pop art

ήρθε η ώρα να ξεφτιλιστώ,
να δείξω αυτό που τόσο καιρό κρύβω, τόσο καλά. (όχι)

από μικρός είχα μία αγάπη, μία ανοχή για τους πιο hardcore,
με αυτό που λέμε pop μουσική, ας είναι καλά το mtv.

λίγες μέρες πριν, έκατσα και θυμήθηκα ένα παλιό τραγούδι του timberlake,
όχι δεν χαίρομαι ιδιαίτερα, αλλά χάρηκα για το κομμάτι,
και είπα να δω ξανά πως τα πάει τελευταία,
αφού έχει απίστευτη live μπάντα πλέον,
και δείχνει να έχει δει πολύ σοβαρά το όλο θέμα.
(ανεβάστε σε 1080p και αράξτε)





ο τύπος έχει πάρει φωτιά, είναι πραγματικά καλός.
έχω την εντύπωση ότι πάει να ξεπεράσει το θέμα "pop", θέλει να δει παρακάτω.
σκηνική παρουσία όπως πρέπει, χαρακτηριστική φωνή,
και ένα φοβερό κομμάτι. κερδίζει πριν αρχίσει το ματς.

έτσι όπως αράζω και βλέπω τα brit awards του 2013,
πέφτω πάνω στην αγάπη,
άντε να δούμε τι έκανε και αυτή, σκέφτομαι,
αλλά ήδη ο πήχης είναι πολύ ψηλά,
ίσως θα έπρεπε να αφήσω τον timberlake για το τέλος..
(ανεβάστε σε 1080p και αράξτε II)




ταράκουλο.
αγαπημένε δημήτρη δεν την θυμάμαι έτσι,
κάτι έγινε και κάπου το έχασα, δεν γίνεται.

εντάξει, δεν έπεσα και από τα σύννεφα κιόλας,
την παρακολουθώ συχνά, εδώ και λίγο καιρό προσπαθεί να το παίξει λίγο πιο γυναίκα,
πρέπει να της το αναγνωρίσω αυτό.

αλλά δεν το χορταίνω λέμε,
πέρα από αυτό το περίεργο dubstep σημείο,
προσωπικά το βρίσκω ενοχλητικό αλλά ας μην γελιόμαστε, δεν είμαι το target group της,
το κομμάτι το πάει σε άλλο επίπεδο.
είχα καιρό να δω τέτοιες ερμηνείες, από τέτοιου είδους μουσική..

ο λόγος που έμεινα με τα μάτια κολλημένα στην οθόνη είναι η σιγουριά που με άφησε.
εκεί στο 3:30 που κοιτάει μπροστά και πλημμυρίζει με αυτοπεποίθηση,
ξέρει το πόσο καλή είναι, και απλά σε αφήνει άναυδο,
γιατί πολύ απλά δεν το περιμένεις,
αυτή δεν ήταν η ντροπαλή κοπέλα που χαμογελούσε και κοκκίνιζε;
που πήγε η κιθάρα, τι άλλαξε;;

φαίνεται να την απολαμβάνει πάντως αυτήν την αλλαγή,
και το πρόσωπό της στο 4:06,
εκεί που καταλαβαίνει ότι τελειώνει το κομμάτι,
καταλαβαίνει ότι το έσκισε (κανονικά),
και σκάει ένα διακριτικό χαμόγελο, είναι όλη η ιστορία.

ακόμα και αν ήμουν ρομαντικός, και δεν δεχόμουν την αλλαγή της,
τα μάτια της στο κλείσιμο του τραγουδιού, εκείνο το βλέμμα που ρίχνει στο κοινό,
μας παίρνει και μας σηκώνει απο καρέκλες/ντιβάνια/τρακτέρ κ.ο.κ.
δεν γνωρίζω αν ακόμα γράφει η ίδια τα κομμάτια της,
όποιος ξέρει σίγουρα ας το πει και σε εμάς,
αλλά αυτήν την συζήτηση μπορείς να την κάνεις
για ολόκληρη την μουσική σκηνή στην ιστορία της ανθρωπότητας,
οπότε εγώ επιλέγω να μην ασχοληθώ.

κάτι τέτοιες ερμηνείες πάντως, με βοηθάνε,
με κάνουν περήφανο που πήρα την πρώτη μέρα τον τελευταίο δίσκο της,
(εννοείται στην υπερdeluxe έκδοση, παιδιά είμαστε...;;)
και χαίρομαι που ζω αυτήν την (μουσική) εξέλιξη της συγκεκριμένης.

άλλαξε, μεγάλωσε, ωρίμασε, σαν και εμάς,
και ας μην θέλουμε να το παραδεχτούμε κάποιες φορές.
και με βάση κάτι τέτοια καταλαβαίνεις πως περνάει ο χρόνος,
αφού την θυμάσαι κοριτσάκι, και την βλέπεις έτσι τώρα,
μάλλον έχει μεγαλώσει.
όπως μάλλον έχεις μεγαλώσει και εσύ.
όχι εγώ όμως, εσύ.

stuck on you v2.0

ωραίο πράμα να μένεις μέσα τελικά.
θυμάσαι πολλά, και αν είσαι τυχερός, ίσως πάθεις αυτό που έπαθα και εγώ σήμερις.

το όλο θέμα ξεκίνησε πριν από λίγες ημέρες,
όταν άκουγα ένα κομμάτι από το τελευταίο qotsa,
και ένιωσα αυτό που λέμε ερμηνεία.

σήμερα βέβαια δεν θα αναφέρω αυτό το κομμάτι,
αν και θα μπορούσε να ανήκει εδώ.

σήμερα ξαναθυμήθηκα ένα "παλιό" group,
το οποίο ξαναβγάζει φέτος δίσκο, μετά από πολλά χρόνια.
για τους modern life is war ο λόγος.

εξαιρετικό hardcore, σύγχρονο, οπότε μην περιμένετε oldschool-ιές,
χωρίς αυτό να σημαίνει κάτι αρνητικό.

ερμηνεία.
δίνει πόνο, και δεν καταλαβαίνει τίποτα.
έπαθα πλάκα με ένα συγκεκριμένο τραγούδι σήμερις,
και απλά ήθελα να το μεταφέρω, μπας και το ακούσει και κάποιος άλλος.






κομμάτι με ονοματεπώνυμο. martin atchet.
απίστευτη ένταση, πόνος, κάτι σαν μίσος,
αλλά το βλέπεις ότι είναι στοχευμένο,
δεν υπάρχει απλά, έχει σκοπό, λόγο ύπαρξης,
απευθύνεται κάπου.

κάθησα και το έψαξα λίγο παραπάνω,
και έβγαλα λαβράκι.

για αρχή, καθίστε και διαβάστε εδώ,
οι δύο-τρεις πρώτες σειρές είναι το νόημα, 
όποιος θέλει, και μπορεί βέβαια, συνεχίζει και παρακάτω.

η "thalidomide" λοιπόν, είναι ένα ναρκωτικό που είχε χρήση σαν υπνωτικό,
και το χορηγούσαν επίσης σε κυοφορούσες γυναίκες,
με σκοπό την αποφυγή της πρωινής ναυτίας.
όλα αυτά από το 1957 μέχρι το 1962,
καθώς μετά ανακάλυψαν πως η συγκεκριμένη ουσία έχει σαν παρενέργεια την τερατογένεση.

το κομμάτι λοιπόν είναι παρμένο από ένα βιβλίο-κόμικ (peter milligan - skin)
το οποίο πραγματεύεται την προσπάθεια ενός παιδιού με το παραπάνω πρόβλημα,
να τιμωρήσει τους ανθρώπους που είναι υπαίτιοι για την κατάστασή του.


Skin (art by Brendan McCarthy) was the story of a young thalidomide skinhead in 1970s London, and his attempts to deal with his disability and the world in general. The strip was due to feature in Crisis in 1990 but the publishers, Fleetway were worried by the controversial subject matter, plus they were concerned with the explicit use of language in the story. The printers refused to print it, blaming the graphic language and controversial subject matter as a reason. The story remained in limbo until eventually being published as a graphic novel by Tundra to little controversy. It remains one of Milligan's acclaimed works.
(ό,τι λέει η wikipedia, η οποία είναι φίλη μας)


αυτό που με έκανε να κολλήσω λοιπόν,
είναι το άρρωστο πάθος που βγάζει ο τραγουδιστής,
μέσα από αρκετά απλούς στίχους, αλλά και απολύτως ξεκάθαρους ταυτόχρονα.

