τι σκατά έκανα το 2012;
κάτσε να πάω πίσω,
δεν γίνεται να έκανα τέτοιο λάθος..
και όμως, δεν δικαιώνομαι,
δεν υπήρχαν στην λίστα του έτους..
να η απόδειξη
εντάξει, είχε converge εκείνη η χρονιά,
και ακόμα θυμάμαι πως περίμενα τον δίσκο,
ίσως αυτό να είναι η δικαιολογία.
μα είναι τραγικό,
το πόσο αδίκησα τους birds in row,
αισθάνομαι χάλια,
θέλω να τους πάρω τηλέφωνο,
να τους ζητήσω συγνώμη,
αφού τελευταία παίρνω εύκολα τηλέφωνα,
όπως φαίνεται.
κάτι σαν sarabante, crust ντε,
αλλά όχι τόσο εννιαίο.
είναι δίσκος,
με κάποιες στιγμές να δίνει ανελέητο πόνο,
και κάποιες άλλες να ηρεμεί,
χωρίς να σε ψαρώνει όμως,
ξέρεις ότι έρχεται χαμός σε λίγο.
δεν ξέρω αν είναι κρίμα πάντως,
που δεν μπορώ να συνδεθώ και στιχουργικά με τον δίσκο,
αφού μιλάει για απώλεια, συναισθηματική κυρίως,
και έχει ένα μένος,
δεν γνωρίζω αν είναι δικαιολογημένο βέβαια,
προς κάποιον συγκεκριμένο, μάλλον.
λες να χώρισε;
λες να τον χώρισε;;
λες να τον κεράτωσε;;
ΔΕΝ ΜΑΣ ΝΟΙΑΖΕΙ, ΕΙΝΑΙ ΔΙΣΚΑΡΑ.
δεν έχει απλά φοβερά τραγούδια.
έχει συνέχεια,
δεν κουράζει,
διηγείται μία ιστορία,
και όλα έχουν νόημα, όλα έχουν στόχο,
όλα είναι σωστά.
από το παραμορφωμένο μπάσο των entombed,
(χριστέ μου δεν θα το χορτάσω ποτέ),
μέχρι το νεύρο του ντεμπούτου,
μέχρι τα σπασίματα. όλα.
και μετά έρχεται ο τραγουδιάρης,
να σου πάρει ότι δεν έχει καεί από το ήδη ετοιμόρροπο κεφάλι σου.
δεν μπορώ να σταματήσω να γκαρίζω τους στίχους που νίωθω ότι λέει.
and in the back of my head/
i am killing all the judges like you
το επικό κλείσιμο επίσης,
a war for every mistake made/
and for the comfort of all, you'll be the genius (a war)
(και δεν έχω πάει καν στο δεύτερο κομμάτι,
όλα αυτά είναι από το pilori)
έχει spoken word σημειάρες,
φάση la dispute,
αλλά μην γελιόμαστε,
βρωμάει converge.
(deathwish λέμε)
converge στους στίχους (jane doe;;),
με λίγη δόση από somewhere along the highway.
γειά σου ρε καρντάσι άρρωστο
ένα τρανταχτό παράδειγμα για την αιτιολόγηση της δισκάρας,
είναι το παρακάτω κομμάτι,
που είναι όντως τεράστιο (2:59),
αλλά πάνω στην ροή του δίσκου το δέχεσαι αλλιώς.
και δεν είναι το 6 (για αυτούς που ξέρουν),
το 7 είναι.
τόση ωριμότητα,
τόσο νεύρο,
μόνο ο πρώτος δίσκος μπορεί να είναι έτσι,
και αν δεν είναι,
τότε απλά μιλάς για τεράστιο συγκρότημα.
(να ένας εύκολος τρόπος να ξεχωρίσεις τις καλές μπάντες,
από τις τεράστιες)
έχει μία εβδομάδα σχεδόν,
που δεν μπορώ να σταματήσω να τον ακούω,
οπότε το επόμενο βήμα,
είναι να τον υμνήσω.
ειλικρινά,
ακούστε τον,
έχει συνολική διάρκεια 36 λεπτά,
με 12 τραγούδια,
και το τελευταίο έχει διάρκεια 13.
κάντε την χάρη στον εαυτό σας,
και ακούστε έναν φανταστικό δίσκο,
με εξαιρετικό artwork,
και μία αίσθηση πρώιμης ωριμότητας (ναι),
που δείχνει από το πρώτο δευτερόλεπτο ότι δεν παίζει.
(το πρώτο κομμάτι μπαίνει με γκαρίδα-ναι)
μην τον ακούσετε αν έχετε χωρίσει,
αν σας λείπει η καριόλα,
αν δεν σας εκτίμησε η αχάριστη.
εδώ δεν είναι σκυλοκατάσταση,
δεν θα γλύψουμε καμία πληγή,
θα της στείλετε απειλητικό μήνυμα μετά το πέρας της ακρόασης.
όπως ακριβώς θέλουμε και τον έρωτα δηλαδή.
χωρίς αύριο,
χωρίς κόφτες συναισθημάτων,
χωρίς πρέπει,
χωρίς παρελθοντικές ιστορίες.
αυτό που βιώνουμε,
αυτό βγάζουμε.
we were born silent and ignorant,
and the constancy of our faith would never fail.
we are victims and guilty in the same way.
young kids and old timers on barricades.
δώστε μου ένα μπλουζάκι να σκίσω,
στα περάσματά τους με πιάνει επιληψία και κατάθλιψη ταυτόχρονα.
μεγαλείο.
