και η αγάπη..

εντάξει, γελάει ο κόσμος.

ήθελα να ακούσω κρίνα, 

δεν ήθελα καφέ, 

δεν ήθελα αλκοόλ, 

ήθελα κρίνα όμως.

ξέρεις πως είναι, αυτό που είσαι σίγουρος για κάτι,

να ξέρεις τι είναι αυτό που χρειάζεσαι,

και να στο δίνει τόσο απλόχερα η καθημερινότητα,

τόσο αβίαστα, 

σχεδόν αναίμακτα,

αλλά να σε προκαλεί με την μη ύπαρξή του.

έτυχαν όλα αυτά,

έτσι λέει ο ποιητής, 

και πάνω σε όλες αυτές τις συνεχόμενες συμπτώσεις,

έπεσα πάνω σε αυτό.

θέλω να σας πω

.. να σας πω, 

πως ο ερωτευμένος άνθρωπος είναι ένα πλάσμα αβοήθητο..

όταν κοιμόμασταν ακόμα στο ίδιο κρεβάτι,

τις νύχτες κούρνιαζα στην αγκαλιά του,

όπως το κλωσσόπουλο στις φτερούγες της μάνας του!

Και να με πιστέψετε, 

κανένας κίνδυνος πια,

και κανένας φόβος, 

και ούτε πόλεμοι,

ούτε αναχαιτίσεις,

ούτε θανατος..

Μια άνοιξη!

και λουλούδια που μοσχοβόλαγαν,

και χρώματα, κίτρινα, κόκκινα, πράσινα, μωβ,

και η γλυκιά μυρωδιά της λουίζας που ανάβλυζε απ΄το σώμα του!

Και μου μιλούσε για θαυμαστά πράγματα του κόσμου

"ο κόσμος", μου έλεγε,

"δεν είναι όπως τον ξέραμε μέχρι τώρα..

δύο παράλληλες μεμβράνες,

που δεν έχουν αρχή και τέλος στο άπειρο σύμπαν

(δείχνει, κρατώντας παράλληλες τις δυο παλάμες της),

κάθε εκατό τρισεκατομμύρια χρόνια συγκρούονται,

όπως συγκρούονται δύο απλωμένα σεντόνια όταν φυσάει ο άνεμος

(δείχνει με τις παλάμες της την σύγκρουση),

και ο κόσμος καίγεται,

και συντρίβεται,

και σκορπάει στο χάος..

Και ΄μεις που αγαπηθήκαμε, 

που ήπιαμε,

που χορέψαμε,

που γελάσαμε,

που κλάψαμε μαζί,

δε θα ξανασυναντηθούμε..

Και όταν ξανάρθει η τάξη του κόσμου,

αστροναύτες θα ταξιδεύουν πάλι σαν φαντάσματα,

στα απόμακρα σύνορά του, 

να βρουν..

να βρουν αν υπάρχει ένα νόημα..

ένα νόημα σ΄αυτή τη γαμημένη ζωή.."

(Σταύρος Τσιώλης - Η Γυναίκα Του Αστροναύτη)

δεν υπάρχει να γράψω κάτι τώρα,

κάτι που να αντικατοπτρίσει τις σκέψεις μου,

τις ιδέες μου,

ούτε καν την μορφή που μου έχει επιβάλλει το πρόσωπό μου.

ήταν δύσκολη ημέρα σήμερα, 

και έρχονται δυσκολότερες,

αλλά θα ήθελα να μου χαμογελάς,

γιατί πέρα από τον χαρακτηρισμό του "αβοήθητου" για έναν ερωτευμένο,

υπάρχουν και άλλα επίθετα να τον χαρακτηρίσουν.

να μου χαμογελάς,

γιατί ο ερωτευμένος βλέπει αλλιώς.

βλέπει αλλιώς τον χρόνο,

πολύ διαφορετικά από τον υπόλοιπο κόσμο,

ένα δευτερόλεπτο μπορεί να είναι ολόκληρη ημέρα,

αρκεί να είσαι στο εύρος της περιπλάνησης του ματιού του.

και είναι τόσο σημαντικό αυτό το δευτερόλεπτο,

εκείνο που είσαι μέσα στο βλέμμα του,

που θα το παίζει συνεχώς, για πολλές ώρες,

θα το μετατρέψει σε καθαρό οινόπνευμα,

κάτι για να ρίξει σε μία του πληγή,

μπας και νίωσει τον πόνο της υγείας που θα του προκαλέσει ο καυτηριασμός.

μην ντραπείς να του προσφέρεις δευτερόλεπτα,

θα ανταμειφθείς με ώρες, με μέρες ολόκληρες,

αρκεί να είσαι σίγουρη ρε λουίζα.

(να είσαι.)

να μην φύγεις από το βλέμμα του,

να αφήσεις τις παραδόσεις για λίγο, τα πρέπει,

να πιάσεις την ουσία, να γίνεις αβοήθητη και εσύ.

μην ντραπείς να του δώσεις λίγο από το άρωμά σου,

λίγη από την μυρωδιά σου,

κάτι να τον συνοδεύει ενώ ξανοίγεται στα ανοιχτά του ιντερνέτ.

θα σε μυρίζει παντού, το ξέρεις..

αυτό θα πω και θα φύγω.

σε κρυφοκοιτούσα σήμερα, να το ξέρεις.

και όταν σε κοίταξα, έλαμψες.

φοβάμαι να σκεφτώ,
σχεδόν τρομοκρατούμαι, καθότι για τέτοια δύναμη μιλάμε,
πως υπάρχει μία περίπτωση να έκανα το ίδιο.

αλλά τον έχω αγαπήσει αυτόν τον φόβο, 

πάλι.

οι πιθανότητες (και όχι μόνο),

λένε ότι θα με νικήσει, πάλι.

αλλά μέχρι τότε θα τον έχω αγκαλιά,

στο υπόσχομαι.

στο υπόσχομαι.

