another dead hero

είναι γεγονός ότι δεν αισθάνομαι άνετα.
ίσως και να είναι η πρώτη φορά που έρχομαι εδώ,
με τέτοια ψυχολογία.

είναι πάρα πολύ σημαντική αυτή η ημέρα που μόλις ξημέρωσε,
είναι μεγάλη επέτειος.

σήμερα κλείνουν 20 χρόνια από την ημέρα που έφυγε από την ζωή ο bill hicks.

θα ξεπεράσω γρήγορα, και άμεσα,
τα όποια στερεότυπα έχουμε στο μυαλό μας (tool-bill hicks κτλ),
και θα ήθελα να δούμε την μεγάλη εικόνα μαζί,
να μην κοιτάξουμε το δέντρο, αλλά να δούμε το δάσος.

προφανώς δεν αισθάνομαι πως είμαι ο κατάλληλος άνθρωπος,
από θέματα γνώσεων γενικότερα,
αλλά κάτι με πιάνει όταν τον ακούω να μιλάει,
κάτι με κάνει να ξεφεύγω, όταν τον βλέπω.

προφανώς η πρώτη επαφή ήταν στο inlay cover του aenema,
αυτό δείχνει πόσο μεγάλο ένα συγκρότημα μπορεί να είναι,
αλλά από εκεί και πέρα, αισθάνομαι σαν και αυτούς,
δεν υπάρχει κάτι να διαφοροποιεί την στάση μου απέναντι του,
είμαστε όλο ακροατές.

είναι αστείο (ναι βλέπω τι γράφω),
να παρακολουθείς έναν stand up comedian,
να γελάς με αυτά που λέει,
αλλά μόλις περνάνε 2-3 δευτερόλεπτα,
να παγώνει το χαμόγελο στα χείλη σου,
αφού τότε καταλαβαίνεις τι ακριβώς θέλει να πει.

το χιούμορ είναι απλά ένα καμουφλάζ, ένα σεντόνι,
που κρύβει την αλήθεια,
μόνο και μόνο για να μην στην δώσει στο πιάτο,
και φοβηθείς,
και σε αποτραβήξει..

είναι πανέξυπνο αυτό που κάνει,
πρέπει να το ομολογήσω,
και ήταν ο πρώτος που παρακολούθησα να το κάνει με αυτόν τον τρόπο.

ίσως για αυτό τον ξεχωρίζω,
ίσως για αυτό ακόμα και σήμερα κρέμομαι από αυτά που είπε τότε,
τουλάχιστον 20 χρόνια πριν.

ναι, ισχύει και εδώ ότι ακόμα και σήμερα τα λόγια του είναι up to date,
ακόμα και σήμερα θα μπορούσε να λέει ακριβώς τα ίδια,
καθώς οι καταστάσεις δεν έχουν αλλάξει, μόνο τα πρόσωπα και το μέσο.

αν έκανε ένα νούμερο σήμερα,
προφανώς θα είχε καινούριες λέξεις,
όπως twitter-internet-blog-9/11-lateralus-y2k,
αλλά όταν τα έγραφε αυτά, δεν υπήρχε κάτι ανάλογο,
όπως δεν γνώριζαν την ύπαρξη των δεινοσαύρων όταν έγραφαν την βίβλο...

(off the record, έχω απορία,
τι χαμό θα έκανε για την 11η σεπτεμβρίου...)

αγαπημένη του λέξη η εξέλιξη,
την ανέφερε αρκετά συχνά νομίζω,
βάσιζε πολλά σε αυτήν.

δεν δοκιμάζω ούτε για πλάκα να κάνω κάτι σαν "λόγο" για αυτόν,
υπάρχουν άνθρωποι καταλληλότεροι για αυτό,
εδώ μιλάω καθαρά προσωπικά.

ένα από τα πιο σημαντικά πράγματα που αναγνώρισα,
είναι ο τρόπος του, όλο αυτό που βγάζει.
δεν έρχεται να σε πει ότι βρήκε την αλήθεια,
έρχεται, σε παίρνει από το χέρι, και σε λέει ότι θα την βρείτε μαζί.
δεν σε κρίνει που τόσο καιρό δεν το έκανες,
δεν σου λέει πως είναι αργά,
απλά δεν θέλει να αφήσεις ακόμα ένα λεπτό χαμένο από την ζωή σου.

