έχω χάσει την μπάλα;
δεν βγάζω άκρη;
που είναι το ροκεντρόλ;
εντάξει, ίσως υπερβάλλω.
αλλά ξαναήρθα εδώ για έναν δίσκο που δεν έχει κιθάρες,
αυτή δεν είναι η ουσία της ροκ άλλωστε;
αν πιάσουμε την σημασία της ροκ,
σε ένα γενικότερο φάσμα,
δεν νομίζω πως είμαι εκτός ουσίας,
αντιθέτως, νομίζω πως είμαι στον πυρήνα,
είμαι μέσα στο μάτι του κυκλώνα.
μία πολύ καλή ερώτηση, και δική μου απορία,
είναι για τις επιλογές των μεγάλων,
springsteen/page/rolling stones κτλ,
τι μουσικές επιλογές θα έκαναν αν ήταν έφηβοι σήμερα.
τι θα έγραφε ο tom waits αν ήταν σήμερα 18?
μία πολύ καλή περίπτωση είναι η εξέλιξη του thom yorke,
το πως έβλεπε την μουσική το 1994, και πως το 2004.
είναι η καλύτερη περίπτωση νομίζω,
καθώς έχει ζήσει και τις κιθαριστικές του ημέρες,
αλλά και τις ηλεκτρονικές,
και έχει αριστεύσει και στις δύο. ξεκάθαρα.
ο σημερινός λόγος είναι αυτή η μικρή από την Ν.Ζηλανδία,
αυτή η Ella Marija Lani Yelich O'Connor aka Lorde.
καταγωγή από Ιρλανδία και Κροατία,
μεγαλωμένη σε αυτήν την τόσο ιδιαίτερη μουσικά ήπειρο.
δεν την πήρα χαμπάρι από νωρίς,
αλλά ψιλοδαγκώθηκα όταν ήρθε το lp (yeah) στο μαγαζί,
και έπαθα μία πλάκα με το εξώφυλλο.
θα το αγόραζα κατευθείαν, αν είμασταν σε άλλη εποχή.
ναι, ήταν τόσο καλό.
τελευταία άκουσα αρκετά, ξανά,
τον έναν και μοναδικό της δίσκο,
και μου έκανε ξανά εντύπωση,
για διαφορετικούς λόγους,
και είπα να το ψάξω λίγο ακόμα.
εδώ είναι το ζουμί λοιπόν.
έχουμε απέναντι μας ένα παιδί 17 χρόνων,
να προσπαθεί να γράψει μουσική,
και είναι δίκοπο μαχαίρι αυτή η ηλικία.
δεν έχεις εμπειρία, δεν έχεις ακούσματα, που πας;
υπάρχει και η άλλη όψη βέβαια,
αλλά θέλει ταλέντο, θέλει δουλειά και όρεξη.
ευτυχώς εδώ πέσαμε στην σπάνια, δεύτερη περίπτωση.
εξαιρετικοί στίχοι,
φημολογείται ότι διόρθωνε την φημισμένη συγγραφέα-μητέρα της,
στην ηλικία των 15,
και αυτό είναι που με έπεισε,
γιατί ό,τι και να κάνεις, αν δεν έχεις στίχους,
μόνο αν είσαι ο patton θα την γλιτώσεις.
η μουσική της λοιπόν είναι τουλάχιστον ιδιαίτερη.
εξαιρετική, μοναδική, χαρακτηριστική.
τόσο απλή, τόσο άμεση, και ταυτόχρονα γεμάτη, δεν νιώθεις πως λείπει κάτι.
θυμίζει λίγο burial, στα δικά μου αυτιά τουλάχιστον,
και βλέπω πως τον αναφέρεις σαν επιρροή. μπράβο.
(extra πόντος η φωτογράφηση με μπλουζάκι cramps, έλα μετράνε αυτά..)
αλλά οκ, το είχα ήδη στα καλύτερα της χρονιάς,
γιατί το κάνω τόσο θέμα...;;
γιατί λίγες μέρες πριν, τότε που κάθησα και ασχολήθηκα,
είδα και κάποιες live εμφανίσεις στο youtube.
και είδα και αυτό.
κάτι έγινε μέσα μου.
κάτι άλλαξε, κάτι διαφοροποιήθηκε από την μέχρι τώρα αναγνώριση μου στο πρόσωπο της.
ok, το ξέρουμε ότι είναι κάπως άσχημη,
αλλά αυτό το κάνει καλύτερο.
ellie goulding φάση.
έπαθα πλάκα λοιπόν,
όχι μόνο επειδή ανταποκρίνεται εξαιρετικά στο τραγούδι,
αλλά κάνει κάτι που, προσωπικά, έχω να το δω χρόνια.
η συγκεκριμένη κοπέλα χορεύει ενώ τραγουδάει,
και το κάνει με έναν μοναδικό τρόπο,
με έναν τρόπο που με θύμισε μια άλλη μπάντα, τους joy division αν τους ξέρετε.
αυτό το .. "μη άνετο" στο βλέμμα,
αυτό το περίεργο σουλούπι,
και αυτές οι σπασμωδικές κινήσεις,
μου έφεραν τον curtis στο μυαλό.
όχι σαν κινήσεις,
αλλά σαν προσέγγιση στην όλη ιδέα του χορού.
σαν να την χτυπάει το φανταστικό κύμα της μπασογραμμής.
τρελάθηκα.
εκεί συνειδητοποίησα ότι η κοπέλα το έχει.
ήδη εγκρίνω την μουσική της, τους στίχους της,
πλέον αρέστηκα και με την ζωντανή της εμφάνιση.
χρειάζονται και άλλα;;
είναι 17 ετών και 4 μηνών (σχεδόν),
και κυριολεκτικά έχει το μέλλον στα πόδια της.
κινήσεις όπως η άρνηση του support act στην παγκόσμια περιοδεία της katy perry,
μόνο σιγουριά δίνουν σε αυτά που γράφω,
μάλλον έχει και μυαλό η μικρή.
"I know we're not everlasting
We're a train wreck waiting to happen
One day the blood won't flow so gladly
One day we'll all get still"
βάρα όσο προλαβαίνεις λοιπόν,
μπας και αλλάξει(ς) (τ)η(ν) πλευρά της σύγχρονης pop ..
δώσε πόνο, αντέχουμε..
δεν βγάζω άκρη;
που είναι το ροκεντρόλ;
εντάξει, ίσως υπερβάλλω.
αλλά ξαναήρθα εδώ για έναν δίσκο που δεν έχει κιθάρες,
αυτή δεν είναι η ουσία της ροκ άλλωστε;
αν πιάσουμε την σημασία της ροκ,
σε ένα γενικότερο φάσμα,
δεν νομίζω πως είμαι εκτός ουσίας,
αντιθέτως, νομίζω πως είμαι στον πυρήνα,
είμαι μέσα στο μάτι του κυκλώνα.
μία πολύ καλή ερώτηση, και δική μου απορία,
είναι για τις επιλογές των μεγάλων,
springsteen/page/rolling stones κτλ,
τι μουσικές επιλογές θα έκαναν αν ήταν έφηβοι σήμερα.
τι θα έγραφε ο tom waits αν ήταν σήμερα 18?
μία πολύ καλή περίπτωση είναι η εξέλιξη του thom yorke,
το πως έβλεπε την μουσική το 1994, και πως το 2004.
είναι η καλύτερη περίπτωση νομίζω,
καθώς έχει ζήσει και τις κιθαριστικές του ημέρες,
αλλά και τις ηλεκτρονικές,
και έχει αριστεύσει και στις δύο. ξεκάθαρα.
ο σημερινός λόγος είναι αυτή η μικρή από την Ν.Ζηλανδία,
αυτή η Ella Marija Lani Yelich O'Connor aka Lorde.
καταγωγή από Ιρλανδία και Κροατία,
μεγαλωμένη σε αυτήν την τόσο ιδιαίτερη μουσικά ήπειρο.
δεν την πήρα χαμπάρι από νωρίς,
αλλά ψιλοδαγκώθηκα όταν ήρθε το lp (yeah) στο μαγαζί,
και έπαθα μία πλάκα με το εξώφυλλο.
θα το αγόραζα κατευθείαν, αν είμασταν σε άλλη εποχή.
ναι, ήταν τόσο καλό.
τελευταία άκουσα αρκετά, ξανά,
τον έναν και μοναδικό της δίσκο,
και μου έκανε ξανά εντύπωση,
για διαφορετικούς λόγους,
και είπα να το ψάξω λίγο ακόμα.
εδώ είναι το ζουμί λοιπόν.
έχουμε απέναντι μας ένα παιδί 17 χρόνων,
να προσπαθεί να γράψει μουσική,
και είναι δίκοπο μαχαίρι αυτή η ηλικία.
δεν έχεις εμπειρία, δεν έχεις ακούσματα, που πας;
υπάρχει και η άλλη όψη βέβαια,
αλλά θέλει ταλέντο, θέλει δουλειά και όρεξη.
ευτυχώς εδώ πέσαμε στην σπάνια, δεύτερη περίπτωση.
εξαιρετικοί στίχοι,
φημολογείται ότι διόρθωνε την φημισμένη συγγραφέα-μητέρα της,
στην ηλικία των 15,
και αυτό είναι που με έπεισε,
γιατί ό,τι και να κάνεις, αν δεν έχεις στίχους,
μόνο αν είσαι ο patton θα την γλιτώσεις.
η μουσική της λοιπόν είναι τουλάχιστον ιδιαίτερη.
εξαιρετική, μοναδική, χαρακτηριστική.
τόσο απλή, τόσο άμεση, και ταυτόχρονα γεμάτη, δεν νιώθεις πως λείπει κάτι.
θυμίζει λίγο burial, στα δικά μου αυτιά τουλάχιστον,
και βλέπω πως τον αναφέρεις σαν επιρροή. μπράβο.
(extra πόντος η φωτογράφηση με μπλουζάκι cramps, έλα μετράνε αυτά..)
αλλά οκ, το είχα ήδη στα καλύτερα της χρονιάς,
γιατί το κάνω τόσο θέμα...;;
γιατί λίγες μέρες πριν, τότε που κάθησα και ασχολήθηκα,
είδα και κάποιες live εμφανίσεις στο youtube.
και είδα και αυτό.
κάτι έγινε μέσα μου.
κάτι άλλαξε, κάτι διαφοροποιήθηκε από την μέχρι τώρα αναγνώριση μου στο πρόσωπο της.
ok, το ξέρουμε ότι είναι κάπως άσχημη,
αλλά αυτό το κάνει καλύτερο.
ellie goulding φάση.
έπαθα πλάκα λοιπόν,
όχι μόνο επειδή ανταποκρίνεται εξαιρετικά στο τραγούδι,
αλλά κάνει κάτι που, προσωπικά, έχω να το δω χρόνια.
η συγκεκριμένη κοπέλα χορεύει ενώ τραγουδάει,
και το κάνει με έναν μοναδικό τρόπο,
με έναν τρόπο που με θύμισε μια άλλη μπάντα, τους joy division αν τους ξέρετε.
αυτό το .. "μη άνετο" στο βλέμμα,
αυτό το περίεργο σουλούπι,
και αυτές οι σπασμωδικές κινήσεις,
μου έφεραν τον curtis στο μυαλό.
όχι σαν κινήσεις,
αλλά σαν προσέγγιση στην όλη ιδέα του χορού.
σαν να την χτυπάει το φανταστικό κύμα της μπασογραμμής.
τρελάθηκα.
εκεί συνειδητοποίησα ότι η κοπέλα το έχει.
ήδη εγκρίνω την μουσική της, τους στίχους της,
πλέον αρέστηκα και με την ζωντανή της εμφάνιση.
χρειάζονται και άλλα;;
είναι 17 ετών και 4 μηνών (σχεδόν),
και κυριολεκτικά έχει το μέλλον στα πόδια της.
κινήσεις όπως η άρνηση του support act στην παγκόσμια περιοδεία της katy perry,
μόνο σιγουριά δίνουν σε αυτά που γράφω,
μάλλον έχει και μυαλό η μικρή.
"I know we're not everlasting
We're a train wreck waiting to happen
One day the blood won't flow so gladly
One day we'll all get still"
βάρα όσο προλαβαίνεις λοιπόν,
μπας και αλλάξει(ς) (τ)η(ν) πλευρά της σύγχρονης pop ..
δώσε πόνο, αντέχουμε..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου