radio-head

επειδή κάτι τέτοιο νόμιζα μικρός,

τους είχα κοντά στους motorhead,

ε ok, head ο ένας-head ο άλλος,

όλο και κάτι κοινό θα έχουν.

μετά πήρα γραμμή και τους machine head,

και εκεί χάθηκε η μπάλα,

απίστευτο μπέρδεμα μέσα στο κεφάλι μου, 

ευτυχώς λίγο πριν το ok computer όλα ξεκαθάρισαν.

υπήρξε και το live, 

κάπου κατά το 2000,

και κάπου εκεί, κάπως αποτραβήχτηκα,

δεν ήμουν έτοιμος για kid a και amnesiac,

προφανώς και δεν ήμουν.

ήθελα κιθάρες, 

φασαρία,

αλλά αυτοί δεν το είχαν ανάγκη μάλλον,

και έκαναν αυτό που ήθελαν,

χωρίς να ενδιαφέρονται για τις "μουσικές συνέπειες"

που κουβαλάει μία τέτοια πράξη.

πράξη ειλικρινής, αληθινή,

καθόλου αυθόρμητη, 

σχεδιασμένη μέχρι και την παραμικρή λεπτομέρεια.

ήμουν 17 χρονών τότε,

δεν με αδικώ που γύρισα αλλού το κεφάλι,

αλλά μέσα μου νομίζω το κουβαλάω αυτό το "γαμώτο".

στο δικό μου κεφάλι,

είναι δύο διαφορετικές μπάντες,

όχι δύο διαφορετικές περίοδοι.

το αναφέρω αυτό σαν κάτι απολύτως θετικό,

γιατί, στο δικό μου κεφάλι πάλι, 

το τερμάτισαν, και είναι απορίας άξιο,

τι άλλο έχουν να δώσουν,

πόσο να ανεβάσουν το όνομά τους ακόμα,

αν και δεν νομίζω να γίνεται όλο αυτό για την δόξα.

έστω, αν γίνεται,

κρύβεται με τέτοια τέχνη, 

που δεν είναι ξεκάθαρο για κανέναν, 

ούτε καν για εχθρό.

αυτό που είναι ξεκάθαρο για εμένα,

εδώ και αρκετό καιρό,

είναι η δύναμή τους.

η αξιοπρέπειά τους.

όλα. 

[ερωτευμένο_γκομενάκι_mode_on]

δεν έχω ακούει κάτι τόσο γεμάτο, ολοκληρωτικό,

συνεχώς, σε όποιο album δοκιμάσω να βάλω να παίξει,

είναι κορυφαίοι σε ό,τι παίζουν. 

δεν υπάρχει άλλος πάνω στον πλανήτη να παίζει αυτό καλύτερα.

δεν υπάρχει κάτι καν κοντά.

και εμένα με αρέσει αυτό που παίζουν,

με αρέσει αυτό που ακούω,

με εκφράζει, με γεμίζει,

με κάνει να χορεύω, 

με κάνει να χαμογελάω ενώ χορεύω,

με κάνει να κλείνω τα μάτια ενώ χαμογελάω ενώ χορεύω.

όλα αυτά χωρίς να είναι η χαρούμενη μουσική,

αντιθέτως, 

κυριαρχεί ένα μελόδραμα στους στίχους,

και ειδικά στην φωνή του καριόλη-τι φωνή θεέ

κυριολεκτικά δεν καταλαβαίνεις πότε είναι live κάτι,

ή πότε είναι από studio έκδοση, 

είναι τραγικά καλός ο τύπος με το ένα κλειστό μάτι.

και ο άλλος ο περίεργος, κιθάρα my ass,

ορχήστρα μόνος του είναι, 

και αν έχεις απορία τι ρόλο βαράει,

άκουσε ένα solo δίσκο του thom yorke,

και κάνε μία σύγκριση με radiohead.

κάτι λείπει. 

μοιάζει, αλλά κάτι λείπει.

greenwood το λένε αυτό που λείπει, άντε καλή συνέχεια.

[/ερωτευμένο_γκομενάκι_mode_off]

όχι, δεν είναι grunge-άδες,

όχι δεν είναι brit-rock,

όχι δεν είναι υπηρέτες την χορευτικής μουσικής.

είναι οι radiohead. 

και οι radiohead είναι το καλύτερο συγκρότημα που έχει παίξει μουσική.

είναι το πιο ολοκληρωμένο,

το πιο σταθερό, 

που έχει ρισκάρει, και έχει βγει κερδισμένο.

μεγάλη δήλωση, ναι ok,

υπάρχουν οι pink floyd/led zeppelin/beatles/rolling stones/wasp,

και πέρα, ίσως, από τους floyd,

κανείς δεν δοκίμασε τόσα διαφορετικά πράγματα,

και να ήταν τόσο καλός σε αυτά.
κανείς δεν είχε τέτοια εξέλιξη στον ήχο του,
ίσως να μην δοκίμασε και κανείς ποτέ.

αυτή είναι η ειδοποιός διαφορά,

αυτό τους φέρνει ξεκάθαρα στην κορυφή,

για τα δικά μου αυτιά πάντα, 

στο δικό μου κεφάλι.

το σκέφτομαι αρκετό καιρό τώρα αυτό,

και τώρα που μεγάλωσα και ωρίμασα,

λέω να εκφράζω την άποψή μου ανοιχτά,

να μην φοβάμαι μην παρεξηγηθώ, 

ας αναφέρουμε αυτό σαν τυχαίο ρήμα-παράδειγμα.

δεν μου φαίνεται έρωτας, αγάπη μου φαίνεται.

(πάω να ξαναδώ την έκδοση του reckoner από το basement,
μήπως και σταμάτησε να είναι τόσο γαμάτη.
θα ενημερώσω για όποια εξέλιξη,
μείνετε συντονισμένοι στον σταθμό μας)