κατά την διάρκεια μίας πολύωρης βραδυνής συζήτησης με το θαύμα της φύσης,
τα πιο γυμνασμένα μπρατσάκια σε λεώ,
έφτασα σε μία αναπάντεχη πρόταση.
μιλούσαμε για σέξυ τραγούδια,
με αφορμή τις καινούριες περιπέτειες του chino moreno,
και συγκεκριμένα αυτό το βίντεο
εμένα με είχε συνεπάρει το όλο άκουσμα,
αλλά σωστά διορθώθηκα,
καθώς ναι μεν στιχουργικά και μουσικά μιλάμε για κάτι ατμοσφαιρικό,
αλλά όχι στο βίντεο, σαν εικόνα,
δεν ανταποκρίνεται σε αυτό που είχα εγώ στο μυαλό μου.
σαν αποτέλεσμα, αναγκάστηκα να προτείνω το παρακάτω,
η εύκολη λύση, αν ποτέ ρωτήσετε εμένα..
ευτυχώς εδώ συμφωνήσαμε,
ήταν εύκολο εδώ που τα λέμε,
αφού βγάζει μία ατμόσφαιρα, το βασικότερο όλων,
και το βίντεο (σου) βγάζει κάτι άρρωστο, κάτι βρώμικο,
δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο.
και ενώ συζητάμε, λέω κάτι και μου δίνω ιδέα.
(θα το αναφέρω/μεταφέρω αυτούσιο)
"το παλαμακι που κανει στο 3:01 ειναι η μουσικη μου εφηβεια ολοκληρη"
εκεί αλλάζει, εκεί αλλάζεις.
είναι η στιγμή που δικαιολογεί το τραγούδι,
η στιγμή που αγγίζει τα χέρια του,
και αυτό φαίνεται σαν να είναι η αιτία που προκαλεί τις κιθάρες να ξαναβγούν μπροστά,
δίνει το "ok", δίνει το σήμα.
η μία σκέψη έφερε την άλλη,
και έφτασα εδώ να αναρωτιέμαι τι ήταν αυτό που με έκανε να σκεφτώ... έτσι.
σπάνια μία εικόνα συνδέεται άρρηκτα με την μουσική,
αλλά εδώ το δικό μου κεφάλι το έκανε έκθεση,
μια εικόνα (με ήχο, χα!), χίλιες λέξεις που λένε και οι σοφοί.
αυτό που βγήκε τόσο αβίαστα, όπως όλες οι αλήθειες βέβαια,
είναι τόσο, μα τόσο, δικό μου.
κάποτε ήταν οι τρύπες που με έμαθαν τι είναι η μουσική,
μετά ήρθαν οι cranberries, οι garbage, οι metallica και πάει λέγοντας.
όλα αυτά συνέθεσαν μία δική μου, μουσική, γένεση,
ήταν η αρχή, και αν το δεις χρονικά,
και εδώ μιλάμε για την εφηβεία, μουσικά μιλώντας πάντα.
είχα τις βάσεις να καταλάβω την σπουδαιότητα ενός τραγουδιού,
την σημασία της παύσης, την δύναμη της επαναφοράς,
την απάντηση στην τεράστια ερώτηση/απορία/επεξήγηση,
στο τι ακριβώς είναι η ατμόσφαιρα σε ένα τραγούδι.
κάπου τότε ήταν και ο καιρός που έμαθα τους lamb of god,
και τώρα που τα κοιτάω,
πάντα προσπαθούσα να ξεχωρίσω τους ήχους μέσα μου..
πάντα υπήρχαν οι στιγμές, σημαντικές ή όχι,
πάντα προσπαθούσα να προσέξω την λεπτομέρεια,
όπου, και αν, υπήρχε.
ευτυχώς ακόμη έχω την αγωνία, την περιέργεια,
να δω τι θα πυροδοτήσει μία επόμενη στιγμή,
τι θα είναι αυτό που θα με κάνει να σβήσω τον κόσμο, για λίγο,
για μία στιγμή, τόσο χρειάζεται, είναι αρκετό..
αν υποθέσουμε ότι όλο αυτό είναι ένα ταξίδι,
μάλλον θέλω να έχω επιλογές για τον προορισμό,
δεν μπορώ να θυμηθώ περίοδο που να ήθελα μόνο ένα,
να ήθελα μόνο rock, μόνο pop, μόνο metal, μόνο ηλεκτρονική μουσική..
