2015/άλλη μια λίστα για να κράξεις

πολύ μουσική φέτος,

γεμάτη χρονιά, 

από πολλές απόψεις, 

μουσικές και μη

μετά από πολύ σκέψη, 

καλά όχι πάρα πολύ, 

κατέληξα σε ένα από τα δυσκολότερα νο1 των τελευταίων ετών.

το ευχαριστήθηκα λοιπόν το ΄15,

μουσικά και μη

θα το πάμε χαλαρά πρώτα,

μετά θα μπούνε τα εξώφυλλα,

και μετά και ένα gifάκι,

κάτι με εικόνα,

που θα χαρακτηρίζει το album,

στα δικά μου μάτια.

καινοτομίες, όχι χαζά..

so, gemma

faith no more - sol invictus

δεν είναι έπος, δεν περίμενα να αλλάξει την ροή της μουσικής.

το έχουν κάνει ήδη. απολαυστικό δισκάκι, όπως και να έχει.

viet cong - s/t

βαρύ και ασήκωτο post punk.

μπράβο στα παιδιά, σήκωσαν ολόκληρο τοίχο με distortion. 

μπράβο.

terrible feelings - tremors

το καλύτερο live που δεν έγινε, για φέτο.

γκατζοπάνκ με κοπελίτσα, αλλά μην περιμένεις γλυκανάλατες ιστορίες.

the world is a beautiful place & i am no longer afraid to die - harmlessness

emo/indie με συνθεσάρες. 

δεν το είδα πολύ στις φετινές λίστες μέχρι στιγμής,

και δεν ξέρω γιατί..

carly rae jepsen - emotion

τι pop δίσκαρο έβγαλε ρε;;

δεν το περίμενα, αρκετά μοντέρνο,

αλλά φέρνει και λίγο 80's/90's, ναι ναι ναι

disclosure - caracal

τους ξέραμε, το περιμέναμε,

και έκαναν αυτό που έπρεπε. 

το live με την lorde θα μείνει στην ιστορία

defeater - abandonded

το αδίκησα. δεν το άκουσα όσο έπρεπε.

όχι ότι το άκουσα λίγο. 

σταθερή αξία, βετεράνοι πλέον, και το αξίζουν

chvrches - every open eye

φωνάρα, κομματάρες,

αγαπάνε και την hayley. 

φωνάρα όμως.

waxahatchee - ivy tripp

εξαιρετική φωνή το κορίτσι, 

ενδιαφέρον παίξιμο, 

ό,τι πρέπει για τις ήρεμες στιγμές, 

που απολαμβάνουμε παρέα με ένα ποτήρι κρασί

sleater kinney - no cities to love

δυναμικό τρίο, κιθαριστικότατο,

το οποίο ανήκει εδώ και χρόνια στο δυναμικό της sub pop.

κατάλαβες νομίζω.

deafheaven - new bermuda

νομίζω καλύτερο από το sunbather.

πιο άμεσο. καλύτερο δηλαδή. πιο άμεσο. αυτό.

u.s. girls - half free

οι u.s. girls είναι μία κοπέλα.

λίγο noise, λίγο ψυχεδέλεια,

και εμένα μου βγάζει λίγο bowie. οπότε ξέρεις.

the sonics - this is the sonics

όχι αν θες, ξαναπέστους παππούδια.

σοβαρά, γκούγκλαρα μήπως και είναι καινούριο συγκρότημα,

τόσο νεύρο δεν είχαν ούτε 50 χρόνια πριν, και καλά..

πάμε στην 20άδα τώρα

20. jenny hval - apocalypse, girl

περίεργο, δεν το περίμενα, και προφανώς αυτό είναι extra πόντος. 

νορβηγικό art pop λέει το genre,αλλά μην σε σταματάει αυτό, 

είναι εξαιρετικός δίσκος. 

19. jamie xx - in colour

σαν τους xx, αλλά με λίγο πιο πολύ νεύρο, λίγο περισσότερο χρώμα, 

ο τίτλος είναι τουλάχιστον εμπνευσμένος. 

έπρεπε να το κάνει εδώ και καιρό νομίζω, και δικαιώνει ξανά.

18. φοίβοςδεληβοριάς - καλλιθέα

ο καλύτερος ελληνικός-ελληνόφωνος δίσκος για φέτος. 

όπως είπε και ο γιατρός, έχει όλα αυτά που αγαπάμε στον Φοίβο. 

προσωπικός δίσκος, αλλά ταυτίζεσαι και εσύ μαζί του, 

κάτι που δεν γίνεται εύκολα, δεν γίνεται συχνά. 

του βγάζω το καπέλο, κρατάει εδώ και πολλά χρόνια υψηλό επίπεδο, 

εντός και εκτός γηπέδου..

17. susanne sundfor - ten love songs

αυτή η φωνή. 

το φετινό μου soundtrack για τις κυριακές το πρωί, που θα με ζητάς στις εκκλησιές. 

αρκετά πιο ήρεμο από προηγούμενες δουλειές, 

εξαιρετικό ακόμα και έτσι όμως. σκανδιναβία ρε.

16. shining - international blackjazz society

black jazz. αυτό που λέει. black metal με σαξόφωνα, με την καλή έννοια πάντα. 

εξαιρετική στιγμή ο δίσκος, φοβερές συνθέσεις, φοβερή ατμόσφαιρα, 

όσο noise πρέπει, όσο απόκοσμο χρειάζεται. 

κάτι σαν την μεταβατική περίοδο των ulver. ναι ρε

15. royal headache - high

αυστραλία. ήδη θα έπρεπε να κουνάς το κεφάλι καταφατικά. 

γκαρατζοπανκηδες. τώρα θα έπρεπε να γκουγκλάρεις ήδη. 

ευχαριστώ Κώστα, ευχαριστώ Άρη, υπέροχο δώρο. 

δεν είχα ιδέα, και λάτρεψα. 

ευχαριστώ

14. bjork - vulnicura

είναι η θεά μας. είναι τιμή μας που ασχολείται με την μουσική. 

και τώρα, στα χειρότερά της, 

παραδίδει μαθήματα αισθητικής, καινοτομίας, σύνθεσης και γενικότερα μουσικής. 

η πιο ολοκληρωμένη μουσικός που περπάτησε ποτέ. 

αυτό το black lake δεν θα το ξεπεράσω ποτέ 

13. laura marling - short movie

she went pop? δεν έχει να λέει, ακόμα και έτσι, το κάνει εξαιρετικά.

προσωπική αδυναμία, ό,τι έχει βγάλει το λάτρεψα, 

από τα solo μέχρι τότε στους noah and the whale. 

μάλλον κάτι με κάνει η φωνή της. κάτι έχω με τις φωνές μάλλον..

12. fka twigs - M3ll155x

δεν με νοιάζει που είναι EP. δικιά μου είναι η λίστα, ό,τι θέλω βάζω. 

τέχνη. έτσι το βλέπει, έτσι λειτουργεί, και προσωπικά με καλύπτει ολοκληρωτικά. 

από την εικόνα, τον ήχο, όλα. 

αυτό το in time με στοίχειωσε φέτος..

11. florence and the machine - how big, how blue, how beautiful

το γύρισε oldschool και αυτή, και με άρεσε.

ωραίο και το ceremonials, αλλά ήθελα λίγη παραπάνω κιθάρα, λίγο νεύρο παραπάνω. 

αν θέλω τα χαλαρά της, βάζω τα unplugged, πάλι κομματάρες είναι. 

σταθερή αξία πλέον

10, fall out boy - american beauty / american psycho

ίσως να μιλάει το έφηβο παιδί μέσα μου. ίσως και όχι. είναι φοβερός δίσκος, 

αν θες κάτι πιασάρικο να τραγουδάς το ρεφρέν, χωρίς πολλά πολλά, 

αυτό είναι εξαιρετική περίπτωση. 

USA. USA.

9. courtney barnett - sometimes i sit and think, and sometimes i just sit

το φετινό sharon van etten μας.
όχι τόσο κόλλημα με τα τύμπανα όμως, πιο πολύ με την κιθάρα. 

το βλέπω σχεδόν παντού, μάλλον συμφωνούν και άλλοι μαζί μου, 

το οποίο είναι λόγος να μην το βάλω στην λίστα, αλλά είναι καλό. 

αλήθεια, είναι καλό.

8. julia holter - have you in my wilderness

με άρεσε όταν έπαιζε έντεχνα,
εδώ δεν μπορώ καν να αρχίσω να περιγράφω. 

δεν μιλάει για αρχαίες ελληνικές τραγωδίες εδώ, είναι πιο straight-forward, 

και είναι εξίσου καλή. 

μπορούμε να την ακούμε και σε ψαγμένα μπαράκια πλέον. 

νικήσαμε.

7. mewithoutYou - pale horses

η αγαπημένη μπάντα, της αγαπημένης hayley williams, 

και εδώ είναι προφανές ακόμα και σε εμένα. 

είναι τόσο ψηλά ο δίσκος, που δεν καταλαβαίνεις ότι είναι ο έκτος δίσκος τους. 

όσο χρώμα λείπει από το εξώφυλλο, τόσο υπάρχει μέσα. έπος.

6. killing joke - nylon

δεν το έβλεπα να έρχεται, δεν θα πω ψέμματα. 

τεράστιος δίσκος, και φαίνεται τόσο εύκολο, γιατί κυλάει σαν EP, 

δεν νιώθεις ότι είναι δίσκος, κάθε κομμάτι θα μπορούσε να έχει βίντεο, να είναι single. 

ποιότητα. σίγουρα μέσα στα 3 καλύτερά τους, τόσο καλό.

5. myrkur - M

black metal. indie rock. βρες κάτι στην μέση. 

αν δεν έχεις βρει, αυτό από πάνω είναι αυτό ακριβώς. 

κορίτσαρος, από τα καλά όμως, τα δικά μας. 

τόσο νεύρο στα φωνητικά, τόση ατμόσφαιρα, 

μόνο σε δίσκο που έχει βάση το black metal μπορείς να βρεις τόσο χρώμα. 

και ας είναι γκρι. 

4. wolf alice - my love is cool

περίμενα κάτι τέτοιο πολύ καιρό. indie, ραδιοφωνικό, αλλά να παίζει και στο pulp. 

φωνή ατμοσφαιρική, αλλά να έχει και λίγο αυτό το -αντί στα συστατικά του. 

συνθέσεις που λείπουν, ξεχώρισε μέσα στον φετινό χαμό, σχετικά εύκολα. 

ντεμπούτο ε, δεν ξέρω αν το είπα..

3. bring me the horizon - that's the spirit

πετάξτε τα σουτιέν σας κορίτσια, οι bmth ξεπουλήθηκαν. 

τόσο καιρό έπαιζαν σε καταγώγια, και τώρα έκαναν sold out το wembley. 

ίσως υπερβάλλω, ok, αλλά με άρεσε τόσο πολύ αυτό το σίνθι που έβαλαν, 

με πήρε και με σήκωσε. 

θέλει δικό του άρθρο αυτό, οπότε ας το αφήσω εδώ.. 

2. chelsea wolfe - abyss

δεν γίνεται κάθε φορά και καλύτερα. κυριολεκτικά μοναδική. 

εδώ έβαλε λίγη παραπάνω κιθάρα, και ο ήχος άλλαξε λες και μιλάμε για άλλον καλλιτέχνη. 

δεν υπάρχουν λόγια πλέον, και δεν χρειάζονται, 

το κορίτσι δείχνει τον δρόμο, που μόνο αυτή μπορεί να περπατήσει. 

(άχρηστη πληροφορία: στο trailer του δίσκου, ο drummer έχει αφίσα darkthrone από πίσω. άντε γεια)

1. grimes - art angels

σαλταρισμένη ήταν, το ξέραμε. το ότι έγραφε ιδιαίτερα, το ξέραμε επίσης. 

τώρα έβγαλε pop δίσκο, και είναι επικός, και αυτό δεν το ξέραμε, δεν το περιμέναμε, 

αλλά το χρειαζόμασταν, και ας μην το ξέραμε. 

ζωγραφίζει τα εξώφυλλά της, σκηνοθετεί τα video clip της, γράφει τα τραγούδια της. 