Martin, I've seen the ones you oughta bleed.
They've been driving around in their big stylish cars.
Well, I think they oughta feel your pain.
Yeah.
I think they oughta wear your scars.
'Cause what Ruby told you, well that was true.
Now you better lace up those boots.
'Cause only you know how it felt when the pretty girls looked at you that way.
And somebody is gonna have to pay.
He's gonna get his revenge.
He's gonna crucify himself for the world's sins.
His name was Atchet.
He was one of them.
He was one of them.
He's coming through the swing door.
He doesn't give a fuck no more.
Cause no one ever gave a fuck about him.
A horrible little monster born into a life of pain.
The only way to relieve the hate:
Justice in the upper tiers of the corporate class tonight.
A little lesson on twisted wrongs and crooked rights.
If he could write the headline in the paper the very next day it would read...
Violence works in mysterious ways...
And somebody is gonna have to pay...
Somebody's gonna have to pay.
He's gonna get his revenge.
He's gonna crucify himself for the world's sweet sweet sins.
His name was
Atchet.
He was one of them.
He was a skin.
"Are you a messenger boy?"
"No, I'm the judge and jury.
If you're gonna call the cops...
You better fucking hurry.

There's no use begging for your life.
You made your choice and now you pay the price...
You fucking bastards!
Bastards!
Bastard!"


καλησπέρα και καλή βραδιά, είμαι το punk rock, προφανώς.
είναι απίστευτο πόσο κοντά με έφερε στην κατάσταση το συγκεκριμένο τραγούδι.

αφήνει την ψυχή του στο κλείσιμο του τραγουδιού,
όπως θα έπρεπε να κάνει ένας παγκοσμίου κλάσης τραγουδιστής.

χαίρομαι ιδιαίτερα πάντως,
καθώς είναι πολύ μεγάλη μπάντα η συγκεκριμένη,
όσο περισσότερες κυκλοφορίες, τόσο καλύτερα,
δεν υπάρχει κορεσμός σε κάποια δικά μας πράγματα,
και η καλή μουσική είναι ένα από αυτά. αυτό.

500

είναι από εκείνα τα τέρατα που έχεις κρυμένα μέσα σου,
που αναγνωρίζεις την ύπαρξή τους, και γνωρίζεις την τοποθεσία τους,
μα ηθελημένα δεν τα ενοχλείς, για να μην σε ενοχλήσουν.

δεν είναι φάση "φοβάται ο γιάννης το θεριό..",
δεν ισχύει ούτε για αστείο.
βασίζεσαι στον σεβασμό, και στην διακριτικότητα.

είναι δεδομένη η ήττα, αν όντως θα λάβει χώρα η αναμέτρηση.
αλλά είναι κάποιες μέρες που το χρειάζεσαι,
είναι ο πόνος που έχεις συνηθίσει (κλεμμένο, οκ),
είναι ίσως αυτό που χρειάζεσαι, κάτι να σε προσγειώσει.

το σημερινό βράδυ ήταν κάπως έτσι για μένα.
που λέει και ένα τραγούδι:
"i cast aside my chains, 
fall from reality..
[...]
the face of all your fears  
all of your dreams unleashed  
the face of all your fears.."

εφόσον έχει ήδη ειπωθεί ότι
είμαστε τυφλοί στους εσωτερικούς μας κόσμους που περιμένουν να γεννηθούν, 
μπορώ να συνεχίσω ή σωστότερα, να αρχίσω την ιστορία.

είπα σήμερα να πιάσω την αγαπημένη chloe grace moretz,
(μικρή μου σ.ι.σ.γ. είσαι αυτή για μένα)
και ξαναθυμήθηκα τις 500 μέρες της σάμερ.
βαρύ. ασήκωτο ίσως.
"θα το αντέξω, μάλλον.." είπε με δυσπιστία, και σύνδεσε το hdmi στην τηλεόραση.
"ε, όχι" αναφώνησε ο Γ.Π. θέλωντας να με κοροιδέψει,
ή ακόμα χειρότερα, γνωρίζοντας τι θα επακολουθήσει.

το αποτέλεσμα ήταν το αναμενόμενο,
ειδικά μετά τον τρομερό μονόλογο, το ματς ήταν τυπική διαδικασία.

το θέμα λοιπόν το κρατάω εδώ.
δεν ξέρω αν.. έχει δίκιο για την λογική του στις λέξεις,
ή αν είμαι εγώ σε κάποια ανάλογη ψυχική κατάσταση που νιώθω τι λέει,
αλλά σήμερα, τώρα συγκεκριμένα, συμφωνώ μαζί του.

ο πλάτωνας ή ο σωκράτης (αρνούμαι να γκουγκλάρω),
είχε πει πως όποιος λέει "σ'αγαπώ",
δεν είναι ερωτευμένος με εσένα, είναι με τις λέξεις.

ίσως έχω διαφορετική εντύπωση για την έννοια του έρωτα,
ίσως βέβαια και να κάνω λάθος,
αλλά δεν νομίζω ότι θα έπρεπε να κολλάμε τόσο στις λέξεις.
στην έκφρασή τους, όταν δεν έρχεται από εμάς.
καλή η κάρτα, καλό το τραγούδι, καλό το βιβλίο,
αλλά ρε φίλε δεν είναι δικά σου αυτά, και δεν πρόκειται να γίνουν.

