a mile high

αυτό και αν είναι περίεργο.

είπα να κάτσω, να μπω, πίνωντας τις τελευταίες γουλιές καφε,
και να δω τι σκατά έγραφα στο τελευταίο post.
και είδα κάτι ματωμένους αριθμούς να με κοιτάνε, σχεδόν δεν το πίστευα.

αυτό το άρχισα πριν από 3 χρόνια.
ρε πως περνάει ο καιρός, ακόμα θυμάμαι την πρώτη φορά.
φόβος και όρεξη, αυτά μου έχουν μείνει χαραγμένα σήμερα.

δεν είμαι άνθρωπος του βιβλίου, δεν θα το έλεγα αυτό για εμένα,
και δεν έχω ξαναπροσπαθήσει να γράψω κάτι,
πέρα από 10 χρόνια πριν, αλλά αυτά δεν τα είδε κανείς, τρελό θετικό για εμένα αυτό.

για την ακρίβεια,
θα έλεγα πως είμαι ο πλέον ακατάλληλος να τοποθετήσω με λέξεις κάποιες σκέψεις μου.
και εδώ είναι ο φόβος, ο οποίος υπάρχει ακόμα και σήμερα μέσα μου,
στα γραπτά μου, στις σκέψεις μου, στις πράξεις μου.

αλλά όπως λένε και οι zao, the fear is what keeps us here.
αφού δεν ήξερα πολλά, δεν ψάχτηκα,
και είπα να το κάνω όπως μου βγει, χωρίς κανόνα (είσαι μεγάλος),
χωρίς δεύτερες σκέψεις-αυτά είναι για τους φλώρους,
χωρίς την ικανότητα να αναπαράγω σωστά αυτό που θέλω.

και έφτασα σήμερα εδώ,
να έχω γράψει πολλά, ίσως περισσότερα από ό,τι θα έπρεπε,
να έχω μοιραστεί με αγνώστους αυτό που με πονάει, αυτό που με τρέφει,
αυτό που θέλω να διαβάσεις.
αυτό που θα καταλάβεις μόνο εσύ, και ίσως να ρίξεις ένα μικρό χαμόγελο,
για αυτό έγιναν πολλά.

έφτασα να έχω εύκολες τις σκιές μέσα μου,
αυτές δίπλα μου με σκοτώνουν,
έφτασα να εκτιμώ την συνοχή μίας πρότασης,
να βλέπω τα φανταστικά αβγά μίας κότας,
και να φτάνω σε ένα σημείο να μην τα αναφέρω εδώ,
αφού αυτός θα ήταν ο εύκολος δρόμος,
ένας δρόμος που ποτέ δεν αγάπησα όμως,
δεν υπάρχει καμία εξέλιξη εκεί,
απλά είναι ένας δρόμος, και τίποτα άλλο.

ναι, γράφω σαν να μιλάω,
informal καταστάσεις, αλλά έτσι έχω μάθει,
αυτό θεωρώ θετικό, έτσι θέλω να με συμπεριφέρονται,
αυτό κάνω, και αυτό θέλω να κάνουν. αντρικά.

αυτή η μη λογική συσχέτιση των λέξεων ξέρω από που πηγάζει,
αυτή η ανώμαλη σχέση μου με το enter δεν ξέρω ακόμα.

είναι αστείος ο αριθμός των post πάντως,
κάθε χρόνο βγάζω υπερδιπλάσια, καταντάει γελοίο.

προφανώς τελευταία είχα πολλά περισσότερα να πω,
δεν θα σχολιάσω την ποιότητα, γιατί αυτό εδώ είναι δικό μου,
και πολλές φορές συμβαίνει κάτι, επειδή έτσι.

από την άλλη βέβαια φοβάμαι και κάτι άλλο,
φοβάμαι όλα αυτά που θα γίνουν για μένα, χωρίς εμένα.
ναι οκ, φοβάμαι να κάτσω να διαβάσω αυτά που έγραφα παλιά,
θα δω κάποιου είδους short film, και δεν ξέρω πως μπορεί να νιώσω.

ξαναγυρνώντας το νόμισμα από την άλλη,
είμαι περήφανος που το έκανα αυτό,
και φταις και εσύ για αυτό μήτσο,
δεν το έχω μετανιώσει ιδιαίτερα, πέρα από κάποια βασανιστικά δευτερόλεπτα,
τα οποία δεν έχω μετανιώσει επίσης.
η μετάνοια είναι μόνο από τον steven.

κάποιες φορές με τραβάει στον βούρκο,
κάποιες φορές με σώζει, αλλά είναι αγάπη,
δεν μπορείς να το ελέγχεις, είναι ανεμοστρόβιλος,
τον βλέπεις να έρχεται, και δεν σε νοιάζει, μπαίνεις με τις μπάντες και όπου σε βγάλει.
μάλλον θα σε πάρει βόλτα μαζί του,
αλλά πάντα υπάρχει η περίπτωση να μπεις τόσο βαθιά μέσα,
να φτάσεις στο μάτι, και εκεί θα έρθει η απόλυτη ηρεμία.
έτσι με έχουν πει τουλάχιστον..

έτσι αρχίσαμε και εμείς,
ανοίξαμε σαν φτερά, και μετά δεν ξέραμε τι έπρεπε να κάνουμε.

δεν είσαι προιόν μου,
δεν είσαι ιδιοκτησία μου,
εξελιχθήκαμε μαζί, και αυτό φαίνεται, δεν μπορεί να κρυφτεί.

το βέβαιο είναι ότι το ξέρω αυτό, το γνωρίζω,
και όταν θα χρειαστεί να σε τραβήξω, θα το κάνω,
δεν με νοιάζει αν θα με πάρεις κάτω μαζί σου, εγώ θα το κάνω.

δεν είναι σκόρπιες σκέψεις,
είναι αυτό που καταλαβαίνεις.

το θέμα είναι ότι δεν ξέρω σε ποια ερώτησή μου θα απαντούσες "ναι".

δεν με αγγίζει το γεγονός κάτι να είναι όπως παλιά,
θα ήταν τραγικό να θέλω κάτι να είναι όπως παλιά,
θέλω να με εξελίξεις πάλι, να με κάνεις να σε ψάχνω, να θέλω.

αυτά τα λέω σήμερα βέβαια, δεν ξέρω πως θα είναι αύριο.
έχει αλήθεια σημασία αυτό όμως...;;

baby.baby.baby.