τα κάνει όλα με τους δικούς της όρους. και δεν υπάρχει τίποτα pop στην λογική αυτή, 

πέρα από την μουσική. η οποία πάλι, είναι pop, ξανά με τους δικούς της όρους. 

ό,τι πιο ενδιαφέρον άκουσα φέτος, χωρίς δεύτερη σκέψη..

αυτά από εμένα,
περιμένω τα δικά σου τώρα.

over and out.-

Aritz Aduriz

αδικημένος.
απλός.
ανιδιοτελής.

Aritz.
Aduriz.

ναι, τον λένε Άρη,
αλλά το σωστό, αυτό με το Ι,
να μην τον μπερδεύουν με την ομάδα,
πολλοί την έχουμε πάθει έτσι..

δεν είμαι της άποψης πως πρέπει να υποστηρίζουμε μία ομάδα από κάθε χώρα,
δεν είμαι τόσο περίεργος ακόμα.

πλέον μπορώ να πω όμως με σιγουριά,
ότι στην ισπανία υποστηρίζω μία μη-ισπανική ομάδα.

ναι, το μπιλμπάο δεν είναι ισπανία,
αλλά δεν θα αναλωθώ σε αυτό,
ας το πάρουμε σαν δεδομένο.

ένα άλλο δεδομένο είναι ότι για να παίξεις στην μπιλμπάο,
πρέπει να είσαι βάσκος,
ή να έχεις γεννηθεί εκεί.
να έχεις παίξει στις μικρές ομάδες της βασκωνίας,
δεν υπάρχει άλλος τρόπος να φορέσεις αυτήν την φανέλα.

μέσα στον όλο χαμό της "παγκοσμιοποίησης" του ποδοσφαίρου,
είναι τουλάχιστον ρομαντικό
να βλέπεις μία ομάδα να έχει τόσο ψηλά την έννοια της ιδεολογίας μέσα της.

και τι έγινε, θα με πείτε τώρα,
πάντα ίσχυε αυτό,
τι έπαθα τώρα και το θυμήθηκα;

τίποτα ιδιαίτερο,
απλά αυτός ο άνθρωπος αναγέννησε την αγάπη μου για το ποδόσφαιρο.
το ποδόσφαιρο που κερδίζει ο καλύτερος,
αυτό το ποδόσφαιρο που θα ματώνεις σε κάθε παιχνίδι,
και δεν σε νοιάζει αν θα κερδίζεις,
σε νοιάζει να δίνεις το 100%, αυτό που μπορείς.

ωδή στον Aritz Aduriz λοιπόν, και στην μύτη του.

τώρα που έφτασε στα 34,
τώρα που παστελώνει τα τεμάχια το ένα μετά το άλλο.

και όχι φλωρικα, αντιθέτως,
με τον δικό μας τρόπο, τον ωραίο, τον αντρίκιο

όταν δεν είμαι καλά, μπαίνω στο youtube,
και κάθομαι και βλέπω αυτό το γκολ.
δεν γίνεται ρε φίλε να πατάς 2 βήματα πριν,
να πετυχαίνεις την μπάλα στον αέρα, με το τέλειο άλμα,
και να την στέλνεις με τέτοια δύναμη εκεί που την έστειλες.
έχω δει τύπους να μην μπορούν να πιάσουν σουτ με το πόδι με τέτοια δύναμη.

πετυχαίνει, εδώ και χρόνια,
τα περισσότερα γκολ με το κεφάλι στα μεγάλα πρωταθλήματα,
άλλες φορές πηδώντας πετώντας, όπως στο παραπάνω,
άλλες φορές απλά πατώντας κάτω όποιον άτυχο βρεθεί μπροστά του.

αυτό που κάνει το όλο θέμα μοναδικό,
είναι ο τρόπος που αντιδράει μετά από τα γκολ.
αυτό το χαμόγελο,
ο άνθρωπος χαίρεται, το ευχαριστιέται,
το γουστάρει!

συνηθίζω να παίζω fifa,
και τα τελευταία χρόνια παίζω την έκδοση που φτιάχνεις εσύ την ομάδα σου,
διαχειρίζεσαι τα λεφτά, αγοράζεις τους παίκτες σου κτλ κτλ

φέτος λοιπόν,
μετά την εξαιρετική χρονιά που έκανε,
τον έχουν έτσι όπως πρέπει στο fifa.

δεν θα έλεγα ότι είμαι τόσο καλός,
μάλλον κάτι άλλο θα φταίει,
που ο aduriz έχει περίπου 200 παιχνίδια,
και έχει πετύχει λίγα παραπάνω από 180 γκολ.

τρομερό ποσοστό,
αλλά μάλλον θα φταίει η καύλα που κουβαλάω,
η όρεξη κάθε φορά που παίρνει την μπάλα,
το ψάξιμο για να του στείλω την κατάλληλη μπαλιά στο κεφάλι,
για να καρφώσει ακόμα ένα,
να κάνει ακόμα έναν αντίπαλο να αναρωτηθεί
"ποιός είναι αυτός ο aduriz",
και αυτό είναι ακόμα ένα κίνητρο, προφανώς.

είμαι κάπως old-school στις αγάπες μου,
ωραίες οι τρίπλες,
ωραίοι οι γρήγοροι παίκτες,
αλλά αυτήν την κεφαλιά (ευτυχώς) δεν μπορούν να στην μάθουν ρε γαμώτο.
(ναι κάθομαι και βλέπω ακόμα το γκολ στο gifάκι)

δεν είναι γρήγορος,
δεν έχει πολύ καλή τρίπλα,
αλλά έχει όλα τα άλλα,
παίζει έξυπνα,
δίνει assist ακόμα και με κεφαλιές (κανείς δεν το περίμενε),
δεν θέλει μία μπάλα μόνος του,
και έχει καθαρίσει την real και την barca "μόνος" του.

against modern football φάση,
αλλά όχι ακριβώς, ξέρεις.

δεν είναι τα στατιστικά το θέμα,
ούτε τα 4 γκολ στην barcelona,
είναι αυτή η αίσθηση ανωτερότητας που σε αφήνει στο τέλος.
η περηφάνια.
αυτό είναι το ποδόσφαιρο, για μένα,
αυτό θα έπρεπε να είναι.
να ματώνεις, να δίνεις ότι έχεις και δεν έχεις,
να μην σε νοιάζει "κυνικά" το αποτέλεσμα,
να το γουστάρεις, και όπως βγει.
όπως είναι και η ζωή ας πούμε..