20-14

ιστορικό νούμερο το 14,

το φόρεσε και ο μεγαλύτερος ευρωπαίος όλων,

ανθρώπων-ζώων και εποχών

από μόνο του είναι κάτι πολύ σημαντικό,

και όπως είδαμε, μάλλον κάτι πήγε καλά φέτος.

βγήκαν αρκετά,

θα προσπαθήσω να αριθμήσω,

αλλα λίγη σημασία έχει,

πέρα από την τριάδα, που ίσως έβγαλα σε ένα λεπτό,

η υπόλοιπη ταξινόμηση έγινε σε λιγότερο από αυτό.

29. Le Butcherettes - Cry Is For The Flies

γκαραζοπανκοροκ, γκομενα, σαπορτ σε melvins, ανακάλυψη του lopez των mars volta,

λόγω καταγωγής, ίσως. εξαιρετική περίπτωση αρρώστιας, δοκιμάστε άφοβα.

28, Closure In Moscow - Pink Lemonade

δες πάλι που θα γράψω mars volta. αλλά πιο pop, αν υπάρχει κάτι τέτοιο.

με ένα από τα κομμάτια της χρονιάς, κρίμα που βγήκε τόσο αργά..

27. Bohren & Der Club Of Gore - Piano Nights

mard volta εντάξει, να ηρεμήσεις. 

άκου αυτό, θα σε βοηθήσει νομίζω. ή όχι..;;

26. Cherry Ghost - Herd Runners

θυμάστε τους dredg; εδώ είμαστε για φέτο, εμείς που ξέρουμε.

πολύ αδικημένη μπάντα, δεν ξέρω γιατί.

25. September Girls - Cursing The Sea

κρίμα να μην φανεί τόσο καλός αστράγαλος,

όπως και να έχει όμως, μελωδικό, ροκεντρόλ, όλα.

και ντεμπούτο, αν μας λέει κάτι αυτό..

24. Kandle - In Flames 

λίγο βράδυ, λίγο μπιτ, λίγη έντεχνη ενορχήστρωση,

και βγήκε ο υπερδίσκος. γύρισα πολλές φορές πίσω σε αυτόν φέτος..

23. Alcest - Shelter

αν και έχει καιρό που βγήκε, δεν τον άκουσα τόσο πολύ,

ώστε να πάει πιο κάτω, ποτέ δεν απογοήτευσε, παρόλα αυτά.

μόνο σημειάρες.

22. Honeyblood- Honeyblood

ένα από τα καλά του να δουλεύεις  (;;) σε δισκάδικο.

το αγοράζεις από το εξώφυλλο, έλα που δεν ξέρεις.

και μόνο που έχει λίγο noise αλα sonic youth φτάνει. ναι.

21. Bruce Springsteen - High Hopes

φαινόταν. φοβερή ενέργεια, βλέπει μπροστά, ακόμα και σήμερα.

προσκύνημα σε μία από τις τελευταίες ροκεντρόλ ψυχές.

20. You Me At Six - Cavalier Youth

πέστο όπως θες, εγώ το λέω γαμάτο,

απίστευτο σερί πετυχημένων δίσκων, αουτσάιντερ που πληρώνει. αυτό.

έλα να βλέπω εξώφυλλα σε λέω

19. st vincent - st vincent

ό,τι πιο metal έχει βγάλει η ποπ. θα σε κερδίσει με τον χρόνο, 

όπως άλλωστε κάνουν όλοι οι καλοί δίσκοι. 

απίστευτη φωνή, λίγο hype παραπάνω βέβαια, αλλά ίσως να μην έχουν άδικο..

18. behemoth - the satanist

ο metal δίσκος της χρονιάς; όχι, αλλά είναι πολύ καλός ρε γαμώτο. 

δεν τους το είχα, καθώς τόσα χρόνια ήταν κάτι σαν μηχανές, 

κάπως έτοιμα όλα. εδώ το έχουν γεμίσει με συναίσθημα όμως, 

και αυτό τους φέρνει πάνω από την επιφάνεια. εξαιρετική προσπάθεια.

17. sharon van etten - are we there

ο δίσκος μπορεί και παραπάνω, απλά δεν τον άκουσα παραπάνω. 

η μεγαλύτερη στιγμή της, όπως φαίνεται. 

μεγάλη αξία, με σίγουρες ακροάσεις στο μέλλον, 

βάλε κρασί και πάμε μία βόλτα..

16. liars - mess

τι ωραίο εξώφυλλο, τι προσεγμένα βίντεα, τι αρρώστια, τι αλλαγή στο στυλ.

με άρεσε, γιατί έχει κάτι απο 90's στα πλήκτρα του, 

κάτι που θα ήθελες να χορέψεις, 

κάτι που θα έβαζες σε ένα μαγαζί για να χορέψουν. 

μην ρίξεις το ποτό πρόσεξε

15. la dispute - rooms of the house

και συνεχίζουν. και πετυχαίνουν. 

σαν να μην κουράζονται να γράφουν κομματάρες ένα πράμα. 

ο καλύτερος δίσκος τους;; ίσως. ίσως και όχι. 

και μόνο που μπαίνεις στο τριπάκι όμως, κέρδισαν.

14. interpol - el pintor

ο καλύτερος αναγραμματισμός στην ιστορία της μουσικής. 

γιατί τόσο ψηλά θα αναρωτηθείς. επειδή έτσι έκατσε, θα σε πω. 

το 14, στο 14, ισως είναι αυτό. 

και θα σε ρωτήσω επίσης, 

να με πεις άλλη μπάντα από το 2000 που έχει τόσες καλές κυκλοφορίες, 

και την βλέπεις σε λίστες αυτόν τον χρόνο. για σκέψου..

13. dum dum girls - too true

ας καλωσορίσουμε και την sub pop στην παρέα μας. 

δεν ξέρω γιατί, κάτι έχω τελευταία με αυτά τα κοριτσίστικα που είναι για αγοράκια, 

αυτά τα κορίτσια που παίζουν με την αντρική τους πλευρά.. 

πρέπει να το κοιτάξω..

