halo 14

Χαμογελάω σαν χαζός, αλλά τώρα είναι κάτι σαουντρακικό,
είναι η τελευταία σκηνή του έργου, εκεί που κλείνει η ταινία,
με ένα κοντινό στα χείλια να κάνει fade out στο μαύρο..

Ένα ανάλογο έχω και εγώ τώρα,
αυτό το περίεργο, το παγωμένο, το αρρωστημένα σταθερό.

Πάμε από το ένα όμως.

Δεν έχω ίντερνετ εδώ που είμαι, οπότε, πάλι,
δεν ξέρω αν και πότε θα ανέβει αυτό.
έγινε κάτι ιδιαίτερο σήμερα πάντως,
και πρέπει να ευχαριστήσω την κίνηση που είχα κάνει στις 20.6 του 2009.
Να αποθηκεύσω τους στίχους από έναν δίσκο στον σκληρό. 

Αφού είχα όρεξη να τον ακούσω σήμερα, το έκανα.
το συγκεκριμένο δισκάκι δεν το έχω φέρει ακόμα μαζί μου,
οπότε έψαξα στον σκληρό, μήπως και φαινόμουν τυχερός.
και φάνηκα.

Το αριστερό είναι το αγαπημένο μου, χωρίς να σημαίνει κάτι αρνητικό αυτό για το δεξί.

Κάπως κατεστραμμένος, και εδώ είναι που έρχεται το «χαμόγελο»,
το οποίο δεν δικαιολογείται με τίποτα, αλλά μετά την πλήρη κατανόηση,
μετά το κλικ που χρειάζεται για να κάνεις ένα κομμάτι μέρος σου,
τότε όλα είναι διαφορετικά, όλα φαίνονται να είναι όπως πρέπει,
ακόμα και αν αυτό σημαίνει πως είσαι ανάμεσα σε φλόγες.
ακόμα και αν καίγεσαι. Το γνωρίζεις, είσαι κάτι εύθραυστο.

Εύθραυστο, αλλά τόσο σημαντικό.
μου είναι κυριολεκτικά αδύνατο να μην σε συνδέσω με αυτό το κομμάτι,
είσαι αυτό που λέει, και εγώ ήμουν/είμαι/θα μπορούσα να είμαι (διάλεξε ένα)
αυτό το άλλο που λέει. Και είμασταν.
ήσουν κάτι τόσο όμορφο, μέσα σε κάτι τόσο άσχημο,
σε είδα, αλλά δεν πριν προλάβω να κάνω κάτι, έφυγες.
και εγώ ήμουν έτσι πριν, ήμουν, αλήθεια ήμουν,
αλλά τα πράγματα δεν πήγαν όπως ακριβώς φανταζόσουν.

Όπως ακριβώς φανταζόσουν ήρθαν άλλα πράγματα,
θετικά ή όχι, ήταν θέματα προτεραιοτήτων, αναγκών αν θέλεις.
αφήσαμε την μοίρα να πάρει τα ηνία, της δικής μας ζωής.
όταν είχε εξαφανιστεί η ελπίδα, έπρεπε να βρούμε έναν τρόπο να κρατηθούμε,
και δεν ήταν εύκολο την ημέρα που είχε φύγει ολόκληρος ο κόσμος.

Την ημέρα που είχε φύγει ολόκληρος ο κόσμος, και ξανά η απώλεια με κλείνει το μάτι.
δεν ξέρω πιο από τα δύο είναι,
ανακουφισμένο αντίο ή νευρικό διώξιμο δεύτερης μπάλας σε αγώνα ποδοσφαίρου,
και δεν ξέρω αν αλήθεια έχει σημασία.
ευτυχώς υπάρχει ακόμα ένα συγκεκριμένο μέρος που μηδενίζει τα πάντα,
τα φέρνει όλα μέσα στο κενό.

Μέσα στο κενό που έχω δημιουργήσει,
προσπαθώντας να σώσω τον εαυτό μου, αλλά όλο την γλυτώνω.
μάλλον αυτό που είχαμε ήταν κάτι πολύ δυνατό για το διαγράψω έτσι,
και η μαλακία είναι ότι δεν το είχαμε δείξει σε κανέναν.
το είχαμε κρατήσει καλά κρυμμένο, ίσως καλά κάναμε,
αλλά αυτό έχει κάνει το σήμερα αρκετά δύσκολο.
μέχρι που αναρωτιέμαι, που είναι όλοι..;;

Το βλέπω, ξαναέρχεται η ίδια ερώτηση,
το ίδιο βλέμμα, η ίδια αναμονή για μία συγκεκριμένη απάντηση.

Σήμερα πάντως αισθάνομαι ωραία,
το έβγαλα από μέσα μου, αισθάνομαι ήρεμος. Αισθάνομαι.

Μία μεγάλη στιγμή που επίσης έχει αυτό σαν soundtrack,
είναι και η τελευταία ημέρα στησίματος του καταστήματος.
τότε που βγάζαμε ένα-ένα τα δισκάκια (ήταν πολλά ρε),
και τα τοποθετούσαμε στις φυσικές τους θέσεις,
λες και ήταν εύθραυστα (Pun intended), και προφανώς,
αυτά που με/μας άρεΖαν τα κρατούσαμε στην άκρη..
λίγες στιγμές πριν ανοίξουμε επίσημα, ήρθε ο μεγάλος υπερυπεύθυνος,
και με έναν «διακριτικό» τρόπο μας πήρε ένα δισκάκι δώρο,
από αυτά που είχαμε κρατήσει. 

Το δικό μου ήταν αυτό.