So What...?

Πολλά έγιναν τις τελευταίες ημέρες,
και αναπόφευκτα με έκαναν να σκεφτώ κάποια πράγματα.

"και εγώ που κατά βάθος θέλω να κάνω το σωστό,
θέλω να είμαι μαζί σου, γιατί μου αρέσει να ζω",
λένε οι Στέρεο Νόβα,
και αλήθεια, τι χρειάζεται να γίνει για να ζήσεις,
τι αρκεί και τι όχι..?

Άναλωνόμαστε σε έναν ανούσιο ανταγωνισμό,
και μία διαρκή προσπάθεια απόκρυψης των προσωπικών μας ανασφαλειών,
λες και κρύβουμε κάποιο τέρας μέσα μας.
Και όσον αφορά στο δεύτερο κομμάτι,
εκεί οι γυναίκες ξεπερνούν τον εαυτό τους καθημερινά νομίζω..

Κανένας δεν γεννήθηκε χτες,
όλοι έχουμε ένα παρελθόν από πίσω μας,
ένα, τουλάχιστον μυστικό, κάτι για το οποίο ντρεπόμαστε,
αλλα το ζήτημα προφανώς έγκειται αλλού.

Γιατί να κρύψεις τον χαρακτήρα σου,
γιατί να υποδυθείς κάτι άλλο, κάτι πιο Politically Correct..?
Έχουμε χάσει την μπάλα, και το νόημα μίας σχέσης νομίζω.
σχέσης ερωτικής, ή σχέσης φιλικής, η λογική είναι μία.

Όλοι έχουμε προβλήματα,
όλοι έχουμε ανασφάλειες, και γιαυτό ψάχνουμε την αποδοχή.
γιαυτό δεν θέλουμε να είμαστε μόνοι μας,
για να πάρουμε το "ok" από κάποιον, δεν χρειάζεται να μας εγκρίνει 100%,
δεν γίνεται, είναι ουτοπικό ρε κωστάκη.

Και εκεί βρίσκω, προσωπικά, την ομορφιά,
εκεί βρίσκεται για μένα η ουσιαστική αναγνώριση, η αποδοχή,
όταν μπορείς να είσαι ο εαυτός σου με κάποιον άνθρωπο,
όταν θα λειτουργείς το ίδιο, ανεξαρτήτως το ποιός είναι μπροστά.

Ναι, έχω σαλτάρει,
το θέμα είναι χιλιοειπωμένο και καταντάει σπαστικό και ηλίθιο,
αλλά δεν μπορώ να χωνέψω τα ντεμέκ προβλήματα του κόσμου.

Επίσης δεν μπορώ να καταλάβω/δεχτώ πολλά άλλα πράγματα,
όπως το γεγονός της έλξης της γυναίκας προς άτομα που κάνουν καφρίλες,
αλλά αυτό είναι το λιγότερο, και αρκετά πιο ξεκάθαρο..
Θέλουν ένα πίθηκο για πάρτυ τους,
έναν τύπο που θα τον κυνηγάνε, μην κάνει καμιά μαλακία, και άντε να βγάλεις άκρη μετά..
προτιμάνε να είναι με έναν που πιθανώς να την πέσει σε άλλες 4 ένα βράδυ,
από ότι με έναν πιο ξεκάθαρο,
έναν που θα κρατήσει την θέση του σε παρόμοια κατάσταση..

Πρέπει να νιώθουν ότι ο άλλος έχει επιλογές,
και είναι μαζί τους από χόμπυ, επειδή έχουν ωραία κώλο.
Χωρίς να το παραδέχονται/αποδέχονται οι ίδιες βέβαια.

Το όλο θέμα είναι ηλίθιο, και ανούσιο, ναι το είπαμε,
αλλά δεν μπορώ να το βγάλω από το μυαλό μου.

Κάποιοι άνθρωποι δεν πρέπει να αναπαραχθούν,
ας ζήσουν την ζωούλα τους, και ας πεθάνουν χορεύοντας σε κανα κλαμπάκι,
νομίζοντας ότι έχουν βρει το νόημα της ζωής...

Ναι, κάθε άνθρωπος έχει διαφορετικά standards,
αλλά αυτό δεν δίνει σε κανέναν το ακαταλόγιστο.

Βάλτε σε μια σειρά την γαμημένη την ζωή σας,
και μην μας πρήζετε άλλο.

αυτά.

over and out.

Top 50

περί λιστών ο λόγος..

ξαναείδα σήμερις το high fidelity,

και λογικά, με ξαναήρθε στο μυαλό αυτή η λίστα.

τα 50 πιο αγαπημένα album της δεκαετίας που μας πέρασε.

το αστείο με τις λίστες, είναι ότι αλλάζουν πάρα πολύ εύκολα.

τουλάχιστον για μένα, έτσι είναι.

είχα κάτσει πέρισυ, τέτοιο καιρό περίπου,

και την είχα φτιάξει, για τους γνωστούς-άγνωστους στο forum...

Άντε να αρχίσουμε

50. Enter Shikari - Take To The Skies

49. The Last Shadow Puppets - The Last Shadow Puppets

48. Muse - Absolution

47. Sigur Ros - ()

46. Fantomas - Director's Cut

45. Zao - Funeral Of God

44. Interpol - Antics

43. Deftones - White Pony

42. Flyleaf - Flyleaf

41. Γιάννης Αγγελάκας και οι Επισκέπτες - Από Εδώ Και Πάνω

40. Dark Tranquility - Haven

39. Burst - Lazarus Bird

38. Kylesa - Static Tensions

37. Darkest Hour - Hidden Hands Of A Sadist Nation

36. Θανάσης Παπακωνσταντίνου - Βραχνός Προφήτης

35. Sunn O))) & Boris - Altar

34. Tom Waits - Alice

33. Pig Destroyer - Phantom Limb

32. Dredg - Catch Without Arms

31. Nelly Furtado - Loose

30. Opeth - Blackwater Park

29. Boris - Pink

28. Muse - Origin Of Symmetry

27. The Gathering - Souvenirs

26. The Decemberists - The Hazards Of Love

25. Buried Inside - Spoils Of Failure

24. *shels - Sea Of The Dying Dhow

23. Envy - Insomniac Daze

22. Editors - The Back Room

21. A Perfect Circle - Thirteenth Step

20. Mono - Are You There

19. The Mars Volta - Frances The Mute

18. The Dillinger Escape Plan - Miss Machine

17. Akira Yamaoka - Silent Hill 2 OST

16. The Strokes - Is This It

15. Converge - Unloved And Weeded Out

14. Mastodon - Leviathan

13. Arctic Monkeys - Whatever People Say I Am, That's What I'm Not

12. Isis - Celestial

11. Moonspell - Antidote

10. Cult Of Luna - Somewhere Along The Highway

9. Interpol - Turn On The Bright Lights

8. Nasum - Helvete

7. Entombed - Morning Star

6. Meshuggah - Nothing

5. Red Sparowes - At The Soundless Dawn

4. Neurosis - A Sun That Never Sets

3. Converge - Jane Doe

2. Slayer - God Hates Us All

1. tool - lateralus

αν την έκανα σήμερα την λίστα, κάποια δεν θα υπήρχαν, προφανώς,

και κάποια άλλα όπως qotsa, radiohead, θα έμπαιναν μέσα.

αυτό που με ηρεμεί όμως είναι η δεκάδα.

αυτή η δεκάδα πολύ δύσκολα θα αλλάξει...

υπάρχει το τεράστιο somewhere along the highway,

πολύ προσωπικός δίσκος..

το turn on the bright lights, τρελή βραδινή συντροφιά.

το helvete, που το είχα λιώσει στον στρατό,

πρωινά θαλαμοφυλίκια στον λαγό, με καφέ,

και τον ήλιο να είναι ψηλά, και μία απίστευτη ησυχία..

οι τεράστιοι entombed, με το album επιστροφή στις ρίζες morning star,

έτσι για να σκάσουν οι αντίζηλοι..

δεν είναι το αγαπημένο meshuggah,

είναι όμως το πρώτο που άκουσα, και ακόμα έχω τους στίχους του rational gaze 

πάρα πολύ ψηλά, δεν περίμενα κάτι τέτοιο από ένα τόσο ακραίο metal συγκρότημα..

άλλο ένα του στρατού, άλλο ένα πολύ προσωπικό άκουσμα..

γενικά πάντως, το At The Soundless Dawn, 

εύκολα γίνεται αγαπημένο, ξεπερνάει τις ταμπέλες..

και όταν μιλάω για το A Sun That Never Sets,

μιλάω για ένα από τα πιο ολοκληρωμένα album που έχω ακούσει ποτέ.

και σίγουρα, αυτό με το καλύτερο κλείσιμο δίσκου.

ντροπή και αίσχος για όποια λίστα δεν έχει Jane Doe μέσα.

Πανικός και Ομίχλη, που λέει και ένας φίλος.

εδώ ίσως υπάρχουν διαφωνίες, 

αλλά το God hates Us All έχει ανεβάσει τους Slayer τόσο ψηλά για μένα.

ένιωσαν την εποχή, είδαν τι θέλει ο κόσμος,

και απλά το έπαιξαν καλύτερα από όλους. σεβασμός.

και ο λόγος που θυμήθηκα αυτήν την λίστα, είναι το lateralus.

ένας φίλος το ανέφερε σήμερα, σε μία σύγκριση,

και αυτό που είπα, είναι ότι αυτο το album δεν πρέπει να μπαίνει σε συγκρίσεις.

δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι που να το πλησιάζει καν.

είχε έρθει μία κοπελίτσα πριν από κανά μήνα στο μαγαζί,

και πιάσαμε συζήτηση, για μουσική. μια χαρά.

μιλήσαμε λίγο, και φάνηκε να ξέρει κάποια πράγματα.

ώσπου η συζήτηση πήγε στο πιο σοβαρό,

για μουσική που θα σε βάλει να σκεφτείς κιόλας, θα σε αφήσει κάτι,

σαν μία καλή ταινία.

ωραία λέω, από μέσα μου, και την δείχνω τα προτεινόμενά cd μου.

είχα το lateralus εκεί.

το είχε ακουστά, με είπε, εγώ απόρησα, και την ρώτησα πως και δεν το είχε ακούσει.

οκ, δεν έκατσε, και της το πρότεινα άμεσα.

για την ακρίβεια, άρχισα να της εξηγώ λίγο πολύ την ιδέα του cd.

μέχρι και για την σειρά fibonacci της είπα.

κατσούφιασε, ήθελε και άλλες λεπτομέρειες.

και εκεί άρχισα να κουράζομαι.

την είπα να πάει σπίτι της, να το ακούσει,

και να έρθει να με πει την άποψη της, όχι το τι έχει ακούσει από άλλους,

από ένα φίλο, από ένα παιδί που δουλεύει στην μουσική,

από το metal hammer...

δύο μέρες μετά, ήρθε, το πήρε, με ευχαρίστησε, και έφυγε.

κάποιους δίσκους τους πουλάς κάνοντας πρόλογο,

λέγοντας για την ιστορία της μπάντας, τον παραγωγό του cd,

τις πωλήσεις, δεν ξέρω γω τι άλλο.

για το lateralus, πρέπει να του λες να το ακούσει.

Inside Information, part iii

ω ρε φίλε, μεγάλη συζήτηση.
τι να πρωτοπείς τώρα..

"τί μουσική ακούς?"

συνηθισμένη ερώτηση, από την πλευρά μου τουλάχιστον..
το θέμα εδώ είναι ότι ΟΛΟΙ οι μπουζουκόβιοι έχουν την δική τους απάντηση.

"τα πάντα".

ε όχι ρε φίλε, όχι, δεν ακούς τα πάντα.
μην κοροιδευόμαστε, μόνο αυτό δεν κάνεις.
κάθε πρωί που ξυπνάς, δεν βάζεις faith no more,
βασίλη καρρά βάζεις.
δεν βάζεις pearl jam.
και εδώ να τονίσω 2 πράγματα.
εντελώς τυχαία η επιλογή των συγκροτημάτων,
γύρισα το κεφάλι, και είδα 2 cd μου, εξού και τα ονόματα.
και δεύτερον, δεν είναι αρνητικό να βάζεις καρρά το πρωί.
όπως γουστάρει ο καθένας δηλαδή.

αυτό με τους μπουζουκόβιους όμως είναι ιδέα για ολόκληρο άρθρο,
οπότε ας το αφήσουμε εδω σας παρακαλώ.

όταν δέχομαι λοιπόν την ερώτηση της μουσικής,
απαντάω όπως απάντησε ένας παλιός γνωστός, μεγάλη αδυναμία.
"κιθάρα να έχει, και είμαι μέσα."

ναι, είναι ατάκα,
απόσταγμα χρόνων εμπειρίας, αλα jack daniels.

φοβερό όργανο η κιθάρα λοιπόν.
τυχερός όποιος έχει μάθει να παίζει.
γιατί εγώ δεν έχω την παραμικρή ιδεά.

και ό,τι πιο κοντινό έχω σε "παίξιμο κιθάρας",
περιλαμβάνει περίεργες καταστάσεις.
χριστούγεννα ήταν θυμάμαι,
σπίτι της κοπέλας μου ήμουν, μαζί με τον κολλητό.
έλειπε τότε, και την είχα ψήσει να μας αφήσει την κιθάρα της,
μαζί με τον ενισχυτή.
πιάσαμε δύο άτομα την κιθάρα, ναι δύο,
και καταφέραμε να την ξεκουρδίσουμε παραπάνω απ'ότι ήδη ήταν.
μιλάμε πόλεμος.
ώσπου, μετά από λίγη ώρα, βγάλαμε άκρη.
εγώ πήρα την πένα, και ο άλλος έπιασε την ταστιέρα.

ζωγραφίσαμε.

παίξαμε black metal.
ναι, επιτύχαμε.
5 λεπτά μετά απο ένα επιτυχημένο riff,
είμασταν έτοιμοι να φτιάξουμε μπάντα, να βγουμε για tour,
να μαθουμε στους νορβηγούς πως παίζεται το black.

βέβαια, αν πηγαίναμε έτσι,
θέλαμε 8 άτομα για να κάνουμε μπάντα.
2 στη μία κιθάρα, άλλοι 2 στο μπάσο,
εύκολα άλλοι 4 στα τύμπανα....

μεγάλες στιγμές αμπαλοσύνης όμως \m/


ξεφεύγω όμως.

οκ, ξέρω ότι έχω ιδέα από μουσική,
όσο αναφορά αυτήν την πλευρά της.

κάποια στιγμή θα μάθω όμως, δεν νομίζω να αντέξω πολύ καιρό ακόμα.
οπότε, είμαι κάτι σαν παρατηρητής στο όλο θέμα.
και όπως είπα και πιο πριν,
είναι και αυτό ιεροτελεστία.
θέλει συγκεκριμένο τρόπο/χρόνο/τόπο.

και ευτυχώς μεγάλωσα δίπλα σε ανθρώπους που αγαπούσαν την μουσική.
θυμάμαι κάθε τρίτη καθόμασταν στο ραδιόφωνο να ακούμε τον θείο,
να μας παίζει πυξ λαξ το 1993 και μάλαμα το 1994.

είναι ταξίδι, πολύ προσωπικό για τον καθένα.
και εδώ είναι η ομορφιά.
όταν είχα ακούσει πρώτη φορά τις παρενθέσεις των sigur ros,
είχα πάθει πλάκα από το συναίσθημα,
κάθε νότα ήταν ερεθισμός, διέγερση.
και το έδωσα σε μία φίλη, που ακόμα σέβομαι μουσικά,
και με είχε πει ότι το έβρισκε πολύ χαρούμενο.

ένας δίσκος που εμένα με έριχνε στα τάρταρα,
κάποιον άλλον τον έκανε να χαμογελάει...!!

και την πιστεύω.
κάθε ήχος ακούγεται διαφορετικά σε κάθε άνθρωπο,
γιαυτό και είναι κάτι το προσωπικό,
ο καθένας το κάνει δικό του, με διαφορετικό τρόπο.

και εμένα που λέτε,
με αρέσει η μουσική.

με ηρεμεί, με φτιάχνει, με χαλάει, με ταξιδεύει...

απ'όλα δηλαδή.
πολλές μνήμες...
η πρώτη φορά που έγραψα Τρύπες,
στην τετάρτη δημοτικού,
από τον ξάδερφο, που 'σαι ρε Γιώργη,
η πρώτη φορά που άκουσα το One,
το σοκ που έπαθα όταν πρωτοάκουσα το creeping death,
το ανελέητο ξύλο που παίζαμε στο mouth for war,
η επανάσταση των slipknot,
το ανατρίχιασμα με την αλίκη του Θωμά,
και η ολική επαναφορα με το jane doe...

και άλλα τόσα,
αλλά όρεξη να έχω, θα τα γράψω όλα....


και έτσι για κλείσιμο,
θα ρίξω την μητέρα των μαχών, με σεβασμό...
το πρώτο κομμάτι που έψαξα να βρω,
το είχα σε βιντεοκασσέτα, και δεν ήξερα πιο είναι....
αυτήν την συγκεκριμένη έκδοση όμως..

1998...

σε λέω......

Inside Information, part ii

λάικ χίαρ, νόγουερ.

εδώ είμαι περίεργος. πολύ.
από μικρός, δημοτικό ήμουν, άρχισα να φτιάχνω καφέ.
όχι για μένα βέβαια, αλλά δεν ήταν μακριά και αυτό.

γουστάρω μπύρα, δεν θα το αρνηθώ,
και καμιά vodka ενίοτε,
αλλά τίποτα δεν μπορεί να συγκριθει με την μεγάλη αγάπη.

τα τελευταία χρόνια, ήταν παρών στις μεγάλες στιγμές.
ένας καφές πριν, και ένας μετά. check.
κλειστά φώτα, κεριά, μουσικούλα, τσιγαράκι, και καφεδάκι. check.
παρέα έξω, χαβαλές, πειράγματα σε περαστικούς/ές. check.

ακόμη και ο λόγος που κάθομαι και γράφω εδώ, αυτός είναι.
μουσική, καφεδάκι, και δώσε..
και τώρα που το σκέφτομαι,
μάλλον αυτός είναι και ο λόγος που καπνίζω.
αν δεν θα μπορώ να πιώ καφέ, μάλλον θα κάνω καμιά 10 τσιγάρα τον μήνα..

τεράστια απόλαυση.
και το θέμα είναι να δοκιμάσεις καφέ που στον έφτιαξε κάποιος που ξέρει,
γιατί εδώ μιλάμε για τέχνη.
και γιαυτό είμαι περίεργος, δεν μπορώ να πιω προχειροφτιαγμένο καφέ.
ένας θεός ξέρει πόσες φορές έχω γκρινιάξει για περίεργο καφέ.
είναι ιεροτελεστία, και αν δεν έχεισ όρεξη, άστο,
δεν χρειάζεται να ασχοληθείς.
πάντα πρώτα η ζάχαρη, μετά ο καφές,
πάντα καλοχτυπημένος (η λέξη frappe σημαίνει χτυπημένος άλλωστε),
και το clue είναι να τον γυρίσεις ανάποδα,
ενώ είναι ακόμα αφρός.
αν δεν πέσει, είναι καλά χτυπημένος, βάλε νερό ψηλέ, έτοιμος είναι.
κάποια παγάκια, για να κρατήσει θερμοκρασία,
και είσαι άρχοντας, σκάσε και τσιγάρο, να στρώσεις χαρακτήρα σε λέω.

επίσης, εδώ να διαφωνίσω με την έννοια
"η γενιά του φραπέ".
το ότι γουστάρουμε να πίνουμε καφέ,
δεν μας κάνει τεμπέληδες/τσόγλανους/αργόσχολους.
συνοδευτικό είναι, μην ξεχνιόμαστε....

όπως και το επόμενο θέμα μας, συνοδεύει.
διαφορετικά από οτιδήποτε άλλο βέβαια,
και εκεί είναι η ομορφιά, παίζει μόνο του μπάλα..

Inside Information, part i

εδώ είμαστε.
μεγάλη αγάπη, πολλές ώρες/μέρες/βδομάδες της ζωής μου.

και δεν το μετανοιώνω.

θέλω να πιστεύω ότι είμαι νοήμων άνθρωπος,
λίγο πολύ, καταλαβαίνω τι παίζει πλέον με το ποδόσφαιρο,
τα λεφτά που είναι στην μέση, το γεγονός ότι μιλάμε για επιχείρηση,
και όχι για ποδοσφαιρικό σύλλογο.

και η λέξη κλειδί είναι η λέξη "πλέον".

πιστεύω ότι κάποτε τα πράγματα ήταν διαφορετικά,
υπήρχε συναίσθημα, και ό,τι συνεπάγεται αυτό.
ξέρω ότι σήμερα τα πράγματα δεν είναι έτσι,
και το μόνο που μετράει είναι το μέγεθος.

αλλά, ευτυχώς ή δυστυχώς, αυτό δεν με σταμάτησε,
γουστάρω να ασχολούμαι.

γουστάρω να είμαι ΠΑΟΚ,
επειδή έχω ακόμα την αλάνα στην ομάδα,
δεν είμαι κάποιο μεγαθήριο, όχι οικονομικά τουλάχιστον.

δεν ξέρω κάποιον να γίνεται ΠΑΟΚ,
λόγω των πρωταθλημάτων ή λόγω των επιτυχιών.
ή κάποια άλλη ομάδα, πέρα των μεγάλων τριών.
και γιαυτό τρέφω σεβασμό για σχεδόν όλους τους φιλάθλους,
πλην των γνωστών "μεγάλων".

Σαν μεγαλύτερη στιγμή πάντως θα θυμάμαι τον τελικό του 2001.
δεν υπάρχουν λόγια να το περιγράψουν αυτό,
ακόμα και τώρα δυσκολεύομαι να το συζητάω,
και να μην χάνομαι σε εκείνες τις μέρες.
Να τρέχουμε μέσα στην εγνατία, πριν ακόμα κλείσει,
να χοροπηδάμε μέσα στο λεωφορείο,
και να τραγουδάει και ο οδηγός μαζί μας,
μία ολόκληρη πόλη στο πόδι, επειδή πήραμε κύπελλο...!!
και τι κύπελλο, 4 στον ολυμπιακό..

νομίζω εκείνες τις μέρες δεν θα τις ξεχάσω ποτέ,
καθώς είναι στιγμές που αισθάνεσαι ζωντανός,
αισθάνεσαι δυνατός, ανίκητος..

κάποτε βέβαια, έμπαινα και μέσα στο γήπεδο, άλλη αίσθηση...
αλλά "πλέον" δεν μπορώ να το κάνω,
και ναι, αυτό είναι το δικό μου απωθημένο,
αυτή ήταν η στιγμή που με άλλαξε, και άλλες 2-3 ακόμα έλε.

αν σταματάς να παίζεις, πρέπει να αναπληρώσεις τις κενές ώρες.
η δικιά μου αναπλήρωση ήταν το part ii λοιπόν...

debut

όπως και η bjork, τότε το 1993, έτσι και εγώ, σήμερα,
την δεύτερη ημέρα του Νοεμβρίου,
κάνω το ντεμπούτο μου στα blogs.

Είναι γεγονός ότι ποτέ δεν ενδιαφέρθηκα σοβαρά για να γράψω κάτι,
ούτε για να διαβάσω επίσης, αλλά τον τελευταίο καιρό,
βρίσκω το κάτι γοητευτικό σε αυτό.
Ενημέρωσα προχθές τους φίλους, "ψάρεψα" είναι το σωστό βέβαια,
για αυτήν την σκέψη, οι αντιδράσεις δεν ήταν αρνητικές,
οπότε την έκανα την μαλακία...

Κάτι αυτή η αγάπη για τον μεταμεσονύχτιο καφέ,
κάτι η ησυχία εδώ, κάτι η μουσική...
θα μπορούσα να γράψω για την μουσική, εύκολα θα βγει.
ούτως ή άλλως, και κλέβω τώρα,
οι μουσικές απόψεις είναι σαν τις κωλοτρυπίδες, όλοι έχουν από από μία.

Και δεν θα αυτοπαγιδευτώ εδώ,
προφανώς θα μιλήσω και για μουσική,
απλά δεν είναι ο σκοπός αυτός, τουλάχιστον, όχι σήμερα.

θα αρχίσω από τα εύκολα πάντως,
θα πιάσω τις μεγάλες αγάπες...

άντε, καλή αρχή  \m/