12. young and in the way - when life comes to death

όταν η έννοια κλείνω ένα club για να παίξω, παίρνει κυριολεκτική σημασία, 

όταν παίρνεις αυτό που βλέπεις στο εξώφυλλο, 

όταν ματώνουν και οι τοίχοι, τότε μάλλον έβγαλες δισκάρα. 

τέτοια ενέργεια δεν έχεις ξαναζήσει να βγαίνει από τα ηχεία σου. 

θα παίζεις ξύλο και μόνος σου λέμε.

11. marissa nadler - july

έχει τραγουδήσει κομμάτια του xasthur. 

από εκεί την μάθαμε. αυτή η μελωδία στην φωνή της σε παίρνει από τον λαιμό, 

ο καλύτερος singer-songwriter δίσκος φέτος.

μόνο αρνητικό η μικρή διάρκεια, θέλεις πάντα παραπάνω..

10. nothing - guilty of everything

η relapse έχει παράδοση στην shoegaze σκηνή καλή μουσική έστω, 

μάλλον οι καιροί δεν επιτρέπουν πολλά όχι, 

ειδικά σε τέτοιους δίσκους. η φασαρία η καλή, αυτή που μας αρέσει, 

οι mbv έτσι όπως θα έπρεπε να είναι σήμερα.

9. rise against - the black market

ρίξε το σύστημα από μέσα. 

μόνο αγάπη για την ταυτόχρονη παρουσία εξαιρετικής μουσικής, 

ουσιαστικών στίχων, σωστού πατριωτισμού, 

όχι σαν τον δικό μας τον απροσάρμοστο/αμόρφωτο/ανούσιο/άρρωστο/

κάτι με Α στερητικό ρε παιδί μου. 

αν δεν ήταν η μικρή, θα είχαν και το βίντεο της χρονιάς..

8. solstafir - otta

κάτσε, τι εννοείς τώρα; δεν είναι μέταλ; ούτε με την post έννοια; και; 

και το πήγαν ένα σκαλί παρακάτω τα παιδιά. αυτό. 

ζω για την ημέρα που θα βγει η bjorkάρα να παραδεχτεί ότι έγραψε τα κομμάτια, 

δεν γίνεται να το σκέφτομαι μόνο εγώ αυτό..

7. triptykon - melana chasmata

το κύκνειο άσμα, το τέλος της σημαντικότερης τριλογίας 

για τους μη poweroprogressiveάδες.

καλλιτέχνης, μία λέξη για να προσδιορίσει τόσες άλλες. 

το τελευταίο(;;) έργο του giger. δεν περιγράφω άλλο. 

επίσης, αυτός είναι ο metal δίσκος της χρονιάς. 

και τώρα που τελειώσαμε με τα μέταλσ....

6. taylor swift - 1989

φάτε την σκόνη μου κοροιδάκια. 

έβγαλε δίσκαρο, πήρε και όλη την δισκογραφία από την μάζωξη της λογικής που διέλυσε την μουσική (μας) που το λένε spotify, 

επόμενο βήμα κομμάτι με τον thom yorke, και μετά η θέωση. 

δείχνει τον δρόμο, με την διαφορά ότι η συγκεκριμένη τον χαράζει ταυτόχρονα. 

να θυμάστε τι ζούμε, γιατί θα τα συζητάμε χρόνια αυτά...

5. scott walker + sunn o))) - soused

η συνεργασία της χρονιάς, κρίμα για τους ulver δηλαδή.. 

τόση, μα τόση μαυρίλα, τόσο ταιριαστή με την φωνή, τον ήχο.. 

μιλάμε για ένα κτήνος που ξαναφέρανε στην ζωή, 

οι στιγμές από αυτόν τον δίσκο θα χαραχτούν μέσα σου. 

μην τον δοκιμάσεις όταν δεν θα είσαι καλά, θα σε αφήσει σημάδια..

4. mo - no mythologies to follow

γκολ, κόντρα στην ροή του αγώνα. 

δεν το περίμενα, δεν το έβλεπα, δεν το έπαιξα.

μόνο κομματάρες, μόνο beat, μόνο κομμάτια που σου μένουν, μόνο σημειάρες, 

με αυτήν την διακριτική υπερπαραμόρφωση στην κιθάρα. 

ο καλυτερος φετινός uptempo δίσκος για φέτος, ναι.

3. ††† - †††

αμάν αμάν. αυτό που περιμένω, αυτό που περιμένω. αυτό, αυτό 1-0.

chino moreno σε μεγάλες φόρμες, με ηλεκτρονικές διαθέσεις, 

κάνωντας κάτι που μάλλον το ήθελε χρόνια. 

κάλλιο αργά δικέ μου. γλέντα τους όλους σε λέω

2. sia - 1000 forms of fear

εδώ να ευχαριστήσουμε την beyonce και την rihanna, 

που αρνήθηκαν το chandelier και κάτι άλλα, και την έκαναν να βγάλει προσωπικό δίσκο. 

pop δισκος της χρονιάς, εύκολα, με το βίντεο της χρονιάς (ευχαριστώ Κώστα), 

και εμένα να ντρέπομαι να το παίζω στο last.fm για 7η φορά την μέρα,

και να ψάχνω εναλλακτικές μεθόδους. 

fun fact: στις λίστες με τα top tracks του καλλιτέχνη στο last.fm, 

ολόκληρο το album είναι από το νο1 μεχρι το νο12 με την σειρά των κομματιών. 

είπαμε, είναι δίσκος, και φαίνεται..

1. swans - to be kind

κανείς δεν το περίμενε. ναι καλά. 

2 ώρες πόνου, σκέψης, επαναληπτικότητας, επανεξέτασης, πόνου είπαμε;;; 

δεν έχει αντίπαλο ο άνθρωπος, έχει επαναπροσδιορίσει τον όρο μουσική μέσα του, 

και μας δίνει κάθε φορά καινούριους ορισμούς. 