και επειδή μία φορά δεν είναι αρκετή,
όπως επίσης ισχύει σε πολλά στην ζωή-κοίτα να δεις συμπτώσεις,
πάρτε ακόμη μία φορά το τεμάχιο,
μπροστά στον υπερσιχαμένο pepe, να το πούμε και αυτό

αυτός ο άνθρωπος λοιπόν,
αναγέννησε την πίστη μου στο ποδόσφαιρο.
ένα ευχαριστώ δεν είναι αρκετό,
αλλά τι να κάνω.

ίσως να φτάνει που φωνάζω το όνομά του,
κάθε φορά που σκοράρω στο fifa.

ρε κοίτα που θα με περάσουν και για αρειανό,
αλλά ok, δεν με πειράζει.
αλήθεια, δεν με πειράζει.

radio-head

επειδή κάτι τέτοιο νόμιζα μικρός,

τους είχα κοντά στους motorhead,

ε ok, head ο ένας-head ο άλλος,

όλο και κάτι κοινό θα έχουν.

μετά πήρα γραμμή και τους machine head,

και εκεί χάθηκε η μπάλα,

απίστευτο μπέρδεμα μέσα στο κεφάλι μου, 

ευτυχώς λίγο πριν το ok computer όλα ξεκαθάρισαν.

υπήρξε και το live, 

κάπου κατά το 2000,

και κάπου εκεί, κάπως αποτραβήχτηκα,

δεν ήμουν έτοιμος για kid a και amnesiac,

προφανώς και δεν ήμουν.

ήθελα κιθάρες, 

φασαρία,

αλλά αυτοί δεν το είχαν ανάγκη μάλλον,

και έκαναν αυτό που ήθελαν,

χωρίς να ενδιαφέρονται για τις "μουσικές συνέπειες"

που κουβαλάει μία τέτοια πράξη.

πράξη ειλικρινής, αληθινή,

καθόλου αυθόρμητη, 

σχεδιασμένη μέχρι και την παραμικρή λεπτομέρεια.

ήμουν 17 χρονών τότε,

δεν με αδικώ που γύρισα αλλού το κεφάλι,

αλλά μέσα μου νομίζω το κουβαλάω αυτό το "γαμώτο".

στο δικό μου κεφάλι,

είναι δύο διαφορετικές μπάντες,

όχι δύο διαφορετικές περίοδοι.

το αναφέρω αυτό σαν κάτι απολύτως θετικό,

γιατί, στο δικό μου κεφάλι πάλι, 

το τερμάτισαν, και είναι απορίας άξιο,

τι άλλο έχουν να δώσουν,

πόσο να ανεβάσουν το όνομά τους ακόμα,

αν και δεν νομίζω να γίνεται όλο αυτό για την δόξα.

έστω, αν γίνεται,

κρύβεται με τέτοια τέχνη, 

που δεν είναι ξεκάθαρο για κανέναν, 

ούτε καν για εχθρό.

αυτό που είναι ξεκάθαρο για εμένα,

εδώ και αρκετό καιρό,

είναι η δύναμή τους.

η αξιοπρέπειά τους.

όλα. 

[ερωτευμένο_γκομενάκι_mode_on]

δεν έχω ακούει κάτι τόσο γεμάτο, ολοκληρωτικό,

συνεχώς, σε όποιο album δοκιμάσω να βάλω να παίξει,

είναι κορυφαίοι σε ό,τι παίζουν. 

δεν υπάρχει άλλος πάνω στον πλανήτη να παίζει αυτό καλύτερα.

δεν υπάρχει κάτι καν κοντά.

και εμένα με αρέσει αυτό που παίζουν,

με αρέσει αυτό που ακούω,

με εκφράζει, με γεμίζει,

με κάνει να χορεύω, 

με κάνει να χαμογελάω ενώ χορεύω,

με κάνει να κλείνω τα μάτια ενώ χαμογελάω ενώ χορεύω.

όλα αυτά χωρίς να είναι η χαρούμενη μουσική,

αντιθέτως, 

κυριαρχεί ένα μελόδραμα στους στίχους,

και ειδικά στην φωνή του καριόλη-τι φωνή θεέ

κυριολεκτικά δεν καταλαβαίνεις πότε είναι live κάτι,

ή πότε είναι από studio έκδοση, 

είναι τραγικά καλός ο τύπος με το ένα κλειστό μάτι.

και ο άλλος ο περίεργος, κιθάρα my ass,

ορχήστρα μόνος του είναι, 

και αν έχεις απορία τι ρόλο βαράει,

άκουσε ένα solo δίσκο του thom yorke,

και κάνε μία σύγκριση με radiohead.

κάτι λείπει. 

μοιάζει, αλλά κάτι λείπει.

greenwood το λένε αυτό που λείπει, άντε καλή συνέχεια.

[/ερωτευμένο_γκομενάκι_mode_off]

όχι, δεν είναι grunge-άδες,

όχι δεν είναι brit-rock,

όχι δεν είναι υπηρέτες την χορευτικής μουσικής.

είναι οι radiohead. 

και οι radiohead είναι το καλύτερο συγκρότημα που έχει παίξει μουσική.

είναι το πιο ολοκληρωμένο,

το πιο σταθερό, 

που έχει ρισκάρει, και έχει βγει κερδισμένο.

μεγάλη δήλωση, ναι ok,

υπάρχουν οι pink floyd/led zeppelin/beatles/rolling stones/wasp,

και πέρα, ίσως, από τους floyd,

κανείς δεν δοκίμασε τόσα διαφορετικά πράγματα,

και να ήταν τόσο καλός σε αυτά.
κανείς δεν είχε τέτοια εξέλιξη στον ήχο του,
ίσως να μην δοκίμασε και κανείς ποτέ.

αυτή είναι η ειδοποιός διαφορά,

αυτό τους φέρνει ξεκάθαρα στην κορυφή,

για τα δικά μου αυτιά πάντα, 

στο δικό μου κεφάλι.

το σκέφτομαι αρκετό καιρό τώρα αυτό,

και τώρα που μεγάλωσα και ωρίμασα,

λέω να εκφράζω την άποψή μου ανοιχτά,

να μην φοβάμαι μην παρεξηγηθώ, 

ας αναφέρουμε αυτό σαν τυχαίο ρήμα-παράδειγμα.

δεν μου φαίνεται έρωτας, αγάπη μου φαίνεται.

(πάω να ξαναδώ την έκδοση του reckoner από το basement,
μήπως και σταμάτησε να είναι τόσο γαμάτη.
θα ενημερώσω για όποια εξέλιξη,
μείνετε συντονισμένοι στον σταθμό μας)

το δικό μου punk

πολύ συζήτηση, όχι εντάξει, καμία συζήτηση,

αλλά είναι κάτι που το σκέφτηκα προχτές και θα το μοιραστώ εδώ.

punk rock ρε cunts.

αυτό το πολύ ιδιαίτερο μουσικό κίνημα,

κίνημα είναι, δεν χωράει συζήτηση αυτό,

που υποτίθεται πως ξέσπασε μέσα-τέλη των 70's,

έλα ξέρεις για τι πράγμα μιλάω.

αυτό.

δεν το μπορώ.

δεν το αντέχω.

με κουράζει. 

δεν μπορώ να με φανταστώ να ακούω ολόκληρο δίσκο από ramones,

το nevermind the bollocks ολόκληρο, δεν γίνεται,

θα με πιάσει πονοκέφαλος.

δεν δηλώνω μισητής της επαναλαμβανόμενης μουσικής,

αντιθέτως, υπάρχουν στιγμές που θέλω να ακούσω αυτό

sunn o))) & boris - altar

και αυτό επίσης

godflesh - streetcleaner

αρκετά επαναλαμβανόμενη μουσική,

αλλά αυτά το αυτί μου τα αντέχει.

στο 4ο κομμάτι συνεχόμενο ramones λοιπόν,

(λέω 4ο γιατί τρία ramones και αλλαγή με motorhead)

θα αρχίσω να θολώνω,

να ψάχνω χάπια, και έναν δίσκο celtic frost,

έτσι για να έρθω στα ίσα μου.

να ξεκαθαρίσω την θέση μου,

και να πω ότι δεν θεωρώ περίεργο να σε αρέσουν αυτά που δεν αρέσουν σε μένα.

δεν έχω ανακαλύψει καμία συμπαντική αλήθεια,

απλά τοποθετούμαι σε κάτι που δεν με ρώτησες ποτέ.

ηχητικά δεν δέχομαι πολύ ώρα ακρόασης λοιπόν.

αυτό που ξεχωρίζει όμως είναι η λειτουργία, 

το mentality που λέγαμε και στο χωριό.

αυτό στην μουσική το βρίσκω μαγικό,

πρακτικά ίσως και να μας έδωσε το φιλί της ζωής,

γέννησε πάρα πολλά είδη.
το αγαπημένο thrash είναι ξεκάθαρα παιδί της.

ίσως και να μπαίνει και το εντελώς υποκειμενικό εδώ,

καθώς δεν αντέχω να βλέπω δικούς μας πάνκηδες,

το 2015, να νομίζουν ότι είναι στο λονδίνο του 1978,

και να έχουν αυτό το διαφορετικό στο ντύσιμο, στο βλέμμα.

από την άλλη, θα μπορούσε να είναι και ένας μανδύας,
κάτι να καλύψει άλλες αγάπες, άλλες καθημερινότητες,
η μουσική κάνει και τέτοια δυστυχώς.

λατρεύω όμως αυτούς που ξεκινήσανε το ζήτημα (proto-punk),

την άμεση συνέχεια (post-punk),

και ό,τι ήρθε στο metal, στην pop, 

και πάτησε πάνω σε όλους αυτούς που κράζω λίγο πιο πάνω.

ίσως το "λατρεύω" να είναι κάπως γενικό,

αφού δεν αγαπάω τόσο την pop punk, 

αλλά υπάρχουν στιγμές που την απολαμβάνω,

όταν θέλω κάτι πιο ελαφρύ συνήθως.

λατρεύω stooges,mc5, VU, sonics, new york dolls, radio birdman κτλ κτλ

αυτά μπορώ να τα ακούω για ώρες. για μέρες. 

να περιμένω να έρθει η τρίτη για να βάλω ένα συγκεκριμένο κομμάτι.

το δικό μου punk λοιπόν,
είναι κάτι σαν τους minor threat.
τους fugazi μετέπειτα.

αυτούς που έβαλαν την πανκ σκέψη απέναντι στο πανκ.
αυτούς που βαρέθηκαν,
που είδαν το σάπιο στο όλο θέμα,
και κινήθηκαν αναλόγως,
διαχωρίζοντας τους εαυτούς τους από τους άλλους,
χωρίς να διώχνουν το διαφορετικό όμως,
όχι για να ξεχωρίσουν,
όχι γιατί αισθάνθηκαν ιδιαίτεροι,
αλλά επειδή αυτό ήθελαν να κάνουν.
τι πιο πανκ από αυτό;

η άλλη αδυναμία,
είναι αυτό που ξεφύτρωσε λίγα χρόνια πριν,
μπάντες σαν τους A.F.I., mewithoutYou, La Dispute κτλ
και defeater ναι, και touche amore.

αυτό το τόσο εσωστρεφές που βγάζουν,
σε κάνει να αισθάνεσαι εντελώς δική σου την μουσική.
να νιώθεις στο πετσί σου τους στίχους,
λες και τους έγραψες εσύ.

και όπως είχα πει και πιο παλιά,
αν με ρωτήσεις πως θέλω να είναι η μουσική μου,
έχω εικόνα να το περιγράψω.

μία ευθεία όλοι,
ο ένας πάνω στον άλλον,
και ο τραγουδιάρης να δίνει πόνο.
αυτή είναι η μουσική μου,
αυτή θέλω να είναι.

μία άλλη ακραία περίπτωση,
είναι η επιρροή που είχε στο metal.
όχι στο post-hardcore,
στο metal το καλό, το δικό μας.

οι slayer ίσως να μην υπήρχαν,
μην ξεχνάμε το μοναδικό μη-αλκοολούχο logo που είχε ο jeff στην κιθάρα,
ήταν το DK.
μία μπάντα που βγήκε σχεδόν μαζί τους,
ένα χρόνο μετά περίπου.

επίσης μην ξεχνάμε το ιστορικό γύρισμα στον ήχο των darkthrone,
όπως και τον δίσκο που στιγμάτισε τα 90's,
to ride, shoot straight ...
έδειξαν τον δρόμο οι entombed,
και οι hellacopters στο καπάκι βέβαια.

ακόμα και οι napalm death,
δημιουργώντας, ας πούμε,
το grind,
κάτι που θυμίζει πάρα πολύ το πανκ,
ευτυχώς όχι τόσο στον ήχο βέβαια.

και ας χωθούν-τσόντα φάση,
και οι converge,
αφού ούτως ή άλλως δεν μπορείς να τους βάλεις σε κατηγορίες,
σίγουρα βλέπεις και ακούς αυτό το πανκ,
και ας μην μπορείς να "τραγουδήσεις" τις στιχάρες του bannon.

το δικό μου αγαπημένο, τελευταία τουλάχιστον,
αφού οι cure/joy division/bauhaus/swans δύσκολα θα ξεπεραστούν μέσα μου,
είναι αυτό το μοντέρνο,
αυτό το the shape of punk to come φάση.

φανταστικοί οι refused,
αλλά η δική μου καρδιά ανήκει στους rise against.

ακόμα και στο πιο pop,
αν μπορείς να το πεις έτσι,
αυτήν την ενέργεια που βγάζουν,
την θαυμάζω, δεν μπορώ να το κρύψω.

πάντα στο πανκ το θέμα ήταν οι στίχοι πρώτα,
και όλοι οι παραπάνω το κατέχουν,
ίσως να μην το τηρούν, στα προσωπικά τους,
ή σαν διάρκεια στον χρόνο,
αλλά το έχουν.

στην δική μου καρδιά λοιπόν,
αυτός ο τύπος είναι ένα βήμα μπροστά,
όχι μόνο μουσικά, γενικά.

out of step λέει πάντα στο πίσω μέρος της κιθάρας του.
δεν νομίζω να είναι τυχαίο.
μάλλον δεν θα είναι.

if only tonight we could..??

δεν με αναγνωρίζετε, γιατί έλειπα καιρό



φοβερός μήνας ο αύγουστος,
γεμάτος καινούριες ιστορίες,
μεγάλες συγκινήσεις,
μαζώξεις και όχι μόνο,
όλα, όλα, όλα.
(taken from "δουλειά, δουλειά, δουλειά")

εδώ θα ήθελα να αναφέρω, να καταθέσω,
αυτήν την λειτουργία του ps3,
που τόσο αγάπησα,
την παροχή youtube,
σε καιρούς δύσκολους,
σε έναν αύγουστο που δοκίμασα τα όρια μου,
δοκίμασα την αποχή από το ιντερνέτ,

εντάξει, όχι από την μουσική μέσω ιντερνέτ,
αλλά όλα τα άλλα, λίγο από επιλογή,
λίγο από περιέργεια, ξες.

άκουσα πολύ μουσική, να ξέρεις.
αναδιοργάνωσα την μουσική μου.
τα δισκάκια μου, τα βινύλιά μου.

ωραία πράγματα βρήκα,
και σε κάποια ίσως να μπορώ να πω ότι ανακάλυψα κιόλας!

άκουσα πολύ radiohead. πολύ όμως.
σε βαθμό που είπα ότι
(μάλλον)
είναι η μεγαλύτερη μπάντα στην ιστορία της μουσικής (βιομηχανίας).

αυτό το in rainbows,
δεν κουράστηκα να το ακούω,
το (ξανά)αγάπησα,
το ένιωσα, το φώναξα, το τραγούδησα.
και ναι, το χόρεψα.

πολλές οι αλλαγές του αυγούστου,
και ο χορός, μία από αυτές.
απίστευτο ξεφτιλίκι, δεν το συζητάω,
σαν να μην υπήρχε αύριο,
δείξαμε στην σαμαρίνα πως (δεν) γίνεται.

και εκεί που αράζω λοιπόν,
θέλω να βάλω κάτι διαφορετικό,
κάτι άλλο,
και σκάει μπροστά μου αυτό

έχει το chauffeur μέσα.
των duran duran.
και το sinatra.
των helmet.

ξαναπαθαίνω πλάκα,
ριπίτ ξανά και ξανά,
το κεφάλι μου παίζει συνεχώς συγκεκριμένα σημεία,
και έχω πάει αλλού,
σκέφτομαι, θυμάμαι,
κοιτάω απέναντι και το σώμα μου αντανακλά τους ήχους,
αυτή η μοναξιά του σπιτιού,
αυτή η, καλώς εννοούμενη, απομόνωση,
ξαφνικά έχει λόγο ύπαρξης.

όλα αυτά όμως είναι η εισαγωγή,
καθώς ο χαμός έγινε σε αυτό το κομμάτι,
που δεν ξέρω γιατί,
ακόμα και σήμερα,
δεν το είχα στο μυαλό μου.

αντίο ζωή,
τα αυτιά μου γούρλωσαν,
και τα μάτια μου έκλεισαν.

αναπαράγει απίστευτα την φωνή ο chino,
αλλά αυτό το έκανε πάντα καλά,
ακόμα και στα δικά τους κομμάτια.

η ατμόσφαιρα,
τα πλήκτρα,
όλα είναι απόκοσμα,
δεν μπορώ να σκεφτώ καλύτερη λέξη.

και πάνω από όλα αυτά,
έχεις τα τύμπανα,
να πάνε το κομμάτι σε άλλες διαστάσεις,
με έναν από τους πιο αδικημένους ντράμερ,
να νιώθει κάθε γέμισμα,
κάθε χτύπημα,
και εσύ σαν ακροατής να αναρωτιέσαι που πατάει,
που μετράει,
και γιατί αυτό το βαθύ του είναι τόσο καυλωμένα κουρδισμένο;;

είναι πολλά τα ερωτήματα λοιπόν,
και δεν βλέπω απάντηση στα κοντά,
πόσο μάλλον αν βάλεις και τους στίχους στην συζήτηση,
εκεί φτάνεις στο αντίο ζωή,
αγαπημένο, οικείο, και σύνηθες σημείο για τους cure.

