Κάθομαι και λιώνω στο fifa που λες,
division 2 αέρα, και έχει ο θεός,
και βάζω μουσικούλες, κάνω pause για καφέ και τα συναφή,
και περνάει όμορφα η ώρα.
Πριν από λίγο άνοιξα το facebook,
και είδα την ανάρτηση των μεγάλων-τεράστιων-καιδενξερωγωτι paramore.
Εννοείται αγαπάμε paramore,
αλλα οκ, όποιος το διαβάζει αυτό τώρα, ήδη το ξέρει,
πάμε παρακάτω λοιπόν.
η ανάρτηση αναφέρει το εξής:
"There are 14 videos on the Official Paramore Music Videos playlist on YouTube... which one is your favorite?"
οι "ψαγμένοι" ίσως νιώθετε ήδη τι θα πω.
14 βίντεο, ωραία. Paramore όλα, μια χαρά, 3 άλμπουμ, 14 βίντεο, ποιος είσαι ρε φίλε, τα έσπασες όλα.
Για την ακρίβεια, 13 βίντεο από 3 άλμπουμ, και ένα που είναι στον αέρα, το monster, που γράφτηκε για soundtrack, ίδια φάση ακριβώς με το decode.
Και φτάσαμε στο ψητό.
πλέον οι αγαπημένοι paramore, δεν είναι paramore. είναι η Hayley και η παρέα της.
γιατί hayley??
μην με κοιτάς περίεργα, ξέρεις για πιο πράγμα μιλάω.
Είχε γίνει ένας χαμός πέρυσι που λες, καθώς θέλανε να κάνουνε τους paramore, μπάντα της κοπελιάς πιο πάνω.
και δικαίως, η μικρή έχει αστέρι, κανείς δεν το συζητάει αυτό.
αλλά όχι έτσι, μην διώξεις τα 2 ιδρυτικά μέλη της μπάντας, για να της δώσεις ακόμα πιο πολύ δύναμη, αστέρι έχει λέμε, θα λάμψει..
σαν αποτέλεσμα αυτής της κατάστασης λοιπόν, έμεινε μόνο η κοπέλα και ο μπασίστας, οι οποίοι σήμερα είναι οι paramore, μία μπάντα που ούτε σκέφτηκαν να φτιάξουν, ούτε τίποτα παρόμοιο, αλλονών ιδέα ήταν.
13 βίντεο από τα 14 λοιπόν.
στο 14, πάλι το ίδιο όνομα έχει απο πάνω, αλλά πλέον μιλάμε για άλλο πράγμα, και πραγματικά απορώ πως δεν ντρέπονται κάποιοι άνθρωποι, στον βωμό του χρήματος, και της δόξας μην ξεχνιόμαστε, να ποδοπατούν ό,τι βρίσκουν στο διάβα τους.
και μην ακούσω πως "οκ, σιγά το group, μουσική για ανήλικα κορίτσια είναι".
όχι, και όχι.
δεν είμαι ανήλικο κορίτσι, ενήλικο είμαι, και εμένα αυτό που με προβληματίζει είναι η δύναμη που φαίνεται πως έχουν οι εταιρίες, να σηκώνουν και να κατεβάζουν συγκροτήματα, από την μία μέρα στην άλλη.
δεν ξέρω πόσες φορές έχει ξαναγίνει κάτι τέτοιο, ή πόσες φορές έγινε κάτι τέτοιο και το μάθαμε, αλλά αυτό προσωπικά με πόνεσε πάρα πολύ, μάλλον λόγω του φανμποισμού μου.
και δυστυχώς, όσο ωραία φωνή και να έχεις, όσο καλή σκηνική παρουσία, ας είσαι απίστευτα sexy, και ας έχεις και φανταστικά χέρια, αυτό που συνέβη, έσπασε το γυαλί μεταξύ μας hayley, και ας μην θέλω να το παραδεχτώ ανοιχτά..
άντε πάλι, μην με κοιτάς λεω, ξέρεις τι θα σου πω....
εντάξει, γύρισα από την ολλανδία,
και τολμώ να πω πως τα πράγματα ήταν όπως τα περίμενα, μέσες-άκρες.
και οι έλληνες, εμείς δηλαδή,
όπως μας περίμενα είμαστε.
χειρόφρενα πάνω στις γέφυρες, με μάκη χριστοδουλόπουλο στα τέρματα.
ε οκ, είναι στο dna τελικά, δεν παίζει.
και γύρισα.
και τι κατάλαβα??
δεν θα γκρινιάξω, στο amsterdam δεν θα μπορούσα να μείνω,
από το λίγο που είδα.
αλλά στο leiden εύκολα. πολύ εύκολα.
όσο γειτονιά πρέπει, όσο ξεχαρβάλωμα χρειάζεται επίσης.
και γύρισα.
και ένιωσα μαλάκας.
πριν πατήσω το πόδι μου στην πατρίδα, σε λέω,
νιώθω ελλάδα.
στην ουδέτερη ζυρίχη, εκεί που θα έπαιρνα το plane για πίσω,
αρχίζει ξαφνικά, από το πουθενά, να μπερδεύεται ο κόσμος,
να κάνει τρεις σειρές για να μπει στο plane που λέγαμε,
για να κάτσει στις αριθμημένες θέσεις, να γκρινιάζει, να φωνάζει,
και εγώ να χαμογελάω κλαίγοντας, γιατί ρε συ Μήτσο,
καλά μας κάνουνε ρε συ.
Πρέπει να αυτοκτονήσουν αυτήν την γενιά των 40-50 πρώην αριστερών.
ντεμέκ ανοιχτόμυαλοι, τα μυαλά μας πονέσανε, δεν μπορώ άλλο.
και όπως κάθε φορά,
δεν μπήκα να γράψω την εξυπνάδα μου για κανέναν άλλον λόγο,
αλλά για το κομμάτι που κόλλησα πάλι.
Passive/aggressive bullshit
δεν γίνεται, θα αρχίσω να νομίζω ότι δεν ακούω μουσική,
απλά πατάω το play και χάνομαι, φεύγω αλλού,
δεν γίνεται.
πόσο μου ταιριάζει αυτό το κομμάτι,
με πόσα "δικά" μας πράγματα...
αφού ρε Μήτσο δεν πάει αλλιώς το πράμα,
πρέπει να κουνήσουμε και εμείς το χέρι μας,
δεν γίνεται να τα περιμένουμε όλα στο πιάτο,
πρέπει να κάνουμε και εχθρούς,
ΠΡΕΠΕΙ να κάνουμε κάποιους να αισθανθούν άβολα,
να τους ξεκουνήσουμε από τα θεμέλιά τους.
αληθινό έπος,
από τα "maybe you are better off this way",
μέχρι το ιστορικό "it's your right and your ability, to become my perfect enemy".
τροφή για σκέψη,
καθώς όλα δείχνουν πως πρέπει να αλλάξουμε,
αυτή είναι η μαγική λέξη, και εγώ αυτό θα κάνω, το δηλώνω.
πάντα ανατρίχιαζα (κυριολεκτικά),
στο "why can't you turn against me? you fuckin' dissapoint me",
και σήμερα το νιώθω περισσότερο από ποτέ.
Σε μία βδομάδα θα είμαστε ολλανδία,
για να δούμε μία άλλη πατρίδα,
μία wannabe πατρίδα για κάποιους,
τον λεγόμενο παράδεισο για κάποιους άλλους.
οκ, ίσως μιλάμε για τους ίδιους.
ό,τι πιο ντεμέκ έχω ακούσει στην ζωή μου πάντως,
έχει την λέξη ολλανδία μέσα, δεν ξέρω τι φταίει για αυτό,
αλλά ίσως μπορώ να μαντέψω.
όχι ρε παιδιά,
δεν έχω πάει στην ολλανδία,
δεν έχω κάνει μπάφους μέσα σε μαγαζιά,
και προφανώς δεν ξέρω τι χάνω.
είναι υπέροχο να βάζεις την δική σου/δική μας λογική,
σε έναν άλλο, προφανώς πιο απελευθερωμένο λαό.
η οποία λογική βέβαια μας έφερε στο σήμερα,
αλλά αυτό λίγη σημασία έχει.
αυτό που έχει σημασία είναι ότι για λίγο καιρό, ένας φίλος δεν θα είναι μόνος,
και θα μιλάει ελληνικά στην μέση του πουθενά.
στο μυαλό μου το έχω σαν κάτι πολύ σημαντικό,
τουλάχιστον αγχολυτικό.
είναι γεγονός πάντως ότι έχω ακούσει πολύ καλά λόγια γενικότερα,
ένα πολύ όμορφο μέρος, πολύ ανθρώπινο,
και ο πήχης έχει ανέβει,
περιμένω να δω ωραία πράγματα..
θα τα σπάσουμε όλα ρε,
μην μασάς τίποτα, ερχόμαστε.
είναι όλη μου η εφηβεία,
ό,τι θυμάμαι από το γυμνάσιο, ό,τι έχει απομείνει όρθιο.
Ξεκίνησε σαν παιχνίδι,
να περάσω την ώρα μου ήθελα άλλωστε,
και σήμερα μιλάμε για κάτι παραπάνω από αγάπη,
έχει γίνει τρόπος ζωής.
Ας το πάρω από την αρχή λοιπόν.
Ένα δωμάτιο γεμάτο από ξένη μουσική,
και εγώ ίσα ίσα να ξέρω τα βασικά "how are you" και τέτοια.
ήμουν δεν ήμουν 10, αλλά από περιέργεια, άλλο τίποτα.
Και εκεί που κάθομαι βλέπω σε μία κασσέτα ελληνικά γράμματα.
"τρύπες" λέει.
άντε να δούμε, πάρτυ στον 13ο όροφο ο τίτλος,
και παθαίνω πλάκα, 4 το μεσημέρι και η ένταση είναι στα τέρματα.
αυτό ήταν,
έπαθα παράκρουση, και ακόμα να συνέλθω.
"ντροπή για τα μάτια σου, ντροπή,
να είναι άδεια σαν τα ποτήρια μας"
ο πρώτος στίχος που θυμάμαι,
και πως έκατσε ρε συ,
τον ένιωσα μέχρι το κόκκαλο, παιδάκι τετάρτης δημοτικού,
να κάθομαι να αναλύω τους στίχους του αγγελάκα.
Μία πλευρά το πάρτυ λοιπόν,
η άλλη ο παράδεισος.
τετράδιο, μολύβι, και πάμε μπρος πίσω στο walkman,
για να σημειώσουμε τους στίχους,
να υπάρχουν καθαρογραμένοι ρε παιδί μου.
και το ταξίδι, που ποτέ δεν τελειώνει, μόλις άρχισε.
κράτα το σόου μαιμού,
όργια στην αμνησία.
και περιμένω. και περιμένω.
και έρχεται το αποτελειωτικό χτύπημα.
Κεφάλι Γεμάτο Χρυσάφι.
οκ, προσπερνάω πολλά, αλλά χρειάζεται.
να κάνω "skip" το δεύτερο track,
και έχω μία θλίψη που είναι τόσο μεγάλη..
καινούρια ζάλη, πατρίδα, απο πόλη σε πόλη..
Τόσες αναμνήσεις, τόσες στιγμές..
Ακούγεται τόσο αστείο, αλλά ακόμα δεν έχω ξεχάσει ούτε ένα στίχο,
ούτε μία νότα από όλα αυτά.
Κάθησα και διάβασα τα βιβλία του ξανά,
και πάλι ήρθε αυτό το συναίσθημα,
αυτή η γεύση που είχα τότε,
τότε που τα άκουγα όλα αυτά για πρώτη φορά.
Τόσο σταθερή πορεία,
τόσο αληθινή, όσο και εμείς που μεγαλώναμε.
Όσο σκληρή, τόσο μελωδική.
Μοναχική.
Όχι ακριβώς μοναχική όμως,
γιατί πάντα υπήρχε ένα τραγούδι να σε ταξιδέψει εκεί που θέλεις,
να σε βάλει να σκεφτείς αυτό που αγνόησες,
να αγαπήσεις ένα φόβο.
Κάποτε κάποιες λέξεις σάπιζαν μέσα μου,
και δεν ήθελαν να βγουν,
κάποιες ελπίδες με οδηγούσαν στην πιο γλυκιά αυταπάτη,
κάποιον φόβο είχα αγαπήσει πάλι.
και έρχομαι σήμερα εδώ,
εδώ που το τώρα ζητιανεύει λίγη πίκρα από το χτες,
αρκετά χρόνια μετά, να κάθομαι πάλι σαν παιδί,
να προσπαθώ να καταλάβω τι είναι αυτό που με κρατάει δεμένο σε κάτι σκόρπια λόγια.
Αυτό το σύνολο λοιπόν,
είναι ο δικός μου τρόπος να νιώσω το πέρασμα του χρόνου,
συγκρίνοντας, ακούγοντας, κοιτώντας τις μέρες που με καλούν.
Για την καρδιά ενός κτήνους ήρθε το σήμερα,
αλλά μόνο ήσυχος μπορώ να είμαι.
και εδώ γράφτηκε ένα από τα ωραιότερα γυρίσματα στην ιστορία της μουσικής μου.
εντάξει δεν είναι εδώ ακριβώς, αλλά είναι κάπως ξεκάθαρο το τι εννοώ.
καιρό είχα να κάτσω να δω τι δισκάκι θα βάλω να παίξει.
συνήθως ήταν κάτι που επιβαλλόταν να ακούσω,
κάτι καινούριο, ή κανά κλασσικό ξεχασμένο παλιό,
λίγο πολύ δουλειά δηλαδή.
αλλά σήμερα δεν ήταν έτσι.
άραξα σπίτι, όχι στον υπολογιστή,
και τώρα καφεδάρα και άραγμα, για λίγο βέβαια.
και κάθομαι, και ανοίγω το itunes,
και άντε να διαλέξω, και με πιάνει ένα άγχος.
τι πρέπει να βάλω, τι χρειάζεται καιδενξερωγωτι.
πόσο καιρό είχα να το βάλω το δισκάκι το συγκεκριμένο, ούτε καν θυμάμαι.
αλλά είναι υπέροχη η αίσθηση της επιτυχίας,
αυτό ακριβώς ήθελα να ακούσω.
στον ιντερνετικό μου ρουφιάνο, λέει ότι η μπάντα κοντεύει να χιλιάσει τα plays,
και κάθομαι και σκέφτομαι, πόσα λίγα είναι.
γιατί, είναι ελάχιστα. πόσες φορές τους άκουσα στο αμάξι,
σε ipod (sic) κατάσταση, σε cd στο σπίτι....
είναι πολύ ρε γαμώτο, τώρα που το σκέφτομαι,
μιλάμε για μεγάλα νούμερα, για ημέρες, ίσως και εβδομάδες..
και γιαυτό η μουσική δεν είναι σαν την γυναικα.
όσο και να την αφήσεις, όταν θα την χρειαστείς,
θα είναι εκεί, για να σε δώσει ό,τι χρειαστείς.
αλλά για κάτσε μήπως και η γυναίκα είναι έτσι...??
μετά από την προφορική άδεια του αδερφού μου,
μπορώ να κάνω το πρώτο ποστ για το 2012.
και επειδή είμαστε oldschool,
το πρώτο ποστ για το 2012, θα μιλάει για το 2011.
you are obviously gay
11 ιουνίου 2011.
μαύρη ημέρα για την grindcore σκηνή,
καθώς ένας μεγάλος έφυγε.
ένας από τους πιο απελευθερωμένους μουσικούς που υπήρξε ποτέ.
κανένας δεν κατάφερε να είναι τόσο άμεσος στιχουργικά, όσο ο seth.
κανένας δεν κατάφερε να εκνευρίσει τόσο κόσμο, τόσο εύκολα.
από τους πρωτεργάτες της grind σκηνής,
άνθρωπος που σεβάστηκε ολόκληρη η ακραία σκηνή.
τραγούδια όπως το "your kid is deformed",
"I sent a thankyou card to the guy that raped you"
θα μείνουν για πάντα χαραγμένα στις καρδιές μας.
έχοντας ξεκινήσει από τα mid 90's,
με το ιστορικό EP "howard is bald", έδειξε τι θα επακολουθούσε.
40 more reasons to hate us, και i like it when you die
φέρνουν τον πανικό, και απλά χάνεις το μέτρημα της χρήσης της λέξης "gay".
και εκεί που λες ότι δεν πάει παρακάτω,
γράφει το picnik of love.
11 τραγούδια που δεν τα γράφει γυναίκα με 30 χρόνια ερωτικής απραξίας..
γιατί το έκανε; επειδή είναι καλλιτέχνης.
βλέπει τα πράγματα από την δική του σκοπιά.
όπως τότε που βγήκε σε συναυλία, και τραγουδούσε τους στίχους από χαρτί.
τον έχω ικανό να είχε ξεχάσει τα λόγια, ναι.
επίσης, από τις ελάχιστες μπάντες που έχουν υπάρξει
σε tribute στους black sabbath, και στους smiths.
και μετά πάλι, συνεχίζει με το ιστορικό "it just get worse".
και μετά έπεσε σε κόμα. και επανήλθε.
και μετά ξαναέπεσε σε κόμα. και ξαναεπανήλθε.
κακό σκυλί ψόφο δεν έχει.
κάπου εκεί τράβηξε την ομορφότερη φωτογραφία που υπάρχει στο ιντερνΈτ.
(εκείνη που χτυπάει ηρωίνη και τον .... μία κοπέλα)
σοβαρά όμως,
δεν ξέρω αν ήταν όντως ακροδεξιός, ή απλά άρρωστος.
δεν με ενδιαφέρει να σας πω την αλήθεια.
προφανώς ήταν χαμένο κορμί, αλλά έζησε από την μουσική του.
όπως πολλοί άλλοι. απλά αυτός δεν έκρυψε ΠΟΤΕ ότι είναι ψυχασθενής.
και γιαυτό τον αγαπήσαμε.
αν δεν ήταν μουσικός, μάλλον θα ήταν άστεγος.
αλλά το αρχείο word που έχω στο pc, είναι το αγαπημένο μου αρχείο word.
το αρχείο που έχει όλα τα τραγούδια, και όλους τους στίχους των anal cunt.
εδώ μπορείτε να τα δείτε επίσης:
http://www.darklyrics.com/a/analcunt.html
ιστορική στιγμή πάντως, η tour με napalm death και pig destroyer.
μην ξεχνάμε πως ο scott hull, κιθαρίστας των pig destroyer,
βγήκε μέσα από τους anal cunt.
πραγματικά θα μας λείψει,
δεν άφησε κάποιον αντικαταστάτη πίσω..
θα μου λείψει η φωνή του, και το γεγονός ότι δεν τους είδα ποτε live..
ας τραγουδήσουμε όλοι μαζί το "oi oi oi",
στον παρακάτω ύμνο..
θα μπορούσαν να ήταν και καλύτερα τα πράγματα,
αλλά οκ, αφού δεν ήρθε καινούριο tool,
περιμένουμε από το '12..
για αρχή, θα σχολιάσω αυτούς που δεν μπήκαν στα αγαπημένα,
ή έστω αυτούς που είναι άξιοι αναφοράς.
οι Black Keys έβγαλαν ένα φοβερό δισκάκι,
τουλάχιστον αυτό καταλαβαίνω στις πρώτες ακροάσεις.
αλλά και αυτό θα έχει την τύχη των sun of nothing του 2010.
είναι κρίμα να βγαίνει τόσο αργά, δεν προλαβαίνεις να το ακούσεις..
η avrilάρα έβγαλε επίσης μέσα στο έτος,
με κάποια καλά κομμάτια, αλλά μάλλον μιλάμε για μέτριο δίσκο,
ελάχιστες οι καλές στιγμές. πολύ θετικό που ξαναβγήκε στο προσκήνιο πάντως,
εγώ την θέλω στο παιχνίδι.
burzum πολύ καλή κυκλοφορία,
αλλά δεν είμαι τόσο fan αυτής της σκηνής.
πολύ καλή δουλειά πάντως, δεν απογοήτευσε τους ακόλουθους του νομίζω.
άκουσα και το chimaira, 2-3 φορές,
μπας και θυμηθώ τα παλιά, αλλά δεν μπόρεσα.
πολύ φασαρία για το τίποτα νομίζω.
όπως επίσης ισχύει και για τους machine head.
καλή μουσική, τίποτα το διαφορετικό από την προηγούμενη κυκλοφορία τους.
εδώ να "προτείνω", αντί το βρετανικό hammer να συμμετέχει οικονομικά
σε τέτοια συγκροτήματα, καλύτερα θα ήταν να βοηθάει καινούριες, μικρές μπάντες.
όχι άλλο machine head.
τελευταία κυκλοφορία, πριν τα αγαπημένα,
είναι οι θεοί του snl, the lonely island.
συμμετοχές από michael bolton, akon, timberlake, snoop dog..
φοβερό χιούμορ, αρκετά δουλεμένα τραγούδια,
γενικά είναι κάτι τουλάχιστον αξιόλογο. όσοι λιώνετε σε youtube κτλ,
δώστε μία ακρόαση, δεν θα χάσετε...
και μόνο που μιλάνε έτσι, για αυτήν την σιχαμένη πλέον μουσική,
είναι θεοί.
άντε να αρχίσουμε να μετράμε.
Θανάσης Παπακωνσταντίνου - Ο Ελάχιστος Εαυτός
πολύ καλή στιγμή. το μόνο ελληνικό για φέτο, αλλά μπήκε μέσα υπερβολικά εύκολα.
από τους ελάχιστους δημιουργούς χωρίς μέτρια στιγμή..
κρίμα που δεν έχουμε περισσότερες τέτοιες, ελληνικές, κυκλοφορίες..
Paatos - Breathing
σουηδοί να παίζουν .... λίγο alternative, λίγο progressive.. δύσκολο να βάλω ταμπέλα εδώ,
και μάλλον δεν χρειάζεται. φοβερές κιθάρες, μουσική για ταξίδι. σουηδοί.
Apparat - The Devil's Walk
δεν το άκουσα όσο του αξίζει, αλλά σίγουρα κάτι έχει να πει. σίγουρα δεν είναι η πιο ψαγμένη του δουλειά, αλλά στα δικά μου αυτιά ακούγεται υπέροχο. μακάρι να συνεχίσει έτσι.
αν είναι έτσι η ηλεκτρονική μουσική, γουστάρω και γω.
The Vaccines - What Did You Expect From The Vaccines?
υπέροχο. τόσο 80's, όσο σημερινό. τόσο indie, όσο mainstream. προσοχή μόνο,
μιλάμε για ντεμπούτο. θέλω δεύτερη δουλειά, ακόμα καλύτερη. hvala nevena.
La Dispute - Wildlife
περίεργο, αλλά καλαίσθητο. screamo/post-hardcore, πέστο όπως θες. είναι κάτι διαφορετικό σίγουρα, πρέπει να συνηθίσεις την όλη απαγγελία. οι στίχοι λίγο στερεο νοβα (??!!), και η μουσική είναι για όσκαρ. τουλάχιστον εντυπωσιακό.
deafheaven - roads to judah
εδώ είσαι. η πρώτη αγαπημένη μου κυκλοφορία για το 2011. μου πήραν το μυαλό τα παιδιά, απίστευτο χάσιμο. post-black αν θέλετε. οι εισαγωγές τους είναι πίνακας ζωγραφικής,
τα ξεσπάσματα είναι βγαλμένα από εφιάλτη, δεν περιγράφω άλλο.
Tombs - Path Of Totality
πόνος. υπέροχο. η καλύτερη φετινή sludge κυκλοφορία, χωρίς δεύτερη σκέψη.
60 λεπτά χωρίς διακοπή, δεν αλλάζεις κομμάτι. θα τους δούμε και φέτος στο roadburn..
Mastodon - The Hunter
πολύ συζήτηση εδώ. στην αρχή δεν τρελάθηκα. μετά δεν ήθελα να το ακούω. και μετά, είχα ένα τρίωρο που άκουγα κλασικοροκιές. και είπα να το βάλω στα καπάκια να το ακούσω. εκεί είδα το φως. ήταν υπέροχο, ένιωσα σαν να το ξεκλείδωσα. μπράβο τους.
opeth - heritage
μια από τα ίδια και εδώ. αυτό ήρθε πιο εύκολα όμως. αυτήν την πλευρά του Mikael την γνωρίζαμε, λίγο πολύ την έχουμε ακούσει κιόλας. ο δέκατος δίσκος των opeth είναι και ο πιο αντιεμπορικός τους. έτσι νομίζω θα ήθελαν να γίνει, αν ρωτούσαμε και τους opeth.
όχι τόσο ομαλή η μετάβαση, αλλά σίγουρα πετυχημένη. ανυπομονώ για τον 11ο..
Arctic Monkeys - Suck It And See
αλλού πατάω, και αλλού βρίσκομαι. η πιο πετυχημένη μπάντα της βρετανίας την τελευταία δεκαετία, είναι εδώ, κάθε φορά με καινούριο πρόσωπο. μετά το υπερέπος humbug, τί άλλο;
και όμως έχουν την απάντηση. απίστευτο ρίσκο, και τεράστια επιτυχία επίσης. αυτή η παρέα δεν παίζεται, δημιουργεί τάσεις. χρόνια μπροστά.
björk - biophilia
και σε όποιον δεν άρεσε, ας πάει να του κόψουν τα αυτιά. δεν είναι απλά καλή, αλλά καταφέρνει να διώξει και τους χιπστεράδες οπαδούς της. δεν μπορώ να ζητήσω κάτι άλλο. μετακομίζω και στην ισλανδία για την πάρτη της, να ψαρεύω σολομούς, δεν έχω θέμα.
καλή συνέχεια.
Laura Marling - A Creature I Don't Know
τρελό σερί δίσκων. η κοπελίτσα από τους noah and the whale έγινε γυναίκα. φοβερά κουρδίσματα, folk υπόννοιες, και μία από τις πιο όμορφες φωνές που έχετε ακούσει. όσοι πιστοί τσεκάρετε, δεν θα χάσετε.
Tom Waits - Bad As Me
ε δεν μιλάς σοβαρά. δεν γίνεται πάλι να βγάλεις ΔΙΣΚΑΡΑ ρε μάστορα.
που την βρίσκεις την ενέργεια, την δύναμη, την όρεξη, και κάθεσαι και γράφεις τέτοια πράγματα. από τους πιο ενδιαφέροντες μουσικούς ever,
και δεν σταματάει ποτέ, ούτε τώρα στα 60 του, σχεδόν 40 χρόνια στην μουσική.
το best of του, φημολογέιται θα δωθεί σε σκληρό δίσκο, δεν παίζει να χωρέσει σε cd..
Puscifer - Conditions Of My Parole
ίσως ο λόγος που δεν είχαμε tool φέτος. ίσως και όχι. το θέμα είναι ότι έχουμε να κάνουμε με μεγάλο δίσκο, πολύ μεγαλύτερο από ότι φανταζόμαστε. όταν έχει όρεξη το παιδί, δεν τον σταματάει τίποτα. παίζει μπάλα όπου θέλει, και εδώ μας το δηλώνει ξεκάθαρα.
και εμείς, προφανώς, μαζί του είμαστε..
PJ Harvey - Let England Shake
ξαναπήρε την κιθάρα, περίπου, και μας ξαναπήρε τα μυαλά. αρέστηκα και στα προηγούμενα, οκ, αλλά εδώ είναι το σπίτι της. σαραντάρα πλέον, πιο όμορφη από ποτέ, αν ρωτήσετε εμένα,
πιο ουσιαστική αν θέλετε. εξελίχθηκε. και θέλουμε και άλλο...
Sarabante - Remnants
έλα που δεν το βλέπατε. έκρηξη κανονικά. southern lord. ελλάδα. ποτέ ξανά αυτά τα δύο τελευταία δεν είχαν κάτι κοινό. τουλάχιστον περήφανος για τα παιδιά, ο δίσκος σε αρπάζει από τον λαιμό, και δεν σε αφήνει με τίποτα. και εκεί που λες ότι είναι γαμάτο, πάρε και το κομμάτι στα ελληνικά. αλήθεια, πάει πιο πάνω ο πήχης; ελπίζουμε για θετική απάντηση....