δεν είναι για όλους, δεν είναι για κατανάλωση, 

είναι η μετουσίωση της σταύρωσης σε ήχους, 

είναι κάτι μεγαλύτερο από εσένα, είναι καλύτερο από το seer. 

είναι ο δίσκος της χρονιάς, είναι η μουσική που χρειαζόμαστε, 

για να πιστέψουμε ότι κάτι έχει μείνει όρθιο μέσα μας, μόνο και μόνο για να το ρίξει ο gira..

πολλά σκαμπανεβάσματα φέτο,
κάτι έμεινε όρθιο, ευτυχώς,
κάτι έμεινε για να δει το 2015.

γεμάτη χρονιά, μουσικά μιλώντας,
έπρεπε να κόψω πολλούς καλούς δίσκους,
ίσως αναφερθώ ξέχωρα σε αυτούς, αλλιώς..

άντε τράβα άκου τώρα,
και πες άποψη.

περιμένω.

(santa) κλάους

ήρθαν τα χριστούγεννα από τον κλάους χτες,
λίγο νωρίτερα, αλλά δεν γαμείς,
δεκέμβριο ήθελαν να παίξουν την αγωνιστική,
δεν φταίμε εμείς.

είχα καιρό να μην καταφέρω να κοιμηθώ από υπερένταση.

έγινε σήμερα,
πραγματικά δεν θυμάμαι την προηγούμενη φορά.

δεν ήταν ένα απλό διπλό,
τίποτα δεν είναι απλό άλλωστε.

ούτε είναι κάτι τόσο σημαντικό,
ώστε να καταφέρει να αλλάξει την ζωή μου,
ναι ξέρω, ποδόσφαιρο είναι, μέχρι εκεί.

δεν έχω ξαναδεί κάτι παρόμοιο όμως,
δεν το έχω ξαναζήσει.

έχουμε πάρει τελικούς,
έχουμε χάσει και έναν,
όλα καλά, όλα ωραία.

αλλά να πάμε στο τηγάνι,
όντας πρώτοι,
και να τους πατήσουμε κάτω,
προφανώς με κόντρα διαιτησία,
αλλά τόσο ψυχωμένα,
που κυριολεκτικά να μας αδικεί το τελικό σκορ.

έτσι φτιάχνεις καινούρια γενιά,
έτσι πας μπροστά.

αυτό είναι σήμερα ο ΠΑΟΚ μας,
αυτό πρεσβεύει.
είναι ιδέα, αφού.

πραγματικά μπορώ να πιστέψω ότι κάποτε ο γαύρος ήταν κάτι αγνό,
η συνοικία του πειραιά, η φτωχολογιά,
όλοι αυτοί οι 40άρηδες και βάλε,
έχουν αλλιώς τον ολυμπιακό μέσα τους.
ναι, το πιστεύω.

αλλά η δική μου γενιά, και μπροστά,
δεν τους ξέρει αυτούς.

έχει δει τον κόκκαλη,
να κατασπαράζει τα πάντα,
την αλαζονία να πιάνει κόκκινα (χα),
πραγματικό υποκατάστατο,
για την έλλειψη διάφορων πραγμάτων.

εμείς από την άλλη,
είμαστε από την άλλη πλευρά.

δεν γίναμε ΠΑΟΚ για τους τίτλους,
ίσως και γιαυτό να χαιρόμαστε τώρα, έστω διακριτικά,
δεν γίναμε ΠΑΟΚ για να βγαίνουμε με αέρα έξω στην αυλή του σχολείου.

ολυμπιακοί και αρειανοί γίναν πολλοί έτσι,
και κάποιοι παναθηναικοί ίσως.

για αυτό το λέω-λέμε ιδέα,
κάτι συμβολίζει, κάτι έχει από πίσω ρε παιδί μου,
αν είσαι ΠΑΟΚ το ξέρεις,
αν δεν είσαι, άστο, πάνε παρακάτω.

ευχαριστούμε ρε μάγκες,
ό,τι και να γίνει στο τέλος, εμείς πάλι εδώ θα είμαστε.
ό,τι.

αρκεί να βλέπουμε να γυαλίζει το μάτι σας.

επίσης,
να έχουν στο νου τους, όπως είπε ήδη ο κόλκας,
ότι η διαφορά είναι στο +8 σήμερα που μιλάμε.

δεν υπάρχει περίπτωση να περάσουν από την τούμπα.


άιντα ΠΑΟΚάρα

ode to my family

πως θα ήθελες να σε θυμούνται αλήθεια..;

δύσκολες ώρες, ακόμα πιο δύσκολες από αύριο,

αφού κανείς μας δεν έχει δει αυτήν την πόρτα τόσο κλειστή.

το stones μας, 

εκεί που είμασταν τόσα χρόνια,

αλλάζει στέγη, αλλάζει τοποθεσία.

από αύριο οι συγκεκριμένοι τοίχοι θα έχουν μόνιμο σκοτάδι,

και αυτό θα πρέπει να το δεχτούμε όλοι μας.

προφανώς η κατάσταση στην πόλη δεν είναι ιδανική,

οι καιροί αλλάζουν, ξανά,

και πρέπει να προσαρμοστούμε, όσο πιο γρήγορα γίνεται.

αλλά ρε μήτσο, όχι.

δεν μπορώ να πάω εύκολα παρακάτω,

αν και θα το κάνω, αφού (με) ξέρω.

για καλό γίνεται, 

και είναι προφανές,

αφού όλοι εδώ είμαστε, 

και όλοι εκεί θα είμαστε.

οι τοίχοι είναι το θέμα δηλαδή;

πες το και έτσι.

ο κόσμος που γνωρίσαμε εκεί,

ο κόσμος που μας δέχτηκε,

ο κόσμος που δεχτήκαμε,

οι ιστορίες, τα βλέμματα, 

οι έρωτες, οι απογοητεύσεις,

τα σπασίματα, τα φτιαξίματα,

οι καλημέρες και τα αντίο..

ο κοντός, ο πέτρος,

η σάσα, η τέτα, η μαρία, η έμα,

ο θανάσης, ο "γιαννάκης", ο βαγγέλης, ο δημήτρης..

