i'm gonna wait it out.

λίγες, ελάχιστες οι μπάντες για τις οποίες θα μπορούσα να γράψω κάτι,
όχι τόσο ανοιχτά όσο εδώ, αλλά γενικά.

δεν υπάρχει λόγος να τις αριθμίσω,
ούτως ή άλλως, όποιος το διαβάζει αυτό, με ξέρει και προσωπικά, οπότε..

υπάρχει λοιπόν μία μπάντα taboo.
ο λόγος είναι το peak δημοτικότητας που έκανε στην πόλη μας,
τον καιρό που ήρθε στην χώρα μας.

ναι κυρίες και κύριοι,
σήμερα θα σας πρήξω με τους tool.

πάντα είχε οπαδούς που λέτε,
πάντα είχε κόσμο που τους ήξερε και τους γούσταρε,
αλλά έχω την εντύπωση ότι αυτοί οι οπαδοί,
ήταν σε φάση hipster.

υπήρχε το κοινό,
αλλά ήταν κάπως μυστική η κατάσταση.

και λέω σήμερα μυστική,
καθώς, στην πόλη μας τουλάχιστον,
υπάρχει η προ-συναυλιακή περίοδος, και η μετά.

υπήρξε στιγμή,
που περίμενα στην καμάρα,
και είχα μετρήσει διψήφιο αριθμό ανθρώπων με μπλουζάκια tool.
μιλάμε για πανδημία, είχα πάθει πλάκα.

ο λόγος που δεν έχω κάτι ανάλογο, είναι αυτός.

αλλά μην γελιόμαστε,
δεν είναι αυτό το θέμα, και στην τελική,
ο καθένας κάνει ότι γουστάρει.
απλά εδώ θέλω να "ξεφύγω" από την συγκεκριμένη κατάσταση.

και για να μην μπερδευτούμε,
θα αυτοπαγιδευτώ εδώ, όπως υπέροχα είχε πει ο Γιάννης,
και θα αρχίσω την εξιστόρηση της προσωπικής μου εμπειρίας χρονικά.

ναι, ήμουν από τους τυχερούς που είχε ακούσει το lateralus το 2001-2002.

έλα όμως που δεν μου είχε κάνει εντύπωση τότε.....
ήθελα κάτι πιο άγριο, πιο απότομο, δεν μου έκανε...

και μετά ήρθε η έλε.

ήρθε η άνοιξη, κανονικά.
το γέλιο είναι ότι πολλές φορές με έβαζε ένα κομμάτι να ακούσω,
ΠΡΟΦΑΝΩΣ εγώ το έκραζα,
και δύο μέρες/μήνες.χρόνια, της πετούσα σε ανύποπτη στιγμή,
οτί με αρέσει το τάδε κομμάτι.
ναι, αυτό που με ειχες βάλει τότε, και σε είχα κράξει.
άσχετο το παραπάνω, αλλά έχει πλάκα...

και συνεχίζω.
κατά το 2006 λοιπόν, αρχίζω να ξαναέχω επαφές με την μπάντα.
το ίδιο album με τότε, τα ίδια κομμάτια,
αλλά πλέον, με πολύ πιο ώριμο αφτί.

και εκεί έρχεται η κατραπακιά.
και ειλικρινά, ακόμα δεν έχω συνέλθει.

μιλάμε για ψύχωση,
δεν υπάρχουν λόγια για αυτό που με πιάνει.
να θέλω να ακούσω μόνο αυτό το συγκρότημα.

να ξεκαθαρίσω ότι δεν έχω μπει στο tripάκι του "καλύτερου" album.
νομίζω ότι δεν υπάρχει λόγος.
όπως δεν υπάρχει λόγος να πεις ποιος είναι "ο καλύτερος" εκεί μέσα.
πάλι δεν υπάρχει λόγος.

εντάξει, προσωπική μου αδυναμία είναι το lateralus,
έχει και το αγαπημένο μου κομμάτι μέσα,
και αδυναμία από το συγκρότημα είναι ο κύριος carey,
αλλά αυτά είναι εντελώς υποκειμενικά....

μιλάμε για μία μπάντα με απίστευτη λογική,
διάρκεια στον χρόνο, και τρελά επίπεδα κατανόησης του τι ακριβώς θέλουν.

αν ήταν να διαλέξω μία μπάντα να πάρω μαζί μου,
σίγουρα θα ήταν οι tool.
μπορούν να καλύψουν επαρκώς όλες τις μουσικές σου ανάγκες,
από το ξύλο, την στεναχώρια,
μέχρι την αναζήτηση για το κάτι παραπάνω, το "μετά"....

ας ελπίσουμε ότι φέτος θα βγάλουν album,
τουλάχιστον τα μαθηματικά έτσι λένε..

Just let the light touch you and let the words spill through
Just let them pass right through, bringing out our hope and reason.

i would, if i could

ρε συ αρτέμη, γουστάρω.
γουστάρω πολύ, πολύ νόημα δικέ μου.

πήρα φοβερή ιδέα,
και θέλω εδώ και μέρες να το γράψω,
να πω τι πιστεύω για το παρακάτω ζήτημα.

το οποίο ξεκίνησε από μία φωτογραφία,
και τέθηκε ένα θέμα που δεν το είχα σκεφτεί.

να η φωτογραφία (αλά Θανάσης)

και εδώ αρχίζει η συζήτηση.

ναι, οκ, μας τα έχουν πει και άλλοι,
και ίσως είναι έτσι.
οι περισσότεροι κατεβάζουν την μουσική τους από το ιντερνΈτ.
όπως και εγώ. και κατεβάζω πολύ.
το θέμα είναι αλήθεια εκεί όμως?

το ότι κατεβάζω μουσική δεν σημαίνει ότι σταματάω και εκεί όμως.

εδώ είναι το θέμα, αυτό χρίζει συζήτησης, για μένα.
γιατί ο κόσμος σταμάτησε να αγοράζει δίσκους.

ίσως μεγάλωσα περίεργα, αλλά έτσι μεγάλωσα.
η βόλτα στο δισκοπωλείο πάντα ήταν κάτι που γούσταρα.
ακόμα και αν δεν αγόραζα κάτι, όσο σπάνιο και αν ήταν αυτό.
η κατοχή ενός δίσκου, σε μορφή mp3, δεν με λέει κάτι.
πάντα θέλω να έχω στην δισκοθήκη μου ( <-- ανατρίχιασα) την αυθεντική έκδοση.

και δεν είμαι ο μόνος.
και για να επιστρέψω στο θέμα,
τί έγινε και ο κόσμος δεν αγοράζει πια δίσκους?

ο κόσμος που ακούει μουσική αγοράζει δίσκους,
αυτό πιστεύω εγώ.
ο ξεκάρφωτος, που ακούει βασίλη καρρά, ή δεν ξέρωγωτι,
αυτός δεν ενδιαφέρεται πλέον.

έχω την εντύπωση ότι έγινε κάτι σαν ξεκαθάρισμα.
οι ντεμέκ, οι δήθεν, αυτοί δεν ενδιαφέρονται σήμερα.
και σίγουρα, είναι απώλεια.
όχι για εμένα προσωπικά, αλλά γενικότερα.

φταίει το internet?
ίσως. ίσως και όχι.

είναι η λογική του ανθρώπου,
να κάνει όσο πιο πρόχειρα, και φτηνά, μία δουλειά.

και, προς θεού, δεν θα κατακρίνω.
ο καθένας μας κάνει τις επιλογές του, δημοκρατία έχουμε.

εγώ κρίνω σωστό να κατεβάζω ό,τι,
και εφόσον γουστάρω, θα το αγοράσω, θα βρω τρόπο.
όσο εύκολο είναι να κατεβάσεις κάτι μέσω του net,
άλλο τόσο είναι και να το αγοράσεις.

η διαφορά είναι ότι αν με αρέσει κάτι,
ένας δίσκος από ένα συγκρότημα,
θα θέλω αυτή η μπάντα να πάει παρακάτω,
να ακούσω και επόμενο, και μεθεπόμενο album.

το "αστείο" πάντως με το όλο θέμα,
είναι το γεγονός ότι οι περισσότεροι κατηγορούν το internet,
για τον σημερινό ξεπεσμό στις πωλήσεις της μουσικής βιομηχανίας.
από την προσωπική μου εμπειρία,
οι άνθρωποι που υποστηρίζουν την πειρατεία στην μουσική,
δεν έχουν καμία σχέση με το internet...
αυτούς έχασε η μουσική βιομηχανία.

το θέμα λοιπόν είναι το κατά πόσο σε ενδιαφέρει να έχεις δισκοθήκη.

στην ελλάδα πλέον μόνο ο ροκάς/μεταλάς θέλει να έχει συλλογή.
οκ, ίσως ισοπεδώνω κάποιες καταστάσεις,
αλλά έχω την εντύπωση ότι κάπως έτσι είναι.

δεν ξέρω αν θα πρέπει να αισθάνομαι θετικά ή αρνητικά,
που ξοδεύω τριψήφια ποσά σε δίσκους κάθε μήνα,
αλλά σίγουρα με ευχαριστεί.
να ανοίγεις ένα cd και να το βάζεις να παίξει,
να τοποθετείς διακριτικά, εώς και στοργικά την βελόνα πάνω στο τρεμάμενο LP,
δεν πρόκειται να συγκριθεί/αντικατασταθεί ποτέ από το διπλό κλικ.
αυτήν την εντύπωση έχω.
και όλο αυτό που γράφω τόση ώρα, εντύπωση είναι.

σίγουρα ελπίζω να μην αποδειχτώ λάθος,
καθώς αν κλείσουν τα δισκάδικα, θα έχω χάσει την δουλειά μου,
αλλά πολύ παραπάνω, θα έχω χάσει ένα μέρος του εαυτού μου,
το αγχολυτικό μέρος.

το πρώτο προφανώς θα το παλέψω,
το δεύτερο δεν ξέρω.

Για Σένα, Με Αγάπη

So this is permanence, love's shattered pride
What once was innocence, turned on its side
A cloud hangs over me, marks every move
Deep in the memory, of what once was love

Oh how I realized how I wanted time
Put into perspective, tried so hard to find
Just for one moment, thought I'd found my way
Destiny unfolded, I watched it slip away

Excessive flashpoints, beyond all reach
Solitary demands for all I'd like to keep
Let's take a ride out, see what we can find
A valueless collection of hopes and past desires

I never realized the lengths I'd have to go
All the darkest corners of a sense I didn't know
Just for one moment, I heard somebody call
Looked beyond the day in hand, there's nothing there at all

Now that I've realized how it's all gone wrong
Gotta find some therapy, this treatment takes too long
Deep in the heart of where sympathy held sway
Gotta find my destiny, before it gets too late

Κάτι Αλκοολικά Στιχάκια

δεν θα πεθάνουμε ποτέ κουφάλα νεκροθάφτη.

πολλά περνάμε από το μυαλό μου, με αυτά που τραβάω.
παίζουν με τις αντοχές μας, και οι μεν, και οι δε.
μία μόνιμη ένταση, ένας μόνιμος πανικός.

αν σ'αγαπούν να μάθουν να το λένε,
και αν δεν στο πουν να παν να ...

δεν ξέρω αν σκέφτομαι καθαρά,
αλλά λέω, και υποθέτω,
υπάρχει μόνο άσπρο και μαύρο, πέρα από τα αθλητικά?
(εκεί υπάρχει όντως μόνο άσπρο και μαύρο)

δηλαδή, έχουμε να αντιμετωπίσουμε μόνο φίλους και εχθρούς?
και πόσο εύκολο είναι να το ξεχωρίσεις αυτό σε κάποιον άνθρωπο?

κάθε μέρα μαθαίνω και μία ιστορία για κάποιον,
που αλλάζει την ιδέα που είχα για την πάρτυ του.
όποτε σκέφτομαι πως, ίσως, λειτουργώ πολύ κυνικά απέναντι στους άλλους,
κάτι γίνεται και μου λέει ότι καλά κάνω.

τελικά όλα με οδηγούν σε σένα,
ό,τι θετικό μπορώ να ονομάσω, σου ανηκει, από εσένα το έμαθα.

Some talk too long, they know it all
i just smile, and move on..

το ξέρω ότι δεν το εγκρίνεις, αλλά δεν βλέπω άλλο τρόπο.

words ain't free, like you and me.

μακριά και αγαπημένοι λοιπόν.
δεν το βλέπω να λειτουργεί αλλιώς, δεν γίνεται.
εδώ και καιρό έχω κουραστεί να προσπαθώ,
πλέον οι αντοχές έληξαν, ό,τι βρέξει, ας κατεβάσει.
Π.Α.Ο.Κ. στα εύκολα, Π.Α.Ο.Κ.άρα στα δύσκολα.

Φοβάμαι πως θα αργήσω να σας βρω.


αν όμως καταλάβω,
ότι το μόνο που κάνω είναι να γκρινιάζω,
τότε θα είναι και το τέλος.
ή μία καινούρια αρχή, όπως το βλέπει κανείς.