είναι σκοτεινό, θα σε αρέσει..
μία φράση που σε άλλους μπορεί να προκαλέσει γέλιο,
σε άλλους περιέργεια.
αν ανήκετε στην ιστορική δεύτερη κατηγορία, αράξτε.
σήμερα μου ήρθε, εντελώς τυχαία,
να γράψω για αυτό που εγώ λέω βραδυνή (horror ίσως;;) μουσική.
για αυτό που δεν παίζει αν έχει ήλιο,
αυτό που θέλει σκοτάδι,
τουλάχιστον γύρω σου.
για εμάς που είναι και μέσα μας, ακόμα καλύτερα.
για να αποφύγω τις παρεξηγήσεις,
δεν γνωρίζω αν ο συγκεκριμένος όρος είναι υπαρκτός,
και όπως φαντάζεστε, δεν με ενδιαφέρει κιόλας.
δεν θα αναφερθώ στο occult κίνημα, δεν με απασχολεί,
και δεν θα αναφερθώ στους mercufyl fate/king diamond,
αφού ποτέ δεν με τράβηξε κάτι τέτοιο.
υπάρχει ο σεβασμός, απλά δεν ήρθε ποτέ το προσωπικό άκουσμα.
ποτέ δεν ξέρεις όμως.
στο δικό μου κεφάλι,
η παραπάνω μουσική είναι αρκετά συγκεκριμένη,
και αν θέλεις ετικέτες,
ίσως να βγάλεις άκρη αν δεις κάτι σε:
drone/dark ambient/sludge/noise/experimental/avant-garde.
είναι μεγάλο το πηγάδι που ανοίγω,
ευτυχώς στα δικά μου μάτια είναι πολύ συγκεκριμένο.
ίσως επειδή δεν ξέρω πολλά, ίσως επειδή το έχω κλείσει σε 4 τοίχους.
αν θα κατάφερνα να εξηγήσω γιατί το γράφω όλο αυτό τώρα,
θα σας πρότεινα να ακούσετε το παρακάτω,
ο λόγος που γίνονται όλα αυτά είναι το παρακάτω κομμάτι.
did you want to tell me to go to hell
did you want to tell me to say my prayers
when did i become your definition
did you want to tell me i'm wrong
it don't mean a thing at all
did you want to tell me to make my peace
did you want to tell me i'll never be
define me
deny me
there are all these well-wishers, well, idiots keeping score
and I would love to disappoint them
where are you I can't breathe
where will I go from here
what will I do without you in my life
someone give me a reason to live
I have a position open
its like this
you make me laugh
you make my life easier
you diminish my pain
erase the traces of scar tissue across my brain
(στο περίπου)
αυτό το κομμάτι, αυτό το album, που θυμήθηκα τυχαία όπως είπαμε,
είναι ένα είδος από μόνο του.
αυτή η ερμηνεία της jarboe, αυτοί οι στίχοι,
η μουσική, η ένταση, η ηρεμία, σε προκαλούν να αποξενωθείς.
σε βοηθάνε, έχω την εντύπωση, το κάνουν τόσο εύκολο..
δεν ξέρω αν κάποιος που παρακολουθούσε τους neurosis το 2003,
έβλεπε αυτό το έπος να έρχεται,
νομίζω όμως πως δεν ήταν κάτι αναμενόμενο.
όπως είναι και ολόκληρη η δισκογραφία τους βέβαια.
ποτέ δεν βάδισαν την πεπατημένη, πάντα ήθελαν να πάνε παρακάτω.
μην γελιόμαστε όμως, δεν είναι εύκολη μουσική.
δεν είναι συνηθισμένο το αφτί μας σε κάτι τέτοιο,
οπότε ας παραδεχτούμε ότι υπάρχει λίγο η έννοια του ντεμεκ οπαδού εδώ.
από την άλλη βέβαια, αυτοί υπάρχουν παντού,
οπότε ας κάνουμε ότι δεν τους βλέπουμε, έστω για λίγα λεπτά..
ανάλογη περίπτωση είναι οι ulver,
για τα δικά μου δεδομένα ξαναλέω για τελευταία φορα-το υπόσχομαι,
με την απίστευτη ηχητική αλλαγή που πραγματοποίησαν,
και τους ευχαριστούμε για αυτό.
μία φράση που σε άλλους μπορεί να προκαλέσει γέλιο,
σε άλλους περιέργεια.
αν ανήκετε στην ιστορική δεύτερη κατηγορία, αράξτε.
σήμερα μου ήρθε, εντελώς τυχαία,
να γράψω για αυτό που εγώ λέω βραδυνή (horror ίσως;;) μουσική.
για αυτό που δεν παίζει αν έχει ήλιο,
αυτό που θέλει σκοτάδι,
τουλάχιστον γύρω σου.
για εμάς που είναι και μέσα μας, ακόμα καλύτερα.
για να αποφύγω τις παρεξηγήσεις,
δεν γνωρίζω αν ο συγκεκριμένος όρος είναι υπαρκτός,
και όπως φαντάζεστε, δεν με ενδιαφέρει κιόλας.
δεν θα αναφερθώ στο occult κίνημα, δεν με απασχολεί,
και δεν θα αναφερθώ στους mercufyl fate/king diamond,
αφού ποτέ δεν με τράβηξε κάτι τέτοιο.
υπάρχει ο σεβασμός, απλά δεν ήρθε ποτέ το προσωπικό άκουσμα.
ποτέ δεν ξέρεις όμως.
στο δικό μου κεφάλι,
η παραπάνω μουσική είναι αρκετά συγκεκριμένη,
και αν θέλεις ετικέτες,
ίσως να βγάλεις άκρη αν δεις κάτι σε:
drone/dark ambient/sludge/noise/experimental/avant-garde.
είναι μεγάλο το πηγάδι που ανοίγω,
ευτυχώς στα δικά μου μάτια είναι πολύ συγκεκριμένο.
ίσως επειδή δεν ξέρω πολλά, ίσως επειδή το έχω κλείσει σε 4 τοίχους.
αν θα κατάφερνα να εξηγήσω γιατί το γράφω όλο αυτό τώρα,
θα σας πρότεινα να ακούσετε το παρακάτω,
ο λόγος που γίνονται όλα αυτά είναι το παρακάτω κομμάτι.
did you want to tell me to go to hell
did you want to tell me to say my prayers
when did i become your definition
did you want to tell me i'm wrong
it don't mean a thing at all
did you want to tell me to make my peace
did you want to tell me i'll never be
define me
deny me
there are all these well-wishers, well, idiots keeping score
and I would love to disappoint them
where are you I can't breathe
where will I go from here
what will I do without you in my life
someone give me a reason to live
I have a position open
its like this
you make me laugh
you make my life easier
you diminish my pain
erase the traces of scar tissue across my brain
(στο περίπου)
αυτό το κομμάτι, αυτό το album, που θυμήθηκα τυχαία όπως είπαμε,
είναι ένα είδος από μόνο του.
αυτή η ερμηνεία της jarboe, αυτοί οι στίχοι,
η μουσική, η ένταση, η ηρεμία, σε προκαλούν να αποξενωθείς.
σε βοηθάνε, έχω την εντύπωση, το κάνουν τόσο εύκολο..
δεν ξέρω αν κάποιος που παρακολουθούσε τους neurosis το 2003,
έβλεπε αυτό το έπος να έρχεται,
νομίζω όμως πως δεν ήταν κάτι αναμενόμενο.
όπως είναι και ολόκληρη η δισκογραφία τους βέβαια.
ποτέ δεν βάδισαν την πεπατημένη, πάντα ήθελαν να πάνε παρακάτω.
μην γελιόμαστε όμως, δεν είναι εύκολη μουσική.
δεν είναι συνηθισμένο το αφτί μας σε κάτι τέτοιο,
οπότε ας παραδεχτούμε ότι υπάρχει λίγο η έννοια του ντεμεκ οπαδού εδώ.
από την άλλη βέβαια, αυτοί υπάρχουν παντού,
οπότε ας κάνουμε ότι δεν τους βλέπουμε, έστω για λίγα λεπτά..
ανάλογη περίπτωση είναι οι ulver,
για τα δικά μου δεδομένα ξαναλέω για τελευταία φορα-το υπόσχομαι,
με την απίστευτη ηχητική αλλαγή που πραγματοποίησαν,
και τους ευχαριστούμε για αυτό.
[Ulver (Norwegian for “wolves”) για εσένα που αναρωτιέσαι]
πλησιάζει τουλάχιστον επικίνδυνα την trip-hop,
αλλά ταυτόχρονα αυτό το σαξόφωνο σου δίνει λίγες ανάσες,
τις οποίες παίρνει πίσω το πιάνο,
και έρχεται αυτή η φωνή από το πουθενά να μας πει
What's the meaning of this voyage?
To talk in a dream
So many bends and these years we've been together passed
So many bends and these years we've been together passed
And all this time she was tremendously excited
About everything she saw
Everything we had talked about
Every detail of every moment that had passed
About everything she saw
Everything we had talked about
Every detail of every moment that had passed
Ready
One, two
One, two
πάτα το κουμπί και κλείσε το φως.
σε έναν ιδεατό κόσμο, το φως μάλλον θα έκλεινε μόνο του,
αλλά εδώ θέλει και λίγη προσπάθεια από εσένα. πάμε.
(το γύρισμα στο 6:50 είναι το τέλος.)
αν δεν το πήγαινα άφοβα πάντως, αντί για το παραπάνω κομμάτι ίσως και να έβαζα αυτό
(για εσένα που παίζεις και πιάνο φανατικέ αναγνώστη)
δεν δέχεται περιγραφή αυτό που συμβαίνει μετά το 4:30,
καλά τα λέει ο αποκάτω "satan listening to trip hop".
είναι άξιο λόγου πάντως το ότι αυτό το όλο,
είναι παρακλάδι, είναι τουλάχιστον μέρος,
ανθρώπων που ακούνε metal.
ή τουλάχιστον, άκουγαν κάποτε.
δεν γνωρίζω αν είναι εξέλιξη, απωθυμένο, ξεπούλημα,
αυτό που ξέρω είναι ότι θα επανέλθω αρκετά γρήγορα εδώ.
we have unfinished business κύριε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου