αυτό θα είναι απλό, λιτό και απέριτο.
πολλά είχα, και έχω στο μυαλό μου,
είναι κάτι τόσο γενικό άλλωστε, που μου δίνει απίστευτη ελευθερία..
εδώ δεν θα τολμήσω να αναφέρω κάτι άλλο πέρα από αυτό.
ιεροσυλία.
and with her came the birds.
δεν ξέρω αν με έχει συγκλονήσει έτσι εύκολα άλλος δίσκος.
δεν ήμουν ιδιαίτερα εξοικειωμένος και με τον συγκεκριμένο ήχο τότε,
από τις πρώτες μου επαφές με το είδος,
και ηρθε ο bro να με στείλει βόλτα από εκείνες τις καλές,
που ακόμα και σήμερα όταν τις σκέφτεσαι, ζαλίζεσαι.
"Night falls, silence takes a grip. Guilt I retrieved, a burning will to die.
I need this to be over before I am bleeding dry.
Somewhere along the highway these tracks must end.
I pass a crowd on my way to the house on the hill.
Dead man with pitchfork arms tells me all that he knows.
Leave me here for the crows.
In the fall She came back, and with her the birds."
είναι αυτό που δεν μπορείς να ακούσεις ένα τραγούδι μόνο του,
πρέπει να ακολουθήσει το επόμενο, αφού στο μυαλό σου ήδη παίζει η εισαγωγή,
ποτέ δεν υπήρξε αλλαγή τραγουδιού στην καρδιά σου, το ξέρεις,
δεν είναι playlist, είναι μέρος μίας ιστορίας.
"A concept album, it revolves around the motif of male loneliness."
μία απίστευτη ιστορία,
που ξετυλίγεται με τέτοια δύναμη, σε παρασέρνει,
αφού λογικά κάτι στενάχωρο σε έφερε δίπλα της,
δεν θα σε αφήσει μέχρι να νιώσεις κάτι που μόνο το jane doe βγάζει σε μένα,
μία απόλυτη συμμετρία δύναμης και αδυναμίας,
εκείνο το σημείο που αισθάνεσαι ότι μπορείς να καταφέρεις τα πάντα,
αλλά δεν βρίσκεις κάποιο λόγο να το κάνεις.
"The sun, the light in your eyes, trapped me in a cage.
When you saw me, you saw yourself.
We were the ones that marched and fell."
αυτός ο δίσκος λοιπόν,
είναι ο λόγος που μέσα μου οι cult of luna είναι μεγαλύτερη μπάντα από τους isis.
οι col έχουν αυτό το υποκειμενικό που έχω συνδεθεί,
οι isis το μουσικό, και προφανώς είμαστε με το συναίσθημα εδώ.
είναι πραγματικά δύσκολο να παραθέτω στίχους,
είναι τόσοι πολλοί, είναι τόσο καλοί, που κάτι αφήνω πίσω πάντα..
"Watching you sleep, but I know that your heart has grown cold.
Let me dream if only for tonight, that we leave together in the first morning light."
7 τραγούδια που με έχουν ταξιδέψει πολλά βράδια,
πολλές στιγμές που μπορούσα να πω "i was lost, but not alone".
βαρύ, ασήκωτο αλλά όχι μουσικά,
στιχουργικά και ατμοσφαιρικά.
ελάχιστες στιγμές είναι πιο δυνατές από τις κιθάρες του dim,
αλλά και τόσο καθαρές ταυτόχρονα.
και για να μην το ξεχάσω,
ο δίσκος κλείνει με το dark city, dead man.
απαράδεκτο. τραγικό. τέλειο. ονειρικό.
εκεί που τελειώνει το προηγούμενο,
και αρχίζει αυτός ο επαναλαμβανόμενος ήχος,
εκείνος που συνεχίζει και μετά ρε,
εκεί ηρεμείς, ξέρεις τι έρχεται, και έρχεται και το "γνωστό" χαμόγελο.
επειδή έρχεται το τέλος.
επειδή μπορεί να υπήρχε,
αλλά έφυγε.
και όταν ξαναήρθε, ίσως να μην το κατάλαβες.
ίσως κάτι να ήταν διαφορετικό.
αυτό που θα είναι ίδιο πάντως,
είναι οι κινήσεις που θα κάνεις στο 3:25,
εκεί που ετοιμάζεται να "μπει", εκει που ανακτάς τις αισθήσεις σου.
"When the streetlights fade.
Warm rain like judgement descends.
Their voice numbs me.
Speaking words in a dead tongue.
I have walked a road that lead me back to you.
From a window our glances met.
My true colours I cannot hide.
The landscape has changed.
You don't recognise me.
These pictures slowly fade.
Memories wither, they are all gone.
Further down the steps get steeper.
You haunt me in my dreams.
I let go and fall deeper. This will be the end of me."
δεν υπάρχουν λέξεις να περιγράψουν την αλληλουχία αυτών των φράσεων,
δεν υπάρχουν νότες να σημειώσουν τον ήχο που δημιουργεί στο κεφάλι σου,
το μόνο ικανό, είναι η εικόνα που έχεις ήδη δημιουργήσει ακούγοντάς το.
σαν να βλέπεις του τίτλους τέλους,
αλλά να διαρκούν 56:55.
ένα μόνιμο τέλος, χωρίς αρχή.
this will be the end of me, που λέει και ο ποιητής.
ευχαριστώ ρε Κωστή.
πολλά είχα, και έχω στο μυαλό μου,
είναι κάτι τόσο γενικό άλλωστε, που μου δίνει απίστευτη ελευθερία..
εδώ δεν θα τολμήσω να αναφέρω κάτι άλλο πέρα από αυτό.
ιεροσυλία.
and with her came the birds.
δεν ξέρω αν με έχει συγκλονήσει έτσι εύκολα άλλος δίσκος.
δεν ήμουν ιδιαίτερα εξοικειωμένος και με τον συγκεκριμένο ήχο τότε,
από τις πρώτες μου επαφές με το είδος,
και ηρθε ο bro να με στείλει βόλτα από εκείνες τις καλές,
που ακόμα και σήμερα όταν τις σκέφτεσαι, ζαλίζεσαι.
"Night falls, silence takes a grip. Guilt I retrieved, a burning will to die.
I need this to be over before I am bleeding dry.
Somewhere along the highway these tracks must end.
I pass a crowd on my way to the house on the hill.
Dead man with pitchfork arms tells me all that he knows.
Leave me here for the crows.
In the fall She came back, and with her the birds."
είναι αυτό που δεν μπορείς να ακούσεις ένα τραγούδι μόνο του,
πρέπει να ακολουθήσει το επόμενο, αφού στο μυαλό σου ήδη παίζει η εισαγωγή,
ποτέ δεν υπήρξε αλλαγή τραγουδιού στην καρδιά σου, το ξέρεις,
δεν είναι playlist, είναι μέρος μίας ιστορίας.
"A concept album, it revolves around the motif of male loneliness."
μία απίστευτη ιστορία,
που ξετυλίγεται με τέτοια δύναμη, σε παρασέρνει,
αφού λογικά κάτι στενάχωρο σε έφερε δίπλα της,
δεν θα σε αφήσει μέχρι να νιώσεις κάτι που μόνο το jane doe βγάζει σε μένα,
μία απόλυτη συμμετρία δύναμης και αδυναμίας,
εκείνο το σημείο που αισθάνεσαι ότι μπορείς να καταφέρεις τα πάντα,
αλλά δεν βρίσκεις κάποιο λόγο να το κάνεις.
"The sun, the light in your eyes, trapped me in a cage.
When you saw me, you saw yourself.
We were the ones that marched and fell."
αυτός ο δίσκος λοιπόν,
είναι ο λόγος που μέσα μου οι cult of luna είναι μεγαλύτερη μπάντα από τους isis.
οι col έχουν αυτό το υποκειμενικό που έχω συνδεθεί,
οι isis το μουσικό, και προφανώς είμαστε με το συναίσθημα εδώ.
είναι πραγματικά δύσκολο να παραθέτω στίχους,
είναι τόσοι πολλοί, είναι τόσο καλοί, που κάτι αφήνω πίσω πάντα..
"Watching you sleep, but I know that your heart has grown cold.
Let me dream if only for tonight, that we leave together in the first morning light."
7 τραγούδια που με έχουν ταξιδέψει πολλά βράδια,
πολλές στιγμές που μπορούσα να πω "i was lost, but not alone".
βαρύ, ασήκωτο αλλά όχι μουσικά,
στιχουργικά και ατμοσφαιρικά.
ελάχιστες στιγμές είναι πιο δυνατές από τις κιθάρες του dim,
αλλά και τόσο καθαρές ταυτόχρονα.
και για να μην το ξεχάσω,
ο δίσκος κλείνει με το dark city, dead man.
απαράδεκτο. τραγικό. τέλειο. ονειρικό.
εκεί που τελειώνει το προηγούμενο,
και αρχίζει αυτός ο επαναλαμβανόμενος ήχος,
εκείνος που συνεχίζει και μετά ρε,
εκεί ηρεμείς, ξέρεις τι έρχεται, και έρχεται και το "γνωστό" χαμόγελο.
επειδή έρχεται το τέλος.
επειδή μπορεί να υπήρχε,
αλλά έφυγε.
και όταν ξαναήρθε, ίσως να μην το κατάλαβες.
ίσως κάτι να ήταν διαφορετικό.
αυτό που θα είναι ίδιο πάντως,
είναι οι κινήσεις που θα κάνεις στο 3:25,
εκεί που ετοιμάζεται να "μπει", εκει που ανακτάς τις αισθήσεις σου.
"When the streetlights fade.
Warm rain like judgement descends.
Their voice numbs me.
Speaking words in a dead tongue.
I have walked a road that lead me back to you.
From a window our glances met.
My true colours I cannot hide.
The landscape has changed.
You don't recognise me.
These pictures slowly fade.
Memories wither, they are all gone.
Further down the steps get steeper.
You haunt me in my dreams.
I let go and fall deeper. This will be the end of me."
δεν υπάρχουν λέξεις να περιγράψουν την αλληλουχία αυτών των φράσεων,
δεν υπάρχουν νότες να σημειώσουν τον ήχο που δημιουργεί στο κεφάλι σου,
το μόνο ικανό, είναι η εικόνα που έχεις ήδη δημιουργήσει ακούγοντάς το.
σαν να βλέπεις του τίτλους τέλους,
αλλά να διαρκούν 56:55.
ένα μόνιμο τέλος, χωρίς αρχή.
this will be the end of me, που λέει και ο ποιητής.
ευχαριστώ ρε Κωστή.