τα έγραψαν άλλοι, για άλλες καταστάσεις,
έχοντας διαφορετικά βιώματα, εκφράζοντάς κάτι δικό τους.
σίγουρα θα ψαρώσει η οποιαδήποτε κοπέλα αν θα της πεις κάτι σε στυλ
"Whenever I'm alone with you
You make me feel like I am fun again",
αλλά έτσι είμαστε, ειδικά οι γυναίκες που χρειάζονται κάθε 5 δευτερόλεπτα
την επιβεβαίωση για την ομορφιά/εξυπνάδα/ομορφιά τους.
άντε και το χιούμορ τους, αλλά αυτό είναι εξτρά, θετικό εξτρά αν ρωτάτε εμένα.

γιατί να είναι cool αν έχω διαβάσει άπειρα βιβλία,
αν ξέρω χιλιάδες κομμάτια, και αν μπορώ να τα αναφέρω ανα πάσα στιγμή;
το ότι έχω αποστηθίσει εμπειρίες ξένων με κάνει καλύτερο;
θα με κάνει πιο έμπειρο;
ίσως με κάνει πιο οξυδερκή, να αναγνωρίζω πιο εύκολα καταστάσεις,
αλλά πάντα σε τρίτους, ποτέ στα δικά μου.
να δίνω και γαμώ τις συμβουλές, αλλά στα δικά μου να μην βγάζω άκρη.

προς θεού δεν βγάζω τον εαυτό μου απ'έξω,
πριν ένα μήνα περίπου ένιωσα περίεργα για ένα κομμάτι,
λες και είχε γραφτεί για εμένα..

δεν ξέρω κατά πόσο είναι σωστό αυτό,
σήμερα μου μοιάζει με κοροϊδία.
δεν θέλω βοήθεια για να εκφράσω αυτό που έχω μέσα μου,
και δεν θα έπρεπε να φοβάμαι.
αν "χάσω" λέγοντας κάποια πράγματα,
μάλλον αυτά τα πράγματα που έχασα, καλώς τα έχασα.

έχω την εντύπωση πως δεν θα έπρεπε να μετρήσω τις καταστάσεις,
να καταλάβω τι παίζει, να καταλάβω τι χρειάζεται,
και να λειτουργήσω αναλόγως.
προσωπικά, το έκανα, και δεν κέρδισα κάτι.
ξεκαθάρισα μάλλον είναι σωστότερο, δεν έγινε κάτι άλλο όμως.

αυτή είναι η μαλακία με τις ταινίες, με τα βιβλία, με την μουσική.
με βάζει να σκέφτομαι πάρα πολύ,
και τώρα έχω πολύ χρόνο να σκέφτομαι,
και αυτό δεν είναι θετικό.

τουλάχιστον κερδίζω σε εμπειρία,
οι φίλοι μου θα είναι πιο ψιλιασμένοι, σίγουρα θα είναι.
εγώ είμαι άλλη συζήτηση.

 

stuck on you

αφού ζούμε τις καλύτερες ημέρες της ζωής μας,
λέω να βοηθήσω, και να εισάγω καινούρια ιδέα.

γυρνούσα τις προάλλες σπίτι μετά την δουλειά,
αραχτός, ελάχιστος ιδρώτας-πολύ 34,
και ήθελα πάλι να ακούω ένα κομμάτι συνεχώς.

προφανώς αυτό είχε ξαναγίνει,
αλλά τώρα είδα λίγο πιο μπροστά από ό,τι βλέπω συνήθως.

θα κάνω στήλη με τα κομμάτια-κολλήματα.
ακόμη και τώρα δεν έχω βρει τίτλο,
ελπίζω στην "έμπνευση" μέχρι το τέλος όμως.

δεν έχω κάτι ιδιαίτερα συγκεκριμένο στο κεφάλι μου,
απλά θα καταγράφω κάποια κομμάτια που δεν μπορώ να σταματήσω να τα ακούω.
το οποίο όταν συμβαίνει στην δουλειά με σκοτώνει btw,
απλά μετράω τα λεπτά μέχρι να φύγω και να το ακούσω όπως πρέπει.

η σημερινή ιστορία πάει λίγο καιρό πίσω, κοντά δύο μήνες.
ο ιούνιος λοιπόν, ήταν και γαμώ,
πολλά μου σκάσανε στα μούτρα.
οκ, επέζησα προφανώς,
αλλά πολλά σκέφτηκα, πολλά άκουσα.