(Υ.Γ. pilori σημαίνει καβάτζα. αντίο)
κάτσε να πάω πίσω,
δεν γίνεται να έκανα τέτοιο λάθος..
και όμως, δεν δικαιώνομαι,
δεν υπήρχαν στην λίστα του έτους..
να η απόδειξη
εντάξει, είχε converge εκείνη η χρονιά,
και ακόμα θυμάμαι πως περίμενα τον δίσκο,
ίσως αυτό να είναι η δικαιολογία.
μα είναι τραγικό,
το πόσο αδίκησα τους birds in row,
αισθάνομαι χάλια,
θέλω να τους πάρω τηλέφωνο,
να τους ζητήσω συγνώμη,
αφού τελευταία παίρνω εύκολα τηλέφωνα,
όπως φαίνεται.
κάτι σαν sarabante, crust ντε,
αλλά όχι τόσο εννιαίο.
είναι δίσκος,
με κάποιες στιγμές να δίνει ανελέητο πόνο,
και κάποιες άλλες να ηρεμεί,
χωρίς να σε ψαρώνει όμως,
ξέρεις ότι έρχεται χαμός σε λίγο.
δεν ξέρω αν είναι κρίμα πάντως,
που δεν μπορώ να συνδεθώ και στιχουργικά με τον δίσκο,
αφού μιλάει για απώλεια, συναισθηματική κυρίως,
και έχει ένα μένος,
δεν γνωρίζω αν είναι δικαιολογημένο βέβαια,
προς κάποιον συγκεκριμένο, μάλλον.
λες να χώρισε;
λες να τον χώρισε;;
λες να τον κεράτωσε;;
ΔΕΝ ΜΑΣ ΝΟΙΑΖΕΙ, ΕΙΝΑΙ ΔΙΣΚΑΡΑ.
δεν έχει απλά φοβερά τραγούδια.
έχει συνέχεια,
δεν κουράζει,
διηγείται μία ιστορία,
και όλα έχουν νόημα, όλα έχουν στόχο,
όλα είναι σωστά.
από το παραμορφωμένο μπάσο των entombed,
(χριστέ μου δεν θα το χορτάσω ποτέ),
μέχρι το νεύρο του ντεμπούτου,
μέχρι τα σπασίματα. όλα.
και μετά έρχεται ο τραγουδιάρης,
να σου πάρει ότι δεν έχει καεί από το ήδη ετοιμόρροπο κεφάλι σου.
δεν μπορώ να σταματήσω να γκαρίζω τους στίχους που νίωθω ότι λέει.
and in the back of my head/
i am killing all the judges like you
το επικό κλείσιμο επίσης,
a war for every mistake made/
and for the comfort of all, you'll be the genius (a war)
(και δεν έχω πάει καν στο δεύτερο κομμάτι,
όλα αυτά είναι από το pilori)
έχει spoken word σημειάρες,
φάση la dispute,
αλλά μην γελιόμαστε,
βρωμάει converge.
(deathwish λέμε)
converge στους στίχους (jane doe;;),
με λίγη δόση από somewhere along the highway.
γειά σου ρε καρντάσι άρρωστο
ένα τρανταχτό παράδειγμα για την αιτιολόγηση της δισκάρας,
είναι το παρακάτω κομμάτι,
που είναι όντως τεράστιο (2:59),
αλλά πάνω στην ροή του δίσκου το δέχεσαι αλλιώς.
και δεν είναι το 6 (για αυτούς που ξέρουν),
το 7 είναι.
τόση ωριμότητα,
τόσο νεύρο,
μόνο ο πρώτος δίσκος μπορεί να είναι έτσι,
και αν δεν είναι,
τότε απλά μιλάς για τεράστιο συγκρότημα.
(να ένας εύκολος τρόπος να ξεχωρίσεις τις καλές μπάντες,
από τις τεράστιες)
έχει μία εβδομάδα σχεδόν,
που δεν μπορώ να σταματήσω να τον ακούω,
οπότε το επόμενο βήμα,
είναι να τον υμνήσω.
ειλικρινά,
ακούστε τον,
έχει συνολική διάρκεια 36 λεπτά,
με 12 τραγούδια,
και το τελευταίο έχει διάρκεια 13.
κάντε την χάρη στον εαυτό σας,
και ακούστε έναν φανταστικό δίσκο,
με εξαιρετικό artwork,
και μία αίσθηση πρώιμης ωριμότητας (ναι),
που δείχνει από το πρώτο δευτερόλεπτο ότι δεν παίζει.
(το πρώτο κομμάτι μπαίνει με γκαρίδα-ναι)
μην τον ακούσετε αν έχετε χωρίσει,
αν σας λείπει η καριόλα,
αν δεν σας εκτίμησε η αχάριστη.
εδώ δεν είναι σκυλοκατάσταση,
δεν θα γλύψουμε καμία πληγή,
θα της στείλετε απειλητικό μήνυμα μετά το πέρας της ακρόασης.
όπως ακριβώς θέλουμε και τον έρωτα δηλαδή.
χωρίς αύριο,
χωρίς κόφτες συναισθημάτων,
χωρίς πρέπει,
χωρίς παρελθοντικές ιστορίες.
αυτό που βιώνουμε,
αυτό βγάζουμε.
we were born silent and ignorant,
and the constancy of our faith would never fail.
we are victims and guilty in the same way.
young kids and old timers on barricades.
δώστε μου ένα μπλουζάκι να σκίσω,
στα περάσματά τους με πιάνει επιληψία και κατάθλιψη ταυτόχρονα.
μεγαλείο.
(Υ.Γ. pilori σημαίνει καβάτζα. αντίο)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου