if only tonight we could..??

δεν με αναγνωρίζετε, γιατί έλειπα καιρό



φοβερός μήνας ο αύγουστος,
γεμάτος καινούριες ιστορίες,
μεγάλες συγκινήσεις,
μαζώξεις και όχι μόνο,
όλα, όλα, όλα.
(taken from "δουλειά, δουλειά, δουλειά")

εδώ θα ήθελα να αναφέρω, να καταθέσω,
αυτήν την λειτουργία του ps3,
που τόσο αγάπησα,
την παροχή youtube,
σε καιρούς δύσκολους,
σε έναν αύγουστο που δοκίμασα τα όρια μου,
δοκίμασα την αποχή από το ιντερνέτ,

εντάξει, όχι από την μουσική μέσω ιντερνέτ,
αλλά όλα τα άλλα, λίγο από επιλογή,
λίγο από περιέργεια, ξες.

άκουσα πολύ μουσική, να ξέρεις.
αναδιοργάνωσα την μουσική μου.
τα δισκάκια μου, τα βινύλιά μου.

ωραία πράγματα βρήκα,
και σε κάποια ίσως να μπορώ να πω ότι ανακάλυψα κιόλας!

άκουσα πολύ radiohead. πολύ όμως.
σε βαθμό που είπα ότι
(μάλλον)
είναι η μεγαλύτερη μπάντα στην ιστορία της μουσικής (βιομηχανίας).

αυτό το in rainbows,
δεν κουράστηκα να το ακούω,
το (ξανά)αγάπησα,
το ένιωσα, το φώναξα, το τραγούδησα.
και ναι, το χόρεψα.

πολλές οι αλλαγές του αυγούστου,
και ο χορός, μία από αυτές.
απίστευτο ξεφτιλίκι, δεν το συζητάω,
σαν να μην υπήρχε αύριο,
δείξαμε στην σαμαρίνα πως (δεν) γίνεται.

και εκεί που αράζω λοιπόν,
θέλω να βάλω κάτι διαφορετικό,
κάτι άλλο,
και σκάει μπροστά μου αυτό

έχει το chauffeur μέσα.
των duran duran.
και το sinatra.
των helmet.

ξαναπαθαίνω πλάκα,
ριπίτ ξανά και ξανά,
το κεφάλι μου παίζει συνεχώς συγκεκριμένα σημεία,
και έχω πάει αλλού,
σκέφτομαι, θυμάμαι,
κοιτάω απέναντι και το σώμα μου αντανακλά τους ήχους,
αυτή η μοναξιά του σπιτιού,
αυτή η, καλώς εννοούμενη, απομόνωση,
ξαφνικά έχει λόγο ύπαρξης.

όλα αυτά όμως είναι η εισαγωγή,
καθώς ο χαμός έγινε σε αυτό το κομμάτι,
που δεν ξέρω γιατί,
ακόμα και σήμερα,
δεν το είχα στο μυαλό μου.

αντίο ζωή,
τα αυτιά μου γούρλωσαν,
και τα μάτια μου έκλεισαν.

αναπαράγει απίστευτα την φωνή ο chino,
αλλά αυτό το έκανε πάντα καλά,
ακόμα και στα δικά τους κομμάτια.

η ατμόσφαιρα,
τα πλήκτρα,
όλα είναι απόκοσμα,
δεν μπορώ να σκεφτώ καλύτερη λέξη.

και πάνω από όλα αυτά,
έχεις τα τύμπανα,
να πάνε το κομμάτι σε άλλες διαστάσεις,
με έναν από τους πιο αδικημένους ντράμερ,
να νιώθει κάθε γέμισμα,
κάθε χτύπημα,
και εσύ σαν ακροατής να αναρωτιέσαι που πατάει,
που μετράει,
και γιατί αυτό το βαθύ του είναι τόσο καυλωμένα κουρδισμένο;;

είναι πολλά τα ερωτήματα λοιπόν,
και δεν βλέπω απάντηση στα κοντά,
πόσο μάλλον αν βάλεις και τους στίχους στην συζήτηση,
εκεί φτάνεις στο αντίο ζωή,
αγαπημένο, οικείο, και σύνηθες σημείο για τους cure.

τροφή για σκέψη το αποκάτω,
αναμενόμενο ερώτημα,
one million dollar φάση.

if only tonight we could _____

και συμπλήρωσε το κενό (σου)

εγώ κάτι έχω στο μυαλό μου πάντως