και όλα αυτά, από ένα παλαμάκι...
τα πιο γυμνασμένα μπρατσάκια σε λεώ,
έφτασα σε μία αναπάντεχη πρόταση.
μιλούσαμε για σέξυ τραγούδια,
με αφορμή τις καινούριες περιπέτειες του chino moreno,
και συγκεκριμένα αυτό το βίντεο
εμένα με είχε συνεπάρει το όλο άκουσμα,
αλλά σωστά διορθώθηκα,
καθώς ναι μεν στιχουργικά και μουσικά μιλάμε για κάτι ατμοσφαιρικό,
αλλά όχι στο βίντεο, σαν εικόνα,
δεν ανταποκρίνεται σε αυτό που είχα εγώ στο μυαλό μου.
σαν αποτέλεσμα, αναγκάστηκα να προτείνω το παρακάτω,
η εύκολη λύση, αν ποτέ ρωτήσετε εμένα..
ευτυχώς εδώ συμφωνήσαμε,
ήταν εύκολο εδώ που τα λέμε,
αφού βγάζει μία ατμόσφαιρα, το βασικότερο όλων,
και το βίντεο (σου) βγάζει κάτι άρρωστο, κάτι βρώμικο,
δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο.
και ενώ συζητάμε, λέω κάτι και μου δίνω ιδέα.
(θα το αναφέρω/μεταφέρω αυτούσιο)
"το παλαμακι που κανει στο 3:01 ειναι η μουσικη μου εφηβεια ολοκληρη"
εκεί αλλάζει, εκεί αλλάζεις.
είναι η στιγμή που δικαιολογεί το τραγούδι,
η στιγμή που αγγίζει τα χέρια του,
και αυτό φαίνεται σαν να είναι η αιτία που προκαλεί τις κιθάρες να ξαναβγούν μπροστά,
δίνει το "ok", δίνει το σήμα.
η μία σκέψη έφερε την άλλη,
και έφτασα εδώ να αναρωτιέμαι τι ήταν αυτό που με έκανε να σκεφτώ... έτσι.
σπάνια μία εικόνα συνδέεται άρρηκτα με την μουσική,
αλλά εδώ το δικό μου κεφάλι το έκανε έκθεση,
μια εικόνα (με ήχο, χα!), χίλιες λέξεις που λένε και οι σοφοί.
αυτό που βγήκε τόσο αβίαστα, όπως όλες οι αλήθειες βέβαια,
είναι τόσο, μα τόσο, δικό μου.
κάποτε ήταν οι τρύπες που με έμαθαν τι είναι η μουσική,
μετά ήρθαν οι cranberries, οι garbage, οι metallica και πάει λέγοντας.
όλα αυτά συνέθεσαν μία δική μου, μουσική, γένεση,
ήταν η αρχή, και αν το δεις χρονικά,
και εδώ μιλάμε για την εφηβεία, μουσικά μιλώντας πάντα.
είχα τις βάσεις να καταλάβω την σπουδαιότητα ενός τραγουδιού,
την σημασία της παύσης, την δύναμη της επαναφοράς,
την απάντηση στην τεράστια ερώτηση/απορία/επεξήγηση,
στο τι ακριβώς είναι η ατμόσφαιρα σε ένα τραγούδι.
κάπου τότε ήταν και ο καιρός που έμαθα τους lamb of god,
και τώρα που τα κοιτάω,
πάντα προσπαθούσα να ξεχωρίσω τους ήχους μέσα μου..
πάντα υπήρχαν οι στιγμές, σημαντικές ή όχι,
πάντα προσπαθούσα να προσέξω την λεπτομέρεια,
όπου, και αν, υπήρχε.
ευτυχώς ακόμη έχω την αγωνία, την περιέργεια,
να δω τι θα πυροδοτήσει μία επόμενη στιγμή,
τι θα είναι αυτό που θα με κάνει να σβήσω τον κόσμο, για λίγο,
για μία στιγμή, τόσο χρειάζεται, είναι αρκετό..
αν υποθέσουμε ότι όλο αυτό είναι ένα ταξίδι,
μάλλον θέλω να έχω επιλογές για τον προορισμό,
δεν μπορώ να θυμηθώ περίοδο που να ήθελα μόνο ένα,
να ήθελα μόνο rock, μόνο pop, μόνο metal, μόνο ηλεκτρονική μουσική..
και όλα αυτά, από ένα παλαμάκι...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου