ode to my family

πως θα ήθελες να σε θυμούνται αλήθεια..;

δύσκολες ώρες, ακόμα πιο δύσκολες από αύριο,

αφού κανείς μας δεν έχει δει αυτήν την πόρτα τόσο κλειστή.

το stones μας, 

εκεί που είμασταν τόσα χρόνια,

αλλάζει στέγη, αλλάζει τοποθεσία.

από αύριο οι συγκεκριμένοι τοίχοι θα έχουν μόνιμο σκοτάδι,

και αυτό θα πρέπει να το δεχτούμε όλοι μας.

προφανώς η κατάσταση στην πόλη δεν είναι ιδανική,

οι καιροί αλλάζουν, ξανά,

και πρέπει να προσαρμοστούμε, όσο πιο γρήγορα γίνεται.

αλλά ρε μήτσο, όχι.

δεν μπορώ να πάω εύκολα παρακάτω,

αν και θα το κάνω, αφού (με) ξέρω.

για καλό γίνεται, 

και είναι προφανές,

αφού όλοι εδώ είμαστε, 

και όλοι εκεί θα είμαστε.

οι τοίχοι είναι το θέμα δηλαδή;

πες το και έτσι.

ο κόσμος που γνωρίσαμε εκεί,

ο κόσμος που μας δέχτηκε,

ο κόσμος που δεχτήκαμε,

οι ιστορίες, τα βλέμματα, 

οι έρωτες, οι απογοητεύσεις,

τα σπασίματα, τα φτιαξίματα,

οι καλημέρες και τα αντίο..

ο κοντός, ο πέτρος,

η σάσα, η τέτα, η μαρία, η έμα,

ο θανάσης, ο "γιαννάκης", ο βαγγέλης, ο δημήτρης..

στις στιγμές λέμε αντίο,

στις σκηνές που δεν θυμόμαστε, αλλά υπάρχουν.

τι εννοείς;

είναι δεδομένο ότι άλλαξαν πολλά, ανά τα χρόνια,

και αυτό ισχύει και εδώ,

πολλοί ήρθαν, πολλοί έφυγαν,

τίποτα δεν έγινε απότομα.

απλά τώρα το κοιτάξαμε όλοι στα μάτια,

τώρα που βρεθήκαμε όλοι μαζί,

ξέροντας την κατάληξη.

ξέραμε την συνέχεια,

απλά επιλέγαμε να μην την συζητάμε.

να κάνω μία παρένθεση, 

και να το πάω στο προσωπικό,

αν θέλετε..

πολλά μπορώ να πω,

κάποια τα έχω μοιραστεί ήδη,

αλλά θα συνεχίσω και εδώ.

η λέξη ευχαριστώ είναι λίγη,

αν είχατε ένα μέρος, δεύτερο σπίτι φάση,

ίσως με καταλαβαίνετε.

μία πόρτα που ξέρεις ότι μπορείς να την διαβείς όποτε θέλεις,

και να βολευτείς μέσα, ασχέτως της ώρας, του κόσμου,

πάντα θα είχες έναν γνωστό να αράξεις,

πάντα θα υπήρχε κάποιος που θα χαιρόταν να κάτσεις μαζί του.

είχα την τύχη να δουλέψω σε ένα τέτοιο μέρος,

ένα δεύτερο σπίτι, κυριολεκτικά και μεταφορικά.

είχα την τύχη να πληρώνομαι από ένα τέτοιο μέρος,

ήταν πραγματικός παράδεισος για εμένα.

όταν χρειαζόταν ήμουν σοβαρός, συνήθως πριν πιούμε,

πριν τις 5

αλλά αυτό που γινόταν μετά τις 5,

εκεί που μείναμε οι λίγοι, οι δικοί μας,

μπορεί να περιγραφεί από την δική μου πλευρά κάπως έτσι

μετά τις 5

η χαρά είναι ξεκάθαρη,

αλλά αυτό που την κάνει ιδιαίτερη, μοναδική,

είναι η χαρά του κοριτσιού πίσω,

που εκείνη την στιγμή δεν την γνώριζα, 

(ειδικά στην κατάσταση που ήμουν,

τρένο να περνούσε από δίπλα μου δεν θα το έπαιρνα χαμπάρι)

αλλά υπήρχε, και ήταν αυτό που έκανε την διαφορά.

αυτοί οι άνθρωποι, αυτούς θέλεις δίπλα σου,

αυτούς χρειάζεσαι, αυτούς ζητάς.

δεν ήταν ντεμέκ, δεν ήταν ξαναζεσταμένο φαί,

ήταν η ανάγκη μας να περνάμε καλά, 

και αυτό έβγαινε και στον κόσμο (έλα λίγο),

αυτό το ήξερε όποιος είχε περάσει λίγο χρόνο με εμάς,

δεν μπορούσαμε να το κρύψουμε.

πολλές στιγμές,

πολλοί άνθρωποι, 

πολλές μουσικές,

όλα ήταν σε έναν απίστευτο βαθμό,

too good to be true που λέμε και στο χωριό μου.

ωριμάσαμε τα τελευταία δέκα χρόνια,

ζήσαμε πολλά, θυμόμαστε τα μισά περίπου,

αλλά δεν μας πειράζει αυτό,

το θέμα είναι να ξυπνάς χωρίς πονοκέφαλο την άλλη μέρα..

χρήστο, δημήτρη,

έχουμε κάνει πολλές συζητήσεις εκεί μέσα,

έχουμε πει πολλά δικά μας,

έχουμε ξεφύγει, έχουμε αναρωτηθεί,

έχουμε γελάσει, έχουμε γίνει ρόμπες,

έχουμε κάνει όλα αυτά που θα έπρεπε να κάνουμε.

δεν έχουμε αφήσει κάτι στην μέση,

κάναμε όλα αυτά που κάνεις εκεί που δένεσαι,

όχι με τους τοίχους, αλλά με την ιδέα.

δίνοντας πόνο 2011 version

ελπίζω να μην χαθεί κάτι στην πορεία,
θα είναι πολύ αρνητικό αυτό,
θα είναι και στο χέρι μας βέβαια.

με την ευκολία που το λέω δεύτερο σπίτι μου,
με αυτήν την ευκολία θα πω και τον κόσμο εκεί μέσα,
οικογένειά μου.

και ας λείπουν τώρα, κάποιοι,
δεν αλλάζει κάτι.

πολλά ίσως αλλάζουν,
αυτό δεν θα αλλάξει όμως,
όσος καιρός και να περάσει, όσα χρόνια.

οικογένεια.

αφου δεν μπορώ να πιω άλλο ρε τέτα, 

βάλε ένα σφηνάκι να φύγω

άσχετο, αλλά να το πω.

πριν από καιρό,
όταν άρχισα να παίζω στο stones,
ήθελα να έχω ένα εισαγωγικό κομμάτι,
ένα τραγούδι που θα είναι πάντα το πρώτο κομμάτι που θα παίζω.
αυτό κάνω και στο pulp επίσης, είναι άποψη και έτσι.

το βρήκα στο triad των tool,
από το δοκιμαστικό ακόμα,
και το κράτησα μέχρι την τελευταία φορά.

όποτε έμπαινα, ήταν το πρώτο κομμάτι που έβαζα.
το κομμάτι που έχω παίξει περισσότερο από όλα.

την παρασκευή που χαιρετήθηκα με μία ψυχή,
μου ζήτησε να το βάλω.
και όταν μπήκε, κατάλαβα ότι δεν θέλω να το ξαναβάλω αυτό το κομμάτι.

προχτές ήταν η τελευταία φορά που το έπαιξα λοιπόν.
αν βάλω και στην εξίσωση το συγκρότημα,
μάλλον δεν θα το ξαναακούσω ποτέ έξω.

και τι ειρωνία θεέ,
το τελευταίο κομμάτι που άκουσα στο stones ήταν επίσης tool.

άντε 'γεια μας