στις στιγμές λέμε αντίο,

στις σκηνές που δεν θυμόμαστε, αλλά υπάρχουν.

τι εννοείς;

είναι δεδομένο ότι άλλαξαν πολλά, ανά τα χρόνια,

και αυτό ισχύει και εδώ,

πολλοί ήρθαν, πολλοί έφυγαν,

τίποτα δεν έγινε απότομα.

απλά τώρα το κοιτάξαμε όλοι στα μάτια,

τώρα που βρεθήκαμε όλοι μαζί,

ξέροντας την κατάληξη.

ξέραμε την συνέχεια,

απλά επιλέγαμε να μην την συζητάμε.

να κάνω μία παρένθεση, 

και να το πάω στο προσωπικό,

αν θέλετε..

πολλά μπορώ να πω,

κάποια τα έχω μοιραστεί ήδη,

αλλά θα συνεχίσω και εδώ.

η λέξη ευχαριστώ είναι λίγη,

αν είχατε ένα μέρος, δεύτερο σπίτι φάση,

ίσως με καταλαβαίνετε.

μία πόρτα που ξέρεις ότι μπορείς να την διαβείς όποτε θέλεις,

και να βολευτείς μέσα, ασχέτως της ώρας, του κόσμου,

πάντα θα είχες έναν γνωστό να αράξεις,

πάντα θα υπήρχε κάποιος που θα χαιρόταν να κάτσεις μαζί του.

είχα την τύχη να δουλέψω σε ένα τέτοιο μέρος,

ένα δεύτερο σπίτι, κυριολεκτικά και μεταφορικά.

είχα την τύχη να πληρώνομαι από ένα τέτοιο μέρος,

ήταν πραγματικός παράδεισος για εμένα.

όταν χρειαζόταν ήμουν σοβαρός, συνήθως πριν πιούμε,

πριν τις 5

αλλά αυτό που γινόταν μετά τις 5,

εκεί που μείναμε οι λίγοι, οι δικοί μας,

μπορεί να περιγραφεί από την δική μου πλευρά κάπως έτσι

μετά τις 5

η χαρά είναι ξεκάθαρη,

αλλά αυτό που την κάνει ιδιαίτερη, μοναδική,

είναι η χαρά του κοριτσιού πίσω,

που εκείνη την στιγμή δεν την γνώριζα, 

(ειδικά στην κατάσταση που ήμουν,

τρένο να περνούσε από δίπλα μου δεν θα το έπαιρνα χαμπάρι)

αλλά υπήρχε, και ήταν αυτό που έκανε την διαφορά.

αυτοί οι άνθρωποι, αυτούς θέλεις δίπλα σου,

αυτούς χρειάζεσαι, αυτούς ζητάς.

δεν ήταν ντεμέκ, δεν ήταν ξαναζεσταμένο φαί,

ήταν η ανάγκη μας να περνάμε καλά, 

και αυτό έβγαινε και στον κόσμο (έλα λίγο),

αυτό το ήξερε όποιος είχε περάσει λίγο χρόνο με εμάς,

δεν μπορούσαμε να το κρύψουμε.

πολλές στιγμές,

πολλοί άνθρωποι, 

πολλές μουσικές,

όλα ήταν σε έναν απίστευτο βαθμό,

too good to be true που λέμε και στο χωριό μου.

ωριμάσαμε τα τελευταία δέκα χρόνια,

ζήσαμε πολλά, θυμόμαστε τα μισά περίπου,

αλλά δεν μας πειράζει αυτό,

το θέμα είναι να ξυπνάς χωρίς πονοκέφαλο την άλλη μέρα..

χρήστο, δημήτρη,

έχουμε κάνει πολλές συζητήσεις εκεί μέσα,

έχουμε πει πολλά δικά μας,

έχουμε ξεφύγει, έχουμε αναρωτηθεί,

έχουμε γελάσει, έχουμε γίνει ρόμπες,

έχουμε κάνει όλα αυτά που θα έπρεπε να κάνουμε.

δεν έχουμε αφήσει κάτι στην μέση,

κάναμε όλα αυτά που κάνεις εκεί που δένεσαι,

όχι με τους τοίχους, αλλά με την ιδέα.

δίνοντας πόνο 2011 version

ελπίζω να μην χαθεί κάτι στην πορεία,
θα είναι πολύ αρνητικό αυτό,
θα είναι και στο χέρι μας βέβαια.

με την ευκολία που το λέω δεύτερο σπίτι μου,
με αυτήν την ευκολία θα πω και τον κόσμο εκεί μέσα,
οικογένειά μου.

και ας λείπουν τώρα, κάποιοι,
δεν αλλάζει κάτι.

πολλά ίσως αλλάζουν,
αυτό δεν θα αλλάξει όμως,
όσος καιρός και να περάσει, όσα χρόνια.

οικογένεια.

αφου δεν μπορώ να πιω άλλο ρε τέτα, 

βάλε ένα σφηνάκι να φύγω

άσχετο, αλλά να το πω.

πριν από καιρό,
όταν άρχισα να παίζω στο stones,
ήθελα να έχω ένα εισαγωγικό κομμάτι,
ένα τραγούδι που θα είναι πάντα το πρώτο κομμάτι που θα παίζω.
αυτό κάνω και στο pulp επίσης, είναι άποψη και έτσι.

το βρήκα στο triad των tool,
από το δοκιμαστικό ακόμα,
και το κράτησα μέχρι την τελευταία φορά.

όποτε έμπαινα, ήταν το πρώτο κομμάτι που έβαζα.
το κομμάτι που έχω παίξει περισσότερο από όλα.

την παρασκευή που χαιρετήθηκα με μία ψυχή,
μου ζήτησε να το βάλω.
και όταν μπήκε, κατάλαβα ότι δεν θέλω να το ξαναβάλω αυτό το κομμάτι.

προχτές ήταν η τελευταία φορά που το έπαιξα λοιπόν.
αν βάλω και στην εξίσωση το συγκρότημα,
μάλλον δεν θα το ξαναακούσω ποτέ έξω.

και τι ειρωνία θεέ,
το τελευταίο κομμάτι που άκουσα στο stones ήταν επίσης tool.

άντε 'γεια μας

i just wanna save you boy

με έπιασε το ρομαντικό πάλι.

το δικό μου, ξέρεις, το ωραίο, το αντρίκιο.

είναι κρίμα να μιλήσω για ένα μόνο τραγούδι,

πόσο μάλλον τώρα που μιλάμε και για χιτάκι,

αλλά θα το δοκιμάσω τώρα, 

τώρα που είναι ζεστή η πληγή ακόμα,

έτσι μάθαμε από παιδιά άλλωστε..

ρίξε μία γρήγορη ματιά στις λέξεις,

άντε έχω όρεξη σήμερα, όλα στο πιάτο λέμε,

βάλε και το κομμάτι να παίξει, και πες με

It kills me not to know this but I've all but just forgotten
What the color of her eyes were and her scars or how she got them
As the telling signs of age rain down, a single tear is dropping
Through the valleys of an aging face that this world has forgotten

There is no reconciliation that will put me in my place
And there is no time like the present to drink these draining seconds
But seldom do these words ring true when I'm constantly failing you
Like walls that we just can't break through until we disappear

So tell me now if this ain't love then how do we get out?
'Cause I don't know

That's when she said I don't hate you boy
I just want to save you while there's still something left to save
That's when I told her I love you girl
But I'm not the answer for the questions that you still have

And the day pressed on like crushing weights
For no man does it ever wait
Like memories of dying days that deafen us like hurricanes
Bathed in flames we held the brand, uncurled the fingers in your hand
Pressed into the flesh like sand, now do you understand?

So tell me now if this ain't love then how do we get out?
'Cause I don't know

That's when she said I don't hate you boy
I just want to save you while there's still something left to save
That's when I told her I love you girl
But I'm not the answer for the questions that you still have

One thousand miles away, there's nothing left to say
But so much left that I don't know
We never had a choice, this world is too much noise
It takes me under, it takes me under once again

I don't hate you
I don't hate you, no

So tell me now if this ain't love then how do we get out?
'Cause I don't know

That's when she said I don't hate you boy
I just want to save you while there's still something left to save
That's when I told her I love you girl
But I'm not the answer for the questions that you still have

I don't hate you (x4)

τα έχουμε πει εδώ και καιρό,

δεν θέλουμε την τέχνη που βγαίνει από την καλοπέραση.

όχι γιατί είναι ντεμέκ, δήθεν,

αλλά πρέπει να ζεις για αυτό που κάνεις,

να ζεις από αυτό, όχι αναγκαστικά οικονομικά,

ψυχολογικά κυρίως.

τον τραγουδιάρη λοιπόν,

τον κορόιδευαν λέει μικρό,

γιατί έχει διαφορετικά χρώματα στα μάτια του,

ετεροχρωμία (heterochromia) λέγεται η ασθένια, 

παντού υπάρχει η ελλάδα και έτσι.

μιλάμε για μία από τις πιο.. αριστερές μπάντες που κυκλοφορούν στην πιάτσα.

και ξέρετε ότι αυτό είναι δίκοπο μαχαίρι,

δεν είναι μακριά ο δρόμος από τον θανάση, στον βασίλη,

για να μιλήσουμε και λίγο στην δική μας γλώσσα.

αν ακούσεις "απλά" το κομμάτι,

ίσως και να μην πιάσεις το νόημα (αρτέμη),

ανεβαστικό, χαρούμενο και το βίντεο, μια χαρά.

αλλά όπως όλα τα δικά μας,

πάντα θα υπάρχει και ένα δεύτερο ανάγνωσμα,

κάτι στο βάθος,

κάτι να σε βάλει να σκεφτείς.

αλήθεια, πόσες φορές το έχεις δει αυτό,

αυτό που αναφέρει ρε αρτέμη,

το όλο θέμα του "σωσίματος",

σε μία ερωτική σχέση, 

αλλά όχι μόνο, για να τα λέμε σωστά.

προσωπικά,

μου βγάζει κάτι το ιδιαίτερο, 

όχι μόνο η ερμηνεία,

αλλά η όλη απόδοση του συγκροτήματος,

οι παύσεις, η μελωδία, ξέρεις, 

σίγουρα το άκουσες το κομμάτι, 

καταλαβαίνεις για τι πράγμα μιλάω.

δεν είναι η σωτηρία το θέμα σε μία σχέση,

δεν κάνεις σε κανέναν χάρη,

και δεν χρειάζεται καν να κάνεις ερωτήσεις.

και τρελαίνομαι γιατί είναι από αυτά τα τραγούδια,

που θέλεις να ακούς ενώ έχεις την μπύρα στο χέρι,

φωνάζοντας και γκαρίζοντας,

αφού έχεις κάτι συγκεκριμένο στο μυαλό σου.

επιπλέον, μην ξεχνιόμαστε,

αναφέρομαι τόση ώρα 

στην ποιοτικότερη αμερικάνικη punk rock μπάντα των τελευταίων χρόνων.

συγκροτήματα με δίσκους,

σαν και αυτόν που έβγαλαν φέτος,

σαν και τους προηγούμενους 3.

οπότε βάλτε το appeal to reason,

ανοίξτε και μια μπύρα,

και αφήστε μία ακόμα ιστορία να ξετυλιχθεί,

είναι κρίμα να κλείνουμε τα μάτια μας σε αυτά,

ότι χρώμα και να είναι.

όχι άλλο grohl

κάτι διάβασα πριν από λίγο,

από έναν ακόμα άνθρωπο που σέβομαι μουσικά,

ότι ο dave grohl έσωσε το ροκεντρόλ. μία λέξη.

ο υπερμαϊντανός grohl,

που εμφανίζεται παντού, παίζει παντού,

χαμογελάει πάντα, γιατί είναι και γαμώ τα παιδιά,

και αυτό είναι το νόημα του ροκ γενικότερα.

ναι.

όχι.

πολύ όχι.

εκτός και αν έχουμε βάλει στο ίδιο τσουβάλι την ροκ με την ποπ.

η taylor swift χαμογελάει πάντα, (ξαναέβγαλε δισκάρα, τι να λέμε),

και έχει έναν πολύ σημαντικό λόγο. 

το όλο image.

η miley cyrus κάνει χοντράδες, 

που κράζουν όλοι, και εμείς προφανώς,

αλλά απευθύνεται σε διαφορετικό κοινό,

σε άλλο κόσμο ρε παιδί μου.

και γιαυτό, όταν το κάνουν οι mastodon,

θα ξενερώσω. 

δεν θα γουστάρω, δεν θα πάθω και κάτι,

αλλά έχω την εντύπωση ότι αν είχαν καλύτερο δίσκο,

δεν θα έβαζαν χοντροκώλες πόντιες να χορεύουν τσιφτετέλια.

το θέμα μας λοιπόν είναι η σχέση του grohl, με το σημερινό ροκεντρόλ.

και θα κάνω τον έξυπνο, πάλι,

και θα πω ότι ο grohl από το 1994, δεν έχει καμία σχέση με το άθλημα.

κάποτε ο lemmy είχε πει ότι για αυτόν οι stones δεν είναι ροκεντρόλ,

αφού πηγαίνουν αεροπλανάτοι, φραγκάτοι, σε κάθε συναυλιακό σκηνικό,

έχουν χάσει το νόημα, αντιθέτως με τους beatles.

όταν ο άλλος, 22 χρονών, έχει σχεδόν 20 μύρια στην τράπεζα,

και κάθε μήνα του σκάνε οι επιταγές, βλέπε nevermind,

πόσο ροκ μπορεί να είναι;;

και άντε, θα με πεις,

δεν το έσωσε αυτός το ροκεντρόλ (μία λέξη),

τι σκατά γίνεται;;

για αρχή, κάτι πήγαν να κάνουν οι arctic monkeys,

αλλά έχει 3-4 χρόνια που νομίζουν ότι είναι 

οι stones μαζί με τους beatles, και τραγουδιστή τον elvis,

και έχω την εντύπωση ότι κάνουν λάθος.

το ροκ δεν θα σωθεί από εκατομμυριούχους 40άρηδες.

ίσως οι hellacopters να έκαναν καλή δουλειά,

ίσως και οι entombed λίγο,

και έτσι όπως τα γράφω αυτά τώρα,

σκέφτομαι ότι όπως αλλάξαμε εμείς,

όπως μεγάλωσε ο κόσμος, 

έτσι μεγαλώνει και αυτό.

ήταν οι nirvana/pearl jam κτλ κτλ κάποτε,

είναι ακόμα οι alice in chains,

αλλά έχω την εντύπωση, πως το όλο κίνημα του ροκ,

το κρατάνε ζωντανό (στα στενά), 

μπάντες όπως οι deftones, οι bring me the horizon,

άνθρωποι που μπορούν να νιώσουν τον 20άρη,

άνθρωποι που πήγαιναν κόντρα στο ρεύμα,

άνθρωποι που βλέπουν την ιστορία αλλιώς.

δεν νομίζω να περιμένει κανείς να ακούσει τον καινούριο hendrix,

δεν παίζει αυτό το σκηνικό.

τότε ήταν αλητεία να παίζεις έτσι κιθάρα,

τώρα είναι αλητεία να χρησιμοποιείς samples πάνω στο breakdown.

ας μην περιμένουμε να ζήσουμε άλλα 90's,

ας περιμένουμε να ακούσουμε τα παιδιά που γεννήθηκαν στα 90's,

να δούμε τι έχουν να πουν,

και όχι τον grohl και τον mccartney να τζαμάρουν στο studio,

με έναν εξοπλισμό που αξίζει όσο μία ολόκληρη πόλη στην αφρική.

το σκάλωμά μου είναι οι bring me the horizon,

που έχουν αρκετά καλούς στίχους,

και μία εκπληκτική μουσική, υπεργυαλισμένη που λέμε,

αλλά ρε φίλε το δίνουν και στο live αυτό, 

οπότε μην γκρινιάζεις.

κλαίω γιατί ακούω hatebreed, meshuggah, και κάτι άλλο,

κάτι δικό τους, κάτι που προσπαθούν να πιάσουν όλες οι άλλες μπάντες.

παρακολουθούμε την μεγαλύτερη metal μπάντ των τελευταίων χρόνων,

καλό θα ήταν να το πάρουμε χαμπάρι τώρα,

πριν είναι αργά.

προσωπικά το έκανα το λάθος, 

όταν άκουσα το count your blessings.

το άκουσα, το γούσταρα,

και ξενέρωσα μόλις είδα τις φάτσες τους.

δεν ήμουν έτοιμος. 

τώρα όμως είναι περίπου 28 χρόνων,

και γαμωτονμπελαμουγαμω ακούγονται ΤΟΣΟ ώριμοι,

όσο δεν παίρνει άλλο.

αυτά τα "παιδάκια" θα σώσουν το metal, το ροκ, ταπανταολα,

γιατί δεν πηγαίνουν με το ρεύμα.

όχι σαν τον άλλον τον γλυκανάλατο τον grohl.

"when did mediocrity and banality became a good image for your children?

i want my children to listen to people who fuckin' rock!

i don't care if they died in pools of their own vommit,

i want someone who plays from his fuckin' heart!"

(από το 7:12 και μετά θα παρακολουθήσετε ένα από τα καλύτερα σημεία στο ίντερνετ)

ποτέ δεν ήταν βολεμένο το ροκ,
ποτέ δεν χαμογελούσε συνεχώς,
ποτέ δεν ήταν όλα καλά, και όλοι συμπαθούσαν τον διπλανό τους.

η τέχνη, η δικιά μας τουλάχιστον,
βγαίνει μέσα από τον πόνο,
αυτό που σε τρώει, αυτό που είναι διέξοδος,
έτσι παίζουν μπάλα οι δικοί μας.

αυτοκαταστροφή ολέ,
πάρε το πιστόλι και πυροβόλησε, 
κάτι τέτοιο.

αλήθεια, οι "σημερινοί" slayer,
πως θα ήταν;
τί θα φορούσαν;
και η ερώτηση του ενός εκατομμυρίου,
τί μουσική θα έπαιζαν...;;

εγώ λέω ότι αυτό το μαλακισμένο,
με τα τατουάζ από 15 χρονών,
με τις απεξαρτήσεις ναρκωτικών,
με το αιώνιο μουστάκι 15χρονου,
αυτό θα δείξει τον δρόμο.

μεταξύ μας, τον δείχνει ήδη.
αν θέλουμε ας κοιτάξουμε,
αν δεν θέλουμε, ας δούμε πόση ώρα έπαιξαν οι saxon προχτές.

προς θεού, δεν λέω να κλείσουμε τα μάτια στην παλιά σχολή,

αλλά είναι κρίμα να χάνουμε την καινούρια σχολή, 

ακούγοντας "τα δικά μας".

θα γίνουμε οι σημερινοί χεβιμεταλάδες (μία λέξη),

και ναι, είναι πιο κοντά από ότι φαντάζεσαι.

ρε σεις, πολύ μοντέρνο ακούγεται αυτό,
κάτι κάνουμε λάθος...

έχεις ξεφύγει από τον κύκλο μικρέ,
άστους να τρέχουν να σε φτάσουν. 

δώσε πόνο.

love will save you (but it won't save me)

είναι τόσα πολλά αυτά που θέλω να γράψω,
που δεν μπορούν να χωρέσουν σε μία λέξη,
μία ατάκα, μία πρόταση, ίσως ένα ολόκληρο κείμενο.

είναι το συναίσθημα που με αφήνει να νιώσω ο συγκεκριμένος,
κάθε φορά να με γεμίζει και διαφορετικά..

έχω πέσει μέσα στα τάρταρα της μαυρίλας,
έχω νιώσει την ελπίδα της θλίψης,
του μόνιμου πόνου, τόσο,
που έχω μουδιάσει από την αλήθεια.

δεν μπορώ να πω ότι είμαι σε αρνητική φάση,
αφού δεν είμαι, ψέματα δεν λέω, με ξέρεις,
απλά είναι εκείνη η παγωνιά που ζεσταίνει,
που λέει ψιθυριστά και ο ποιητής.

τώρα είναι ωραία όμως,
μου βγαίνει σε δημιουργικό,
και δεν έχω απαιτήσεις,
η μεγάλη μαυρίλα είναι παρελθόν, ούτως ή άλλως.

ο λόγος, για ακόμη μία φορά,
είναι ο συνδιασμός κάποιων λέξεων,
συντροφιά με μία επαναλαμβανόμενη ακολουθία μουσικής,
που δεν μπορεί να περιγραφεί,
μπορεί μόνο να εμπεδωθεί,
να βιωθεί, να εισέλθει στα ενδότερα (σου).

εκείνο το λευκό φως που αναβλύζει από το στόμα του άπειρου.
(κάπως έτσι θα ήθελε να ακουγεται ο nick cave να σε πω)

"Love will save you when the ocean splits itself in two
Love will save you when the cold wind blows right through you
Love will save you when the poison eats the precious air
And love will save you from the snake that crawls around down there
But it won't save me

Love will save you from the evil and the greed of ignorant men
And love will save you from the guilt you feel 

when you betray your only friend
Love will save you from yourself when you lose control
And love will save you from all the lies your lover ever told you
But it won't save me

Love will save you from the truth when you think you're free
Love will save you from the cold light of boring reality
Love will save you from the corruption of your lazy-minded soul
And love will save you from your selfish and distorted goals
But it won't save me

Love will save you from the black night and the lightning and the ghost
Love will save you from your misery, then tie you to the bloody post
Love will save you from the hands that pull you down beneath the sea
Love may save all you people, but it will never, never save me
No it won't save me"

με γεμίζει, με ανατριχιάζει,

και δεν μπορώ καν να αρχίσω να εξηγώ το πόσο μου ταιριάζει.

δεν είναι θέμα αγάπης, 

δεν  είναι τόσο επιφανειακό.

η αγάπη, εδώ, συμβολίζει ολόκληρη λογική πάνω στην ζωή,

μιλάει για ανθρώπους που όλοι ξέρουμε,

για ανθρώπους που ίσως είμαστε, ίσως είμασταν.

όλα θα τα κάνει η αγάπη, αλλά όχι σε εμένα.

ίσως επειδή δεν την έχω,

ίσως επειδή δεν την ψάχνω,

ίσως επειδή δεν συμβολίζει αυτό για εμένα.

ίσως επειδή όλα αυτά θα τα κάνω εγώ για μένα,

δεν θα περιμένω κάποιον άλλον.

αυτοί είναι οι swans κυρίες και κύριοι, για εμένα,

αυτό είναι το δείγμα που ίσως ακούσετε,

και ίσως να είναι αρκετό για να έρθετε στην συναυλία τους,

τον δεκέμβριο στην πόλη μας.

την προηγούμενη φορά έπαιξε λίγο, δεν πάλευαν την ζέστη.
τώρα είναι χειμώνας όμως,
και δεν θα υπάρξει έλεος.

(το ότι είχα και δεύτερο κομμάτι που κόλλησα,
αλλά δεν το βρήκα στο youtube, πόσο χιπστερ με κάνει;;)

τώρα που το θυμήθηκα,
θα το ξαναπώ.

είναι τόσο βαθύ το σκοτάδι ρε μήτσο,
που η jarboe, ναι αυτή

είναι απλά ένα γατί,
αν θα μπορούσες να την πεις κάτι τέτοιο,
μπροστά στον τεράστιο κ.Gira.

no dream, no sleep, no suffering