this is my truth (tell me yours)

λέω να αποσυρθώ.

να σταματήσω, να δω την ζωή αλλιώς,
μάλλον δεν την βλέπω με την ορθή προοπτική.

όλοι μιλάνε, και τίποτα δεν λένε.
παντού βλέπω λέξεις, αλλά καμία πρόταση.
καμία σύνδεση.

έχει μισή ώρα,
διαβάζω, και δεν μου έχει μείνει τίποτα,
ένα κενό, αποψάρες όλοι,
χωρίς λόγο ύπαρξης,
χωρίς δικαιολόγηση τουλάχιστον.
όλοι οι έλληνες είμαστε dj φάση.

ίσως πάλι να με πιάνει το νορβηγικό μου,
το ποντιακό μου, το σοβιετικό μου.

έχουμε χαθεί στην πληροφορία,
μιλάμε για τα πάντα, και τίποτα δεν λέμε,
τίποτα δεν στηρίζουμε,
απλά δηλώνουμε εμμέσως ότι το google είναι φίλος μας,
και δίνουμε πόνο,
σαν να παραθέτουμε βιβλιογραφία,
αφού ο σκοπός αγιάζει τα μέσα.

έχουν διαλυθεί τα βιώματα,
έχει επέλθει η .. αντικειμενικότητα,
έχει φύγει η άποψη,
μιλάμε για το πολιτικά ορθό πάντοτε,
αναλόγως στον ποιόν απευθυνόμαστε βέβαια..

δεν ξέρω τι ακριβώς το δημιουργεί αυτό,
αλλά εξηγήστε μου πως γίνεται να βλέπεις deftones,
και συγκεκριμένα αυτό, αλλά να μην σου βγάζει συναίσθημα;
(ο ήχος στο βίντεο προφανώς δεν είναι καλός, αλλά....)

ρε γαμώτο, εγώ βλέπω το βίντεο,
και με σηκώνεται η τρίχα,
πως γίνεται να μην έπιασες εσύ αυτό το συναίσθημα;

φοβάμαι.
μάλλον κάνω κάτι λάθος, ξαναλέω,
μήπως και έρθει η απάντηση,
και με κοιτάξει στα τεράστια, μπιρμπιλωτά μάτια μου.

προσωπικά μιλώντας,
έχω αγαπήσει από μικρός την μουσική,
και δη την pop μουσική,
χωρίς να ντρέπομαι, χωρίς να το κρύβω.

δεν το έκανα μόλις έγινε της μοδός ο μπίγαλης,
όταν αγαπήσαμε όλοι ξαφνικά τον ρακιτζή.

δεν αισθάνομαι γκουρού,
ίσως παίξει και αυτή η ατάκα,
αλλά είμαι πολύ μακριά από αυτό,
δεν παίζει να γίνω, δεν υπάρχει περίπτωση να το παίξω αυτό το παιχνίδι.

δεν πιστεύω ότι γράφω και ιδιαίτερα,
αλλά το κάνω,
και κάπως έτσι είναι και η επαφή μου με την μουσική.

έχει χαθεί η ουσία νομίζω,
στον πόλεμο της διαφορετικότητας,
θέλουμε να το πάμε άφοβα,
να μην χυθεί αίμα πουθενά,
αλλά όπως έχουμε μάθει, τίποτα δεν ανταποκρίνεται σε αυτό.

δεν θέλω να διαβάζω ουτοπίες,
δεν θέλω να κάνω καφέ,
και οι λέξεις να μην γίνονται εικόνες μπροστά μου,
να μην υπάρχει σύνδεση του προσώπου, με το νόημα, με το θέμα,
αλλά πάλι, ίσως δεν απευθύνεσαι σε εμένα.

δεν έχει πλάκα να βάζεις πάντα το ίδιο γκολ,
δεν έχει νόημα, δεν έχει λόγο ύπαρξης.
και ας είναι γκολ, και ας είναι ο στόχος.
θέλω τον δικό σου τρόπο,
την δική σου λογική,
όχι μία μίξη της λογικής των σημερινών διπλανών σου,
με τις extraordinary ατάκες χιπστεράδων..

κουράστηκα ρε μήτσο,
και δεν είναι υπεράνω αυτό που σε λέω,
στεναχώρια είναι,
ένα ασπρόμαυρο γαμώτο που κανείς δεν γράφει για τους amenra,
κανείς δεν μιλάει για το boden του,
για κάτι τόσο δύσκολο,
αλλά και τόσο ουσιαστικό ταυτόχρονα.

[i call out,
and all the brothers in the world; they hear me.
but the pain remains the same]

σε όλους αρέσει η αλήθεια,
απλά εγώ θέλω να ακούσω την δική σου,
αυτό είναι το νόημα, αυτό κράτα.

ας αγκαλιάσουμε τα αισθήματά μας,
τις πληγές μας (παλιό),
και ας μιλήσουμε από την καρδιά μας,
ας προσπαθήσουμε να μοιραστούμε αυτό που κρύβουμε εκεί πίσω στο σκοτάδι,
δεν υπάρχει σωστό και λάθος,
εμείς φτιάχνουμε τα φράγματα.

δεν υπάρχουν βέβαια,
και το ξέρεις πολύ καλά,
μην χτίζεις τοίχους, χτίσε γέφυρες για 'μας.