κάτσε να πάρω τον καινούριο καπνό,
δεν παίζει να βγει αυτό το ποστ με 2 τσιγάρα.
έλα οκ, πάμε.
ας καλωσορίσουμε το 2015,
που μπαίνει σαν να μην υπάρχει αύριο,
με κλωτσιά στο εγχειρισμένο,
χάνουμε 1-0 και ακόμα δεν ξεκίνησε ο αγώνας.
το μεγάλο μου ζόρι, που λες.
με τι τραγούδι να παρομοιάσω τον χαμό.
"για το καλό μου", του μηλιώκα,
θα ήταν η ιδανική περίπτωση νομίζω.
συνδιάζει, συμβολικά πάντα,
την χειροδικία που ζω,
και κρατάει και το καλό τέλος.
καλό.
χαχα.
α.
α.
καμία καλοσύνη όμως δεν είναι αρκετή,
όλα είναι διάτρητα,
και όλα μέσα στο πρόγραμμα.
για το καλό μου.
για το καλό μου.
ώσπου δεν άντεξε στο τέλος το μυαλό μου.
έλα όμως που ζω μέρες υενεδ,
το βράδυ δεν έχει τίποτα στο κανάλι.
τέλος προγράμματος λέει στο περιοδικό.
έχει και δυο μέρες που δεν μπορώ να σταυρώσω νίκη στο fifa,
τι λες να φταίει ρε αρχηγέ;
μην ξεφεύγω,
άλλο θέλω να πω αφού.
ίσως δεν είναι ο μηλιώκας για τώρα όμως.
μάλλον είναι οι alice in chains,
και μάλλον έχω αρχίσει να το χάνω,
γιατί έχω και τρίτο κομμάτι,
το οποίο είναι burzum.
όχι, είναι το them bones.
αυτό είναι.
toll due/bad dream/come true.
i lie/dead gone/under red sky.
πάντα είχε μία ίντριγκα αυτό το τραγούδι,
για την μικρή διάρκεια, για το νεύρο,
για εκείνο το άρρωστο σπάσιμο πριν μπει το σόλο,
όποτε το άκουγα,
ήθελα να κλωτσήσω κάτι στα μούτρα.
ναι, αυτό είναι.
ναι, αυτό έκανα.
δεν γνω-ρίζο- αν το γνώριζα,
αλλά το αποτέλεσμα μετράει.
τα διέλυσα όλα,
τα τερμάτισα,
χωρίς να προσπαθήσω,
σίγουρα χωρίς να το θέλω.
και δεν ξέρω τι γεύση μου αφήνει αυτό.
θέλω να γελάσω κλαίγοντας,
και μην ακούσω χαρμολύπες και λοιπές μαλακίες, σας έφαγα.
είναι εκείνη η λιακάδα που βρέχει.
είναι εκείνη η παγωνιά που ζεσταίνει.
μα δεν είχα αρχίσει καν,
μα, δεν είχα.
τουλάχιστον υπάρχει εναλλαγή.
δεν παίζω συνεχώς με τα ίδια.
αλλά, και τώρα θα γίνει προσωπικό,
δεν είσαι τα ίδια.
δεν ξέρω αν ήσουν, δεν με ενδιαφέρει.
δεν είσαι μία από τα συνηθισμένα,
πως τολμάς να δίνεις άλλο νόημα σε αυτό που θέλω;
προσπάθησα,
και ίσως ξαναπροσπαθήσω,
γιατί όπως είπες, δεν μπορώ να βάλω τελεία.
αυτήν την λέξη μαζί σου, την τονίζω στην πρώτη συλλαβή.
δεν υπάρχει άλλος τονισμός,
και όμως τον βιώνω.
είναι έρωτας;
μικρή σημασία έχει.
ναι, καλά διαβάζεις ξεκάρφωτε που χώθηκες και πάτησες το λινκ.
δεν είναι λέξη,
είναι συναίσθημα,
είναι ανακούφιση,
είναι λόγος να ξυπνήσεις το πρωί.
