όχι άλλο grohl

κάτι διάβασα πριν από λίγο,

από έναν ακόμα άνθρωπο που σέβομαι μουσικά,

ότι ο dave grohl έσωσε το ροκεντρόλ. μία λέξη.

ο υπερμαϊντανός grohl,

που εμφανίζεται παντού, παίζει παντού,

χαμογελάει πάντα, γιατί είναι και γαμώ τα παιδιά,

και αυτό είναι το νόημα του ροκ γενικότερα.

ναι.

όχι.

πολύ όχι.

εκτός και αν έχουμε βάλει στο ίδιο τσουβάλι την ροκ με την ποπ.

η taylor swift χαμογελάει πάντα, (ξαναέβγαλε δισκάρα, τι να λέμε),

και έχει έναν πολύ σημαντικό λόγο. 

το όλο image.

η miley cyrus κάνει χοντράδες, 

που κράζουν όλοι, και εμείς προφανώς,

αλλά απευθύνεται σε διαφορετικό κοινό,

σε άλλο κόσμο ρε παιδί μου.

και γιαυτό, όταν το κάνουν οι mastodon,

θα ξενερώσω. 

δεν θα γουστάρω, δεν θα πάθω και κάτι,

αλλά έχω την εντύπωση ότι αν είχαν καλύτερο δίσκο,

δεν θα έβαζαν χοντροκώλες πόντιες να χορεύουν τσιφτετέλια.

το θέμα μας λοιπόν είναι η σχέση του grohl, με το σημερινό ροκεντρόλ.

και θα κάνω τον έξυπνο, πάλι,

και θα πω ότι ο grohl από το 1994, δεν έχει καμία σχέση με το άθλημα.

κάποτε ο lemmy είχε πει ότι για αυτόν οι stones δεν είναι ροκεντρόλ,

αφού πηγαίνουν αεροπλανάτοι, φραγκάτοι, σε κάθε συναυλιακό σκηνικό,

έχουν χάσει το νόημα, αντιθέτως με τους beatles.

όταν ο άλλος, 22 χρονών, έχει σχεδόν 20 μύρια στην τράπεζα,

και κάθε μήνα του σκάνε οι επιταγές, βλέπε nevermind,

πόσο ροκ μπορεί να είναι;;

και άντε, θα με πεις,

δεν το έσωσε αυτός το ροκεντρόλ (μία λέξη),

τι σκατά γίνεται;;

για αρχή, κάτι πήγαν να κάνουν οι arctic monkeys,

αλλά έχει 3-4 χρόνια που νομίζουν ότι είναι 

οι stones μαζί με τους beatles, και τραγουδιστή τον elvis,

και έχω την εντύπωση ότι κάνουν λάθος.

το ροκ δεν θα σωθεί από εκατομμυριούχους 40άρηδες.

ίσως οι hellacopters να έκαναν καλή δουλειά,

ίσως και οι entombed λίγο,

και έτσι όπως τα γράφω αυτά τώρα,

σκέφτομαι ότι όπως αλλάξαμε εμείς,

όπως μεγάλωσε ο κόσμος, 

έτσι μεγαλώνει και αυτό.

ήταν οι nirvana/pearl jam κτλ κτλ κάποτε,

είναι ακόμα οι alice in chains,

αλλά έχω την εντύπωση, πως το όλο κίνημα του ροκ,

το κρατάνε ζωντανό (στα στενά), 

μπάντες όπως οι deftones, οι bring me the horizon,

άνθρωποι που μπορούν να νιώσουν τον 20άρη,

άνθρωποι που πήγαιναν κόντρα στο ρεύμα,

άνθρωποι που βλέπουν την ιστορία αλλιώς.

δεν νομίζω να περιμένει κανείς να ακούσει τον καινούριο hendrix,

δεν παίζει αυτό το σκηνικό.

τότε ήταν αλητεία να παίζεις έτσι κιθάρα,

τώρα είναι αλητεία να χρησιμοποιείς samples πάνω στο breakdown.

ας μην περιμένουμε να ζήσουμε άλλα 90's,

ας περιμένουμε να ακούσουμε τα παιδιά που γεννήθηκαν στα 90's,

να δούμε τι έχουν να πουν,

και όχι τον grohl και τον mccartney να τζαμάρουν στο studio,

με έναν εξοπλισμό που αξίζει όσο μία ολόκληρη πόλη στην αφρική.

το σκάλωμά μου είναι οι bring me the horizon,

που έχουν αρκετά καλούς στίχους,

και μία εκπληκτική μουσική, υπεργυαλισμένη που λέμε,

αλλά ρε φίλε το δίνουν και στο live αυτό, 

οπότε μην γκρινιάζεις.

κλαίω γιατί ακούω hatebreed, meshuggah, και κάτι άλλο,

κάτι δικό τους, κάτι που προσπαθούν να πιάσουν όλες οι άλλες μπάντες.

παρακολουθούμε την μεγαλύτερη metal μπάντ των τελευταίων χρόνων,

καλό θα ήταν να το πάρουμε χαμπάρι τώρα,

πριν είναι αργά.

προσωπικά το έκανα το λάθος, 

όταν άκουσα το count your blessings.