τροφή για σκέψη το αποκάτω,
αναμενόμενο ερώτημα,
one million dollar φάση.

if only tonight we could _____

και συμπλήρωσε το κενό (σου)

εγώ κάτι έχω στο μυαλό μου πάντως

μπέρδεμα #not

κουράστηκα από τα ημερολόγια,
από τις ανοιχτές επιστολές,
από όλα αυτά που είναι στο μεταξύ,
στην περίμετρο, στο βάθος.

η δική μου αλήθεια βρίσκεται σε ένα τραγούδι,
σε ένα βιβλίο ίσως (που δεν θα παραδεχτώ ότι διαβάζω),
σε κάτι που θα το κάνω δικό μου,
κάτι που θα μπορέσω να δω τον εαυτό μου μέσα.
ουσιαστικά, όχι από συνήθεια,
αφού συνεχώς αυτοτοποθετούμαι σε ταινίες-μουσικές-βιβλία.

ξέρεις,
εκείνα τα ωραία, τα ιδιαίτερα,
αυτά που γίνονται τατουάζ στην ψυχή σου,
έχω πολλά τέτοια, είναι γεγονός.

ψάχνω γενικά, αναζητώ,
τι θα ταιριάζει τώρα, τι θα ταιριάζει σε λίγες ώρες,
πολλές ερωτήσεις ρε πούστη,
είναι πολλά τα ερωτήματα σταν.

πολλές θα είναι και οι απαντήσεις λοιπόν,
αφού το θες, θα το πω.
ναι.
θα είναι πολλές.

είθε ο gylve να μου δώσει δύναμη,
να γίνω σαν και αυτόν κάποτε.
οκ, ίσως το έχει τερματίσει,
ίσως να είμαι ερωτευμένος,
αλλά αυτό είναι status ζωής γαμώτοκέρατο

να έχεις παίξει αυτά που έχεις παίξει,
και να είσαι τόσο κουλ,
που να μιλάς για pink floyd,
και να το αισθάνεσαι λογικό.

τελικά η αλήθεια βρίσκεται στους darkthrone,
μετά από πολλές ακροάσεις,
της πρώιμης περιόδου, και της μετέπειτα,
κατέληξε στο ότι ίσως να είναι η πιο ολοκληρωμένη μπάντα της γης.
του πλανήτη, και της επερχόμενης γης (σχόλιο της επικαιρότητας, ευχαριστώ)

αποφάσισα λοιπόν να ασχοληθώ με την αγάπη μου,
με αυτό που με έφερε εδώ που είμαι σήμερα,
χωρίς να κοιτάω δίπλα, την περίμετρο που λέγαμε παραπάνω

και τι σας νοιάζει θα μου πεις τώρα.
ξέρωγω ρε φίλε, εσύ πάτησες το κουμπί,
εσύ μπήκες, αν δεν γουστάρεις,
μπορείς να κάνεις τις ανάλογες κινήσεις,
και να την κάνεις, δεν είναι κακό.
(παυλόπουλα, αυτό το παραπάνω μάλλον θα το πληρώσω ε;;)


συνεχίζω το κολλάζ του fenriz,
το οποίο ακόμα δεν έχω καταλάβει γιατί το κάνω,
αλλά έχει πλάκα, ας είναι το πιο αδιάφορο ποστ, δεν με πειράζει,
προσθέτωντας το θέμα της διαφοράς διάθεσης που μπορεί να παίξει.

το αρνητικό μάλλον περιλαμβάνει επίκληση στην μητέρα φύση,
για να αποκεφαλίσει όλους όσους δεν αγαπώ,
γιατί αυτό θα πρέπει να συμβεί νομίζω,
αυτό τους αξίζει, αυτό θα πρέπει να συμβεί

από την άλλη βέβαια,
δεν είναι τόσο σύνηθες για μένα, ούτε συχνό να σιχαίνομαι κάποιον,
οπότε αυτή είναι η εικόνα που με περιγράφει σήμερα,
όχι ακριβώς αυτή,
αλλά νιώθεις ρε παιδί μου, μην με βάζεις να στα σπάω όλα σε 50ρικα.

άλλο η μαυρίλα, άλλο η μελαγχολία,
και όπως λέει και ο ποιητής,
"όλα πάντα θα'ναι μαύρα, μα θα κρύβουν μια φωτιά"

όλοι έχουν τα προβλήματά τους,
ακόμα και εγώ-ναι φαντάσου,
το θέμα δεν είναι κλαιγόμαστε ο ένας στον άλλον,
το θέμα είναι να έχεις καλή παρέα για να μοιραστείς.

ό,τι.

την χαρά σου, την λύπη σου,
όλα αυτά με κοινό παρονομαστή την καλή διάθεση όμως.

δεν δέχομαι κάτι διαφορετικό,
και το τηρώ αυτό, το κάνω ήδη, ευτυχώς.

δεν είναι όλοι για όλα,
και αυτό φαίνεται μέρα με την μέρα,
στιγμή με την στιγμή.

φρένο στους ξεκάρφωτους,
φρένο στους ξενέρωτους,
φρένο στους εγωκεντρικούς.

παραβλέπω τέτοιους τελευταία έχω την εντύπωση.
για να το θέσω σωστά,
όπως το έχω θέσει ήδη μέσα μου,
παραέβλεπα τέτοιους.

καλά να περάσετε, ό,τι και να κάνετε λοιπόν.
την αγάπη σας στην ορχήστρα μας.
καλησπέρα και καλή βραδιά.
ερχόμαστε.


(last but not least,
κωλοδάχτυλο στην ζέστη,
αλλά ακόμα και έτσι, darkthrone θα ακούμε)

βαρέθηκα, πάρτε μια (φετινή) λίστα

στην αρχή είχα ετοιμαστεί να το ξανακάνω φέτος,

μετά είπα να μην το κάνω,

και μετά βαρέθηκα, 

και είπα να το κάνω,

σαν πιστός οπαδός του εδεσσαικού.

14 βγήκαν,

δεν ξέρω αν είναι πολλά ή λίγα,

τόσα είναι όμως,

πάρτε και τσεκάρετε,

να κάνουμε χαμό.

marilyn manson - the pale emperor

έριξε ταχύτητες, κράτησε την ατμόσφαιρα, και βρήκε την λύση (του). 

καιρό είχε να βγάλει τόσο δυνατό δίσκο, 

τρελά κόλπα και με τις συσκευασίες επίσης, cd και lp. 

βρήκε την φόρμα του λέμε

bjork - vulnicura

πρέπει να είναι μεγάλος κάγκουρας η μπιορκάρα. 

δεν γίνεται να της πάει τόσο το V (vespertine-vulnicura-volta) 

χώρισε, και μάλλον κρατούσε σημειώσεις σε κάθε στάδιο. ευτυχώς. 

πρέπει να είναι εξωγήινη μάλλον, κατά εκεί πάει το πράγμα

marriages - salome

όχι, δεν είναι το true detective μωρό μου. αλλά είναι και γαμώ τα εξώφυλλα έτσι;; 

δεν θα πω πολλά, red sparowes με φωνητικά. 

αντίο.

fall out boy - american beauty/american psycho

χαμός. χαρά. οι τύποι περνάνε δεύτερη εφηβεία, και να σας πω την αλήθεια, 

κάπως τους προτιμώ περισσότερο τώρα. 

ρεφρενάρες, κούνημα, και τραγούδια που θα τα σιγοτραγουδάς, θες δε θες. 

δε αμέρικαν γουέι.

wolf  alice - my love is cool

δεν τους ξέρεις μάλλον, αλλά αν σου πω ότι έχασαν το νο1 στην βρετανία 

από την φλορενσάρα για 500 αντίτυπα θα ψαρώσεις;; 

να το κάνεις, ντεμπούτο, τραγουδάρες, φωνάρα, όλα. 

λίγο pop, λίγο shoegaze οδηγούν σε αυτό. εξαιρετικό. 

florence & the machine - how big, how blue, how beautiful

καιρός ήταν. πολυ περιμέναμε. δεν τρελάθηκα στην αρχή,
αλλά έχει layers ο δίσκος ρε πούστη, 

και όσο πιο πολύ το άκουγα, τόσο περισσότερο γούσταρα. 

μπράβο της. και για εσάς που ρωτάτε, ναι, 

θυμίζει περισσότερο τον πρώτο δίσκο. τον καλό, ξέρεις.

kamasi washington - the epic

χίπστερ αλέρτ; ίσως. ο δίσκος είναι α-π-ί-σ-τ-ε-υ-τ-ο-ς όμως. 

θα σε κάνει να αγοράσεις ηχοσύστημα, 

μόνο και μόνο για να νιώσεις την παραγωγή. 

και τα όργανα. και τις συνθέσεις. 

3 ώρες βέβαια, αλλά τι να λέει. προσκύνημα.

the sonics - this is the sonics

μην γίνουμε και φλώροι, πάρε και τον γκάραΖ δίσκαρο της χρονιάς. 

από τους sonics βέβαια (??). όπως πρέπει. 

λίγο γυαλιστερή παραγωγή βέβαια, αλλά αυτές οι κιθάρες τα δίνουν όλα. 

σεβασμός στα παππούδια ρε

laura marling - short movie

αχ το κορίτσι, αχ. 

παίζει να έχω όλες τις κυκλοφορίες της κάθε χρονιά στα καλύτερα. 

φοβάμαι να το  ψάξω, άστο. 

εδώ έχει και ηλεκτρακουστικές, έχει και λίγο νεύρο. 

μεγαλώσαμε μαζί της, έγινε και 25 τώρα, ποιός την πιάνει.

nadine shah - fast food

pj harvey των φτωχών; δεν ξέρω, δεν με απασχολεί. τρομερή φωνή η ναντίν όμως, 

από αυτές που εκτιμάς λίγο περισσότερο όταν βραδιάζει, 

όταν έχεις κανα δηλητήριο να σε συνοδεύει. 

δεύτερος δίσκος, εξαιρετική προσπάθεια και αυτός. 

jamie xx  - in colour

ο ηλεκτρονικός δίσκος ο σωστός, ο πρόστυχος (όχι, αλλά ξέρεις). 

παραγωγή από four tet, και είναι αυτό ακριβώς που περιμένεις. 

ναι, είναι τόσο καλό. 

έλα άντε, καλοκαίρι είναι, μην τα διώχνεις τα κορίτσια, βάλε αυτό καλύτερα.

faith no more - sol invictus

εδώ όμως δεν έχει κόλπα. δίσκαρος. 

δεν περίμενα να μου αλλάξουν την ζωή, το έχουν κάνει ήδη. 

ήμουν ξεκάθαρος για το τι περίμενα. έναν καλό δίσκο, 3-4 πολύ καλά κομμάτια, 

για να έχει ένα νόημα να συνεχίσουν να βολτάρουν σαν faith no more. 

mission accomplished. 

separation anxiety. 

ο δικός μου ανίκητος ήλιος, 

εσύ

mewithoutYou - pale horses

μα έλα που δεν το περίμενα. αδυναμία του αδερφού αυτοί εδώ, 

τους ακούω χρόνια, μάλλον χωρίς την θέλησή μου, 

και τώρα ήρθε η ώρα να τους εκτιμήσω. 

κομματάρες, φωνάρα, για την ακρίβεια φ-ω-ν-ά-ρ-α. όλα. 

προσωπική αδυναμία και της hayley williams, να τα λέμε όλα. έπος.

chelsea wolfe - abyss

μήπως είναι νωρίς; μήπως να το ακούσω άλλες 5 φορές;; 

τόσες το άκουσα από χτες. 

εύκολα ταξίδευα για να την δω σε κανά live, το καλό όμως, 

σε κλειστό, με κάπνα, να σου σηκώνει την τρίχα το μέρος, 

και να βλέπεις αυτήν και να αλλάζεις ωροσκόπο στο ζώδιο από την ζάλη.

το after the fall μάλλον θα γίνει το κομμάτι μου. 

scream and run 

έχει και άλλα η χρονιά βέβαια, 

μέχρι στιγμής όμως, 

κάπου εδώ είμαι για φέτο.

και επειδή σας αγαπάω όλους, πάρτε την κομματάρα, 

έτσι για να με θυμάστε,

ρε πούστη.