"αδιαφορώ για ό,τι και αν λένε,
γιατί δεν ξέρουν πως αισθάνομαι για 'σένα"
έτσι περιγράφουμε την αγάπη μας για την ΠΑΟΚάρα,
και αυτό θα ήταν μία επίσης ταιριαστή περιγραφή εδώ.
δεν μπορώ να το εξηγήσω,
δεν μπορώ να το αναλύσω,
συνεχώς βγαίνω σε διαφορετικά συμπεράσματα,
όλα λανθασμένα.
γιατί είναι συναίσθημα,
είναι κάτι που λειτουργεί δυνητικά.
έχει προϋποθέσεις.
τρελαίνομαι που ακόμα μιλάω στον ενεστώτα.
μάλλον έχω πρόβλημα.
αφού ακόμα θυμάμαι πως έτρεμες στα χέρια μου,
ακόμα θυμάμαι τι κρύο είχε,
ακόμα θυμάμαι το παραμικρό,
σαν να ήταν το προηγούμενο σάββατο..
η δική μου προοπτική πάντως,
εκφράζεται πολύ εύκολα, μέσω κάποιων στίχων.
κάτι λέγαμε για burzum πριν..
i wonder how winter will be
with a spring that i shall never see
i wonder how night will be
with a day that i shall never see
i wonder how life will be
with a light that i shall never see
i wonder how life will be
with a pain that lasts eternally
i wonder how life will be
with a death that i shall never see
i wonder why life must be
a life that lasts eternally
i wonder how life will be
with a death that i shall never see
i wonder why life must be
a life that lasts eternally
αλήθεια απορώ,
γιατί η ζωή κρατάει για πάντα.
αυτό ζούσα.
δεν ήξερα το αύριο,
δεν γνώριζα πως θα ήταν το άλλο,
το λογικό,
το αναμενόμενο.
δεν περίμενα το καλοκαίρι (θέρος για τα λέμε σωστά),
απλά ζούσα τον χειμώνα.
δεν περίμενα το φως,
ζούσα το σκοτάδι.
δεν υπήρχε αναμονή για κάτι,
ίσως δεν υπήρχε και η γνώση για την ύπαρξη του καλοκαιριού.
και τώρα έχει ήλιο, και είναι καλοκαίρι.
δεν έχει αξία όμως,
επειδή είναι κοινωνικά αποδεκτό, και γνωστό,
ότι το καλοκαίρι είναι η καλύτερη εποχή.
υπάρχουμε και εμείς οι περίεργοι,
που δεν εκτιμάμε το καλοκαίρι,
θέλουμε χειμώνα, θέλουμε σκοτάδι,
θέλουμε γενικότερα,
ό,τι δεν θέλετε εσείς.
δεν ξέρω αν τα πράγματα είναι απλά,
ή αν θα έπρεπε να είναι απλά.
μάλλον, άντε γιατί το κούρασα πάλι,
ξέρω. γνωρίζω.
τα πράγματα είναι απλά.
και ξεκάθαρα.
θα γυρίσεις.
και ας μην δήλωσες ότι θέλεις να φύγεις.
όχι σήμερα όμως,
αύριο.
και θα σε βλέπω κάθε μέρα,
ξέρεις που, στο γνωστό σημείο.
εκεί δίπλα,
εκεί με την μπλούζα kreator.
αλλά δεν θα στο πω,
γιατί αυτό θα κάνει τα πράγματα ακόμα πιο απλά,
και πως θα το διαχειριστούμε αυτό δεν ξέρω.
εγώ φοβάμαι την μοναξιά λέει,
εσύ φοβάσαι τον κόσμο.
yolo
(και ένα αστειάκι για να ξεκινήσει η μέρα σου καλά,
αφού αυτό είναι η κοινή μας συνισταμένη)
βγες απ'το μυαλό μου,
σταμάτησε να είναι αστείο.
και βγήκες.
το θέμα είναι αν έρχεται η βροχή,
ή αν έρχεται ο ήλιος.
ξέρω πιο θα διαλέξω,
απλά δεν ξέρω αν θα διαλέξουμε το ίδιο.
για το καλό σου.
τελικά ο τίτλος θα είναι το κομμάτι.