ίσως την έχω αναφέρει ξανά αυτήν την ιστορία,
δεν θα κάτσω να ψάξω τωρα-και δεν έχει σημασία.

πριν από καιρό είχε έρθει ένας παλιός αλλά καλός συμμαθητής, από την δουλειά,
και πάνω στην συζήτηση, μιλούσαμε για μουσική και σειρές,
παραδέχτηκε τα x-files, και το όλο θέμα που πραγματεύονταν,
και ότι πλέον κατάλαβε γιατί την έβλεπα φανατικά στο γυμνάσιο.

προφανώς και δεν ήμουν ο μόνος,
αν και μικρός, είχα αυτήν την απορία για όλα αυτά,
και ευτυχώς υπήρχαν οι κατάλληλοι άνθρωποι να με δείξουν τον δρόμο,
ευτυχώς είχα καταφέρει να απομονώσω τους περίεργους,
γιατί ας το παραδεχτούμε, δεν είναι και ότι καλύτερο μπορείς να κάνεις,
δεν θα βγάλεις και γκόμενα δηλαδή από τον mulder,
από τον κάθε mulder, της κάθε γενιάς.

αυτές είναι αποφάσεις ζωής όμως,
και δεν μετανιώνω για κάτι, αντιθέτως,
αισθάνομαι περήφανος, που από μικρός ήθελα κάτι ανάλογο.
ήθελα να σκέφτομαι, και αυτό περίμενα και από τα βιβλία μου,
από την μουσική μου, από την τηλεόρασή μου (χα.).

δεν είναι ο εύκολος δρόμος,
ο δημοφιλής, ο ξέγνοιαστος,
αλλά είναι αυτός που πρέπει να πάρεις.

επίτηδες δεν θα βάλω κανένα βιντεάκι,
κανένα quote (οκ οκ, έβαλα ένα),
να ψαχτείς αν δεν ξέρεις, θα σ'αρέσει.
search for yourself.

αυτό που θέλω να πω, αν θελήσω να καταλήξω,
και να μην χαθώ μέσα σε αυτά,
είναι πως τον ευχαριστώ,
γιατί μου έδειξε τόσα πολλά,
μου έμαθε άλλα τόσα,
έκανε την κωμωδία cool στα δικά μου μάτια,
με έμαθε να σκέφτομαι. μόνος.

η λέξη ευχαριστώ είναι λίγη, είναι μικρή,
αλλά δεν έχω κάτι άλλο τώρα.

ευχαριστώ.

carry your cross (and i'll carry mine)

it's about time
we all get out and vote for love

δεν αλλάζω,
κάνω συνεχώς τα ίδια λάθη.
αγαπάω/ερωτεύομαι, πες το όπως θέλεις,
πέφτω/απογοητεύομαι, αλλά εδώ, συνεχίζω.

κάποιος είπε (πως η αγάπη σε ένα αστέρι κατοικεί)
πως αυτός ο δίσκος είναι ο πιο τσικρικές δίσκος της δεκαετίας,
και εγώ φοβήθηκα να το παραδεχτώ,
δεν ήθελα να το αντιμετωπίσω.
(για τον δίσκο μιλάω ακόμα)

αυτήν την φορά όμως κάτι άλλαξε,
και θα φύγω από την δική μου πεπατημένη,
δεν θα παίξω σε safe mode.

τώρα που ακόμα είναι ανοιχτή η πληγή,
τώρα που δεν μου φτάνουν οι ώρες της ημέρας,
τώρα που το βάζω στο γιουτουμπ, για να μην τερματίσω το νούμερο στο last.fm

είναι αυτό που δεν σε νοιάζει τι θα πουν οι άλλοι,
αυτό που δεν σε ενδιαφέρει τι βαθμολογία θα πάρει.

ξέρεις πως είναι αυτό που χρειάζεσαι,
αυτό που τραγουδάει το υποσυνείδητό σου (καλά το έγραψα;).

μα, τόση σιγουριά ρε φίλε;

ναι ρε "φίλε", ναι.
αν ήσουν φίλος (για παρέα διαλεχτή - υπομονή),
θα το ήξερες πριν το πω.

δεν ξέρω αν θα μπει στην λίστα,
δεν ξέρω αν θα μπει γενικότερα σε λίστες,
αλλά ξέρω ότι δεν έχει σημασία,
αλλά ξέρω ό,τι έχει σημασία τώρα.

δεν με ξενερώνουν οι σημερινοί deftones,
αντιθέτως νομίζω πως είναι στην καλύτερη φάση τους,
για ακόμη μία φορά είδαν την εξέλιξη στα μάτια,
και της έδωσαν μία φυσική έννοια, το βλέπεις μπροστά σου.

πάντα είχε αυτήν την πλευρά ο moreno,
είχε δηλώσει ξεκάθαρα στο παρελθόν πως δεν άκουγε τέτοια μουσική,
όταν πήγε στους deftones, δεν τον απασχολούσε.
(δείτε εδώ για την λίστα, είναι τουλάχιστον εντυπωσιακή)

όλο αυτό λοιπόν, ήρθε σήμερα, επίσημα,
και μας έδωσε μία στο κεφάλι.

σαν να ξεχώρισε τους deftones
από αυτό που έχει ο ίδιος σαν πλήρη ιδέα για το τι είναι η μουσική,
σαν να μην ήθελε να κάνει τους deftones δική του μπάντα.
δεν ξέρω αν θα μπορούσε βέβαια,
δεν ξέρω αν θα έπρεπε να το κάνει,
οπότε συμφωνώ με τα 2-3 side projects που έχει αυτήν την στιγμή.

πήρε αυτήν την φωνή,
που μπορεί, όσο λίγες, να σε φέρει στα άκρα,
και να σε προκαλεί να χαιδέψεις την λάθος πλευρά ενός μαχαιριού,
και σου προσέφερε, ναι εσένα, το soundtrack που ψάχνεις τα αξιομνημόνευτα βράδια,
κάτι μη-γυναικωτό, χωρίς να έχει την φράση γερμανικό θρας μέσα,
την απάντηση στην, τουλάχιστον, επίφοβη ερώτηση της κοπέλας..

"εσυ λοιπόν, τι μουσική ακούς;;"

μην γελιόμαστε,
σίγουρα θα της αρέσουν οι cure, οι depeche mode
(αν δεν της αρέσουν, δεν ξέρω τι ακριβώς κάνεις μαζί της),
οπότε θα βρεί αυτό το άκουσμα ενδιαφέρον,
και τότε θα αρχίσεις την (οικογενειακή) γαλούχηση.
θα πας σε ένα passenger μετά, σε ένα sextape (έλα, είναι και καλό topic starter),
και οι pig destroyer σας περιμένουν στην γωνία.

προφανώς αυτά δεν είναι λόγος για την εξύμνηση ενός δίσκου,
αλλά όταν κάτι είναι τόσο μεγάλο,
οι συνέπειες θα φτάσουν μέχρι εκεί,
μέχρι το συνήθως άμπαλο γυναικείο φύλο.

ερωτεύτηκα ξανά λοιπόν,
με την πρώτη ματιά, δεν χρειάστηκε δεύτερη.

και μου έκανε κλικ,
επειδή έχει σωστές αναλογίες.
έχει τα ξεσπάσματα (οκ, λίγα, αλλά έχει) που συνηθίσαμε,
έχει την μαυρίλα που αγαπήσαμε,
έχει και τον στίχο που συνδεθήκαμε.

ήρθε η ώρα να παραδεχτούμε/αποδεχτούμε το τι ακριβώς θέλουμε,
από την κοπέλα μας-(στ)ήθος,
από το φαί μας-λίπος,
από τον κολλητό μας-να μην είναι ίδια ομάδα με εμάς,
από την μουσική μας-να την τραγουδάμε χωρίς να την ακούμε.

εγώ θα το πάρω ανάποδα μήτσο, one step at a time.