το άκουσα, το γούσταρα,

και ξενέρωσα μόλις είδα τις φάτσες τους.

δεν ήμουν έτοιμος. 

τώρα όμως είναι περίπου 28 χρόνων,

και γαμωτονμπελαμουγαμω ακούγονται ΤΟΣΟ ώριμοι,

όσο δεν παίρνει άλλο.

αυτά τα "παιδάκια" θα σώσουν το metal, το ροκ, ταπανταολα,

γιατί δεν πηγαίνουν με το ρεύμα.

όχι σαν τον άλλον τον γλυκανάλατο τον grohl.

"when did mediocrity and banality became a good image for your children?

i want my children to listen to people who fuckin' rock!

i don't care if they died in pools of their own vommit,

i want someone who plays from his fuckin' heart!"

(από το 7:12 και μετά θα παρακολουθήσετε ένα από τα καλύτερα σημεία στο ίντερνετ)

ποτέ δεν ήταν βολεμένο το ροκ,
ποτέ δεν χαμογελούσε συνεχώς,
ποτέ δεν ήταν όλα καλά, και όλοι συμπαθούσαν τον διπλανό τους.

η τέχνη, η δικιά μας τουλάχιστον,
βγαίνει μέσα από τον πόνο,
αυτό που σε τρώει, αυτό που είναι διέξοδος,
έτσι παίζουν μπάλα οι δικοί μας.

αυτοκαταστροφή ολέ,
πάρε το πιστόλι και πυροβόλησε, 
κάτι τέτοιο.

αλήθεια, οι "σημερινοί" slayer,
πως θα ήταν;
τί θα φορούσαν;
και η ερώτηση του ενός εκατομμυρίου,
τί μουσική θα έπαιζαν...;;

εγώ λέω ότι αυτό το μαλακισμένο,
με τα τατουάζ από 15 χρονών,
με τις απεξαρτήσεις ναρκωτικών,
με το αιώνιο μουστάκι 15χρονου,
αυτό θα δείξει τον δρόμο.

μεταξύ μας, τον δείχνει ήδη.
αν θέλουμε ας κοιτάξουμε,
αν δεν θέλουμε, ας δούμε πόση ώρα έπαιξαν οι saxon προχτές.

προς θεού, δεν λέω να κλείσουμε τα μάτια στην παλιά σχολή,

αλλά είναι κρίμα να χάνουμε την καινούρια σχολή, 

ακούγοντας "τα δικά μας".

θα γίνουμε οι σημερινοί χεβιμεταλάδες (μία λέξη),

και ναι, είναι πιο κοντά από ότι φαντάζεσαι.

ρε σεις, πολύ μοντέρνο ακούγεται αυτό,
κάτι κάνουμε λάθος...

έχεις ξεφύγει από τον κύκλο μικρέ,
άστους να τρέχουν να σε φτάσουν. 

δώσε πόνο.

love will save you (but it won't save me)

είναι τόσα πολλά αυτά που θέλω να γράψω,
που δεν μπορούν να χωρέσουν σε μία λέξη,
μία ατάκα, μία πρόταση, ίσως ένα ολόκληρο κείμενο.

είναι το συναίσθημα που με αφήνει να νιώσω ο συγκεκριμένος,
κάθε φορά να με γεμίζει και διαφορετικά..

έχω πέσει μέσα στα τάρταρα της μαυρίλας,
έχω νιώσει την ελπίδα της θλίψης,
του μόνιμου πόνου, τόσο,
που έχω μουδιάσει από την αλήθεια.

δεν μπορώ να πω ότι είμαι σε αρνητική φάση,
αφού δεν είμαι, ψέματα δεν λέω, με ξέρεις,
απλά είναι εκείνη η παγωνιά που ζεσταίνει,
που λέει ψιθυριστά και ο ποιητής.

τώρα είναι ωραία όμως,
μου βγαίνει σε δημιουργικό,
και δεν έχω απαιτήσεις,
η μεγάλη μαυρίλα είναι παρελθόν, ούτως ή άλλως.

ο λόγος, για ακόμη μία φορά,
είναι ο συνδιασμός κάποιων λέξεων,
συντροφιά με μία επαναλαμβανόμενη ακολουθία μουσικής,
που δεν μπορεί να περιγραφεί,
μπορεί μόνο να εμπεδωθεί,
να βιωθεί, να εισέλθει στα ενδότερα (σου).

εκείνο το λευκό φως που αναβλύζει από το στόμα του άπειρου.
(κάπως έτσι θα ήθελε να ακουγεται ο nick cave να σε πω)

"Love will save you when the ocean splits itself in two
Love will save you when the cold wind blows right through you
Love will save you when the poison eats the precious air
And love will save you from the snake that crawls around down there
But it won't save me

Love will save you from the evil and the greed of ignorant men
And love will save you from the guilt you feel 

when you betray your only friend
Love will save you from yourself when you lose control
And love will save you from all the lies your lover ever told you
But it won't save me

Love will save you from the truth when you think you're free
Love will save you from the cold light of boring reality
Love will save you from the corruption of your lazy-minded soul
And love will save you from your selfish and distorted goals
But it won't save me

Love will save you from the black night and the lightning and the ghost
Love will save you from your misery, then tie you to the bloody post
Love will save you from the hands that pull you down beneath the sea
Love may save all you people, but it will never, never save me
No it won't save me"

με γεμίζει, με ανατριχιάζει,

και δεν μπορώ καν να αρχίσω να εξηγώ το πόσο μου ταιριάζει.

δεν είναι θέμα αγάπης, 

δεν  είναι τόσο επιφανειακό.

η αγάπη, εδώ, συμβολίζει ολόκληρη λογική πάνω στην ζωή,

μιλάει για ανθρώπους που όλοι ξέρουμε,

για ανθρώπους που ίσως είμαστε, ίσως είμασταν.

όλα θα τα κάνει η αγάπη, αλλά όχι σε εμένα.

ίσως επειδή δεν την έχω,

ίσως επειδή δεν την ψάχνω,

ίσως επειδή δεν συμβολίζει αυτό για εμένα.

ίσως επειδή όλα αυτά θα τα κάνω εγώ για μένα,

δεν θα περιμένω κάποιον άλλον.

αυτοί είναι οι swans κυρίες και κύριοι, για εμένα,

αυτό είναι το δείγμα που ίσως ακούσετε,

και ίσως να είναι αρκετό για να έρθετε στην συναυλία τους,

τον δεκέμβριο στην πόλη μας.

την προηγούμενη φορά έπαιξε λίγο, δεν πάλευαν την ζέστη.
τώρα είναι χειμώνας όμως,
και δεν θα υπάρξει έλεος.

(το ότι είχα και δεύτερο κομμάτι που κόλλησα,
αλλά δεν το βρήκα στο youtube, πόσο χιπστερ με κάνει;;)

τώρα που το θυμήθηκα,
θα το ξαναπώ.

είναι τόσο βαθύ το σκοτάδι ρε μήτσο,
που η jarboe, ναι αυτή

είναι απλά ένα γατί,
αν θα μπορούσες να την πεις κάτι τέτοιο,
μπροστά στον τεράστιο κ.Gira.

no dream, no sleep, no suffering

scott o)))

καιρό είχα να κάνω love track στο last.fm

πέρα από τον χαμό, τότε στην αρχή,

δεν το συνήθιζα, η αλήθεια είναι, σαν να το φοβόμουν.

σήμερα που λέτε, 

άκουσα έναν καλό δίσκο (θα τα πούμε ξανά για αυτό νομίζω),

και κάτι που θυμίζει το ιστορικό fatality του kano στο mk1.

εισήλθε απότομα μα σταθερά ένα χέρι,

και μου έβγαλε την καρδιά από την θέση της.

κάθε φορά θα έρχεται μαζί με συντροφιά,
αυτό βλέπω.
ακριβώς ένα χρόνο πριν,
είχα βρει έναν δίσκο που θα με κάνει παρέα για πολλά χρόνια,
και κάπως έτσι έγινε και χθες.

έτσι, όπως έρχονται όλα τα ωραία.
τουλάχιστον έχω την τύχη στην μουσική,
σε κάθε κατάσταση, θετική ή όχι,
πάντα έχω ένα άλμπουμ να θυμάμαι.

δεν ξέρω αν είναι η λύση να κάθομαι και να σκέφτομαι,
αλλά δεν το βλέπω σαν κάτι περίεργο τώρα.

το περίμενα σαν τρελός,
το περίμενα πιο πολύ από ότι το καινούριο at the gates Γιάννη,
και ίσως έκανα καλά.

είναι ένας δίσκος που ανταποκρίνεται στις προσδοκίες σου.

η αρχή είχε γίνει λίγα χρόνια πριν,
όταν οι sunn o))) είχαν πλησιάσει τον κ.Walker,
με σκοπό να τραγουδήσει κάποια κομμάτια στον καινούριο τους δίσκο.

αυτός αρνήθηκε,
αλλά όπως παραδέχτηκε πρόσφατα,
του άρεσε τόσο πολύ η ιδέα,
που από τότε έγραφε κομμάτια για μία πιθανή δουλειά.

ο λόγος που
φέτος έχουμε 2 sunn o))) είναι αυτός.
σε αυτό δεν έγραψαν μουσική, ας πούμε,
"απλά" έπαιξαν στον δίσκο.

το οποίο προφανώς είναι ακόμα πιο άρρωστο.

και ξαφνικά το όλο εγχείρημα ακούγεται τόσο οικείο.
σαν να μην σου φτάνει η επανάληψη,
σαν να παρακαλάς για πιο πρίμα, και πιο μπάσα ταυτόχρονα.

εκεί που θέλει να βγει η ψυχή από το σώμα σου,
αφού πλέον δεν είναι ένα ανθρώπινο μέρος,
υπάρχει η πάθηση μέσα του.

δεν ωραιοποιώ κάτι,
ούτε εξυψώνω, τα έκανα τόσο καιρό, φτάνει τώρα,
απλά αναφέρω ένα γεγονός που με εκφράζει,
ένα συνοθύλευμα ήχων,
μία πρόσθεση συναισθημάτων και πόνου,
μία αφαίρεση ανούσιων αναγκών,
μία ματιά στην απουσία.

δεν αναφέρομαι σε απώλεια,
μιλάω για χαμό.

δεν είναι cult,
δεν είναι ντεμέκ.

είναι τέχνη.
είναι εξωτερίκευση.
είναι η αλήθεια.

αυτό να θυμάσαι όταν θα ακούς το bull.
και το σφυρί που χτυπάει το καρφί.

οι συνειρμοί δικοί σου.

keep movin' on.

fifa '13: the end

ήρθε και αυτή η στιγμή.

μετά από 87 season και περίπου 800 ματς,
ήρθε η ώρα να δούμε τίτλους τέλους.

ας το πάρουμε από την αρχή όμως.

ένα παιχνίδι, μία ομάδα.

έχω περάσει ώρες/ημέρες/βδομάδες ίσως και μήνες της ζωής μου,
παίζοντας παιχνίδια, και δη ποδοσφαιράκια.
πολλές κυριακές που παίζαμε ομαδικώς,
πολλές κυριακές που παίζαμε online,
εναντίων διαφόρων-ξεκάρφωτων αντιπάλων.

εδώ και 1,5 χρόνο έχω κολλήσει με το online για να πω την αλήθεια.
συνήθως απέφευγα αυτήν την επιλογή,
όχι μόνο λόφω tr00ίλας (στα 90΄ς δεν είχε τέτοιες μαλακίες),
αλλά και λόγω της δυσκολίας, το επίπεδο εκεί είναι προφανώς πολύ καλύτερο.

τελικά μία μέρα το αποφάσισα, μάλλον πρέπει να βαριόμουν πολύ,
ή να με είπε ο μικρός μου αδερφός να το δοκιμάσω (παιδί των 00΄ς).

αυτό ήταν.
σχεδόν ολόκληρο το προηγούμενο καλοκαίρι,
η γειτονιά στην Ηλιούπολη άκουγε εμένα και άλλους 2-3,
αρκετά βράδια την εβδομάδα,
να καταριόμαστε τον θεό, την μάνα του,
αυτό που έβγαλε τον θεό, την μάνα του,
τις τριπλίτσες και το σημείο τοποθέτησης της μάνας του χρήστη,
την απλόχερη προσφορά καρκίνου,
σε συγκεκριμένο σημείο της μάνας του αντίπαλου χρήστη,
προτάσεις για επιτόπιο θάνατο-πέσιμο της γραμμής ιντερνέτ του αντιπάλου
(μπας και πάρουμε την νίκη στα χαρτιά),
μακρόχρονες ευχές για θάνατο στο ξύπνημα,
με πλημμύρα σε ολλανδό (alderweireld μεγάλε τριπλέρ),
με ειρωνικά "ΘΘΘ" σε ισπανούς,
με ομοφοβικά-ομοφυλοφυλικά σχόλια σε ιταλούς για τις φράντζες που σίγουρα θα είχαν,
και υπερ-πανυγυρισμούς σε γκολ στο 90',
με εξτρά ευχές στην ισοφάριση μετά το γκολ στο 90',
αν τους είχαμε μπροστά μας, θα κοπανούσαμε τα κεφάλια (τους) σε γωνίες από έπιπλα,
μιλάμε για τέτοια φόρτιση, τέτοια επίπεδα εκνευρισμού,
τέτοια επίπεδα αρτηριακής πίεσης.
γενικά πολύ φασαρία για το τίποτα.

αλλά.

αν δεν το έχεις παίξει, δεν μπορείς να καταλάβεις τι εννοώ.
μία απλή διακλάδωση.
10 κατηγορίες.
ξεκινάς από την τελευταία, την 10η.
10 ματς, με την γνωστή αντιστοιχία πόντων,
νίκη 3 βαθμοί/ισοπαλία 1 βαθμός/ήττα κανένας.
αν δεν περάσεις το πρώτο όριο πέφτεις,
αν είσαι πάνω από αυτό παραμένεις,
και αν καταφέρεις να περάσεις το δεύτερο όριο, ανεβαίνεις κατηγορία.
και έτσι τελειώνει μία season.

αυτό που έκανα για πρώτη φορά, λίγες ώρες πριν,
είναι να είμαι στην πρώτη κατηγορία,
και να πιάσω το ανώτατο όριο.
23 βαθμοί.
7 νίκες, 2 ισοπαλίες. καμία ήττα.

δεν πάει πιο πάνω. δεν έχει.
τερμάτισε.
πρώτη φορά. αυτό ήταν.

περάσαμε πολλές ώρες χαροπαλεύοντας στην 4η, στην 3η,
άντε στα καλά μας και λίγο στην 2η,
αλλά ποτέ στην πρώτη.
τώρα που έμεινα μόνος, το έλιωσα λίγο, το παραδέχομαι,
και κατάφερα να ανταποκριθώ στις προσδοκίες της Ζενιτάρας.

Ζενίτ είσαι, και αδικείσαι. να τα λέμε όλα,
ίσως η χειρότερη ομάδα στα 4,5/5 αστέρια.
αλλά είναι αγάπη, είναι τρέλα, είναι ο Αλεξάντρ,
είναι ο danny....

κρυφογουστάρω που έχω το αουτσάιντερ πάντως,
που δεν έχω το τσίτ, που προσπαθώ να το παλέψω.
και πολλοί ψαρώνουν, δεν είναι ομάδα που διαλέγεται συχνά η Ζενιτάρα,
αλλά όταν έρχεται η στιγμή του σφιξίματος στο Γ,
αυτή η δύσκολη ώρα, η απόκοσμη,
τότε έρχεται από κάποιον που πιθανώς δεν ξέρεις καν το όνομά του.
και δεν σε χάλασε.

το κατάφερα,
και σε λιγότερο από ένα μήνα βγαίνει το 15.
τρελή επιτυχία, το ξέρω.
και όπως είπε και ο κώστας,
σιγά την μαλακία, σοβαρό παιχνίδι βρήκα.

αυτό έχω όμως,
αυτό λιώνω το κορμί,
αυτό με δικαίωσε.

εντάξει, και αυτός

manson for president (M/M)

"έτσι δεν έκαναν και τον manson;;"

αυτό ειπώθηκε δύο μήνες πριν,
από έναν άνθρωπο που δεν τον ξέρω καλά,
μα έχει κεντρίσει το ενδιαφέρον μου,
θα ήθελα να κάνω πολλές συζητήσεις μαζί του,
αλλά δεν είναι αυτό το θέμα,
δεν είναι και της ώρας.

σε μία γρήγορη συζήτηση λοιπόν,
είχαμε σχολάσει, και κάτσαμε να κάνουμε ένα τσιγάρο,
και ειπώθηκε η παραπάνω ατάκα,
που την αποθήκευσα στα πρόχειρα από τότε,
δεν ήθελα να χαθεί ούτε για πλάκα.

το είπε τόσο φυσικά,
κάτι που δεν θα μπορούσα να πω τόσο εύκολα,
με τόσο απλά λόγια. τόσο.

και για να συστηθώ,
αυτήν την στιγμή διαβάζετε λέξεις από έναν μεγάλο υποστηρικτή του marilyn manson.
από τις τάξεις του γυμνασίου είχα μία κλίση κατά εκεί,
ο λόγος της γνωριμίας μας, η μικρή -τότε- ελένη,
και το κοινό επίθετο με την θεά που περπατάει ανάμεσά μας.

εννοείται ότι είχα φρικάρει,
αλλά τότε δεν υπήρχε γιουτουμπ,
δεν μπορούσα να δω τι πράγματα έκανε στα λαιβ του,
οπότε, έπαιρνα το cd, το έβαζα να παίζει,
και καθόμουν με το χαρτάκι να διαβάζω στίχους,
και να συνδυάζω τις εικόνες που έφερνα εγώ στο μυαλό μου,
με αυτό που άκουγα.

(κάποτε ήταν έτσι, θυμάσαι ε;;)

τα εξώφυλλα ήταν κάπως ξεκάθαρα βέβαια,
οι εικόνες μέσα ήταν και αυτές ξεκάθαρες,
δεν μπέρδευες κάτι,
παρόλα αυτά, ήταν κάτι εξαιρετικό,
κάτι που δεν είχες ακούσει ξανά..

πρέπει να παραδεχτούμε, όλοι προφανώς,
πως αν κρίνεις έτσι τον manson,
δύσκολα θα φτάσεις σε αρνητικό συμπέρασμα,
ειδικά αν μιλάς για την εξαιρετική τριλογία
(antichrist/mechanical/holywood),
τότε αναφέρεσαι σε μυθικούς δίσκους.

όλο αυτό, τον έφερε σε μία θέση, ένα status που λένε και στο χωρίο,
που δεν έβλεπε τι του ερχόταν.
ίσως άλλαζε κάτι, δεν ξέρω,
ίσως να σταματούσε κάπου,
αλλά έξω από τον χορό..

πάντα είχα την εντύπωση πως ήταν ένας αρκετά έξυπνος άνθρωπος,
δεν πίστευα πως είναι απλά ένας ακόμα κάφρος,
και αυτό, στα δικά μου μάτια,
το απέδειξε κατόπιν εορτής, όπως αποδείχτηκε.

τα τελευταία δέκα δευτερόλεπτα είναι όλα τα λεφτά.
θα μπορούσα να γράψω έπη, για αυτό που είπε,
θα μπορούσα να το κάνω διαφήμιση,
εδώ δείχνει ότι είναι ένας από εμάς,
ότι όλο αυτό που κάνει, το ακραίο,
είναι απλά ένα δίωρο στην καθημερινότητά του.

σε σχεδόν 4 λεπτά,
μπορούμε να βγάλουμε μία άκρη για το τι συνέβη τότε,
ποιός φταίει, ποιός το προκάλεσε,
ποιός ωφελήθηκε από αυτό, και ποιός όχι.

δεν μπορώ να πω πως αισθάνομαι συνωμοσιολόγος,
αλλά αυτό είναι τουλάχιστον περίεργο,
σε κινεί την περιέργεια, όπως να το δεις..

ήταν ο καιρός που είχε πάρει τα πάνω του,
και η μουσική βιομηχανία, η καλή, η δικιά μας, ροκεντρολ και έτσι,
είχε καιρό να βγει στην φόρα, όπως έγινε στα 80's ας πούμε.

το μόνο που είχε συνέβη τότε,
ήταν τα γεγονότα στην νορβηγία, black metal και έτσι,
αλλά αυτά ήταν πολύ μακριά,
και επίσης δεν τους πολυέπαιρνε τους αμερικάνοι να χωθούν εκεί.
από την άλλη, αν θέλανε, ας πηγαίνανε πάνω σε κανά βουνό οι χριστιανοί,
να βλέπαμε πόσοι θα γυρνούσαν (γύρναγαν),
να κάναμε και προπόνηση στην πράξη της αφαίρεσης.

έτσι, έγινε το μαύρο πρόβατο της γενιάς μας,
χωρίς ακριβώς να το προκαλέσει,
δεν ξέρω αν το ήθελε κιόλας,
αλλά αυτό έγινε.

και από τότε δεν μπορώ να πω πως έχει πάρει τα πάνω του.
υπάρχει μία περίπτωση να μας βγήκε ευαίσθητος ο κ.Manson,
και να το πήρε πολύ κατάκαρδα το όλο θέμα,
αν ήμουν εγώ ας πούμε, δεν θα ίδρωνε η πλάτη μου, κυριολεκτικά.

τελευταία την έχει δει ηθοποιός,
και καλά ξηγιέται, αφού έχει να βγάλει καλό δίσκο 10 χρόνια..

πολλές φορές η μουσική (μας) έγινε δούρειος ίππος κάποιου,
κάποιες από αυτές τις μάθαμε.
για όλες τις υπόλοιπες, υπάρχει η mastercard.

this is my truth (tell me yours)

λέω να αποσυρθώ.

να σταματήσω, να δω την ζωή αλλιώς,
μάλλον δεν την βλέπω με την ορθή προοπτική.

όλοι μιλάνε, και τίποτα δεν λένε.
παντού βλέπω λέξεις, αλλά καμία πρόταση.
καμία σύνδεση.

έχει μισή ώρα,
διαβάζω, και δεν μου έχει μείνει τίποτα,
ένα κενό, αποψάρες όλοι,
χωρίς λόγο ύπαρξης,
χωρίς δικαιολόγηση τουλάχιστον.
όλοι οι έλληνες είμαστε dj φάση.

ίσως πάλι να με πιάνει το νορβηγικό μου,
το ποντιακό μου, το σοβιετικό μου.

έχουμε χαθεί στην πληροφορία,
μιλάμε για τα πάντα, και τίποτα δεν λέμε,
τίποτα δεν στηρίζουμε,
απλά δηλώνουμε εμμέσως ότι το google είναι φίλος μας,
και δίνουμε πόνο,
σαν να παραθέτουμε βιβλιογραφία,
αφού ο σκοπός αγιάζει τα μέσα.

έχουν διαλυθεί τα βιώματα,
έχει επέλθει η .. αντικειμενικότητα,
έχει φύγει η άποψη,
μιλάμε για το πολιτικά ορθό πάντοτε,
αναλόγως στον ποιόν απευθυνόμαστε βέβαια..

δεν ξέρω τι ακριβώς το δημιουργεί αυτό,
αλλά εξηγήστε μου πως γίνεται να βλέπεις deftones,
και συγκεκριμένα αυτό, αλλά να μην σου βγάζει συναίσθημα;
(ο ήχος στο βίντεο προφανώς δεν είναι καλός, αλλά....)

ρε γαμώτο, εγώ βλέπω το βίντεο,
και με σηκώνεται η τρίχα,
πως γίνεται να μην έπιασες εσύ αυτό το συναίσθημα;

φοβάμαι.
μάλλον κάνω κάτι λάθος, ξαναλέω,
μήπως και έρθει η απάντηση,
και με κοιτάξει στα τεράστια, μπιρμπιλωτά μάτια μου.

προσωπικά μιλώντας,
έχω αγαπήσει από μικρός την μουσική,
και δη την pop μουσική,
χωρίς να ντρέπομαι, χωρίς να το κρύβω.

δεν το έκανα μόλις έγινε της μοδός ο μπίγαλης,
όταν αγαπήσαμε όλοι ξαφνικά τον ρακιτζή.

δεν αισθάνομαι γκουρού,
ίσως παίξει και αυτή η ατάκα,
αλλά είμαι πολύ μακριά από αυτό,
δεν παίζει να γίνω, δεν υπάρχει περίπτωση να το παίξω αυτό το παιχνίδι.

δεν πιστεύω ότι γράφω και ιδιαίτερα,
αλλά το κάνω,
και κάπως έτσι είναι και η επαφή μου με την μουσική.

έχει χαθεί η ουσία νομίζω,
στον πόλεμο της διαφορετικότητας,
θέλουμε να το πάμε άφοβα,
να μην χυθεί αίμα πουθενά,
αλλά όπως έχουμε μάθει, τίποτα δεν ανταποκρίνεται σε αυτό.

δεν θέλω να διαβάζω ουτοπίες,
δεν θέλω να κάνω καφέ,
και οι λέξεις να μην γίνονται εικόνες μπροστά μου,
να μην υπάρχει σύνδεση του προσώπου, με το νόημα, με το θέμα,
αλλά πάλι, ίσως δεν απευθύνεσαι σε εμένα.

δεν έχει πλάκα να βάζεις πάντα το ίδιο γκολ,
δεν έχει νόημα, δεν έχει λόγο ύπαρξης.
και ας είναι γκολ, και ας είναι ο στόχος.
θέλω τον δικό σου τρόπο,
την δική σου λογική,
όχι μία μίξη της λογικής των σημερινών διπλανών σου,
με τις extraordinary ατάκες χιπστεράδων..

κουράστηκα ρε μήτσο,
και δεν είναι υπεράνω αυτό που σε λέω,
στεναχώρια είναι,
ένα ασπρόμαυρο γαμώτο που κανείς δεν γράφει για τους amenra,
κανείς δεν μιλάει για το boden του,
για κάτι τόσο δύσκολο,
αλλά και τόσο ουσιαστικό ταυτόχρονα.

[i call out,
and all the brothers in the world; they hear me.
but the pain remains the same]

σε όλους αρέσει η αλήθεια,
απλά εγώ θέλω να ακούσω την δική σου,
αυτό είναι το νόημα, αυτό κράτα.

ας αγκαλιάσουμε τα αισθήματά μας,
τις πληγές μας (παλιό),
και ας μιλήσουμε από την καρδιά μας,
ας προσπαθήσουμε να μοιραστούμε αυτό που κρύβουμε εκεί πίσω στο σκοτάδι,
δεν υπάρχει σωστό και λάθος,
εμείς φτιάχνουμε τα φράγματα.

δεν υπάρχουν βέβαια,
και το ξέρεις πολύ καλά,
μην χτίζεις τοίχους, χτίσε γέφυρες για 'μας.

the general.

χειμώνας 200-κάτι, δεν πολυθυμάμαι,
δεν έχει και σημασία η ημερομηνία άλλωστε,
αυτό που έχει σημασία είναι ότι
ο γιώργος απόρησε που δεν ακούγαγα (τοπικό) faith no more.

"king for a day" με λέει,
"έχεις και φίλο τον ντουτς ρε",
και σχεδόν αρχίζω να ντρέπομαι,
τι ακριβώς χάνω τόσο καιρό,
γιατί να επιμένει τόσο πολύ....;;;

φεύγουμε από το μικρό καφέ,
και όντως το πρώτο πράγμα που κάνω είναι να πάω σπίτι,
για να ακούσω τον δίσκο.

τον οποίο είχα ακούσει ξανά,
2-3 κομμάτι σίγουρα, ναι τα ξέρω τελικά,
απλά δεν είχα όνομα και τίτλο στον ήχο.

το evidence έπαιζε παντού στα 90'ς,
το ricochet το έλιωνε ο ντίτοξ στο σίλβερ,
και αρχίζει ο χαμός.

τα έχουν όλα.
ηρεμία, φασαρία, ποιότητα, χαμό,
έχω χάσει την μπάλα,
και το όλο γεγονός εκτοξεύεται όταν αρχίζω να τους βλέπω στο youtube.

σίγουρα δεν ήταν "τόσο" σκληροί στον ήχο τους,
αλλά στα live έβγαινε απίστευτη ενέργεια.

και τώρα λοιπόν,
ας μπούμε στο θέμα μας.

απορώ με τον εαυτό μου,
έχω γράψει για την όποια μαλακία,
και δεν έχω γράψει ακόμα για τον πλανητάρχη,
ποτέ δεν είναι αργά βέβαια,
αλλά δεν μπορώ να μην αναφέρω και την τραγικότητα της κατάστασης.

Michael Allan Patton σε λέω.

είναι από αυτούς που έχουν συγκεκριμένο κοινό,
fangirls/φανμπόιδες,
κάτι το οποίο είναι ιδιαίτερα άσχημο,
ειδικά αν σκεφτείς ότι μιλάμε για έναν άνθρωπο περίεργο,
που έχει τραγουδήσει death metal, grindcore,
rap, ιταλικά, κλασσική μουσική, trip hop, jazz, pop,
και εδώ απλά σταματάω να αναφέρω είδη,
προφανώς θα είναι και άλλα..

δεν γίνεται λοιπόν,
ο κλασσικός ψαγμένος μεταλάς που δεν έχει ακούσει νότα από hip hop
(και μαγκιά του, δεν το λέω σαν αρνητικό)
να προσκυνάει τις δουλειές του με τον rahzel,
το οποίο δεν είναι απλό hip hop,
αλλά beatbox-freestyle, δενμπορωαλλοκαηκα.

λέει mike patton όμως, οπότε είναι cool.
γουστάρουν και τα γκομενάκια. εδώ είσαι.

δεν γίνεται να σε αρέσει το "the stone: issue one"
ένας δίσκος του zorn, με τον patton στα φωνητικά,
ο οποίος είναι:
improvised avant-garde jazz.
και για να κλείσει και το ανέκδοτο, είναι και ζωντανός. live.

και όμως υπάρχουν ανάμεσά μας άνθρωποι,
που μας λένε ότι τα εκτιμούν όλα αυτά.
το κάνω θέμα γιατί προφανώς με ενοχλεί,
αλλά ευτυχώς υπάρχει απάντηση,
από τον ίδιο, μπας και στρώσουμε χαρακτήρα ομαδικώς

(η απάντηση βρίσκεται ακριβώς στο 3:00-3:03,
αλλά δείτε ολόκληρη την συνέντευξη, αξίζει)

και αφού το ξεκαθαρίσαμε και αυτό, πάμε παρακάτω..

ελπίζω να μην τον αδικώ,
αλλά όλη του η αύρα μου θυμίζει 90's.
όλο αυτό το στήσιμο,
τα ρούχα, το χτύπημα στην σκηνή,
θυμίζει 90's.

ίσως και να κάνω λάθος,
ίσως εγώ να το έχω συνδέσει έτσι,
ίσως αν του το πεις να σου σκάσει μία στην μύτη,
αλλά το λέω με τον απολύτως θετικό τρόπο.

είναι το mancrush μου άλλωστε,
δεν μπορώ να το κρύψω..

ο λόγος που τα γράφω αυτά είναι ένα post ενός καλού φίλου,
ένα βιντεάκι από έναν τύπο να τραγουδάει,
στην καλύτερη παράφωνα,
και μου ήρθε σαν απάντηση ίσως η πιο σαλταρισμένη στιγμή των fantomas.

του έπεσαν τα μαλλιά (λες και ήθελε βοήθεια ξερωγω),
δεν ήξερε, προφανώς, τι έβλεπε,
και στα καπάκια του έστειλα το evidence να ακούσει.
και του άρεσε.
προφανώς.

αυτός ο patton λοιπόν,
είναι μάλλον ο πιο ολοκληρωμένος μουσικός της γενιάς μας.

σε τέτοιο βαθμό,
που δεν μπορούμε να τον παρακολουθήσουμε.
έχει ξεφύγει χρόνια από τον κύκλο,
και τρέχει μπροστά μόνος..

μουσική, ταινίες, video games....
(ίσως τον ξέρεις από την φωνή του στα:
portal/darkness 1+2/bionic commando/left for dead 1+2/last of us)

δεν μπορώ να ξεχάσω την πρώτη ακρόαση ενός κομματιού από:
lovage/faith no more/fantomas/peeping tom.

τόσο διαφορετικά μεταξύ τους,
τόσο δικά του, τόσο άρρωστα.

θα μπορούσα να κάνω μία playlist ολόκληρης ημέρας,
με διαφορετικά είδη, διαφορετικές μουσικές,
για διαφορετικές ώρες, που να είναι μόνο η φωνή του αποπάνω.

κινδυνεύω να ακουστώ και εγώ φανμπόις,
αλλά το δηλώνω ότι δεν μπορώ να ακούσω ό,τι έχει γράψει.
κάποια απλά δεν μου κάθονται,
χωρίς να λέω ότι είναι άσχημα,
απλά δεν είναι για μένα..

εδώ να αναφέρω ένα μεγάλο κοινό που έχω με τον συγκεκριμένο,
αλλά και μία τεράστια διαφορά.

το κοινό είναι η απόλυτη αγάπη μας για τον καφέ,
κανέναν αλκοόλ, κανένα ντράγκι,
δεν μπορεί να συγκριθεί με τον καφέ,
έχει πει, και δεν θα μπορούσε να πει κάτι πιο κοντά στα δικά μου δεδομένα.

εκεί που χωρίζουν οι δρόμοι μας είναι στην δημιουργία τραγουδιών.
έχει παραδεχτεί δημόσια, κάπου κατά το 1992 αν θυμάμαι καλά,
ότι δεν δίνει πολύ σημασία στον στίχο.
η μουσική τον ενδιαφέρει, η ερμηνεία,
αλλά όχι ο στίχος.

δεν πειράζει, δεν θα μαλώσουμε, δεν χρειάζεται.

έχεις την καλύτερη αντρική φωνή των τελευταίων 25 χρόνων,
έχεις τις μεγαλύτερες κοχόνες, μετά τον pablo garcia ετσε,
που έχει δει η μουσική βιομηχανία,
είσαι όσο κυνικός πρέπει,
και μέσα στον χαμό,
ΟΛΟΙ λένε ότι είσαι ο μεγαλύτερος επαγγελματίας που έχουν δει,
δεν αφήνεις τίποτα στην τύχη, όλα είναι στο σχέδιο,
όπως έχεις δηλώσει και για τους fantomas,
πως δεν είναι ένα μέρος για αυτοσχεδιασμό,
και όμως στα δικά μου αυτιά ακούγεται ό,τι πιο άναρχο έχω ακούσει ποτέ.

η ιστορική δήλωσή σου για τους wolfmother,
η ατάκα σου για τον καλύτερο μήνα του χρόνου,
και η απορία σου γιατί δεν το είχε κάνει κανείς ήδη δίσκο,
όλα αυτά και τίποτα, μαζί,
σε κάνουν το είδωλό μας,
τον άνθρωπό μας,
και η ακρόαση του just a man,
ξημερώματα, μεθυσμένοι,
έναν λόγο για να τραγουδήσεις κάτι σε μία κοπέλα,
να ερωτευτείς μέσα στην ζάλη,
να εξηγήσεις γιατί κάθε βράδυ κλείνεις τα μάτια σου πριν κοιμηθείς..

(ρε μπας και είμαι φανμπόις τελικά...;;)

patton είσαι.