debut(s)

το ξέρετε ότι την αγαπώ.

και την αγαπώ, 

γιατί με αφήνει να διαφωνώ μαζί της.

λίγο πριν που λέτε,

διάβασα κάτι ιδιαίτερο,

και σαν ιδέα, 

και σαν πράξη.

ταξινομήσαμε τα αγαπημένα μας ντεμπούτα.

ξέρετε.

ντεμπούτα.

πόνος, αίμα, αλήθεια, τέχνη.

δεν τα σκέφτηκα πολύ τα δικά μου,

είναι αλήθεια,

αλλά έτσι θα έπρεπε να είναι.

το νούμερο ένα,

το σκέφτηκα σχεδόν στα καπάκια,

και αυτό είναι που μετράει.

βέβαια, 

εδώ έχουμε να κάνουμε με απάντηση,

αλλά δεν είναι ακριβώς έτοιμη ακόμα,

θα παίξει ξανά το link εδώ,

μόλις ανέβει το υπεράρθρο της αγαπημένης.

(edit: ανέβηκε, δείτε το εδώ, άντε να κάνουμε χαμό)

αγαπάμε λίστες, 

οπότε αρχίζουμε να μετράμε πάλι..

20. savages - silence yourself (2013)

εντάξει, είναι σχετικά καινούριο, και δεν παίζουν κάτι καινούριο. αλλά μου πήρε το κεφάλι, με έβαλε σε σκέψεις, μου θύμησε κάτι εξαιρετικά ωραίο. έχει άποψη, έχει πόνο. είναι κάτι παλιομοδίτικο, παιγμένο με σύγχρονα μέσα. α, επίσης, το μπάσο. αχ αυτό το μπάσο..

19. στέρεο νόβα - στέρεο νόβα (1992)

όλα μέσα, γεμάτο ιδέες, γεμάτο φρεσκάδα, έδειξαν τον δρόμο με αυτό, περήφανοι σαν έλληνες. ακόμα αναρωτιέμαι τι θα γινόταν αν έγραφε στα αγγλικά ο Κ.Β. (μητρική του γλώσσα άλλωστε).

η ζωή μας, μια βόλτα.

18. rage against the machine - rage against the machine (1992)

δεν γίνεται αυτός ο δίσκος να είναι 23 ετών. είναι κρίμα. αν τον έγραφαν σήμερα, πάλι ίδιο θα τον έκαναν, και αυτό είναι τουλάχιστον τρομακτικό. το πέτυχαν με την πρώτη, ο ορισμός του ντεμπούτου, ο ορισμός της πολιτικοποιημένης μουσικής. α ναι, είναι και φιλαράκια με τους tool.

17. radio birdman - radios appear (1977)

το καλύτερο ντεμπούτο από την αυστραλία, και καταλαβαίνουμε όλοι τι σημαίνει αυτό.
τόσο μπροστά, που δεν πιστεύεις την χρονολογία, τόσο γρήγορο, τόσο αργό, τόσο ουσιαστικό. διαφορετικό κομμάτι σε κάθε σετ, επειδή απλά μπορείς. δεν περιγράφεται αυτό το ροκεντρόλ, αυτό το πανκ, αυτό το γκαρατζ, όλα σε υπερθετικό βαθμό, χωρίς να κουράζει, χωρίς να αλλάζεις κομμάτι. ντεμπούτο ρε πούστη.

16. tool - undertow (1993)

το άκουσα τόσο πολύ, ξέρω τα λόγια απ'έξω. και να μην έβγαζαν κάτι άλλο, πάλι θα ήταν εδώ. ο δίσκος της στρατιωτικής μου θητείας, τόσο απλά. με παίρνει και με σηκώνει, δοκίμασέ το, θα το κάνει και σε εσένα.

15. the dillinger escape plan - calculating infinity (1999)

ταιριαστός τίτλος. μετράμε το άπειρο, και μετά από πολλά μαθήματα, έβγαλαν την δική τους άποψη για την μουσική. ναι, δεν τον καταλαβαίνω απόλυτα, αλλά από την άλλη, πόσους δίσκους έχεις νιώσει ότι κατάλαβες 100%; η μοναδική παρθενογέννεση στην λίστα. δεν το έκαναν για να το νιώσεις, το έκαναν επειδή δεν υπήρχε κάτι εκεί. btw, ούτε σήμερα υπάρχει κάτι άλλο..

14. entombed - left hand path (1990)

αυτό εδώ τα έφτιαξε όλα. και οι edge of sanity, ναι, αλλά εδώ τελειοποιείς κάτι, αυτό που έκανε ολόκληρο πλανήτη να ψάχνει να βρει τι τον χτύπησε. υπάρχει συναίσθημα στο μέταλ τελικά ρε, έχει χώρο και για αυτό, ναι. επίσης, μην αρχίσω να μιλάω για αυτά που έφεραν οι συγκεκριμένοι στο είδος, κρίμα να μην μάθουμε την υπόλοιπη λίστα..

13. deftones - adrenaline (1995)

άσε μην κουράζεσαι, έτσι θα παίζεις την κιθάρα από εδώ και πέρα. από τις ελάχιστες μπάντες που ξέρω και τα μεσαία ονόματα των μελών τους. φοβερό χιούμορ επίσης, δεν εξηγείται αλλιώς να κλείνεις την συναυλία σου με bored/engine no.9/root/7 words. δεν σέβεσαι την σωματική υγεία καθόλου ε;;

12. burial - burial (2006)

έρχεται νύχτα, και τίποτα πιο ταιριαστό από αυτό. κάθε σκάσιμο και μία αντριχίλα, ποτέ ξανά κάτι τόσο ήρεμο δεν με έφερε σε ένταση. ηλεκτρονική μουσική με αρχίδια μεταλά. συνοδεία για ό,τι μπορεί να κρύβεις τόσο καιρό. από συζήτηση, μέχρι κάτι σαρκικό, δεν ξέρω, δεν θυμάμαι, έχω να συζητήσω καιρό..

11. black sabbath - black sabbath (1970)

το πρώτο. αυτό. η (σωστή) φωνή της εφηβείας μας. από τα λίγα που άκουγες τότε, και αντέχεις να ακούς ακόμα. από αυτά που δεν ντρέπεσαι. πάντα θα γυρνάς πίσω σε αυτό, αφού πάντα θα ψάχνεις την σταθερά στην ζωή σου. μην γελιόμαστε, αυτή είναι η δική μας.

10. mastodon - remission (2002)

πως το περιγράφεις αυτό τώρα; σαν το vulgar display λέω εγώ. κοίτα το εξώφυλλο, και αυτό που θα πάρεις θα είναι ανάλογο. οργή, χωρίς κόφτες, σε παίρνει μαζί του, από την άρρωστη και κυριολεκτικά ανεπανάληπτη παραγωγή του, μέχρι τις γκαρίδες που είναι λες και βγαίνουν από πηγάδι. ol'e nessie το επικότερο κλείσιμο κομματιού. αλήθεια.

9. the killers - hot fuss (2004)

δεν θέλω χαζά. τρέχαμε να βρούμε τι σκατά είναι αυτό που παίζει στα ηχεία, τόσο γυναικωτό, αλλά ρε συ, εμένα γιατί με αρέσει; εντάξει, όχι ακριβώς γυναικωτό, αλλά τι πράμα είναι αυτό; από την αρχή μέχρι το τέλος, δεν νιώθεις τίποτα, μόνο επιτυχίες φάση, τραγικό που δεν το έβγαλαν ολόκληρο σε singles, πραγματικά τους έπαιρνε. 

8. interpol - turn on the bright lights (2002)

δεν έχω λόγια. αν δεν το έχετε ακούσει, να μην το ακούσετε ποτέ. θα το ακούω μόνος μέχρι να κουφαθώ. αν και δεν ξέρω, πάλι θα το βάζω, μόνο και μόνο για την ιδέα. η αρχή του ιστορικότερου revival στην ιστορία της μουσικής. ο ορισμός του δίσκου. ήδη έχω κανα πεντάλεπτο που δεν γράφω, και απλά κοιτάω το εξώφυλλο. αυτό φτάνει νομίζω.

7. p.j. harvey - dry (1992)

στεγνά. κλωτσιά στα αχαμνά, και η κοπελιά, που ποζάρει γυμνή, με αξύριστη μασχάλη, έχει τόσο νεύρο, μα τόσο νεύρο, που στην τελική η γκόμενα είσαι εσύ. η αρχή μίας τεράστιας πορείας, που προφανώς ανταποκρίνεται και στο ντεμπούτο. σιλαναγκιγκ. σιλαναγκιγκ. στεγνά είπαμε;

6. isis - celestial (2000)

ναι. αγνό, ατμοσφαιρικό, άρρωστο. όταν θα θελήσεις κάτι πιο βαθύ, αλλά όχι τόσο γυαλισμένο, δεν νομίζω να σκεφτείς κάτι καλύτερο. παλιά αγάπη, δυνατή και σίγουρη. ακόμα και τα sgnl γαμάνε, τόσο φανμπόις.