(αντίο βραδινέ ύπνε)

moments in time

κατά την διάρκεια μίας πολύωρης βραδυνής συζήτησης με το θαύμα της φύσης,
τα πιο γυμνασμένα μπρατσάκια σε λεώ,
έφτασα σε μία αναπάντεχη πρόταση.

μιλούσαμε για σέξυ τραγούδια, 
με αφορμή τις καινούριες περιπέτειες του chino moreno,
και συγκεκριμένα αυτό το βίντεο

εμένα με είχε συνεπάρει το όλο άκουσμα,
αλλά σωστά διορθώθηκα, 
καθώς ναι μεν στιχουργικά και μουσικά μιλάμε για κάτι ατμοσφαιρικό,
αλλά όχι στο βίντεο, σαν εικόνα, 
δεν ανταποκρίνεται σε αυτό που είχα εγώ στο μυαλό μου.

σαν αποτέλεσμα, αναγκάστηκα να προτείνω το παρακάτω,
η εύκολη λύση, αν ποτέ ρωτήσετε εμένα..

 ευτυχώς εδώ συμφωνήσαμε,
 ήταν εύκολο εδώ που τα λέμε,
 αφού βγάζει μία ατμόσφαιρα, το βασικότερο όλων,
 και το βίντεο (σου) βγάζει κάτι άρρωστο, κάτι βρώμικο,
 δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο.
 
 και ενώ συζητάμε, λέω κάτι και μου δίνω ιδέα.
 (θα το αναφέρω/μεταφέρω αυτούσιο)

 "το παλαμακι που κανει στο 3:01 ειναι η μουσικη μου εφηβεια ολοκληρη"

 εκεί αλλάζει, εκεί αλλάζεις.

 είναι η στιγμή που δικαιολογεί το τραγούδι,
 η στιγμή που αγγίζει τα χέρια του,
 και αυτό φαίνεται σαν να είναι η αιτία που προκαλεί τις κιθάρες να ξαναβγούν μπροστά,
 δίνει το "ok", δίνει το σήμα.

 η μία σκέψη έφερε την άλλη,
 και έφτασα εδώ να αναρωτιέμαι τι ήταν αυτό που με έκανε να σκεφτώ... έτσι.
 σπάνια μία εικόνα συνδέεται άρρηκτα με την μουσική,
 αλλά εδώ το δικό μου κεφάλι το έκανε έκθεση,
 μια εικόνα (με ήχο, χα!), χίλιες λέξεις που λένε και οι σοφοί.

 αυτό που βγήκε τόσο αβίαστα, όπως όλες οι αλήθειες βέβαια,
 είναι τόσο, μα τόσο, δικό μου.

 κάποτε ήταν οι τρύπες που με έμαθαν τι είναι η μουσική,
 μετά ήρθαν οι cranberries, οι garbage, οι metallica και πάει λέγοντας.

 όλα αυτά συνέθεσαν μία δική μου, μουσική, γένεση,
 ήταν η αρχή, και αν το δεις χρονικά, 
 και εδώ μιλάμε για την εφηβεία, μουσικά μιλώντας πάντα.

 είχα τις βάσεις να καταλάβω την σπουδαιότητα ενός τραγουδιού,
 την σημασία της παύσης, την δύναμη της επαναφοράς,
 την απάντηση στην τεράστια ερώτηση/απορία/επεξήγηση,
 στο τι ακριβώς είναι η ατμόσφαιρα σε ένα τραγούδι.

 κάπου τότε ήταν και ο καιρός που έμαθα τους lamb of god,
 και τώρα που τα κοιτάω, 
 πάντα προσπαθούσα να ξεχωρίσω τους ήχους μέσα μου..
 πάντα υπήρχαν οι στιγμές, σημαντικές ή όχι,
 πάντα προσπαθούσα να προσέξω την λεπτομέρεια, 
 όπου, και αν, υπήρχε.

 ευτυχώς ακόμη έχω την αγωνία, την περιέργεια,
 να δω τι θα πυροδοτήσει μία επόμενη στιγμή,
 τι θα είναι αυτό που θα με κάνει να σβήσω τον κόσμο, για λίγο,
 για μία στιγμή, τόσο χρειάζεται, είναι αρκετό..

