be..

(καθώς η γραφή του κάτωθι κειμένου έγινε με το παρακάτω κομμάτι,
καλό θα ήταν να διαβαστεί και με αυτό..)

So far, so good.

(so what?)

Όπως είπε και ο μεγάλος ο Μαρόγλου:
- ό,τι δεν σε σκοτώνει, σε κάνει πιο δυνατό…
- ε, εμένα με σκότωσε.

Όχι, εντάξει, τα παραλέω.

Απλά σήμερα μου φαίνονται τόσο μακρινά όλα αυτά.
και κάθε μέρα που περνάει,
καταλαβαίνω το μεγαλείο του “it’s hard to write content”.

Μην γελιόμαστε, ποτέ δεν ήταν κάτι χαρούμενο αυτό που κάνω τώρα,
απλά υπήρχαν πολλά άλλα πράγματα τότε, διαφορετικά.
υπήρχε μία βάση, που πλέον είναι ανάμνηση.
είναι κάτι να σκέφτομαι τα βράδια, ακούγοντας κάτι δικό σου.

Ακόμα και ο απρίλιος φαίνεται κάτι μακρινό.
ίσως να φταίει ο μάιος ή ο ιούνιος για αυτό βέβαια, δεν έχω καταλήξει.
μα όταν φέρνω εικόνες, είναι λες και βλέπω άλλον άνθρωπο.
μου είμαι τόσο ξένος, που πραγματικά απορώ με εμένα, δεν με αναγνωρίζω.

Και η αληθινή ερώτηση είναι ποιος είναι ο πραγματικός,
ποιος δεν κρύφτηκε, ποιος δεν συμβιβάστηκε,
ποιος δεν άφησε λέξεις άλλων να γίνουν δικές του απόψεις,
ποιος αισθάνθηκε άνετα και δεν έκανε πίσω.

Δεν έχει σημασία το αποτέλεσμα ρε Μήτσο,
έτσι θέλω να λέω, γιατί το σήμερα θα μπορούσε να είναι κάτι άλλο.
πολύ διαφορετικό, πολύ πιο σταθερό.
και όπως έδειξα, μάλλον δεν ήταν αρκετό.

Αυτό και άλλα πολλά με έφεραν σε μία περίεργη θέση,
να γράφω έτσι, να αισθάνομαι ασυνήθιστα, αλλά όχι ασυναίσθητα,
και αυτό με πήρε και με σήκωσε,
υπήρξαν στιγμές που ήταν κάτι πιο μεγάλο από εμένα.
βαριά τα φτερά μου, πιο βαριά από ‘μένα.

Όσο πιο πολύ περνάει ο καιρός,
τόσο πιο πολύ βλέπω πόσο ποτισμένο είναι το dna μου,
ποιες επιλογές είναι καθαρά δικές μου, και ποιες όχι.
σαν να μην έχω σωτηρία, απλά να βιώνω τις (δεδομένες) επιλογές μου.

Τίποτα δεν έχει αλλάξει που λες,
απλά τον τελευταίο καιρό έχω την ανάγκη να γράφω 2-3 πραγματάκια,
χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν περνάω καλά.
η λέξη κλειδί είναι «διαφορετικά».

We may get better, we won’t get well.

Δεν προβληματίζομαι που πλέον δεν μπορώ να εστιάσω σε έναν άνθρωπο,
επειδή μου φαίνονται όλοι ίδιοι,
προβληματίζομαι επειδή ίσως να είναι κάτι τόσο κοντά,
και να μην βρω την διάθεση να ανοίξω την πόρτα.

Όλα αυτά είναι καινούρια,
και έχω πατήσει επαναφορά εργοστασιακών ρυθμίσεων,
χρειάζομαι drivers ακόμα και για να λειτουργήσει το ποντίκι,
να πάει να γαμηθεί ο wizard, δεν θέλω άλλο.

Κουράστηκα να προσπαθώ να ανέβω το βουνό σου,
για με δώσεις τις αλυσίδες μου.

Το πάθος των εραστών είναι για τον θάνατο, είπε.
και πραγματικά (δεν) υπάρχουν εραστές που αρνήθηκαν τον θάνατο.

Για να σου λύσω την απορία πέτρο, καλά είμαι,
απλά όποτε γράφω είμαι λίγο καλύτερα,
όποτε ξέρω ότι το διαβάζει αυτός που πρέπει, είμαι λίγο καλύτερα.

Ο λόγος που τα αναρτώ όλα αυτά,
είναι η ανάγνωσή του από την σκιά που περιφέρεται εδώ μέσα,
αυτό με κάνει να αισθάνομαι λίγο καλύτερα.
όταν θα σταματήσει να ισχύει αυτό, θα σταματήσει και η όποια ανάρτηση.

Και έφτασα πολύ κοντά σε αυτό, λίγο καιρό πριν,
αλλά δεν άντεξα, χρειάστηκε ένα τραγούδι για να με επαναφέρει βέβαια,
τι άλλο θα μπορούσε να ήταν..;;

Όλα απευθύνονται κάπου, όλα έχουν μία σημασία,
όλα έχουν πρόσωπο, και το μόνο κοινό σε αυτά είναι η ομορφιά,
διαφορετική από το ένα στο άλλο,
πάντα με ένα βλέμμα που είναι άξιο να ξεχάσεις για λίγο τον κόσμο,
αυτό δεν αλλάζει, δεν μπορεί να γίνει κάτι μικρότερο.

Και είμαι τυχερός, πρέπει να το αναγνωρίσω αυτό,
έχω χαρακτηριστικά μάτια να με περιβάλλουν,
δεν χρειάστηκαν ποτέ λόγια για να μιλήσουμε,
τα ξέραμε όλα πριν καν αρχίσουν,
πήγαμε στο σπίτι μας που καιγόταν, και το βάλαμε φωτιά.

Άσε που είναι και λίγο mindfuck να προσπαθείς να βγάλεις άκρη,
όπως είπε και η γιαγιά προχτέ, και μόνο και μόνο για αυτό αξίζει.
να βλέπει την μιζέρια μου να ανεμίζει περήφανα και ο άλλος ο αδερφός,
να την βλέπω και εγώ, μπας και εκτιμήσω το ανθρώπινο,
γιατί τώρα ξέρω. Τώρα είναι όλα ξεκάθαρα.

If there were no rewards to reap,
No loving embrace to see me through this tedious path I’ve chosen here,
I certainly would've walked away by now.

And I still may..
I’m gonna wait it out.

Την αγάπη σας στην ορχήστρα μας.
άντε καλή αρχή.