5. dead kennedys - fresh fruit for rotting vegetables (1980)

δεν είναι δίσκος, δεν είναι μπάντα, δεν είναι ήχος, είναι ιδέα. και έτσι θα πρέπει να τους αντιμετωπίζουμε. ιδέα είναι, και να ξέρετε, δεν υπήρχε τίποτα πριν από αυτό. μία ολόκληρη γενιά μπορεί να περιγραφεί από τον δίσκο. είναι η φωνή που βγαίνει σαν αντανακλαστικό, δεν το ζητάς, απλά το κάνεις. απλά βρίσκει τον δρόμο προς την πραγματικότητα. πανκ με εφαρμογή στην καθημερινότητά σου. αυτό που διάβασες, ναι. 

4. garbage - garbage (1995)

ήμουν παιδί. έγινα άντρας. ακόμα κλαίω με το milk. ακόμα ταξιδεύω με το stroke of luck. η περηφάνια μου, αυτό ήταν το πρώτο που δεν μου το έδειξε άλλος, και μου πήρε τα μυαλά. αυτό έδειξε τον δρόμο μου, είναι η πυξίδα μου. την ημέρα που έφυγε ο cobain, εκείνοι οι 3, έφτιαξαν αυτό που με έκανε παρέα σε όλο το γυμνάσιο. αξία ανεκτίμητη.

3. arctic monkeys - whatever people say i am, that's what i'm not (2006)

δεν με νοιάζει τι έχουν γίνει, εδώ παίζουν λίγο garage, λίγο indie, λίγο ροκεντρόλ, και λίγο-πολύ μας πήραν τα μυαλά. κωλοδάχτυλο στις εταιρίες, χορεύουμε και αυτό μας νοιάζει, κυριολεκτικά χαρακτήρισε ολόκληρη γενιά, κυριολεκτικά θα ήθελα να είμαι στην αγγλία, μόνο και μόνο για να το ακούω στα κλαμπάκια. ολόκληρη γενιά.

2. portishead - dummy (1994)

όλα. η φωνή, ο τρόπος, οι στίχοι, η μουσική, οι εικόνες, η φωνή, η beth, η φωνή.. και αυτό να έβγαζαν μόνο, πάλι εδώ θα ήταν, και ας μην είναι ο αγαπημένος μου δίσκος τους. κατάθεση ψυχής, για να δεις μέχρι που μπορείς να πατάς. η απάντηση εύκολη, δεν θα αντέξεις πολύ, θα σε πάρει κάτω μαζί του, δεν πατάς εδώ δικέ μου, βυθίζεσαι.

σιγά μην το γράψω κιόλας

τον ξέχασαν όλο το βράδυ να παίζει ντραμς. το μόνο συμβόλαιο της εταιρίας, το μόνο συμβόλαιο με αίμα που φτιάχτηκε ποτέ. αδιέξοδο, δεν έχει επιστροφή. εκεί που ακόμα και οι sabbath προσπάθησαν να παίξουν γρήγορα, αυτοί οι άρρωστοι έπαιξαν πιο αργά και από τον θάνατο. ο ορισμός του fuck trends. είναι κρίμα να υπάρχουν λόγια για αυτόν τον δίσκο, να προσπαθείς να γράψεις για αυτόν τον δίσκο, αφού έχει στίχους.

It was me, waiting for me,
Hoping for something more,
Me, seeing me this time,
Hoping for something else.

δεν ήταν εύκολο, αν και ήταν κάπως γρήγορο. 

προσωπικό, και ευχαριστώ την Σοφία για την ιδέα,

πλάκα είχε.

birds in row - ξανά και ξανά

τι σκατά έκανα το 2012;

κάτσε να πάω πίσω,
δεν γίνεται να έκανα τέτοιο λάθος..
και όμως, δεν δικαιώνομαι,
δεν υπήρχαν στην λίστα του έτους..

να η απόδειξη

εντάξει, είχε converge εκείνη η χρονιά,
και ακόμα θυμάμαι πως περίμενα τον δίσκο,
ίσως αυτό να είναι η δικαιολογία.

μα είναι τραγικό,
το πόσο αδίκησα τους birds in row,
αισθάνομαι χάλια,
θέλω να τους πάρω τηλέφωνο,
να τους ζητήσω συγνώμη,
αφού τελευταία παίρνω εύκολα τηλέφωνα,
όπως φαίνεται.

κάτι σαν sarabante, crust ντε,
αλλά όχι τόσο εννιαίο.

είναι δίσκος,
με κάποιες στιγμές να δίνει ανελέητο πόνο,
και κάποιες άλλες να ηρεμεί,
χωρίς να σε ψαρώνει όμως,
ξέρεις ότι έρχεται χαμός σε λίγο.

δεν ξέρω αν είναι κρίμα πάντως,
που δεν μπορώ να συνδεθώ και στιχουργικά με τον δίσκο,
αφού μιλάει για απώλεια, συναισθηματική κυρίως,
και έχει ένα μένος,
δεν γνωρίζω αν είναι δικαιολογημένο βέβαια,
προς κάποιον συγκεκριμένο, μάλλον.

λες να χώρισε;
λες να τον χώρισε;;
λες να τον κεράτωσε;;

ΔΕΝ ΜΑΣ ΝΟΙΑΖΕΙ, ΕΙΝΑΙ ΔΙΣΚΑΡΑ.

δεν έχει απλά φοβερά τραγούδια.
έχει συνέχεια,
δεν κουράζει,
διηγείται μία ιστορία,
και όλα έχουν νόημα, όλα έχουν στόχο,
όλα είναι σωστά.

από το παραμορφωμένο μπάσο των entombed,
(χριστέ μου δεν θα το χορτάσω ποτέ),
μέχρι το νεύρο του ντεμπούτου,
μέχρι τα σπασίματα. όλα.

και μετά έρχεται ο τραγουδιάρης,
να σου πάρει ότι δεν έχει καεί από το ήδη ετοιμόρροπο κεφάλι σου.

δεν μπορώ να σταματήσω να γκαρίζω τους στίχους που νίωθω ότι λέει.

and in the back of my head/
i am killing all the judges like you

το επικό κλείσιμο επίσης,

a war for every mistake made/
and for the comfort of all, you'll be the genius (a war)

(και δεν έχω πάει καν στο δεύτερο κομμάτι,
όλα αυτά είναι από το pilori)

έχει spoken word σημειάρες,
φάση la dispute,
αλλά μην γελιόμαστε,
βρωμάει converge.
(deathwish λέμε)

converge στους στίχους (jane doe;;),
με λίγη δόση από somewhere along the highway.
γειά σου ρε καρντάσι άρρωστο

ένα τρανταχτό παράδειγμα για την αιτιολόγηση της δισκάρας,
είναι το παρακάτω κομμάτι,
που είναι όντως τεράστιο (2:59),
αλλά πάνω στην ροή του δίσκου το δέχεσαι αλλιώς.

και δεν είναι το 6 (για αυτούς που ξέρουν),
το 7 είναι.

τόση ωριμότητα,
τόσο νεύρο,
μόνο ο πρώτος δίσκος μπορεί να είναι έτσι,
και αν δεν είναι,
τότε απλά μιλάς για τεράστιο συγκρότημα.
(να ένας εύκολος τρόπος να ξεχωρίσεις τις καλές μπάντες,
από τις τεράστιες)

έχει μία εβδομάδα σχεδόν,
που δεν μπορώ να σταματήσω να τον ακούω,
οπότε το επόμενο βήμα,
είναι να τον υμνήσω.

ειλικρινά,
ακούστε τον,
έχει συνολική διάρκεια 36 λεπτά,
με 12 τραγούδια,
και το τελευταίο έχει διάρκεια 13.

κάντε την χάρη στον εαυτό σας,
και ακούστε έναν φανταστικό δίσκο,
με εξαιρετικό artwork,
και μία αίσθηση πρώιμης ωριμότητας (ναι),
που δείχνει από το πρώτο δευτερόλεπτο ότι δεν παίζει.
(το πρώτο κομμάτι μπαίνει με γκαρίδα-ναι)

μην τον ακούσετε αν έχετε χωρίσει,
αν σας λείπει η καριόλα,
αν δεν σας εκτίμησε η αχάριστη.

εδώ δεν είναι σκυλοκατάσταση,
δεν θα γλύψουμε καμία πληγή,
θα της στείλετε απειλητικό μήνυμα μετά το πέρας της ακρόασης.

όπως ακριβώς θέλουμε και τον έρωτα δηλαδή.

χωρίς αύριο,
χωρίς κόφτες συναισθημάτων,
χωρίς πρέπει,
χωρίς παρελθοντικές ιστορίες.

αυτό που βιώνουμε,
αυτό βγάζουμε.

we were born silent and ignorant,
and the constancy of our faith would never fail.
we are victims and guilty in the same way.
young kids and old timers on barricades.

δώστε μου ένα μπλουζάκι να σκίσω,
στα περάσματά τους με πιάνει επιληψία και κατάθλιψη ταυτόχρονα.

μεγαλείο.

(Υ.Γ. pilori σημαίνει καβάτζα. αντίο)

kingdoms of rain

κάτσε να πάρω τον καινούριο καπνό,
δεν παίζει να βγει αυτό το ποστ με 2 τσιγάρα.

έλα οκ, πάμε.

ας καλωσορίσουμε το 2015,
που μπαίνει σαν να μην υπάρχει αύριο,
με κλωτσιά στο εγχειρισμένο,
χάνουμε 1-0 και ακόμα δεν ξεκίνησε ο αγώνας.

το μεγάλο μου ζόρι, που λες.
με τι τραγούδι να παρομοιάσω τον χαμό.

"για το καλό μου", του μηλιώκα,
θα ήταν η ιδανική περίπτωση νομίζω.

συνδιάζει, συμβολικά πάντα,
την χειροδικία που ζω,
και κρατάει και το καλό τέλος.

καλό.
χαχα.
α.
α.

καμία καλοσύνη όμως δεν είναι αρκετή,
όλα είναι διάτρητα,
και όλα μέσα στο πρόγραμμα.

για το καλό μου.
για το καλό μου.
ώσπου δεν άντεξε στο τέλος το μυαλό μου.

έλα όμως που ζω μέρες υενεδ,
το βράδυ δεν έχει τίποτα στο κανάλι.

τέλος προγράμματος λέει στο περιοδικό.

έχει και δυο μέρες που δεν μπορώ να σταυρώσω νίκη στο fifa,
τι λες να φταίει ρε αρχηγέ;

μην ξεφεύγω,
άλλο θέλω να πω αφού.

ίσως δεν είναι ο μηλιώκας για τώρα όμως.
μάλλον είναι οι alice in chains,
και μάλλον έχω αρχίσει να το χάνω,
γιατί έχω και τρίτο κομμάτι,
το οποίο είναι burzum.

όχι, είναι το them bones.
αυτό είναι.

toll due/bad dream/come true.
i lie/dead gone/under red sky.

πάντα είχε μία ίντριγκα αυτό το τραγούδι,
για την μικρή διάρκεια, για το νεύρο,
για εκείνο το άρρωστο σπάσιμο πριν μπει το σόλο,
όποτε το άκουγα,
ήθελα να κλωτσήσω κάτι στα μούτρα.

ναι, αυτό είναι.
ναι, αυτό έκανα.

δεν γνω-ρίζο- αν το γνώριζα,
αλλά το αποτέλεσμα μετράει.

τα διέλυσα όλα,
τα τερμάτισα,
χωρίς να προσπαθήσω,
σίγουρα χωρίς να το θέλω.

και δεν ξέρω τι γεύση μου αφήνει αυτό.

θέλω να γελάσω κλαίγοντας,
και μην ακούσω χαρμολύπες και λοιπές μαλακίες, σας έφαγα.

είναι εκείνη η λιακάδα που βρέχει.
είναι εκείνη η παγωνιά που ζεσταίνει.

μα δεν είχα αρχίσει καν,
μα, δεν είχα.

τουλάχιστον υπάρχει εναλλαγή.
δεν παίζω συνεχώς με τα ίδια.

αλλά, και τώρα θα γίνει προσωπικό,
δεν είσαι τα ίδια.
δεν ξέρω αν ήσουν, δεν με ενδιαφέρει.

δεν είσαι μία από τα συνηθισμένα,
πως τολμάς να δίνεις άλλο νόημα σε αυτό που θέλω;

προσπάθησα,
και ίσως ξαναπροσπαθήσω,
γιατί όπως είπες, δεν μπορώ να βάλω τελεία.
αυτήν την λέξη μαζί σου, την τονίζω στην πρώτη συλλαβή.

δεν υπάρχει άλλος τονισμός,
και όμως τον βιώνω.

είναι έρωτας;

μικρή σημασία έχει.
ναι, καλά διαβάζεις ξεκάρφωτε που χώθηκες και πάτησες το λινκ.

δεν είναι λέξη,
είναι συναίσθημα,
είναι ανακούφιση,
είναι λόγος να ξυπνήσεις το πρωί.

"αδιαφορώ για ό,τι και αν λένε,
γιατί δεν ξέρουν πως αισθάνομαι για 'σένα"

έτσι περιγράφουμε την αγάπη μας για την ΠΑΟΚάρα,
και αυτό θα ήταν μία επίσης ταιριαστή περιγραφή εδώ.

δεν μπορώ να το εξηγήσω,
δεν μπορώ να το αναλύσω,
συνεχώς βγαίνω σε διαφορετικά συμπεράσματα,
όλα λανθασμένα.

γιατί είναι συναίσθημα,
είναι κάτι που λειτουργεί δυνητικά.

έχει προϋποθέσεις.

τρελαίνομαι που ακόμα μιλάω στον ενεστώτα.
μάλλον έχω πρόβλημα.

αφού ακόμα θυμάμαι πως έτρεμες στα χέρια μου,
ακόμα θυμάμαι τι κρύο είχε,
ακόμα θυμάμαι το παραμικρό,
σαν να ήταν το προηγούμενο σάββατο..

η δική μου προοπτική πάντως,
εκφράζεται πολύ εύκολα, μέσω κάποιων στίχων.
κάτι λέγαμε για burzum πριν..

i wonder how winter will be
with a spring that i shall never see
i wonder how night will be
with a day that i shall never see
i wonder how life will be
with a light that i shall never see
i wonder how life will be
with a pain that lasts eternally

i wonder how life will be
with a death that i shall never see
i wonder why life must be
a life that lasts eternally
i wonder how life will be
with a death that i shall never see
i wonder why life must be
a life that lasts eternally

αλήθεια απορώ,
γιατί η ζωή κρατάει για πάντα.

αυτό ζούσα.
δεν ήξερα το αύριο,
δεν γνώριζα πως θα ήταν το άλλο,
το λογικό,
το αναμενόμενο.

δεν περίμενα το καλοκαίρι (θέρος για τα λέμε σωστά),
απλά ζούσα τον χειμώνα.

δεν περίμενα το φως,
ζούσα το σκοτάδι.

δεν υπήρχε αναμονή για κάτι,
ίσως δεν υπήρχε και η γνώση για την ύπαρξη του καλοκαιριού.

και τώρα έχει ήλιο, και είναι καλοκαίρι.

δεν έχει αξία όμως,
επειδή είναι κοινωνικά αποδεκτό, και γνωστό,
ότι το καλοκαίρι είναι η καλύτερη εποχή.

υπάρχουμε και εμείς οι περίεργοι,
που δεν εκτιμάμε το καλοκαίρι,
θέλουμε χειμώνα, θέλουμε σκοτάδι,
θέλουμε γενικότερα,
ό,τι δεν θέλετε εσείς.

δεν ξέρω αν τα πράγματα είναι απλά,
ή αν θα έπρεπε να είναι απλά.

μάλλον, άντε γιατί το κούρασα πάλι,
ξέρω. γνωρίζω.

τα πράγματα είναι απλά.
και ξεκάθαρα.
θα γυρίσεις.
και ας μην δήλωσες ότι θέλεις να φύγεις.
όχι σήμερα όμως,
αύριο.

και θα σε βλέπω κάθε μέρα,
ξέρεις που, στο γνωστό σημείο.
εκεί δίπλα,
εκεί με την μπλούζα kreator.

αλλά δεν θα στο πω,
γιατί αυτό θα κάνει τα πράγματα ακόμα πιο απλά,
και πως θα το διαχειριστούμε αυτό δεν ξέρω.

εγώ φοβάμαι την μοναξιά λέει,
εσύ φοβάσαι τον κόσμο.

yolo
(και ένα αστειάκι για να ξεκινήσει η μέρα σου καλά,
αφού αυτό είναι η κοινή μας συνισταμένη)

βγες απ'το μυαλό μου,
σταμάτησε να είναι αστείο.

και βγήκες.

και γαμώ τις φωτογραφίες

το θέμα είναι αν έρχεται η βροχή,
ή αν έρχεται ο ήλιος.

ξέρω πιο θα διαλέξω,
απλά δεν ξέρω αν θα διαλέξουμε το ίδιο.
για το καλό σου.

τελικά ο τίτλος θα είναι το κομμάτι.
καλημέρα