ένα ωραίο και μάλλον σωτήριο flashback,
ήταν η ολλανδία, εκεί που πήγαμε σε μία συναυλία ρε μήτσο, θυμάσαι;;
ε, εγώ το θυμήθηκα, πολύ κιόλας.
εκεί που καθόμασταν και το ρίχνεις επίσημα "εγώ θα πάω μπροστά".
θα με πεις, αφού το λέγαμε και νωρίτερα,
στους lamb of god θα πάμε μπροστά. ναι οκ.

My redemption lies in your demise.

ακόμα θυμάμαι πως το λες αυτό το ωραίο...

μην (με) κουράζω όμως, δεν είναι αυτό το κομμάτι.
το συγκρότημα αυτό είναι όμως.


lamb of god - hourglass

Privileged, a chosen few
Blessed with our time in hell
Witness a divine vision, the day we all fell still
Rapture of the dying age, a shattered hourglass
Wrath of the warring gods and so this too shall pass

It's only getting worse, not worth a moment's regret
Each dawn another curse, every breath a twisting blade
What will be left behind in the ashes of the wake?
An ill wind blows this way, the edge of the envelope burns
Forbearance and my vengeance, payment for your intent

Fear and death in the wings, in thrall of those fallen from grace
Petty is as petty does, witness the mass disgrace

God forbid you read the signs, watch for meanings between the lines
Gehenna has now arrived, no hindsight for the blind
Your trust has been misplaced, believed the lies told to your face
Became another casualty and now it's too late

You finally made it home,
draped in the flag that you fell for
And so it goes
the ashes of the wake
It's only getting worse  






όπως φαίνεται το κομμάτι μιλάει για τον πόλεμο,
για τις απώλειες, ανθρώπινες και μη κτλ κτλ

το ωραίο με την μουσική είναι ότι μπορείς να πιαστείς από ένα στιχάκι,
ένα γύρισμα, και να το κάνεις δικό σου, να το μετατρέψεις σε ό,τι αισθάνεσαι τότε.

το πρώτο που με έκανε να κολλήσω είναι το γύρισμα στο ιστορικό 1:03
(An ill wind blows this way, the edge of the envelope burns
Forbearance and my vengeance, payment for you intent)
πραγματικά σε προκαλεί να ματώσεις κάτι/κάποιον,
είναι σαν να ακούς πρώτη φορά το κομμάτι,
και να σκέφτεσαι "καλά το πας, ρίξε και ένα γαμάτο γύρισμα τώρα να τα ισοπεδώσουμε όλα".
και το κάνει.

όπως το χτίσιμο που αρχίζει στο 3:10,
και ανεβαίνει στο 3:23 με την υπερστιχάρα it's only getting worse,
αλλά συνεχίζει μέχρι το 3:35 για να έρθει η θέωση,
εκεί που μπαίνουν οι κιθάρες όπως πρέπει,
και αισθάνομαι ότι αιωρούμαι,
σαν να είμαι μέσα στο πλήθος και ξαφνικά να είμαι μόνος ένα πράμα,
δεν μετράει τίποτα άλλο.

ο λόγος που μου ήρθε στο μυαλό δεν είναι η μουσική βέβαια,
όποιος με ξέρει, γνωρίζει ότι οι στίχοι είναι το ναρκωτικό μου.
έψαχνα κάτι να βρω για να αποτυπώσω τον πιο άρρωστο ιούνιο της σύγχρονης ιστορίας,
και μου ήρθε αυτό στο μυαλό:
"It's only getting worse, not worth a moment's regret,
Each dawn another curse, every breath a twisting blade"

ακόμα δεν έχω κουραστεί να πατάω το play,
να το νιώθω λες και είναι η πρώτη φορά.
δεν μπορώ να πω με σιγουριά αν αυτό είναι θετικό για εμένα προσωπικά,
αλλά είναι σίγουρα κάτι που με κάνει καλύτερα,
οπότε θα το δεχτώ, θα το αγκαλιάσω, και όπου με βγάλει.
δεν μπορώ να ξέρω την συνέχεια, και να σε πω την αλήθεια,
δεν με νοιάζει να την μάθω, ποτέ δεν έκανα πλάνα για το μέλλον,
ποτέ δεν πίστευα στο "πρόγραμμα", δεν θα το κάνω τώρα.

στην τελική, αν θα έρθει το θετικό,
μάλλον θα το εκτιμήσω περισσότερο έτσι, ελπίζω και εσύ.

αφού είναι γαμάτο να μην ξέρεις τι θα σε ξημερώσει.

it's only getting worse..