hvala obajdin

It’s really late, but I really need to write this down.

It’s been years since I am getting online, 

chatting, talking to friends,
15 or 16 I think,
and I gotta admit that there have occurred lots of positive and negative things.
today I will remember the positive side of all of this,
maybe the most positive thing that has happened to me,
among other 2, so i think I have my top 3.

I am known to be a proud metalhead,
and sometimes I feel like I am, I can’t argue with this.

The other day, one of my co-workers asked me,
if I am a metalhead, how can I like all this alternative music,
like muse/arctic monkeys/radiohead/Interpol/bon jovi (hell no).

Just by naming some of the above artists,
the answer, to me at least, is so obvious.

It’s because of a slipknot signature,
it’s because we got into the storm, listening to a pop-metal band.

To this day, I can’t say that I regret doing all these things,
to the contrary, I am kinda proud of the people I got to meet back then.

But I haven’t met you, I am just talking to you,
trying to communicate in a foreign language to you,
cuz this is the only way.

I was always into pop music, I still am,
and I was always into the british stuff like oasis/blur/verve.
but there was a turning point, metal music got the deeper end of my heart,
so at one point I was into the lungs of (hell) metal,
and nothing seemed that could turn the whole thing around.
and then, there was silence.

The next thing I remember is you,
having a crush on some new band,
sending me songs via msn, and forcing me to listen to them.
thank god you are so persistent,
thank god the song you had a crush was leif erikson..

It blew my mind.

The lyrics, the atmosphere, the whole feeling,
it was something new to me, it was like you opened a door for me,
you showed me a new place, somewhere I had never been.

By the way, the thought that triggered this text was the new arctic monkeys album,
and how they have changed/evolved with us through the years,
how I was when I first listened to them, how I am now,
what things I liked back then, what things now..

Still to this day,
the wheel keeps spinning,
but one thing is still the same.

You never gave up on me,
and I never gave up on you.
it may look silly, it may look weird to some,
but there is a saying in my team’s fans:
we don’t care what they say about you, cuz they don’t know how we feel for you.

So, to get back at the main topic,
I started listening to music I wouldn’t listen by myself,
I started exploring something new,
something that was full of a hrvatska girl,
not turbo folk (yeah baby), but indie rock.
(I still expect that party song list, it’s 4 years now I think)

This is why I listen to bastille,
this is why I can say today that I listen to arctic monkeys since 2007 (hipster alert on),
this is why I still get the chills when I listen to the new (hipster alert off).

You have been my music gps for almost 10 years,
and this is something I really miss for the last 2 months,
due to a certain lack of an internet connection,
which will be fixed in a few weeks, I promise.

I know that I could write all these things, attach them in a mail,
and sent it to you, but I didn’t feel like this,
besides it’s been 2 years since I wrote a post in the English language.

 
In a few weeks we will celebrate out 10^th anniversary,

and since we can’t get drunk together,
consider this as my e-gift to you :p

You have my respect for the person you are,
the person you were,
the person you remained, beside all the changes that have occurred,
you are the star in our sky that shows us the (right) way.

I will always be grateful for all these things Nevena.
I literally bow down to you, so hvala.
hvala Nevena.

your funeral

Πάλι αναβοσβήνει ο κέρσορας,
είναι λες και με κυνηγάνε οι λέξεις,
λες και δεν έχω άλλη επιλογή.

Ξαναέπεσα στο black παυλόπουλε,
εσύ θα με καταλάβεις νομίζω.

Αυτήν την φορά ήταν ουσιαστικά όμως.

Ένιωσα ότι ταιριάζω εκεί,
είδα πράγματα που θα μπορούσα να πω και εγώ.
πράγματα που τα έχω πει.

Και τα είπε ο fenriz.

Μίλησε για την τέχνη, για την μουσική,
για όλα αυτά που εκπροσωπεί η δική του κουλτούρα.

Ήμουν τόσο κοντά, που ένιωθα το κρύο.
από την απόσταση, ενώ είσαι μέσα στον κόσμο,
μέχρι τις διαφορετικές μουσικές, χωρίς να αλλάζει το dna.

Αυτός ο άνθρωπος λοιπόν,
είπε μία τεράστια αλήθεια για την τέχνη,
την οποία προφανώς ασπάζομαι και εγώ, όπως φαντάζεσαι.

Του ζήτησαν να λάβει μέρος σε μία έκθεση ζωγραφικής,
με βασικό χαρακτηριστικό της, την black metal της Νορβηγίας.
ο δημιουργός της έκθεσης, επίσης νορβηγός,
ανέφερε ότι δεν περιμένει να δεχθεί την συγκεκριμένη πρόταση,
να λάβει μέρος ο fenriz στην συγκεκριμένη έκθεση δηλαδή.

Προφανώς και δεν δέχτηκε,
μα δεν νομίζω κάποιος να κατανοήσει εύκολα τον λόγο.

Αρνήθηκε, επειδή δεν του άρεσε το όλο θέμα της έκθεσης.
δήλωσε λάτρης της τέχνης, ενός μέρους της τουλάχιστον,
αλλά όχι λάτρης της συγκεκριμένης έκθεσης.

Και εδώ ήρθε ο πόνος.

The wealthy and troubled art,
that comes from the exhaustion of easy life.

Δεν πιστεύω ό,τι έχω καμία σχέση με την έννοια της τέχνης,
ας το αναφέρω εδώ, μην παρεξηγηθώ κιόλας.

Αλλά πιστεύω, νιώθω, εκτιμώ, ό,τι έχει να κάνει με τον συγκεκριμένο πόνο.
τότε αρχίζουν όλα νομίζω.
όταν δεις το τέλος να σε αντικρύζει.

Δεν γίνεται να δημιουργήσεις κάτι ενδιαφέρον,
αν δεν το έχεις νιώσει,
και δεν υπάρχει πιο άμεσος τρόπος να νιώσεις κάτι,
αν δεν πονέσεις.

Τότε θα ξεχάσεις τα όρια, τις αναστολές,
τα ηθικά διλλήματα, τους φράχτες που σε έχει βάλει η κοινωνία.

τότε θα γίνεις άμεσος, αληθινός,
τότε θα μιλήσεις και θα σε ακούσουν,
τότε θα γίνεις κατανοητός.

Μα πόση αλήθεια μπορεί να κρύβει μία έκφραση,
πόση ειλικρίνεια μπορεί να κρύβεται μέσα σε μία πρόταση..

Γι’ αυτό ρίχνω ένα χαμόγελο,
επειδή  έτσι ήρθα και εγώ εδώ,
επειδή ήθελα να μοιραστώ την αλήθεια (μου).
σαν (ένα) εφιάλτη.

Σε ευχαριστώ που μου είπες να αγκαλιάσω τον πόνο,
αυτό που οι περισσότεροι θα απέφευγαν.
σημαίνει πολλά για μένα.

Θα βγάλω μία αλήθεια μέσα από κάθε ψέμα μικρή μου,
τίποτα δεν θα περάσει έτσι απλά, στο υπόσχομαι.

Ούτως ή άλλως,
ποτέ δεν είχα αυτό το easy life που λέει,
οπότε δεν νομίζω ότι υπάρχουν και πολλές επιλογές.

Δεν έχει καθόλου πλάκα να πονάς,
αλλά επίσης δεν έχει και καθόλου νόημα να αρνείσαι το αρνητικό.

Και αυτό θα κάνω, και όπου με/μας βγάλει.

Δεν θα δώσω άλλη σημασία στα ασήμαντα,
το λέει ξεκάθαρα στο τέλος νομίζω..

(But) then again, you know, people like to dress up.

be..

(καθώς η γραφή του κάτωθι κειμένου έγινε με το παρακάτω κομμάτι,
καλό θα ήταν να διαβαστεί και με αυτό..)

So far, so good.

(so what?)

Όπως είπε και ο μεγάλος ο Μαρόγλου:
- ό,τι δεν σε σκοτώνει, σε κάνει πιο δυνατό…
- ε, εμένα με σκότωσε.

Όχι, εντάξει, τα παραλέω.

Απλά σήμερα μου φαίνονται τόσο μακρινά όλα αυτά.
και κάθε μέρα που περνάει,
καταλαβαίνω το μεγαλείο του “it’s hard to write content”.

Μην γελιόμαστε, ποτέ δεν ήταν κάτι χαρούμενο αυτό που κάνω τώρα,
απλά υπήρχαν πολλά άλλα πράγματα τότε, διαφορετικά.
υπήρχε μία βάση, που πλέον είναι ανάμνηση.
είναι κάτι να σκέφτομαι τα βράδια, ακούγοντας κάτι δικό σου.

Ακόμα και ο απρίλιος φαίνεται κάτι μακρινό.
ίσως να φταίει ο μάιος ή ο ιούνιος για αυτό βέβαια, δεν έχω καταλήξει.
μα όταν φέρνω εικόνες, είναι λες και βλέπω άλλον άνθρωπο.
μου είμαι τόσο ξένος, που πραγματικά απορώ με εμένα, δεν με αναγνωρίζω.

Και η αληθινή ερώτηση είναι ποιος είναι ο πραγματικός,
ποιος δεν κρύφτηκε, ποιος δεν συμβιβάστηκε,
ποιος δεν άφησε λέξεις άλλων να γίνουν δικές του απόψεις,
ποιος αισθάνθηκε άνετα και δεν έκανε πίσω.

Δεν έχει σημασία το αποτέλεσμα ρε Μήτσο,
έτσι θέλω να λέω, γιατί το σήμερα θα μπορούσε να είναι κάτι άλλο.
πολύ διαφορετικό, πολύ πιο σταθερό.
και όπως έδειξα, μάλλον δεν ήταν αρκετό.

Αυτό και άλλα πολλά με έφεραν σε μία περίεργη θέση,
να γράφω έτσι, να αισθάνομαι ασυνήθιστα, αλλά όχι ασυναίσθητα,
και αυτό με πήρε και με σήκωσε,
υπήρξαν στιγμές που ήταν κάτι πιο μεγάλο από εμένα.
βαριά τα φτερά μου, πιο βαριά από ‘μένα.

Όσο πιο πολύ περνάει ο καιρός,
τόσο πιο πολύ βλέπω πόσο ποτισμένο είναι το dna μου,
ποιες επιλογές είναι καθαρά δικές μου, και ποιες όχι.
σαν να μην έχω σωτηρία, απλά να βιώνω τις (δεδομένες) επιλογές μου.

Τίποτα δεν έχει αλλάξει που λες,
απλά τον τελευταίο καιρό έχω την ανάγκη να γράφω 2-3 πραγματάκια,
χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν περνάω καλά.
η λέξη κλειδί είναι «διαφορετικά».

We may get better, we won’t get well.

Δεν προβληματίζομαι που πλέον δεν μπορώ να εστιάσω σε έναν άνθρωπο,
επειδή μου φαίνονται όλοι ίδιοι,
προβληματίζομαι επειδή ίσως να είναι κάτι τόσο κοντά,
και να μην βρω την διάθεση να ανοίξω την πόρτα.

Όλα αυτά είναι καινούρια,
και έχω πατήσει επαναφορά εργοστασιακών ρυθμίσεων,
χρειάζομαι drivers ακόμα και για να λειτουργήσει το ποντίκι,
να πάει να γαμηθεί ο wizard, δεν θέλω άλλο.

Κουράστηκα να προσπαθώ να ανέβω το βουνό σου,
για με δώσεις τις αλυσίδες μου.

Το πάθος των εραστών είναι για τον θάνατο, είπε.
και πραγματικά (δεν) υπάρχουν εραστές που αρνήθηκαν τον θάνατο.

Για να σου λύσω την απορία πέτρο, καλά είμαι,
απλά όποτε γράφω είμαι λίγο καλύτερα,
όποτε ξέρω ότι το διαβάζει αυτός που πρέπει, είμαι λίγο καλύτερα.

Ο λόγος που τα αναρτώ όλα αυτά,
είναι η ανάγνωσή του από την σκιά που περιφέρεται εδώ μέσα,
αυτό με κάνει να αισθάνομαι λίγο καλύτερα.
όταν θα σταματήσει να ισχύει αυτό, θα σταματήσει και η όποια ανάρτηση.

Και έφτασα πολύ κοντά σε αυτό, λίγο καιρό πριν,
αλλά δεν άντεξα, χρειάστηκε ένα τραγούδι για να με επαναφέρει βέβαια,
τι άλλο θα μπορούσε να ήταν..;;

Όλα απευθύνονται κάπου, όλα έχουν μία σημασία,
όλα έχουν πρόσωπο, και το μόνο κοινό σε αυτά είναι η ομορφιά,
διαφορετική από το ένα στο άλλο,
πάντα με ένα βλέμμα που είναι άξιο να ξεχάσεις για λίγο τον κόσμο,
αυτό δεν αλλάζει, δεν μπορεί να γίνει κάτι μικρότερο.

Και είμαι τυχερός, πρέπει να το αναγνωρίσω αυτό,
έχω χαρακτηριστικά μάτια να με περιβάλλουν,
δεν χρειάστηκαν ποτέ λόγια για να μιλήσουμε,
τα ξέραμε όλα πριν καν αρχίσουν,
πήγαμε στο σπίτι μας που καιγόταν, και το βάλαμε φωτιά.

Άσε που είναι και λίγο mindfuck να προσπαθείς να βγάλεις άκρη,
όπως είπε και η γιαγιά προχτέ, και μόνο και μόνο για αυτό αξίζει.
να βλέπει την μιζέρια μου να ανεμίζει περήφανα και ο άλλος ο αδερφός,
να την βλέπω και εγώ, μπας και εκτιμήσω το ανθρώπινο,
γιατί τώρα ξέρω. Τώρα είναι όλα ξεκάθαρα.

If there were no rewards to reap,
No loving embrace to see me through this tedious path I’ve chosen here,
I certainly would've walked away by now.

And I still may..
I’m gonna wait it out.

Την αγάπη σας στην ορχήστρα μας.
άντε καλή αρχή.