καλημέρα
δεν παίζει να βγει αυτό το ποστ με 2 τσιγάρα.
έλα οκ, πάμε.
ας καλωσορίσουμε το 2015,
που μπαίνει σαν να μην υπάρχει αύριο,
με κλωτσιά στο εγχειρισμένο,
χάνουμε 1-0 και ακόμα δεν ξεκίνησε ο αγώνας.
το μεγάλο μου ζόρι, που λες.
με τι τραγούδι να παρομοιάσω τον χαμό.
"για το καλό μου", του μηλιώκα,
θα ήταν η ιδανική περίπτωση νομίζω.
συνδιάζει, συμβολικά πάντα,
την χειροδικία που ζω,
και κρατάει και το καλό τέλος.
καλό.
χαχα.
α.
α.
καμία καλοσύνη όμως δεν είναι αρκετή,
όλα είναι διάτρητα,
και όλα μέσα στο πρόγραμμα.
για το καλό μου.
για το καλό μου.
ώσπου δεν άντεξε στο τέλος το μυαλό μου.
έλα όμως που ζω μέρες υενεδ,
το βράδυ δεν έχει τίποτα στο κανάλι.
τέλος προγράμματος λέει στο περιοδικό.
έχει και δυο μέρες που δεν μπορώ να σταυρώσω νίκη στο fifa,
τι λες να φταίει ρε αρχηγέ;
μην ξεφεύγω,
άλλο θέλω να πω αφού.
ίσως δεν είναι ο μηλιώκας για τώρα όμως.
μάλλον είναι οι alice in chains,
και μάλλον έχω αρχίσει να το χάνω,
γιατί έχω και τρίτο κομμάτι,
το οποίο είναι burzum.
όχι, είναι το them bones.
αυτό είναι.
toll due/bad dream/come true.
i lie/dead gone/under red sky.
πάντα είχε μία ίντριγκα αυτό το τραγούδι,
για την μικρή διάρκεια, για το νεύρο,
για εκείνο το άρρωστο σπάσιμο πριν μπει το σόλο,
όποτε το άκουγα,
ήθελα να κλωτσήσω κάτι στα μούτρα.
ναι, αυτό είναι.
ναι, αυτό έκανα.
δεν γνω-ρίζο- αν το γνώριζα,
αλλά το αποτέλεσμα μετράει.
τα διέλυσα όλα,
τα τερμάτισα,
χωρίς να προσπαθήσω,
σίγουρα χωρίς να το θέλω.
και δεν ξέρω τι γεύση μου αφήνει αυτό.
θέλω να γελάσω κλαίγοντας,
και μην ακούσω χαρμολύπες και λοιπές μαλακίες, σας έφαγα.
είναι εκείνη η λιακάδα που βρέχει.
είναι εκείνη η παγωνιά που ζεσταίνει.
μα δεν είχα αρχίσει καν,
μα, δεν είχα.
τουλάχιστον υπάρχει εναλλαγή.
δεν παίζω συνεχώς με τα ίδια.
αλλά, και τώρα θα γίνει προσωπικό,
δεν είσαι τα ίδια.
δεν ξέρω αν ήσουν, δεν με ενδιαφέρει.
δεν είσαι μία από τα συνηθισμένα,
πως τολμάς να δίνεις άλλο νόημα σε αυτό που θέλω;
προσπάθησα,
και ίσως ξαναπροσπαθήσω,
γιατί όπως είπες, δεν μπορώ να βάλω τελεία.
αυτήν την λέξη μαζί σου, την τονίζω στην πρώτη συλλαβή.
δεν υπάρχει άλλος τονισμός,
και όμως τον βιώνω.
είναι έρωτας;
μικρή σημασία έχει.
ναι, καλά διαβάζεις ξεκάρφωτε που χώθηκες και πάτησες το λινκ.
δεν είναι λέξη,
είναι συναίσθημα,
είναι ανακούφιση,
είναι λόγος να ξυπνήσεις το πρωί.
"αδιαφορώ για ό,τι και αν λένε,
γιατί δεν ξέρουν πως αισθάνομαι για 'σένα"
έτσι περιγράφουμε την αγάπη μας για την ΠΑΟΚάρα,
και αυτό θα ήταν μία επίσης ταιριαστή περιγραφή εδώ.
δεν μπορώ να το εξηγήσω,
δεν μπορώ να το αναλύσω,
συνεχώς βγαίνω σε διαφορετικά συμπεράσματα,
όλα λανθασμένα.
γιατί είναι συναίσθημα,
είναι κάτι που λειτουργεί δυνητικά.
έχει προϋποθέσεις.
τρελαίνομαι που ακόμα μιλάω στον ενεστώτα.
μάλλον έχω πρόβλημα.
αφού ακόμα θυμάμαι πως έτρεμες στα χέρια μου,
ακόμα θυμάμαι τι κρύο είχε,
ακόμα θυμάμαι το παραμικρό,
σαν να ήταν το προηγούμενο σάββατο..
η δική μου προοπτική πάντως,
εκφράζεται πολύ εύκολα, μέσω κάποιων στίχων.
κάτι λέγαμε για burzum πριν..
i wonder how winter will be
with a spring that i shall never see
i wonder how night will be
with a day that i shall never see
i wonder how life will be
with a light that i shall never see
i wonder how life will be
with a pain that lasts eternally
i wonder how life will be
with a death that i shall never see
i wonder why life must be
a life that lasts eternally
i wonder how life will be
with a death that i shall never see
i wonder why life must be
a life that lasts eternally
αλήθεια απορώ,
γιατί η ζωή κρατάει για πάντα.
αυτό ζούσα.
δεν ήξερα το αύριο,
δεν γνώριζα πως θα ήταν το άλλο,
το λογικό,
το αναμενόμενο.
δεν περίμενα το καλοκαίρι (θέρος για τα λέμε σωστά),
απλά ζούσα τον χειμώνα.
δεν περίμενα το φως,
ζούσα το σκοτάδι.
δεν υπήρχε αναμονή για κάτι,
ίσως δεν υπήρχε και η γνώση για την ύπαρξη του καλοκαιριού.
και τώρα έχει ήλιο, και είναι καλοκαίρι.
δεν έχει αξία όμως,
επειδή είναι κοινωνικά αποδεκτό, και γνωστό,
ότι το καλοκαίρι είναι η καλύτερη εποχή.
υπάρχουμε και εμείς οι περίεργοι,
που δεν εκτιμάμε το καλοκαίρι,
θέλουμε χειμώνα, θέλουμε σκοτάδι,
θέλουμε γενικότερα,
ό,τι δεν θέλετε εσείς.
δεν ξέρω αν τα πράγματα είναι απλά,
ή αν θα έπρεπε να είναι απλά.
μάλλον, άντε γιατί το κούρασα πάλι,
ξέρω. γνωρίζω.
τα πράγματα είναι απλά.
και ξεκάθαρα.
θα γυρίσεις.
και ας μην δήλωσες ότι θέλεις να φύγεις.
όχι σήμερα όμως,
αύριο.
και θα σε βλέπω κάθε μέρα,
ξέρεις που, στο γνωστό σημείο.
εκεί δίπλα,
εκεί με την μπλούζα kreator.
αλλά δεν θα στο πω,
γιατί αυτό θα κάνει τα πράγματα ακόμα πιο απλά,
και πως θα το διαχειριστούμε αυτό δεν ξέρω.
εγώ φοβάμαι την μοναξιά λέει,
εσύ φοβάσαι τον κόσμο.
yolo
(και ένα αστειάκι για να ξεκινήσει η μέρα σου καλά,
αφού αυτό είναι η κοινή μας συνισταμένη)
βγες απ'το μυαλό μου,
σταμάτησε να είναι αστείο.
και βγήκες.
 |
| και γαμώ τις φωτογραφίες |
το θέμα είναι αν έρχεται η βροχή,
ή αν έρχεται ο ήλιος.
ξέρω πιο θα διαλέξω,
απλά δεν ξέρω αν θα διαλέξουμε το ίδιο.
για το καλό σου.
τελικά ο τίτλος θα είναι το κομμάτι.
καλημέρα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου