και η αγάπη..

εντάξει, γελάει ο κόσμος.

ήθελα να ακούσω κρίνα, 

δεν ήθελα καφέ, 

δεν ήθελα αλκοόλ, 

ήθελα κρίνα όμως.

ξέρεις πως είναι, αυτό που είσαι σίγουρος για κάτι,

να ξέρεις τι είναι αυτό που χρειάζεσαι,

και να στο δίνει τόσο απλόχερα η καθημερινότητα,

τόσο αβίαστα, 

σχεδόν αναίμακτα,

αλλά να σε προκαλεί με την μη ύπαρξή του.

έτυχαν όλα αυτά,

έτσι λέει ο ποιητής, 

και πάνω σε όλες αυτές τις συνεχόμενες συμπτώσεις,

έπεσα πάνω σε αυτό.

θέλω να σας πω

.. να σας πω, 

πως ο ερωτευμένος άνθρωπος είναι ένα πλάσμα αβοήθητο..

όταν κοιμόμασταν ακόμα στο ίδιο κρεβάτι,

τις νύχτες κούρνιαζα στην αγκαλιά του,

όπως το κλωσσόπουλο στις φτερούγες της μάνας του!

Και να με πιστέψετε, 

κανένας κίνδυνος πια,

και κανένας φόβος, 

και ούτε πόλεμοι,

ούτε αναχαιτίσεις,

ούτε θανατος..

Μια άνοιξη!

και λουλούδια που μοσχοβόλαγαν,

και χρώματα, κίτρινα, κόκκινα, πράσινα, μωβ,

και η γλυκιά μυρωδιά της λουίζας που ανάβλυζε απ΄το σώμα του!

Και μου μιλούσε για θαυμαστά πράγματα του κόσμου

"ο κόσμος", μου έλεγε,

"δεν είναι όπως τον ξέραμε μέχρι τώρα..

δύο παράλληλες μεμβράνες,

που δεν έχουν αρχή και τέλος στο άπειρο σύμπαν

(δείχνει, κρατώντας παράλληλες τις δυο παλάμες της),

κάθε εκατό τρισεκατομμύρια χρόνια συγκρούονται,

όπως συγκρούονται δύο απλωμένα σεντόνια όταν φυσάει ο άνεμος

(δείχνει με τις παλάμες της την σύγκρουση),

και ο κόσμος καίγεται,

και συντρίβεται,

και σκορπάει στο χάος..

Και ΄μεις που αγαπηθήκαμε, 

που ήπιαμε,

που χορέψαμε,

που γελάσαμε,

που κλάψαμε μαζί,

δε θα ξανασυναντηθούμε..

Και όταν ξανάρθει η τάξη του κόσμου,

αστροναύτες θα ταξιδεύουν πάλι σαν φαντάσματα,

στα απόμακρα σύνορά του, 

να βρουν..

να βρουν αν υπάρχει ένα νόημα..

ένα νόημα σ΄αυτή τη γαμημένη ζωή.."

(Σταύρος Τσιώλης - Η Γυναίκα Του Αστροναύτη)

δεν υπάρχει να γράψω κάτι τώρα,

κάτι που να αντικατοπτρίσει τις σκέψεις μου,

τις ιδέες μου,

ούτε καν την μορφή που μου έχει επιβάλλει το πρόσωπό μου.

ήταν δύσκολη ημέρα σήμερα, 

και έρχονται δυσκολότερες,

αλλά θα ήθελα να μου χαμογελάς,

γιατί πέρα από τον χαρακτηρισμό του "αβοήθητου" για έναν ερωτευμένο,

υπάρχουν και άλλα επίθετα να τον χαρακτηρίσουν.

να μου χαμογελάς,

γιατί ο ερωτευμένος βλέπει αλλιώς.

βλέπει αλλιώς τον χρόνο,

πολύ διαφορετικά από τον υπόλοιπο κόσμο,

ένα δευτερόλεπτο μπορεί να είναι ολόκληρη ημέρα,

αρκεί να είσαι στο εύρος της περιπλάνησης του ματιού του.

και είναι τόσο σημαντικό αυτό το δευτερόλεπτο,

εκείνο που είσαι μέσα στο βλέμμα του,

που θα το παίζει συνεχώς, για πολλές ώρες,

θα το μετατρέψει σε καθαρό οινόπνευμα,

κάτι για να ρίξει σε μία του πληγή,

μπας και νίωσει τον πόνο της υγείας που θα του προκαλέσει ο καυτηριασμός.

μην ντραπείς να του προσφέρεις δευτερόλεπτα,

θα ανταμειφθείς με ώρες, με μέρες ολόκληρες,

αρκεί να είσαι σίγουρη ρε λουίζα.

(να είσαι.)

να μην φύγεις από το βλέμμα του,

να αφήσεις τις παραδόσεις για λίγο, τα πρέπει,

να πιάσεις την ουσία, να γίνεις αβοήθητη και εσύ.

μην ντραπείς να του δώσεις λίγο από το άρωμά σου,

λίγη από την μυρωδιά σου,

κάτι να τον συνοδεύει ενώ ξανοίγεται στα ανοιχτά του ιντερνέτ.

θα σε μυρίζει παντού, το ξέρεις..

αυτό θα πω και θα φύγω.

σε κρυφοκοιτούσα σήμερα, να το ξέρεις.

και όταν σε κοίταξα, έλαμψες.

φοβάμαι να σκεφτώ,
σχεδόν τρομοκρατούμαι, καθότι για τέτοια δύναμη μιλάμε,
πως υπάρχει μία περίπτωση να έκανα το ίδιο.

αλλά τον έχω αγαπήσει αυτόν τον φόβο, 

πάλι.

οι πιθανότητες (και όχι μόνο),

λένε ότι θα με νικήσει, πάλι.

αλλά μέχρι τότε θα τον έχω αγκαλιά,

στο υπόσχομαι.

στο υπόσχομαι.