 αν υποθέσουμε ότι όλο αυτό είναι ένα ταξίδι,
 μάλλον θέλω να έχω επιλογές για τον προορισμό,
 δεν μπορώ να θυμηθώ περίοδο που να ήθελα μόνο ένα,
 να ήθελα μόνο rock, μόνο pop, μόνο metal, μόνο ηλεκτρονική μουσική..

 και όλα αυτά, από ένα παλαμάκι...

 

rival dealer

εντάξει, δεν ξέρω γιατί,
αλλά δεν είχα όρεξη.

πολύ άγχος, πολλά στο κεφάλι μου,
και η σκέψη ότι έπρεπε κάποια πράγματα να πάρουν σειρά, πάνω απ'όλα.

ευτυχώς δεν διαψεύστηκα,
και λίγες ημέρες πριν ήρθε αυτό που με κρατούσε πίσω.
είναι γεγονός πως ήταν σημαντική η επέμβαση,
για πολλούς λόγους,
πέρα από τους πρακτικούς-δεν μπορούσα να περπατήσω,
υπήρχαν και οι ψυχολογικοί.

φοβόμουν να αρχίσω το οτιδήποτε,
απλά και μόνο στην σκέψη αυτού του διαλείμματος,
σταματούσα πριν καν αρχίσω.

ευτυχώς ήρθε άμεσα το εγχείρημα της εγχείρησης,
έτσι δεν είχα πολύ χρόνο να το περιεργαστώ, το δέχτηκα.

όλα ήταν καλά, μέχρι να κατέβω στα χειρουργεία,
εκεί βγήκα κάπως έξω από τα νερά μου.
ήταν κάτι που το έκανα για πρώτη φορά άλλωστε,
είχα βουτήξει στο άγνωστο, και λίγο πριν μπω στο δωμάτιο φρίκαρα.

ενώ ήταν κάτι που ήθελα, κάτι για το οποίο προσπάθησα,
εκείνη την τελευταία στιγμή, δεν έβρισκα τον λόγο.
ήθελα να το αποφύγω, ήθελα απλά να το προσπεράσω.
δεν μπορούσα μάλλον να δεχτώ την πλήρη διάλυση πριν την πλήρη υγεία,
δεν μπορουσα να δεχτώ την νύχτα πριν την ημέρα.

ευτυχώς κάποιοι άνθρωποι με λίγες προτάσεις με επανέφεραν,
και τότε ξεκίνησε το ταξίδι στην πλήρη διάλυση,
το ταξίδι στην νύχτα που τόσο πολύ ήθελα.

το πρώτο βράδυ ήταν ανυπόφορο,
η έννοια του πόνου δεν είχε υπάρξει,
με αυτόν τον τόσο ξεκάθαρο τρόπο,
ποτέ μέσα στο κεφάλι μου.

μου είπαν ότι είναι λογικός ο πόνος,
μου κόψανε κρέας, μου δημιούργησαν κάτι που είχε χαθεί,
μου κόψανε μικρά κομμάτια από κόκκαλα.

την άλλη ημέρα βγήκα με εξιτήριο,
ακόμα σε ημίτρελη κατάσταση,
όποιος είχε μιλήσει μαζί μου εκείνη την ημέρα ξέρει,
και τολμώ να πω πως έχω να πάρω παυσίπονο από τότε.
όχι ότι δεν πονάω (χαχα. χα.),
αλλά είναι κάτι που ακόμα το αντέχω, το παλεύω.

είναι πρωτόγνωρο το συναίσθημα που καλούμαι να νιώσω,
ποτέ ξανά δεν είχα τέτοιο περίεργο κενό στην καθημερινότητά μου,
ευτυχώς έχω ακόμα πράγματα να κάνω..

ήρθε η ώρα να ασχοληθώ με αυτά που χρειάζομαι,
με αυτούς που έχω ανάγκη, με αυτά που θέλω.

ναι, για εσένα έκανα το ποστ,
αφού από τα τσατΣ με λες χαζά,
θα πάρεις από εδώ τις πληροφορίες σου.

μόνο burial.