωνιστική,
δεν φταίμε εμείς.

είχα καιρό να μην καταφέρω να κοιμηθώ από υπερένταση.

έγινε σήμερα,
πραγματικά δεν θυμάμαι την προηγούμενη φορά.

δεν ήταν ένα απλό διπλό,
τίποτα δεν είναι απλό άλλωστε.

ούτε είναι κάτι τόσο σημαντικό,
ώστε να καταφέρει να αλλάξει την ζωή μου,
ναι ξέρω, ποδόσφαιρο είναι, μέχρι εκεί.

δεν έχω ξαναδεί κάτι παρόμοιο όμως,
δεν το έχω ξαναζήσει.

έχουμε πάρει τελικούς,
έχουμε χάσει και έναν,
όλα καλά, όλα ωραία.

αλλά να πάμε στο τηγάνι,
όντας πρώτοι,
και να τους πατήσουμε κάτω,
προφανώς με κόντρα διαιτησία,
αλλά τόσο ψυχωμένα,
που κυριολεκτικά να μας αδικεί το τελικό σκορ.

έτσι φτιάχνεις καινούρια γενιά,
έτσι πας μπροστά.

αυτό είναι σήμερα ο ΠΑΟΚ μας,
αυτό πρεσβεύει.
είναι ιδέα, αφού.

πραγματικά μπορώ να πιστέψω ότι κάποτε ο γαύρος ήταν κάτι αγνό,
η συνοικία του πειραιά, η φτωχολογιά,
όλοι αυτοί οι 40άρηδες και βάλε,
έχουν αλλιώς τον ολυμπιακό μέσα τους.
ναι, το πιστεύω.

αλλά η δική μου γενιά, και μπροστά,
δεν τους ξέρει αυτούς.

έχει δει τον κόκκαλη,
να κατασπαράζει τα πάντα,
την αλαζονία να πιάνει κόκκινα (χα),
πραγματικό υποκατάστατο,
για την έλλειψη διάφορων πραγμάτων.

εμείς από την άλλη,
είμαστε από την άλλη πλευρά.

δεν γίναμε ΠΑΟΚ για τους τίτλους,
ίσως και γιαυτό να χαιρόμαστε τώρα, έστω διακριτικά,
δεν γίναμε ΠΑΟΚ για να βγαίνουμε με αέρα έξω στην αυλή του σχολείου.

ολυμπιακοί και αρειανοί γίναν πολλοί έτσι,
και κάποιοι παναθηναικοί ίσως.

για αυτό το λέω-λέμε ιδέα,
κάτι συμβολίζει, κάτι έχει από πίσω ρε παιδί μου,
αν είσαι ΠΑΟΚ το ξέρεις,
αν δεν είσαι, άστο, πάνε παρακάτω.

ευχαριστούμε ρε μάγκες,
ό,τι και να γίνει στο τέλος, εμείς πάλι εδώ θα είμαστε.
ό,τι.

αρκεί να βλέπουμε να γυαλίζει το μάτι σας.

επίσης,
να έχουν στο νου τους, όπως είπε ήδη ο κόλκας,
ότι η διαφορά είναι στο +8 σήμερα που μιλάμε.

δεν υπάρχει περίπτωση να περάσουν από την τούμπα.


άιντα ΠΑΟΚάρα